«Βόμβες μεγατόνων» ή από την πόλη έρχομαι και στην κορυφή κανέλλα!

«ΟΠΟΙΟΣ ΑΓΑΠΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥ, ΤΗΝ ΚΡΙΝΕΙ ΑΥΣΤΗΡΑ»

«Βόμβες μεγατόνων» ή από την πόλη έρχομαι και στην κορυφή κανέλλα!

Η κατάσταση έχει γίνει πια απαράδεκτη και προκαλεί ανησυχίες σε όσους έχουν ακόμα την ικανότητα να σκεφθούν. Αναφέρομαι στον «πνευματικό σκουπιδότοπο» που ακούει στο όνομα διαδίκτυο!

Τα λεγόμενα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ορισμένοι σκοτεινών συμφερόντων και σίγουρα στερούμενοι κύρους «δημοσιογραφικοί» διαδικτυακοί τόποι αλλά και –δυστυχώς– μερικά ευρύτερης απήχησης ΜΜΕ έχουν γεμίσει ασφυκτικά με παρερμηνευμένες… προφητείες γνωστών και αγνώστων αγίων, οσίων, ιερομαρτύρων,  προφητών κάθε λογής και προέλευσης, γερόντων ιερομονάχων και ότι άλλο μπορείτε να φαντασθείτε…

Περιβάλλον: Στου κουφού την πόρτα…

«ΟΠΟΙΟΣ ΑΓΑΠΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥ, ΤΗΝ ΚΡΙΝΕΙ ΑΥΣΤΗΡΑ»

Περιβάλλον: Στου κουφού την πόρτα…

Όπως φαίνεται είναι τόσο ξεροκέφαλοι που αν τους κτυπήσεις το κεφάλι στον τοίχο θα ματώσει ο… τοίχος!

Περί των ταγών μας γενικά μιλάω. Και όχι, δεν αναφέρομαι στους Έλληνες μπροστάρηδές μας. Μιλάω για τα διεθνή πολιτικά κεφάλια που οδηγούν τη δύσμοιρη γη, με μαθηματική πια ακρίβεια, στην καταστροφή λες και αυτοί είναι από άλλο… πλανήτη!

Η υπερκατανάλωση, ο υπερπληθυσμός και το άκρατο κυνήγι του κέρδους μας έχουν φέρει στο χείλος της καταστροφής και οι πρόεδροι και πρωθυπουργοί των υπερδυνάμεων δείχνουν μια «υπερ-αδιαφορία» που γκρεμίζει ντουβάρια. Ο πλανήτης μας –τούτος ο πανέμορφος και φιλόξενος πλανήτης– βογκάει κάτω από το βάρος των αλόγιστων πράξεων μας και οι ηγέτες μας γυρίζουν αλλού το κεφάλι σφυρίζοντας χαρωπά!

Προσφυγικό: Πρωτίστως ηθική τραγωδία (*)

   Είναι, χωρίς καμιά αμφιβολία, συγκλονιστικά αυτά που τον τελευταίο καιρό βιώνουμε με τους δύσμοιρους Σύριους

πρόσφυγες. Δεκάδες χιλιάδες  συνάνθρωποί μας προσπαθώντας να γλιτώσουν από τη λαίλαπα του πολέμου εγκαταλείπουν όπως-όπως τις εστίες τους και πέφτοντας θύματα διακινητών, θαλασσοπνίγονται στο Αιγαίο με την ελπίδα να δουν μια καλύτερη μέρα.

Βρέθηκα πρόσφατα σε περιοχές της Αθήνας και του Πειραιά όπου συναθροίζονται οι πρόσφυγες και έφριξα από τις άθλιες συνθήκες κάτω από τις οποίες προσπαθούν οι δύσμοιροι αυτοί άνθρωποι να επιβιώσουν.

