Με τη βαλίτσα στο χέρι...

Με τη βαλίτσα στο χέρι...             

ΜΕΡΟΣ  10^ον  

ΣΤΗ ΜΕΛΒΟΥΡΝΗ           

Το Σίδνεϊ και τη Μελβούρνη χωρίζουν 963 χιλιόμετρα και τις ενώνουν δύο μεγάλες ομογένειες.

Δεν τολμώ να αναφέρω πόσοι ακριβώς Έλληνες ζουν στη Μελβούρνη, πρωτεύουσα της πολιτείας (ή κρατίδιου, όπως το αποκαλούν στην Ελλάδα) της Βικτώριας, πρώτον γιατί δεν νομίζω ότι γνωρίζει κάποιος τον ακριβή αριθμό αλλά και γιατί οι απόψεις διίστανται. Ένα, όμως, είναι γεγονός. Η Ελληνική Ομογένεια της Μελβούρνης είναι μια από τις μεγαλύτερες στον κόσμο. Στη Μελβούρνη επίσης εκδίδεται και μία τις πιο έγκυρες ελληνόφωνες εφημερίδες του εξωτερικού που την κυκλοφορία της θα ζήλευαν πολλές αθηναϊκές εφημερίδες, ο «Νέος Κόσμος», με τον οποίο με συνδέουν πολλά χρόνια αγαστής συνεργασίας.

Με τη βαλίτσα στο χέρι... ΜΕΡΟΣ 11ον

Με τη βαλίτσα στο χέρι...             

ΜΕΡΟΣ  11^ον   

ΟΛΑ ΕΧΟΥΝ ΕΝΑ ΤΕΛΟΣ

Ανάμεσα σε αυτά και στο νέο προάστιο Ντόκλαντς όπου η οικοδομική δραστηριότητα είναι απίστευτη. Στην όλη περιοχή κατασκευάζονται πολυώροφα όμορφα κτίρια με διαμερίσματα ενώ στα ισόγεια δημιουργούνται καφετέριες, εστιατόρια και καταστήματα κάθε λογής. Η θέα από τα κτίρια αυτά είναι καταπληκτική.

Ένα πράγμα που παρατήρησα είναι ότι ενώ στην Ελλάδα δεν νοείται καφετέρια ή εστιατόριο χωρίς WiFi στη Μελβούρνη αλλά και γενικά στην Αυστραλία ο κανόνας αυτός δεν τηρείται!

Η Μελβούρνη είναι η πρωτεύουσα των τραμ της Αυστραλίας. Διαθέτει ένα πυκνό δίκτυο ενώ στο Σίδνεϊ μόλις τώρα ξανακατασκευάζουν δύο γραμμές τραμ. Πριν 50 χρόνια αρκετές γραμμές τραμ διέθετε και το Σίδνεϊ που για κάποιο λόγο ξηλώθηκαν.

Την τελευταία βραδιά στη Μελβούρνη μας φιλοξένησαν σε γνωστό εστιατόριο της πόλης, ο βετεράνος της δημοσιογραφίας και συγγραφέας, Τάκης Ευστρατιάδης και η σύζυγός του Φρόσω. Είχαν περάσει αρκετά χρόνια από την τελευταία φορά που είχαμε συναντηθεί γι’ αυτό και είχαμε πολλά να πούμε ιδιαίτερα σε ότι αφορά τα πολιτικά της πατρίδας, ένα πολύ αγαπημένο θέμα για τον Τάκη. Η συζήτηση λοιπόν περιστράφηκε κυρίως γύρω από τον εκλογικό νόμο.

Με τη βαλίτσα στο χέρι...ΜΕΡΟΣ 9ον

Η ΟΜΟΓΕΝΕΙΑ

Όσα κι’ αν γράψει κανείς για την Αυστραλία δεν θα’ ναι αρκετά. Πανέμορφη φύση, εύρωστη οικονομία, δομημένη και ευνομούμενη κοινωνία, κράτος δικαίου, και κοινωνικές παροχές που την κατατάσσουν στην πρώτη πεντάδα παγκοσμίως!

Στη μακρινή χώρα των Αντιπόδων ζει και προοδεύει μια δυναμική  ομογένεια με κύρια κέντρα της τη Μελβούρνη και το Σίδνεϊ. Ελληνικές παροικίες βέβαια υπάρχουν παντού: σε άλλες μεγάλες και μικρές πόλεις αλλά και σε κωμοπόλεις και χωριά.

