Τα συν και πλην της τεχνολογίας…

 «ΟΠΟΙΟΣ ΑΓΑΠΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥ, ΤΗΝ ΚΡΙΝΕΙ ΑΥΣΤΗΡΑ»

Τα συν και πλην της τεχνολογίας…

Θέλω να ξεκαθαρίσω από την αρχή ότι είμαι λάτρης της τεχνολογίας. Θεωρώ ότι η τεχνολογία έχει συμβάλει τα μέγιστα στη βελτίωση της ζωής μας. Την ίδια, όμως, ώρα –και χωρίς να φταίει η τεχνολογία– η λανθασμένη χρήση της δημιουργεί καταστάσεις τραγελαφικές και συνάμα τραγικές.

Χωρίς την τεχνολογία δεν θα υπήρχε διαστημική εξερεύνηση, δεν θα είχαμε αυτά που αποκαλούμε ιατρικά θαύματα, δεν θα κάναμε το ταξίδι Ελλάδα-Αυστραλία σε 21 ώρες αλλά σε τρεις μέρες όπως γινόταν παλαιότερα ή σε δύο εβδομάδες όπως γινόταν ακόμα πιο παλιά με τα αεροπλάνα της… υπομονής, δεν θα μπορούσαμε να επικοινωνούμε με αγαπημένα πρόσωπα αστραπιαία από μια άκρη της γης στην άλλη, οι τραπεζικές μας συναλλαγές δεν θα είχαν γίνει τόσο γρήγορες, εύκολες και ασφαλείς, η ενημέρωση δεν θα είχε την αμεσότητα που προσφέρουν σήμερα οι απίστευτες ταχύτητες μετάδοσης των ειδήσεων. Θα μπορούσα να γεμίσω σελίδες με τα οφέλη που προσφέρει η ανάπτυξη της τεχνολογίας και τα οποία –είμαι σίγουρος ότι– οι περισσότεροι γνωρίζετε.

Έχει η Ελλάδα ομορφιές...

ΜΕΡΟΣ 8 - ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ

Περάσαμε αρκετές ενδιαφέρουσες ώρες στο Προκόπι της Εύβοιας όπου φυλάσσεται το σκήνωμα του Αγίου Ιωάννη του Ρώσου. Το απόγευμα, μετά από μια ακόμα ευχάριστη διαδρομή μέσα σε μια απίστευτα όμορφη φύση, μας βρήκε στη Χαλκίδα. Λίγες βόλτες στην πόλη, ένα γρήγορο γεύμα και συνέχεια του ταξιδιού μας για την Αθήνα όπου φθάσαμε λίγο πριν τη δύση.

Έπρεπε να μείνουμε δυο-τρεις μέρες στην πολύβουη ελληνική πρωτεύουσα για κάποιες υποχρεώσεις μας. Κάθε φορά που βρισκόμαστε στην Αθήνα, η Νάταλη και εγώ τηρούμε έναν απαράβατο κανόνα. Επισκεπτόμαστε την Πλάκα. Εν τάξει, δεν ανεβαίνουμε κάθε φορά στην Ακρόπολη αλλά η από του σύνεγγυς θέα αυτού του ανυπέρβλητου μνημείου μαζί με την αρχοντιά που αναδύουν τα σοκάκια της παλιάς Αθήνας σου δίνουν την αίσθηση μιας πολιτιστικής ανάτασης και συνάμα τονώνουν την πεποίθησή σου ότι τούτη η ταλαίπωρη χώρα έχει δικαίωμα σε ένα καλύτερο αύριο.

Ένα από τα πράγματα, όμως, που σε πληγώνουν στην Αθήνα είναι οι  πρόσφυγες και το δράμα που ζουν καθημερινά. Είναι τραγικό να βλέπεις οικογένειες με μικρά παιδιά να διανυκτερεύουν μέσα σε κουτιά ψυγείων και άλλων συσκευών. Όσο και να προσπαθεί ο ελληνικός λαός δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα. Την ίδια ώρα η «πολιτισμένη» Ευρώπη κωφεύει και εθελοτυφλεί! Σε τελευταία ανάλυση δεν ξέρω ποιοι είναι πιο αξιολύπητοι: Οι πρόσφυγες ή οι Ευρωπαίοι;

Αυτή τη φορά το σεργιάνι μας επεκτάθηκε και στον Πειραιά. Ήταν μια μέρα φορτισμένη συναισθηματικά για δύο λόγους.

Μετά από 46 ολόκληρα χρόνια βρέθηκα να περπατώ σε γνώριμους δρόμους του Λιμανιού. Από το Σταθμό του Ηλεκτρικού μέχρι τη Φρεαττύδα.

Έχει η Ελλάδα ομορφιές...

 ΜΕΡΟΣ 7

Αφήσαμε τη γραφική Αιδηψό πρωί-πρωί και πήραμε… «τα βουνά και τα λαγκάδια». Είχε ξημερώσει άλλη μια καλοκαιριάτικη μέρα με χωρίς ίχνος σύννεφου στον ουρανό και το θερμόμετρο να έχει «σκαρφαλώσει», Δεκέμβρη μήνα, στους 20 βαθμούς! Όλα τα χειμωνιάτικα που είχαμε πάρει μαζί μας, για το οδοιπορικό, είχαν μέχρι στιγμής αποδειχθεί άχρηστα!