ΚΕΡΔΙΣΤΕ DVD ΤΟΥ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ "ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΠΕΛΑΓΟΥΣ"

 

 

Κουβεντούλα με το Σωκράτη…

   «Είσαστε για τα πανηγύρια. Είσαστε τελείως αχαϊρευτοι. Είσαστε ανάξιοι απόγονοί μας. Δεν σεβαστήκατε την πνευματική παρακαταθήκη που σας αφήσαμε. Από μάς φωτίστηκε όλος ο κόσμος και εσείς ρεμάλια μείνατε στο σκοτάδι. Αίσχος. Μας ντροπιάζετε. Φτου που να χαθείτε, ρεμάλια…»

«Σοφέ δάσκαλε Σωκράτη, μού φαίνεται ότι τα παραλές…»

«Τι τα παραλέω και πράσινα άλογα. Πες μου κάτι που δημιουργήσατε εσείς, οι απόγονοί μας, που να είναι αντάξιο του δικού μας μεγάλου έργου…»

«Ε, πώς, έχουμε και εμείς κάτι να επιδείξουμε. Εφεύραμε το σουβλάκι, το κοντοσούβλι, το τζατζίκι και άλλες γαστρονομικές πανδαισίες που τις τρώνε οι τουρίστες και ξερογλείφονται…»

«Μεσσάρη, δεν θέλω ανοησίες…»

«Εν τάξει δάσκαλε, έχεις κάποιο δίκιο. Δεν μεγαλουργήσαμε όπως εσείς αλλά έχουμε τέλος πάντων έναν Ολυμπιακό που σχίζει χασέδες, δεν μπορείς να πεις!…»

«Αν δε σοβαρευτείς θα σταματήσω εδώ τη συζήτηση, το καταλαβαίνεις; Έχετε ανείπωτα χάλια, βρισκόσαστε κυριολεκτικά στο χείλος του γκρεμού, και αρνείσθε να ξυπνήσετε. Κοιμάστε τον ύπνο του δικαίου. Τρανό παράδειγμα της ανικανότητάς σας να σκεφθείτε το συμφέρον σας, αποτελούν οι πολιτικοί που εκλέγετε για να σας κυβερνήσουν! Μέσα στη σκοτεινή σας εθνική μιζέρια, μοναδική εξαίρεση αποτελούν οι επαναστάτες του 21…»

Ποια Συρία; Στην Ελλάδα γίνεται η απίστευτη σφαγή!

    Στη Συρία πέφτουν βόμβες, στην Ελλάδα πέφτει οδική αναισθησία που πάει σύννεφο.

Στη Συρία συγκρούονται στρατοί, στην Ελλάδα συγκρούονται ποδήλατα, μηχανάκια, αυτοκίνητα, φορτηγά, λεωφορεία.

Στη Συρία χύνεται αίμα στο βωμό των ξένων συμφερόντων, στην Ελλάδα χύνεται αίμα στο βωμό της ανευθυνότητας των αρμοδίων και της αναλγησίας των Ελλήνων.

Στη Συρία ο κόσμος τρέχει για να σωθεί, στην Ελλάδα οδηγεί για να σκοτωθεί!

Είναι μια ιστορία ανείπωτης τρέλας αυτό που συμβαίνει στους δρόμους της πατρίδας. Είναι μια καθημερινή «σφαγή» που οι αρχές θα μπορούσαν να αποτρέψουν, σε μεγάλο βαθμό, αν κουνούσαν το δακτυλάκι τους και έκαναν το αυτονόητο: Να εφαρμόσουν τους νόμους! Δυστυχώς, όμως, όπως με όλα τα πράγματα έτσι και με το Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας οι σχετικοί νόμοι γράφτηκαν, συζητήθηκαν και ψηφίστηκαν στη Βουλή για να περνούν την… ώρα τους οι πολιτικοί μας!

Μας αρέσει να «αιμορραγούμε»…

   «Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει» είχε πει ο μεγάλος  Γιώργος Σεφέρης. Ας μου επιτραπεί να παραφράσω: Όπου και αν στρέψω τα μάτια μου στον πολιτισμένο κόσμο, η σύγκριση με την πατρίδα μου με πληγώνει!

Η Ελλάδα είναι, χωρίς καμιά αμφιβολία, μια από τις ωραιότερες χώρες στον κόσμο σε ότι αφορά τη φύση της και μια από τις ασχημότερες σε ότι αφορά τη δημόσια διοίκησή της! Από τη μια το ανυπέρβλητο φυσικό κάλλος και από την άλλη η αξεπέραστη διοικητική ασχήμια. Ένα «κοκτέιλ» που πότε σε μαγεύει και πότε σε τρελαίνει!