Οι πρώτοι Έλληνες έφθασαν στην Αυστραλία ως… κατάδικοι. Ο αείμνηστος, πρώην Αυστραλός πρέσβης στην Αθήνα και ιστοριοδίφης, Hugh Gilchrist, σε τρεις μνημειώδεις τόμους γύρω από τη μετανάστευση των Ελλήνων στην Αυστραλία αναφέρει ότι η πρώτη επιβεβαιωμένη άφιξη συμπατριωτών μας στην Αυστραλία έγινε τον Αύγουστο του 1829. Ήταν επτά ναυτικοί από την Ύδρα που είχαν καταδικαστεί στη Μάλτα για πειρατεία. Το «έγκλημά» τους ήταν ότι επιβαίνοντες στο καϊκι «Ηρακλής» είχαν επιτεθεί στο αγγλικό μεταγωγικό «Αλσέστ» που κατευθυνόταν στην Αλεξάνδρεια, εχθρικό τότε λιμάνι για τους επαναστατημένους Έλληνες. Χωρίς να σκοτώσουν κανένα, πήραν πυρομαχικά και το άφησαν να συνεχίσει το ταξίδι του. Λίγο αργότερα το «Ηρακλής» συνελήφθη από αγγλικό πολεμικό, νότια της Κρήτης, και αφού το πλήρωμά του καταδικάστηκε στη Μάλτα για…  πειρατεία, οι επτά Έλληνες ναυτικοί στάλθηκαν στην Αυστραλία.

Με τη βαλίτσα στο χέρι... ΜΕΡΟΣ 8ον Η ΓΕΦΥΡΑ ΤΟΥ ΣΙΔΝΕΪ

Η εντυπωσιακή Γέφυρα του Λιμανιού είναι ένα από τα δύο σημαντικά ορόσημα του Σίδνεϊ. Η Γέφυρα που ενώνει το Νότιο με το Βόρειο Σίδνεϊ είναι παγκοσμίως μια από τις σημαντικότερες μεταλλικές κατασκευές. Αν ληφθεί, μάλιστα, υπ’ όψη ότι το έργο ολοκληρώθηκε πριν 84 χρόνια, η κατασκευή της εντάσσεται στη σφαίρα των τεχνολογικών θαυμάτων!

Η πρώτη πρόταση κατασκευής γέφυρας είχε γίνει από πολύ νωρίς καισυγκεκριμένα το 1815 από τον αρχιτέκτονα Φράνσις Γκρινγουέϊ προς τον κυβερνήτη Μακόρι. Χρειάστηκαν, όμως, να περάσουν πολλά χρόνια για να γίνουν τα πρώτα σημαντικά βήματα υλοποίησης του έργου και αυτό γιατί με τη σημειωθείσα αύξηση του πληθυσμού και την παράλληλη αύξηση της κίνησης στους δρόμους, τα φέριμποτ δεν αρκούσαν για την κάλυψη των αναγκών.

Με τη βαλίτσα στο χέρι...ΜΕΡΟΣ 7ον

Δύο είναι τα ορόσημα του Σίδνεϊ. Το πανέμορφο Όπερα Χάουζ που ολοκληρώθηκε το 1973 και η εντυπωσιακή Γέφυρα η οποία έχει συμπληρώσει 84 χρόνια ζωής.

Το πρώτο είναι ένας πνεύμονας καλλιτεχνικής δημιουργίας και έκφρασης και το δεύτερο αποτελεί τη σημαντική οδική ζεύξη των δύο πλευρών της πόλης, του βόρειου και του Νότιου Σίδνεϊ.

ΤΟ ΟΠΕΡΑ ΧΑΟΥΖ

Η τελετή θεμελίωσης της Όπερας του Σίδνεϊ είχε γίνει την 1^η Μαρτίου του 1959 και τα εγκαίνια έγιναν από τη Βασίλισσα Ελισάβετ στις 20 Οκτωβρίου 1973. 

