Αναμνήσεων συνέχεια…

Το σεντούκι των αναμνήσεων, που άνοιξε διάπλατα από την ανεύρεση ενός ξεχασμένου κειμηλίου από το πέρασμά μου από το Πολεμικό Ναυτικό, δεν είναι εύκολο να κλείσει. Το προσπάθησα αλλά απέτυχα παταγωδώς.

Οι αναμνήσεις όρμησαν σα σίφουνας έξω από το σεντούκι. Ήθελαν να μου θυμίσουν ότι «από το χθες δεν μπορείς να ξεφύγεις, γι’ αυτό πρόσεχε πώς θα κινηθείς σήμερα γιατί θα το βρεις μπροστά σου αύριο».

Το πολύτιμο αυτό κειμήλιο ήταν -όπως έγραψα και στο περασμένο σημείωμα μου- η ναυτική φανέλα που φορούσα την προτελευταία μέρα στο Ναυτικό Στρατολογικό Γραφείο Πειραιά (ΝΣΓΠ), στη Φρεαττύδα. Πάνω της είχε φιλοτεχνήσει ένα σκίτσο ο αξέχαστος συνάδελφος, φίλος και ζωγράφος Μιχάλης Σκιαδόπουλος.

Από το σεντούκι των αναμνήσεων…

Για άλλο έψαχνα και άλλο βρήκα!

Και αυτό που βρήκα ξεχασμένο σε ένα συρτάρι ήταν ένα ανεκτίμητο κειμήλιο από τα χρόνια που υπηρέτησα την πατρίδα. Ήταν αυτό το ανεκτίμητο κειμήλιο που άνοιξε το σεντούκι των αναμνήσεων μου από το πέρασμά μου από το Πολεμικό Ναυτικό.

Ήταν τέτοιες μέρες του μακρινού 1969 όταν πήρα απολυτήριο από το Ναυτικό Στρατολογικό Γραφείο Πειραιά (ΝΣΓΠ), στη Φρεαττύδα, έχοντας δώσει στην πατρίδα δύο χρόνια, δύο μήνες και κάτι μέρες από τη ζωή μου.

Είχα καταταγεί στο Ναυτικό τον Οκτώβριο του 1967, μια περίοδο που… «μεσουρανούσε» η χούντα των συνταγματαρχών.

Μετά τις σαράντα μέρες της βασικής εκπαίδευσης στο Στρατόπεδο Παλάσκα βρέθηκα στο ΝΣΓΠ όπου είχαμε κοινό προαύλιο με το Ναυτοδικείο, το Ναυτικό Νοσοκομείο Πειραιώς και την Ανώτατη Υγειονομική Υπηρεσία Ναυτικού.

Τί να πρωτοαναφέρω από την πλημμυρίδα των αναμνήσεων που ξεχύθηκε από το σεντούκι.

Σαν ναύτης διαχειριστής (αυτή ήταν η ειδικότητά μου) υπηρέτησα στο ίδιο τμήμα με τον πολύ γνωστό Θεόδωρο Αγγελόπουλο, ναι αυτόν που χρόνια μετά παντρεύτηκε τη Γιάννα.

Ήμασταν όλοι ναύτες που υπηρετούσαμε σε γραφείο και πολύ σπάνια κάναμε νυκτερινές βάρδιες. Στις δυόμιση το μεσημέρι σχολούσαμε και πηγαίναμε σπίτι μας.

Δεν θα ξεχάσω, όμως, ποτέ μια από αυτές τις βάρδιες που έκανα στην κεντρική πύλη από τα μεσάνυκτα μέχρι τις 4 το πρωί, έχοντας ανά χείρας ένα ημιαυτόματο Τόμσον.

Τηλεοπτικά ατοπήματα και άλλα φαιδρά

Είμαι άνθρωπος που αποδέχεται το νέο, το καινούργιο, το μοντέρνο αλλά απορρίπτει συλλήβδην τον επικίνδυνο μοντερνισμό που ξεφεύγει από τα αποδεκτά όρια της λογικής δυναμιτίζοντας τα πάντα και κατά κύριο λόγο τα θεμέλια της οικογένειας και της γλώσσας μας.

 Ανάμεσα σε δύο κόσμους… - 2

Φθάνοντας στην Αυστραλία στο νου μου, για μεγάλο διάστημα, κυριαρχούσε η σκέψη «θα μείνω μέχρι την ολοκλήρωση των σπουδών και άντε ένα δυο χρόνια παραπάνω, για την απόκτηση εμπειρίας και μετά επιστροφή στα πάτρια». Αυτό ήταν το σχέδιο. Η ζωή, όμως, άλλα επιφυλάσσει…

Το διάστημα από το Γενάρη του 1970, που έφθασα στο Σίδνεϊ, μέχρι τα μέσα του 1975 όπου, μετά τις σπουδές μου, η είσοδος μου στη δημοσιογραφία είχε εδραιωθεί, πέρασε σαν αστραπή.