Έκανα πρόσφατα, μαζί με τη γυναίκα μου, όπως ίσως διαβάσατε και στα δημοσιευθέντα οδοιπορικά, μια μεγάλη περιοδεία ξεκινώντας από την Κεφαλλονιά και μέσω Κυλλήνης και Πάτρας τραβήξαμε για Ηγουμενίτσα, περνώντας από την Αμφιλοχία, Πρέβεζα, Πάργα. Διασχίζοντας την εξαιρετική Εγνατία Οδό, ο δρόμος μας μάς έβγαλε στις Σέρρες και από εκεί Αλεξανδρούπολη από όπου επισκεφθήκαμε τα ελληνοτουρκικά Σύνορα στους Κήπους και το γραφικό Σουφλί, το γνωστό μεταξοχώρι. Στο δρόμο της επιστροφής περάσαμε από την Καβάλα, την Κατερίνη, τη Λαμία, την Αιδηψό, το Προκόπι και τη Χαλκίδα πριν φθάσουμε στην Αθήνα. Μετά από ολιγοήμερη παραμονή στην ελληνική πρωτεύουσα επιστρέψαμε στη βάση μας μέσω Κορίνθου, Αιγίου, Πάτρας και Κυλλήνης.

Τα συν και πλην της τεχνολογίας…

«ΟΠΟΙΟΣ ΑΓΑΠΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥ, ΤΗΝ ΚΡΙΝΕΙ ΑΥΣΤΗΡΑ»

Τα συν και πλην της τεχνολογίας…

Θέλω να ξεκαθαρίσω από την αρχή ότι είμαι λάτρης της τεχνολογίας. Θεωρώ ότι η τεχνολογία έχει συμβάλει τα μέγιστα στη βελτίωση της ζωής μας. Την ίδια, όμως, ώρα –και χωρίς να φταίει η τεχνολογία– η λανθασμένη χρήση της δημιουργεί καταστάσεις τραγελαφικές και συνάμα τραγικές.

Χωρίς την τεχνολογία δεν θα υπήρχε διαστημική εξερεύνηση, δεν θα είχαμε αυτά που αποκαλούμε ιατρικά θαύματα, δεν θα κάναμε το ταξίδι Ελλάδα-Αυστραλία σε 21 ώρες αλλά σε τρεις μέρες όπως γινόταν παλαιότερα ή σε δύο εβδομάδες όπως γινόταν ακόμα πιο παλιά με τα αεροπλάνα της… υπομονής, δεν θα μπορούσαμε να επικοινωνούμε με αγαπημένα πρόσωπα αστραπιαία από μια άκρη της γης στην άλλη, οι τραπεζικές μας συναλλαγές δεν θα είχαν γίνει τόσο γρήγορες, εύκολες και ασφαλείς, η ενημέρωση δεν θα είχε την αμεσότητα που προσφέρουν σήμερα οι απίστευτες ταχύτητες μετάδοσης των ειδήσεων. Θα μπορούσα να γεμίσω σελίδες με τα οφέλη που προσφέρει η ανάπτυξη της τεχνολογίας και τα οποία –είμαι σίγουρος ότι– οι περισσότεροι γνωρίζετε.

Έχει η Ελλάδα ομορφιές...

ΜΕΡΟΣ 8 - ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ

Περάσαμε αρκετές ενδιαφέρουσες ώρες στο Προκόπι της Εύβοιας όπου φυλάσσεται το σκήνωμα του Αγίου Ιωάννη του Ρώσου. Το απόγευμα, μετά από μια ακόμα ευχάριστη διαδρομή μέσα σε μια απίστευτα όμορφη φύση, μας βρήκε στη Χαλκίδα. Λίγες βόλτες στην πόλη, ένα γρήγορο γεύμα και συνέχεια του ταξιδιού μας για την Αθήνα όπου φθάσαμε λίγο πριν τη δύση.