Ακολουθήσαμε τον παράκτιο δρόμο μέχρι τη κωμόπολη  Λίμνη και από εκεί στρίψαμε ανατολικά προς την ενδοχώρα της Εύβοιας. Στη Στροφυλιά πήραμε το δρόμο 77 που οδηγεί νότια. Προορισμός μας το πανέμορφο χωριό Προκόπι.

Έχει η Ελλάδα ομορφιές...

 «ΟΠΟΙΟΣ ΑΓΑΠΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥ, ΤΗΝ ΚΡΙΝΕΙ ΑΥΣΤΗΡΑ»

Έχει η Ελλάδα ομορφιές...

ΜΕΡΟΣ 6

Σίγουρα ο καιρός δε μας χαλούσε κανένα χατίρι. Έκανε καθημερινά πραγματικότητα ακόμα και τις πιο τρελές μας προσδοκίες. Ο ήλιος ζεστός, σχεδόν αυγουστιάτικος, απέφευγε με μαεστρία τα λιγοστά σύννεφα που σεργιάνιζαν αδέσποτα στον ουρανό, στέλνοντας αδιάκοπα τις αχτίδες του σε ένα πολύχρωμο, ζεστό και ζωογόνο σφιχταγκάλιασμα με την πανέμορφη ελληνική γη.

Έχει η Ελλάδα ομορφιές...

ΜΕΡΟΣ 5

Η 5^η Δεκεμβρίου μας βρήκε να ταξιδεύουμε από την Καβάλα προς Θεσσαλονίκη με προορισμό την Κατερίνη. Ο καιρός εξακολουθούσε να είναι απίστευτα καλοκαιρινός! Ούτε ίχνος σύννεφου στον ουρανό και ο ήλιος αυγουστιάτικος. Δε μπορούσαμε να πιστέψουμε ότι ήταν Δεκέμβρης στη Βόρεια Ελλάδα. «Μάλλον ο Αύγουστος αποφάσισε να μη φύγει φέτος από την Ελλάδα» είπα στη γυναίκα μου που με ευλαβική αφοσίωση απολάμβανε την απίστευτα όμορφη φύση.

Έχει η Ελλάδα ομορφιές...

ΜΕΡΟΣ 4

   Ήταν ήδη προχωρημένο απόγευμα και έπρεπε να βιαστούμε. Είχαμε αφήσω πίσω μας το Σουφλί, τη γραφική κωμόπολη του μεταξιού, και ταξιδεύαμε στην επαρχιακή οδό προς την Εγνατία Οδό που θα μας οδηγούσε στην Καβάλα, τον επόμενο σταθμό μας.

 Το ημερολόγιο έδειχνε 3 Δεκεμβρίου αλλά ο καιρός είχε διαφορετική γνώμη. Θύμιζε περισσότερο καλοκαίρι παρά χειμώνα.

Ο δρόμος –μέχρι σχεδόν την Εγνατία– περνά από τις παρυφές του παραδεισένιου Εθνικού Δάσους Δαδιάς – Λευκίμης – Σουφλίου. Το τεράστιο και μοναδικό στην Ευρώπη αυτό δάσος είναι, όπως αναφέρει και ο σχετικός τουριστικός οδηγός, προστατευόμενη περιοχή από το 1980 και «αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα μεσογειακού οικοσυστήματος το οποίο έχει διαμορφωθεί μέσα από αιώνες ήπιας συνύπαρξης ανθρώπου και φύσης. Χαρακτηρίζεται από μια έντονη και συνεχή εναλλαγή του τοπογραφικού ανάγλυφου, το οποίο συνθέτουν δεκάδες λόφοι και μικρά βουνά (έως 1065 μ.), μικρές κλειστές αλλά και ανοιχτές κοιλάδες, άφθονα μικρά ρυάκια αλλά και μεγάλα ρέματα… Μέσα σ' αυτό το πλούσιο φυσικό περιβάλλον βρίσκουν καταφύγιο 48 είδη θηλαστικών, όπως είναι το αγριογούρουνο, ο λύκος, το ζαρκάδι, ίσως ο λύγκας (πιθανόν να έχει εξαφανιστεί οριστικά...), η αλεπού, ο σκίουρος, ο σκαντζόχοιρος, η νυχτερίδα, ο ασβός, το κουνάβι, η νυφίτσα, το τσακάλι κλπ… Μέσα στην προστατευόμενη περιοχή έχουν παρατηρηθεί 36 από τα 38 είδη αρπακτικών πουλιών που ζουν στην Ευρώπη. Για παράδειγμα τρία από τα τέσσερα είδη γυπών της Ευρώπης (μαυρόγυπες, όρνια, ασπροπάρηδες), βασιλαετοί, χρυσαετοί, κραυγαετοί, σταυραετοί, φιδαετοί και θαλασσαετοί (και ο κατάλογος συνεχίζεται…)».

