Πασχαλιάτικες θύμησες…

Μόλις είχαν κλείσει τα σχολεία για τις διακοπές του Πάσχα. Τα μέλη της ομάδας των «πυροτεχνουργών» είχαμε εξορμήσει σε λόφους, γύρω από το Αργοστόλι, όπου ακόμα σώζονταν οι βάσεις των παλιών ιταλικών κανονιών, σε άγρα της πολύτιμης μπαρούτης που θα χρησιμοποιούσαμε για το πασχαλιάτικο «οπλοστάσιο» μας!

Τα νέα «Νέα Ελληνικά»…

«Νταουνιάσου και τσίλαρε ρε μ@λάκα».

Ο νεαρός –που καθόταν δίπλα μας στην ταβέρνα– απευθυνόταν σε συνομήλικό του που στεκόταν όρθιος και για κάποιο λόγο ήταν αναστατωμένος!

Κάθισε ο όρθιος και ο φίλος του συνέχισε:

«Ο μι τζι, σκέτο παλτό φαίνεσαι… φεϊλάς. Πάλι λάσπη έγινες;»

Ο νεοφερμένος νεαρός έμενε αμίλητος ενώ εγώ πάσχιζα να καταλάβω τι συνέβαινε έχοντας άγνοια των νέων «Νέων Ελληνικών» που χρησιμοποιεί σήμερα η νεολαία.

Όταν η προσφορά ήταν τιμή και δόξα…

Είχα πριν λίγες μέρες εκφράσει την οργή μου για το πόσο «απάνθρωπη έχει γίνει η ανθρωπότητα». Είναι αδύνατο να ελέγξεις το θυμό σου όταν διαβάζεις ότι «26 άνθρωποι έχουν στα χέρια τους περιουσίες που ισούνται με τα εισοδήματα του φτωχότερου μισού της ανθρωπότητας»!

 Γενικά έχουμε ξεφύγει από τα ανεκτά όρια. Ναι, παραδέχομαι ότι όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι. Αρκετοί ξεχωρίζουν γιατί έχουν περισσότερες γνώσεις και ικανότητες από τους άλλους και πρέπει να αμειφθούν γι’ αυτό. Να απολαμβάνουν δηλαδή περισσότερα από ότι η πλειοψηφία γιατί οι προικισμένοι είναι αυτοί που ανοίγουν νέους δρόμους, που παίρνουν πρωτοβουλίες, που τέλος πάντων είναι ικανοί να κάνουν πράγματα που οι άλλοι δεν μπορούν. Να αμειφθούν, λοιπόν, παραπάνω από τους υπόλοιπους. Άλλο, όμως, η παραπάνω αμοιβή και άλλο η εντελώς απαράδεκτη κατάσταση που παρατηρούμε. Εκατοντάδες εκατομμύρια συνανθρώπων μας να πεθαίνουν της πείνας και καμιά 30 να μη ξέρουν και οι ίδιοι τι έχουν!

Άλλοτε και τώρα…

Άλλοτε και τώρα…

Αλλόκοτα πράγματα συμβαίνουν στην ελληνική κοινωνία. Ο Έλληνας φαίνεται να έχει χάσει τον πατριωτισμό του και ας διατυμπανίζει το αντίθετο!

Φωνάζει «η Μακεδονία είναι ελληνική» αλλά πηγαίνει συστηματικά για ψώνια στα Σκόπια αλλά και στα καζίνα της γειτονικής χώρας «για να καταθέσει το υστέρημά του στο κυνήγι της θεάς τύχης».

Μια ανθρωπότητα απίστευτα απάνθρωπη

Πιστεύω ότι η ανθρωπότητα δεν πρέπει πια να αποκαλείται έτσι. Δεν αξίζει αυτό το όνομα γιατί απλά δεν πληροί τις προϋποθέσεις. Έχει χάσει προ πολλού τον ανθρωπισμό της. Έχει καταντήσει να είναι στυγνά απάνθρωπη. Η… «απανθρωπότητα» θα ήταν ένα πιο αντιπροσωπευτικό όνομα.

Γράφω τούτες τις λέξεις κυριευμένος από θυμό με τα όσα συμβαίνουν γύρω μου. Είναι τόσο εξοργιστικά απαράδεκτα που φαντάζουν απίστευτα, είναι όμως γεγονότα αδιάψευστα!

Το χριστουγεννιάτικο δώρο τού παππού...