Έπρεπε να μείνουμε δυο-τρεις μέρες στην πολύβουη ελληνική πρωτεύουσα για κάποιες υποχρεώσεις μας. Κάθε φορά που βρισκόμαστε στην Αθήνα, η Νάταλη και εγώ τηρούμε έναν απαράβατο κανόνα. Επισκεπτόμαστε την Πλάκα. Εν τάξει, δεν ανεβαίνουμε κάθε φορά στην Ακρόπολη αλλά η από του σύνεγγυς θέα αυτού του ανυπέρβλητου μνημείου μαζί με την αρχοντιά που αναδύουν τα σοκάκια της παλιάς Αθήνας σου δίνουν την αίσθηση μιας πολιτιστικής ανάτασης και συνάμα τονώνουν την πεποίθησή σου ότι τούτη η ταλαίπωρη χώρα έχει δικαίωμα σε ένα καλύτερο αύριο.

Ένα από τα πράγματα, όμως, που σε πληγώνουν στην Αθήνα είναι οι  πρόσφυγες και το δράμα που ζουν καθημερινά. Είναι τραγικό να βλέπεις οικογένειες με μικρά παιδιά να διανυκτερεύουν μέσα σε κουτιά ψυγείων και άλλων συσκευών. Όσο και να προσπαθεί ο ελληνικός λαός δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα. Την ίδια ώρα η «πολιτισμένη» Ευρώπη κωφεύει και εθελοτυφλεί! Σε τελευταία ανάλυση δεν ξέρω ποιοι είναι πιο αξιολύπητοι: Οι πρόσφυγες ή οι Ευρωπαίοι;

Αυτή τη φορά το σεργιάνι μας επεκτάθηκε και στον Πειραιά. Ήταν μια μέρα φορτισμένη συναισθηματικά για δύο λόγους.

Μετά από 46 ολόκληρα χρόνια βρέθηκα να περπατώ σε γνώριμους δρόμους του Λιμανιού. Από το Σταθμό του Ηλεκτρικού μέχρι τη Φρεαττύδα.

Η πρώτη συγκίνηση με κυρίευσε όταν περάσαμε μπροστά από το νεοκλασικό κτίριο όπου στεγαζόταν η Σχολή Ναυπηγών Πειραιώς, λίγο πιο κάτω από το Δημοτικό Θέατρο επί της Λεωφόρου Ηρώων Πολυτεχνείου. Στις αίθουσες αυτού του κτιρίου έζησα ωραίες και δημιουργικές στιγμές.

Στη συνέχεια ο περίπατος μάς έβγαλε στο Πασαλιμάνι. Είχα να πατήσω το πόδι μου στην περιοχή από τις 18 Δεκεμβρίου του 1969, όταν απολύθηκα από το Ναυτικό και συγκεκριμένα από το Ναυτικό Στρατολογικό Γραφείο Πειραιά (ΝΣΓΠ). Εκεί και για 26 μήνες υπηρέτησα την πατρίδα πριν αυτή… «ανταποδοτικά» με στείλει στην άλλη άκρη της γης, στην Αυστραλία, όπου έζησα πάνω από 40 χρόνια. 

Έχει η Ελλάδα ομορφιές...

ΜΕΡΟΣ 7

Αφήσαμε τη γραφική Αιδηψό πρωί-πρωί και πήραμε… «τα βουνά και τα λαγκάδια». Είχε ξημερώσει άλλη μια καλοκαιριάτικη μέρα με χωρίς ίχνος σύννεφου στον ουρανό και το θερμόμετρο να έχει «σκαρφαλώσει», Δεκέμβρη μήνα, στους 20 βαθμούς! Όλα τα χειμωνιάτικα που είχαμε πάρει μαζί μας, για το οδοιπορικό, είχαν μέχρι στιγμής αποδειχθεί άχρηστα!

Ακολουθήσαμε τον παράκτιο δρόμο μέχρι τη κωμόπολη  Λίμνη και από εκεί στρίψαμε ανατολικά προς την ενδοχώρα της Εύβοιας. Στη Στροφυλιά πήραμε το δρόμο 77 που οδηγεί νότια. Προορισμός μας το πανέμορφο χωριό Προκόπι.