Με τη βαλίτσα στο χέρι...ΜΕΡΟΣ 6ον

Μετά από πτήση οκτώ και κάτι ωρών, από τη Σιγκαπούρη στο Σίδνεϊ, το μόνο που θέλεις διακαώς είναι ξεκούραση. Όταν, όμως, το… τσούρμο υποδοχής έχει οργανώσει δείπνο καλωσορίσματος σε εστιατόριο ακολουθείς αδιαμαρτύρητα. Έτσι αναγκάζεσαι να αγνοήσεις την κούραση για να πέσεις τελικά σαν τούβλο στο πολυπόθητο κρεβάτι 4-5 ώρες αργότερα και να κοιμηθείς αχόρταγα. Αυτά έχουν τα μεγάλα αεροπορικά ταξίδια. Πολλές ώρες στον αέρα και μετά πολλές ώρες στις αγκάλες του Μορφέα. 

Την επομένη της άφιξης αρχίζει ο κύκλος των απαραίτητων τηλεφωνημάτων σε φίλους λέγοντας σε όλους ανεξαίρετα «μόλις τώρα ξύπνησα και είσαι ο πρώτοςπου τηλεφωνώ…». Έτσι είναι όλοι ευτυχείς αφού δεν τους θεωρείς φίλους… παρακατιανούς, λες και η σειρά προτεραιότητας σημαίνει κάτι. Περίεργη η ανθρώπινη φύση! Πάντως, εσείς, φίλοι αναγνώστες, για να μην παρεξηγιόμαστε, είσαστε οι… πρώτοι που εξομολογούμαι τις σκέψεις αυτές!

Αλλά ας επιστρέψουμε στο κυρίως θέμα μας…

Με τη βαλίτσα στο χέρι...ΜΕΡΟΣ 5

ΜΕΡΟΣ  5

Μισή ώρα μετά την απογείωση από το αεροδρόμιο Changi της Σιγκαπούρης, το αεροσκάφος συνέχιζε την άνοδο του προς το υψόμετρο πτήσης - τα 34 περίπου χιλιάδες πόδια ενώ είχαμε ήδη αφήσει πίσω μας τον Ισημερινό. Παλιά θυμάμαι το γεγονός αυτό θεωρείτο σημαντικό και οι πιλότοι το ανακοίνωναν: «Κυρίες και κύριοι, μόλις περάσαμε από το Βόρειο στο Νότιο Ημισφαίριο του πλανήτη μας… (ή το αντίστροφο)». Σήμερα δεν το σημειώνει κανείς.

Η πτήση περνά πάνω από νησιά της Ινδονησίας και το ανατολικό τμήμα του Ινδικού Ωκεανού. Τέσσερεις ώρες μετά την απογείωση κάνουν την επιβλητική τους εμφάνιση οι ατελείωτες ακτές της Βορειοδυτικής Αυστραλίας. Πορτογάλοι και Ολλανδοί θαλασσοπόροι είχαν αγναντέψει από μακριά τις ακτές αυτές –χωρίς από ότι φαίνεται να τις πλησιάσουν– εκατοντάδες χρόνια πριν ο Άγγλος εξερευνητής Κάπταιν Τζέϊμς Κουκ πατήσει το πόδι του στο Μπότανι Μπέϊ του σημερινού Σίδνεϊ και διεκδικήσει τη Μεγάλη Γη του Νότου για το Βρετανικό Στέμμα.

Καθώς πετούσαμε πάνω από την Αυστραλία διαπίστωσα ότι δεν ακολουθούσαμε τη συνηθισμένη πορεία. Η μικρή τηλεόραση που κάθε κάθισμα διαθέτει έδειχνε ότι η πορεία μας ήταν προς το νότο και όχι εγκάρσια προς το κέντρο της χώρας και στη συνέχεια προς το Σίδνεϊ. Θεώρησα ότι θα υπήρχε κάποιος λόγος και δεν άργησα να το διαπιστώσω. Κάπου χίλια χιλιόμετρα νοτιότερα συναντήσαμε ούριους άνεμους που η ταχύτητά τους πλησίαζε τα 200 χιλιόμετρα την ώρα – μια ταχύτητα που δε θυμάμαι σε καμιά άλλη πτήση! Οι ούριοι, λοιπόν, άνεμοι αύξησαν τη συνηθισμένη ταχύτητα του αεροσκάφους από 980 χιλιόμετρα την ώρα σε περίπου 1180! Έτσι, παρότι η πορεία μας ήταν μια τεθλασμένη γραμμή φθάσαμε στο Σίδνεϊ μισή ώρα γρηγορότερα από ότι αν ακολουθούσαμε πορεία ευθείας. Δηλαδή μισή ώρα γρηγορότερα και φυσικά με μεγάλη εξοικονόμηση καυσίμων για την εταιρία.