Στο μεταξύ είχα γνωριστεί με τη μέλλουσα σύζυγό μου και συνάδελφο, Τζόαν Πραττ (Παναρέτου). Ο δεσμός εξελίχθηκε σε γάμο, γεγονός που με «έδεσε» περισσότερο στην Αυστραλία.

Ακολούθησε η άφιξη του γιου μας, το 1978, που ήταν αποφασιστικός παράγοντας για την άρδην αλλαγή σχεδίων.

Τώρα προτεραιότητα είχε ο υιός. Τα πάντα στριφογύριζαν γύρω από αυτόν.

Ανάμεσα σε δύο κόσμους… - 1

Είναι δύσκολο, αφάνταστα δύσκολο, όταν γνωρίζεις δύο πατρίδες.

Όταν βλέπεις το φως της ζωής στη μία και το φως της προόδου στην άλλη.

Ένα μεγάλο ποσοστό των Ελλήνων έχει ζήσει αυτή την εμπειρία και ένας από αυτούς είμαι και εγώ.

Γεννήθηκα στην Ελλάδα και έζησα το μεγαλύτερο μέρος της ζωής στην Αυστραλία.

Θυμάμαι ότι από τα πρώτα γυμνασιακά μου χρόνια στο Αργοστόλι της Κεφαλονιάς με είχε κυριεύσει ένα αίσθημα φυγής. Ένιωθα ότι δε με χωρούσε ο τόπος, ότι ήθελα να γνωρίσω άλλα μέρη. Να γευτώ νέες εμπειρίες. Να συναντήσω νέους ανθρώπους. Να στροβιλιστώ στην αγκαλιά της περιπέτειας…

04.12.2024_Προβολή ντοκιμαντέρ Γιώργου Μεσσάρη ΜΑΡΙΝΟΣ ΧΑΡΜΠΟΥΡΗΣ

Προβολή του ντοκιμαντέρ του Γιώργου Μεσσάρη «Μαρίνος Χαρμπούρης» στον κινηματογράφο «ΚΕΦΑΛΟΣ» !!! Αργοστόλι, Κεφαλονιά !!!

Ένας υγιής ασθενής…

Ένας υγιής ασθενής; Όσο και να ακούγεται οξύμωρο είναι γεγονός.

Και πού βρίσκεται αυτός ο υγιής ασθενής;

Πού αλλού, στην Ελλάδα!

Αναφέρομαι στη νοσοκομειακή μας περίθαλψη. Στα δημόσια νοσοκομεία μας. Σε αυτά τα τόσο σημαντικά ιδρύματα για την υγεία των κατοίκων αυτής της ταλαίπωρης χώρας.

Αφορμή για αυτές μου τις σκέψεις μου έδωσε ένα δημοσίευμα μιας κυρίας σε αγγλόφωνο ιστότοπο και οι απαντήσεις που πήρε.

Αξίζει να διαβάσετε, σε ελεύθερη μετάφραση, τί ειπώθηκε για τα νοσοκομεία μας και θα δικαιολογήσετε τον τίτλο που έδωσα σε αυτές τις γραμμές.

Θύμησες που πληγώνουν… 

Θύμησες που πληγώνουν… 

Δεν είναι λίγες οι φορές που διαβάζοντας ένα καλό βιβλίο και πίνοντας ένα φλιτζάνι καφέ προσπαθώ να απαλλαγώ από ορισμένες θύμησες των παιδικών μου χρόνων, από μια εποχή τόσο διαφορετική από τη σημερινή!

Γιατί ναι, αυτές οι θύμησες με οδηγούν σε συγκρίσεις και οι συγκρίσεις σε απέραντη απογοήτευση. 

Για να πάμε μπροστά…

Πριν λίγες μέρες είχα γράψει ότι το φορολογικό σύστημα στην Ελλάδα είναι πολύπλοκο και επομένως δύσκολο να εφαρμοστεί. Παράλληλα, λόγω της πολυπλοκότητας, είναι και άδικο. Έτσι ένα μεγάλο ποσοστό φορολογουμένων καλείται να πληρώνει περισσότερα από αυτά που πραγματικά τους αναλογούν, ενώ άλλοι καταβάλουν λιγότερους φόρους.

Ο κλέψας τού κλέψαντος…

Φωνάζει η κυβέρνηση «υπάρχει μεγάλη φοροδιαφυγή».

Φωνάζουν οι φορολογούμενοι «φορολογούμεθα υπερβολικά».

Η «λύση» που έχει βρεθεί είναι 100% ελληνική. Η κυβέρνηση «κλέβει» τους φορολογούμενους και οι φορολογούμενοι «κλέβουν» την κυβέρνηση! Δηλαδή «ο κλέψας τού κλέψαντος».