Έχει η Ελλάδα ομορφιές...

ΜΕΡΟΣ 3

    Ανοίγω μια μικρή παρένθεση πριν συνεχίσω με την περιήγησή μας στη γραφική και φιλόξενη Βόρεια Ελλάδα. Θα ήθελα να ευχηθώ σε όλους και όλες σας ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ. Οι ευχές μου είναι ειλικρινέστατες, από καρδιάς. Τώρα αν θα είναι καλή χρονιά το 2016, ιδιαίτερα εδώ στην Ελλάδα, ένας Θεός το ξέρει κι’ ας μας λυπηθεί! Τολμώ μάλιστα να πω ότι κι’ Αυτός έχει σηκώσει τα χέρια του με την κατάντια των πολιτικών μας και γενικά τον ευτελισμό του πολιτικού μας συστήματος.

Θέλω ακόμα να σημειώσω ότι αν έστω και μία στις εκατό ευχές που πήρα φέτος σε γιορτινές συνεστιάσεις και συναντήσεις με συγγενείς και φίλους αλλά και τηλεφωνικά, ταχυδρομικά, email-ικά και facebook-ικά, πραγματοποιηθούν, στο τέλος του 2016 θα έχω:
1. "σκάσει" από υγεία
2. "πνιγεί" στο χρήμα και
3. "τρελαθεί" από ευτυχία!
Για όλα αυτά, το σαβουάρ βιβρ λέει ότι πρέπει να σας ευχαριστήσω όλους...

Κλείνω την παρένθεση και επιστροφή στο ταξιδιωτικό μου σημείωμα... 

Έχει η Ελλάδα ομορφιές 2

 «ΟΠΟΙΟΣ ΑΓΑΠΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥ, ΤΗΝ ΚΡΙΝΕΙ ΑΥΣΤΗΡΑ»

Έχει η Ελλάδα ομορφιές...

ΜΕΡΟΣ 2

Είχε ξημερώσει η 1 Δεκεμβρίου και ο καιρός θύμιζε περισσότερο άνοιξη παρά χειμώνα! Από το μπαλκόνι του ξενοδοχείου, η Ηγουμενίτσα φάνταζε εντυπωσιακή. Μέσα σε λίγα χρόνια η πρωτεύουσα της Θεσπρωτίας έχει «θεριέψει». Ο πληθυσμός της έχει σχεδόν διπλασιαστεί και η ανοικοδόμηση έχει πάρει… αθηναϊκές διαστάσεις! Το θετικό είναι ότι οι λόφοι που την περιβάλλουν είναι καταπράσινοι και προσδίδουν μια όμορφη πινελιά στο σκηνικό!

Έχει η Ελλάδα ομορφιές 1

 «ΟΠΟΙΟΣ ΑΓΑΠΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥ, ΤΗΝ ΚΡΙΝΕΙ ΑΥΣΤΗΡΑ»

Έχει η Ελλάδα ομορφιές...

ΜΕΡΟΣ 1

Σήμερα και στις προσεχείς δύο-τρεις εβδομάδες θα ξεφύγουμε από τη γνωστή θεματολογία της στήλης. Αφορμή η πρόσφατη περιήγησή μου στην Βόρεια Ελλάδα και η επιθυμία μου να μοιραστώ μαζί σας τις εμπειρίες αυτού του όμορφου ταξιδιού…

Όπου και αν στρέψεις το βλέμμα σου η φύση της Ελλάδας σε μαγεύει. Τα επιβλητικά βουνά, τα εντυπωσιακά φαράγγια, τα ποτάμια με τα γάργαρα νερά, τα γραφικά χωριά, οι καταπράσινοι κάμποι, οι αμέτρητες ακρογιαλιές με τα πεντακάθαρα νερά που σαν σειρήνες σε καλούν να σ’ αγκαλιάσουν… 

Λίγο πριν τα Χριστούγεννα...

Τα Χριστούγεννα πλησιάζουν ολοταχώς. Έτσι λέει το ημερολόγιο.  Αυτά έρχονται οι άνθρωποι πάνε. Πάνε στο άγνωστο χωρίς ελπίδα. Η βάρκες της ελπίδας βυθίζονται η μία μετά την άλλη.

Τα Χριστούγεννα του φωτός έρχονται και ξανάρχονται και η ανθρωπότητα εξακολουθεί να ζει στο δικό της ολοσκότεινο κόσμο. Όσες φορές και αν τα έχουμε γιορτάσει, φαίνεται ότι τα είδαμε ως φιέστα και τίποτα παραπάνω. Έχουν γίνει πια ρουτίνα. Τα μηνύματα έχουν ξεθωριάσει. Χρόνος μπαίνει, χρόνος βγαίνει στολίζουμε το δένδρο, βάζουμε και μερικές γιρλάντες στο μπαλκόνι, ανταλλάσσουμε στερεότυπες ευχές και δώρα, τρώμε το σκασμό και αυτό είναι όλο. Τα διδάγματα χάθηκαν κάπου ανάμεσα στον καταναλωτισμό και την παραπαίουσα ηθική τάξη.