Το αεροσκάφος είχε αρχίσει την κάθοδο για την προσγείωση μας στο Σίδνεϊ. Όταν κατεβήκαμε κάτω από τα σύννεφα συνειδητοποιήσαμε ότι από τροπικό κλίμα της Σιγκαπούρης βρεθήκαμε, μέσα σε 8 ώρες, στο χειμώνα της νότιας Αυστραλίας. Το Σίδνεϊ μας υποδέχτηκε με συνεχείς αστραψιές και δυνατή βροχή και με μια ατμόσφαιρα μουντή. Όταν περάσαμε από τον έλεγχο διαβατηρίων και βγήκαμε στο χώρο υποδοχής η ώρα ήταν ήδη 7 μμ.

Με τη βαλίτσα στο χέρι...ΜΕΡΟΣ 4

ΜΕΡΟΣ  4

Η τάξη στη Σιγκαπούρη βρίσκεται στο αποκορύφωμά της. Όπου και να κοιτάξεις έχεις την αίσθηση ότι τα πάντα είναι στη θέση τους.

Η καθαριότητα στους δρόμους, στα εμπορικά κέντρα, στους κήπους, σε όλους γενικά τους δημόσιους χώρους είναι απίστευτη.

Μετά υπάρχει και ο σεβασμός του ενός στα δικαιώματα του άλλου. Για παράδειγμα, όταν ένας πεζός κάνει το πρώτο βήμα να κατέβει από το πεζοδρόμιο για να διασχίσει μια διάβαση πεζών, ΟΛΑ τα οχήματα κοκαλώνουν και του δίνουν προτεραιότητα, όχι σαν και εμάς στην Ελλάδα που «πρέπει να κοινωνήσεις και να κάνεις το σταυρό σου» πριν επιχειρήσεις να περάσεις απέναντι!

Κάτι άλλο που εντυπωσιάζει τον επισκέπτη είναι ότι ΟΛΕΣ οι διαχωριστικές γραμμές στους δρόμους είναι άψογες από κάθε άποψη λες και τις φρεσκάρουν κάθε βράδυ!

Επίσης η εγκληματικότητα είναι πολύ περιορισμένη γιατί πρώτον υπάρχουν αυστηροί νόμοι οι οποίοι δεν ψηφίζονται –όπως στην Ελλάδα– απλά για το θεαθήναι. ΕΦΑΡΜΟΖΟΝΤΑΙ ΑΥΣΤΗΡΑ.

Επειδή στη Σιγκαπούρη οι πιστωτικές κάρτες είναι δεκτές από τους πάντες, δεν μετατρέψαμε χρήματα στο τοπικό νόμισμα (δολάριο). Έτσι πληρώναμε μόνο με πλαστικό χρήμα. Κανείς δεν μας είπε «συγνώμη δεν διαθέτουμε το μηχάνημα», κάτι που συμβαίνει πολύ συχνά στην… τουριστική Ελλάδα. Θα πρέπει, όμως, να σημειώσω ότι η Σιγκαπούρη έπαψε να είναι ο παράδεισος των τουριστών σε ότι αφορά τις τιμές των προϊόντων. Πριν 20-30 χρόνια οι τιμές ήταν πολύ χαμηλότερες από ότι στην Ευρώπη και την Αυστραλία. Τώρα, όμως, οι τιμές έχουν σχεδόν εξισωθεί.

Δεν θα ξεχάσω, εξάλλου, τη συμπεριφορά δύο-τριών οδηγών ταξί που με χαμόγελο μας είχαν εξυπηρετήσει με επισκέψεις σε διάφορα αξιοθέατα της νησιωτικής χώρας. Όταν τους είπαμε να προσθέσουν στη χρέωση της πιστωτικής μας κάρτας και ένα φιλοδώρημα δεν δέχτηκαν λέγοντάς μας: «Δεν πειράζει, κύριε, η κούρσα ήταν πολύ μεγάλη και η αμοιβή μας με το ποσό που γράφει το ταξίμετρο είναι αρκετά καλή…» Αφήνω σε σας τα πορίσματα από τη σύγκριση με την ελληνική πραγματικότητα!