Ήταν δύσκολες εκείνες οι μέρες του 1953. Πλησίαζαν Χριστούγεννα χωρίς τη γιορτινή ατμόσφαιρα. Ήταν αδύνατο να νοιώσεις γιορτινά με φόντο τα συντρίμμια. Οι σεισμοί είχαν ισοπεδώσει τα πάντα. Σπίτια, εκκλησιές, μαγαζιά, όνειρα.

Παντού καταστροφή. Τριγύρω ερείπια και ερημιά. Το όμορφο Αργοστόλι είχε γίνει ένας άμορφος χώρος. Και σα να μην έφτανε η συμφορά που σκόρπισαν οι σεισμοί, η αδιάκοπη βροχή δυσκόλευε ακόμα περισσότερο τα πράγματα. Οι σταγόνες της έκαναν έναν περίεργο θόρυβο πάνω στην υποτυπώδη σκεπή του πρόχειρου καταλύματος που μας φιλοξενούσε. Σεκόντο κρατούσε ο μανιασμένος αέρας ενώ οι αστραψιές και οι βροντές έκαναν ακόμα πιο απειλητικό το ήδη αφιλόξενο περιβάλλον.

Ζητείται λογική…

Από τη μια έχουμε την Ελλάδα της δημιουργίας με πάμπολλα σημαντικά επιτεύγματα σε κάθε τομέα της ανθρώπινης δραστηριότητας και από την άλλη έχουμε την Ελλάδα που κυριολεκτικά αυτοκτονεί!

Παρά την οικονομική κρίση, Έλληνες επιστήμονες έχουν σημειώσει τα τελευταία χρόνια μεγάλες επιτυχίες στις έρευνες. Την ίδια ώρα οι Έλληνες αθλητές διακρίνονται διεθνώς κατακτώντας τρόπαια που μέχρι πριν λίγα χρόνια ούτε μπορούσαμε να τα φανταστούμε!

Αυτή είναι η Ελλάδα της προόδου και της ελπίδας.

«Τα σταφύλια της οργής»…

Τα όσα απίστευτα συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες στη Γαλλία αλλά και σε άλλες γωνιές της γης, μου θύμισαν μια από τις καλύτερες ταινίες που έχουν γυριστεί. «Τα σταφύλια της οργής» σε σκηνοθεσία του μοναδικού Τζον Φορντ και με πρωταγωνιστή τον υπέροχο Χένρι Φόντα.

Για όσους δεν είχαν την τύχη να δουν αυτό το αριστούργημα του αμερικανικού κινηματογράφου, να αναφέρω ότι γυρίστηκε το 1940, και είναι βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Τζον Στάϊνμπεργκ. Η πολυβραβευμένη αυτή ταινία παρουσιάζει τον αγώνα μιας ομάδας αγροτών από την Οκλαχόμα που εξαθλιωμένοι, από την μεγάλη οικονομική κρίση του 1929 και την καπιταλιστική απληστία, παίρνουν το δρόμο για την Καλιφόρνια σε αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής.

Θυμώνω κάθε μέρα και πιο πολύ…

Θυμώνω.

Θυμώνω κάθε μέρα και πιο πολύ.

Και είναι, βρε παιδιά, να μη θυμώνω με όσα συμβαίνουν γύρω μας; Με τον εγκληματικό τρόπο που οι περισσότεροι αντιμετωπίζουν το ταλαίπωρο περιβάλλον! Με τον υπέρμετρα απερίσκεπτο τρόπο που υπονομεύουν το μέλλον των ίδιων τους των παιδιών!

Θυμώνω γιατί τα νέα από τους επιστήμονες σε ότι αφορά το φαινόμενο του θερμοκηπίου κάθε άλλο από αισιοδοξία εμπνέουν!

Αληθινά ψέματα

Η μόνη αδιάσειστη αλήθεια γύρω από τις «ειδήσεις» που κυκλοφορούν κυρίως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι ότι ένα μεγάλο ποσοστό τους είναι ψευδείς. Ψευδέστατες! Είναι δηλαδή αποκυήματα της φαντασίας αρρωστημένων μυαλών ή ατόμων που αδυνατώντας να κάνουν κάτι δημιουργικό, κάνουν απλά πλάκα! Ή έτσι τουλάχιστον νομίζουν.

Είναι τρομακτικό το μέγεθος της παραπληροφόρησης που κυκλοφορεί γενικά στο διαδίκτυο.