Τον αρχαίο εκείνο τον καιρό…

Η οικονομική κρίση που για οκτώ χρόνια μαστίζει την Ελλάδα, μετατρέποντάς την σε τριτοκοσμική, έχει δικαιολογημένα προκαλέσει την απαξίωση του πολιτικού κόσμου στα μάτια του λαού.

Οι πολιτικοί αντί με έργα να εμπνέουν εμπιστοσύνη στο λαό και να οδηγούν τη χώρα στο δρόμο της προόδου, φροντίζουν μόνο για την επανεκλογή τους.

«Ένα παραμύθι θα σας πω…»

Ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Ντόναλντ Τουσκ, έρχεται στην Ελλάδα εξετάζει ότι εξετάζει και μετά πάει στο καλό. Δεν λέω στον αγύριστο γιατί ξέρω ότι σύντομα θα μας ξαναέρθει.

Ο επικεφαλής του Eurogroup, Γερούν Ντάισεμπλουμ, έρχεται κάθε τόσο, μας λέει «τσα» με ένα πλατύ χαμόγελο «μας κατηγορεί ότι φάγαμε τα λεφτά στις… γυναίκες και τα ποτά» και φεύγει.

Οι «Θεσμοί» μας επισκέπτονται συχνότατα για να χαρούν λίγο τον ήλιο της Ελλάδας και επιστρέφουν στην… καταχνιά του Βορρά!

Ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, παίζει το ρόλο συντονιστή των προσπαθειών… διάσωσης της Ελλάδας.

Κβο βάντις, γειτόνισσα;

Πάει να παλαβώσει εμάς και όλο τον κόσμο ο Τούρκος πρόεδρος, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν! Εν τάξει προσπαθεί με δόντια και νύχια να εδραιωθεί στην προεδρία.

Από τη μια χρησιμοποιεί το αποτυχημένο σε βάρος του πραξικόπημα κόβοντας κεφάλια σε στρατό, αεροπορία, ναυτικό, δικαστικό σώμα, πανεπιστήμια, γυμνάσια, νηπιαγωγεία και σε όποιον άλλο τομέα πάει ο νους σας και από την άλλη βρυχάται ως λιοντάρι της Νεμέας εναντίον της Ελλάδας και προς κάθε κατεύθυνση γουστάρει έχοντας καταντήσει γραφικός με τα όσα λέει προκειμένου να εντυπωσιάσει τους ψηφοφόρους και να κερδίσει το επικείμενο δημοψήφισμα που θα τον μετατρέψει σε Σουλτάνο της Τουρκίας!

«Καμάρια» γονέων…

«Τι γιορτάζουμε την 25^η Μαρτίου;»

Την ερώτηση αυτή έθεσε, ανήμερα της γιορτής, ο γνωστός και έγκριτος ειδησεογραφικός διαδικτυακός τόπος newsbeast.gr σε νέους στην Αθήνα και οι απαντήσεις, από την πλειοψηφία των ερωτηθέντων, προκαλούν θλίψη και ανησυχία συνάμα.

Οι απαντήσεις ήταν σκέτες «άρες, μάρες, κουκουνάρες»!

Απορίας άξια…

Το χρέος, του χρέους, ποιο χρέος;…

Η λέξη χρέος, τούτους τους χαλεπούς καιρούς, είναι αυτή που ακούγεται από τα χείλη κάθε πονεμένης και μη ψυχής. Όλοι χρωστάμε μικρά ή μεγάλα ποσά για μικρά ή μεγάλα διαστήματα.

Χρωστάμε στην πιστωτική μας κάρτα, χρωστάμε στην τράπεζα για το επιχειρηματικό, προσωπικό ή στεγαστικό μας δάνειο, χρωστάμε στο κράτος (εδώ που τα λέμε μας χρωστάει και το ελληνικό κράτος). Και επειδή χρωστάμε πληρώνουμε τόκους για να συντηρούμε το χαμόγελο στα χείλη των πιστωτών. Οι μόνοι που δεν πληρώνουν τόκους είναι αυτοί που χρωστάνε της Μιχαλούς.

«Καλή όρεξη, κύριε Σόιμπλε…»

Λίγες φορές έχω αγανακτήσει τόσο, όσο αυτή τη φορά!

Ακόμα πιο λίγες φορές έχω νιώσει τόση λύπη όσο αυτή τη φορά!  

Πολύ λιγότερες φορές έχω θυμώσει τόσο, όσο αυτή τη φορά!

Ελάχιστες φορές έχω κυριευθεί από τόση ανησυχία για το αύριο, όσο αυτή τη φορά!

Δολοφονική έλλειψη παιδείας…

Λες και δεν μας φτάνουν τα μνημόνια και η οικονομική κρίση που έχουν καταρρακώσει τη ζωή των Ελλήνων!

Λες και δεν μας φτάνει η υπογεννητικότητα!

Λες και δεν μας φτάνει η μετανάστευση των απελπισμένων μορφωμένων πλέον νέων που αναζητούν ένα καλύτερο αύριο στο εξωτερικό!

Λες και δεν μας φτάνουν ένα σωρό άλλα δεινά, έχουμε να αντιμετωπίσουμε και μια δολοφονική έλλειψη παιδείας του λαού μας που κοστίζει στη χώρα πανάκριβα σε ζωές και χρήμα!

Μιλώ για την έλλειψη παιδείας των οδηγών (και πεζών) στους δρόμους της ταλαίπωρης Ελλάδας. Μιας χώρας που κατοικείται από ένα λαό, που όπως φαίνεται, έχει αυτοκτονικές τάσεις!

Τα τρία (κύρια) κακά της μοίρας μας…

Το κακό πρέπει να’ σαι ικανός να το εντοπίσεις και διατεθειμένος να το αντιμετωπίσεις αποτελεσματικά αλλιώς σε αφανίζει, πόσο μάλλον αν τα κακά που ταλανίζουν την Ελλάδα είναι τρία: Διαφθορά, απεργίες, φοροδιαφυγή!

Από τη γένεση του σύγχρονου ελληνικού κράτους αυτά τα τρία κακά δυναμιτίζουν κάθε προσπάθεια ανάπτυξης της χώρας.

Με θλίβει το γεγονός ότι ο Νεοέλληνας αδυνατεί να αντιληφθεί τις αιτίες που τον έχουν οδηγήσει στη σημερινή του κατάντια. Ποτέ δεν φταίει ο ίδιος και τα βάζει πάντα με τους άλλους ως υπαίτιους του δράματός του!

Παγκόσμιες Ημέρες της συμφοράς…

Δεν ξέρω ποιος αποφασίζει την ανακήρυξη των Παγκόσμιων Ημερών (για τούτο ή το άλλο) αλλά αυτό που ξέρω είναι ότι το όλο θέμα έχει καταντήσει αστείο!

Αντί να έχουμε λίγες και αποτελεσματικές, δεν έχει μείνει μέρα του χρόνου που να μην έχει ανακηρυχθεί Παγκόσμια για κάτι που στη συντριπτική πλειοψηφία είναι ανούσιο, γελοίο και αντιπαραγωγικό υποβαθμίζοντας και τη σημασία των λιγοστών σημαντικών!