Με τη βαλίτσα στο χέρι...

ΜΕΡΟΣ  3

Πριν συνεχίσω με τις ταξιδιωτικές εντυπώσεις από την επίσκεψή μας στη Σιγκαπούρη, αξίζει να αναφέρω μερικά ενδιαφέροντα ιστορικά στοιχεία γύρω από τη μικρή νησιωτική αυτή χώρα.

Σύμφωνα λοιπόν με το μύθο, η Σιγκαπούρη ιδρύθηκε πριν πολλούς αιώνες από έναν πρίγκιπα της Σουμάτρας που φθάνοντας στο νησί είδε ένα λιοντάρι. Ο πρίγκιπας το εξέλαβε ως καλό οιωνό και αποφάσισε να δημιουργήσει μια πόλη με το όνομα Σιγκαπούρα, που σημαίνει «πόλη των λεόντων».

Η μοντέρνα Σιγκαπούρη ιδρύθηκε το 1819 από το Σερ Τόμας Στάμφορντ Ραφλς που ξεκίνησε την καριέρα ως στέλεχος της Βρετανικής Εταιρίας Ανατολικών Ινδιών.

Όταν ο Ραφλς έφτασε στην περιοχή, το κύριο νησί της Σιγκαπούρης ήταν μια πυκνή ζούγκλα γεμάτη βάλτους και τίποτα περισσότερο, με πολύ μικρό πληθυσμό. Ο δαιμόνιος Βρετανός αξιωματούχος εκτίμησε τη στρατηγική θέση της Σιγκαπούρης και αμέσως άρχισε τα σχέδια για τη μετατροπή του νησιού σε σημαντικό λιμάνι. Προηγουμένως είχε κατορθώσει, μέσα από διαπραγματεύσεις με τους ισχυρούς σουλτάνους της περιοχής και την καταβολή αποζημιώσεων, να εξασφαλίσει την κυριαρχία του νησιωτικού συγκροτήματος της Σιγκαπούρης και να υψώσει τη βρετανική σημαία.

Το μικρό ψαροχώρι άρχισε να αναπτύσσεται ραγδαία με την άφιξη Ευρωπαίων, Μαλαισιανών, Κινέζων, Ινδών και Αράβων που έψαχναν για δουλειά. Έτσι το 1824 ο πληθυσμός του ανέβηκε στις 10 χιλιάδες.

Με τη βαλίτσα στο χέρι...ΜΕΡΟΣ 2

ΜΕΡΟΣ  2

Η πτήση από την Κωνσταντινούπολη στη Σιγκαπούρη διαρκεί δέκα και πλέον ώρες που δεν περνάνε εύκολα. Εν τάξει μετά το φαγητό θα δεις μια, δύο ταινίες. Μετά τι κάνεις; Αναγκαστικά θα προσπαθήσεις να κοιμηθείς. Εγώ, η Νάταλη και οι συνταξιδιώτες μας σταθήκαμε πολύ τυχεροί στη συγκριμένη πτήση. Συνολικά δεν ήμασταν πάνω από 70 επιβάτες και το αεροσκάφος διέθετε 320 θέσεις! Έτσι με… ομόφωνη απόφαση μετακινηθήκαμε, κατέλαβε ο καθένας μας από τρεις θέσεις, σηκώσαμε τα διαχωριστικά των καθισμάτων και το ρίξαμε όλοι στον ύπνο!

Δεν ξαναθυμάμαι πτήση με τόση απλωσιά! Αυτό δεν ήταν αεροσκάφος. Ήταν ιπτάμενο ξενοδοχείο που την ησυχία του, ώρες αργότερα, διέκοψαν οι αεροσυνοδοί για να μας προσφέρουν το πρωϊνό. Λίγο αργότερα ο κυβερνήτης έδινε οδηγίες στο προσωπικό καμπίνας να ετοιμαστούν για την προσγείωση στο αεροδρόμιο Changi της Σιγκαπούρης. Η ώρα ήταν γύρω στις 4:30 το πρωί, ο ήλιος δεν είχε ακόμα προβάλλει και η θέα της φωτόλουστης πόλης από ψηλά ήταν φαντασμαγορική!