Οδοιπορικό στην αχανή Ρωσία ΜΕΡΟΣ 2ον

Οδοιπορικό στην αχανή Ρωσία             

ΜΕΡΟΣ  2ον 

Η Μόσχα είναι μια τεράστια, πανέμορφη και πλούσια σε ιστορία πόλη. Η έκτασή της, όπως έγραψα και την περασμένη εβδομάδα, είναι τριπλάσια της συνολικής έκτασης της Κεφαλλονιάς και της Ιθάκης, ενώ ο πληθυσμός της υπερβαίνει τα 15 εκατομμύρια. 

Για τις καθημερινές μετακινήσεις των κατοίκων της χρειάζονται γρήγορα μεταφορικά μέσα. Από νωρίς λοιπόν –όταν ο πληθυσμός ήταν πολύ μικρότερος– έγινε αντιληπτό ότι παρά το γεγονός ότι η ρυμοτομία της ρωσικής πρωτεύουσας ήταν (και είναι) πολύ καλή, σύντομα δεν θα μπορούσε να εξυπηρετήσει τη συνεχώς αυξανόμενη κυκλοφορία στους δρόμος. Τη λύση λοιπόν θα έδινε ένα Μετρό.

Οδοιπορικό στην αχανή Ρωσία ΜΕΡΟΣ 1ον

Οδοιπορικό στην αχανή Ρωσία           

ΜΕΡΟΣ  1^ον

Σηκωθήκαμε «μαύρα χαράματα» για να προλάβουμε την πρωϊνή πτήση της Ολυμπιακής. Αγωνιούσαμε γιατί αν υπήρξε έστω και μια μικρή καθυστέρηση θα κινδυνεύαμε να χάσουμε την πτήση της Aegean που θα μας μετέφερε από την Αθήνα στη Μόσχα!

Τελικά όλες οι αγωνίες αποδείχτηκαν –όπως συνήθως– άσκοπες. Αναχωρήσαμε κανονικά από την Κεφαλλονιά και φθάσαμε στην ώρα μας στο Ελευθέριος Βενιζέλος.

Καθώς το ελικοφόρο αεροσκάφος της Ολυμπιακής κέρδιζε ύψος τα χωριά της Κεφαλλονιάς λουσμένα στο ροδοκόκκινο φως της αυγής φάνταζαν παραμυθένια και το Μεγάλο Βουνό, ο Αίνος, επιβλητικός και αγέρωχος.

Ο ουρανός ήταν πεντακάθαρος και το Ιόνιο Πέλαγος έμοιαζε με καθρέφτη που κάθε τόσο «ράγιζαν» τα απόνερα των φέρι μποτ που ενώνουν τα Ιόνια Νησιά με την ηπειρωτική Ελλάδα, και των ψαροκάϊκων που φορτωμένα με τον καρπό τού νυκτερινού μόχθου των αλατοψημένων ψαράδων γύριζαν σε κάποιο λιμάνι για να πουλήσουν την πραμάτειά τους.

Η πτήση διαρκεί μόλις 45 λεπτά και από το παράθυρο τα πάντα περνούν με κινηματογραφική ταχύτητα!

Πριν καλά, καλά το καταλάβουμε φθάσαμε στον αερολιμένα της Αθήνας. Αποβίβαση, τρέξιμο, έλεγχος διαβατηρίων και επιβίβαση στο αεροσκάφος της Aegean με προορισμό τη Μόσχα. Οι περισσότεροι συνεπιβάτες μας ήταν Ρώσοι τουρίστες που επέστρεφαν στην πατρίδα τους.

Η ΒΡΕΤΑΝΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΤΙΜΗΣΕ ΧΘΕΣ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ

Η ΒΡΕΤΑΝΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΤΙΜΗΣΕ

ΧΘΕΣ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ

Η Βρετανική Κοινότητα της Κεφαλλονιάς τίμησε χθες, 11 Νοεμβρίου, την Ημέρα Μνήμης των πεσόντων στους πολέμους, με την ευκαιρία της επετείου λήξης του Πρώτου Παγκόσμιου Πόλεμου.

Η σεμνή εκδήλωση έγινε στο Βρετανικό Κοιμητήριο του Αργοστολίου, στο Δράπανο, παρουσία πλήθους Βρετανών συμπολιτών μας, ελαχίστων Ελλήνων (μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού) και με τη βροντερή απουσία έστω και ενός εκπροσώπου κάποιας ελληνικής αρχής.

Κύριο χαρακτηριστικό της εκδήλωσης είναι η παπαρούνα που προσφέρεται επειδή το κόκκινο χρώμα των πετάλων της συμβολίζει το αίμα που χύθηκε στους πολέμους και το μαύρο στο κέντρο το πένθος.

Στις φωτογραφίες στιγμιότυπα από την εκδήλωση.

Με τη βαλίτσα στο χέρι... ΜΕΡΟΣ 11ον

Με τη βαλίτσα στο χέρι...             

ΜΕΡΟΣ  11^ον

ΟΛΑ ΕΧΟΥΝ ΕΝΑ ΤΕΛΟΣ

Από τη Μελβούρνη θα φεύγαμε την επομένη και θέλαμε να απολαύσουμε την τελευταία μας μέρα στην πρωτεύουσα της Πολιτείας Βικτώριας. Γι’ αυτό φρόντισε ο καλός φίλος Δημήτρης Τσολάκης που μάς  περιήγησε στα σημαντικότερα αξιοθέατα της πόλης. Ανάμεσα σε αυτά και στο νέο προάστιο Ντόκλαντς όπου η οικοδομική δραστηριότητα είναι απίστευτη. Στην όλη περιοχή κατασκευάζονται πολυώροφα όμορφα κτίρια με διαμερίσματα ενώ στα ισόγεια δημιουργούνται καφετέριες, εστιατόρια και καταστήματα κάθε λογής. Η θέα από τα κτίρια αυτά είναι καταπληκτική.

Ένα πράγμα που παρατήρησα είναι ότι ενώ στην Ελλάδα δεν νοείται καφετέρια ή εστιατόριο χωρίς WiFi στη Μελβούρνη αλλά και γενικά στην Αυστραλία ο κανόνας αυτός δεν τηρείται!

Η Μελβούρνη είναι η πρωτεύουσα των τραμ της Αυστραλίας. Διαθέτει ένα πυκνό δίκτυο ενώ στο Σίδνεϊ μόλις τώρα ξανακατασκευάζουν δύο γραμμές τραμ. Πριν 50 χρόνια αρκετές γραμμές τραμ διέθετε και το Σίδνεϊ που για κάποιο λόγο ξηλώθηκαν.

Την τελευταία βραδιά στη Μελβούρνη μας φιλοξένησαν σε γνωστό εστιατόριο της πόλης, ο βετεράνος της δημοσιογραφίας και συγγραφέας, Τάκης Ευστρατιάδης και η σύζυγός του Φρόσω. Είχαν περάσει αρκετά χρόνια από την τελευταία φορά που είχαμε συναντηθεί γι’ αυτό και είχαμε πολλά να πούμε ιδιαίτερα σε ότι αφορά τα πολιτικά της πατρίδας, ένα πολύ αγαπημένο θέμα για τον Τάκη. Η συζήτηση λοιπόν περιστράφηκε κυρίως γύρω από τον εκλογικό νόμο.

«Θα μπορούσε, μου είπε ο Τάκης, να αλλάξει η σημερινή απαράδεκτη κατάσταση, με δυο απλές κινήσεις που ήδη προβλέπονται από το Σύνταγμα.

Με τη βαλίτσα στο χέρι...

Με τη βαλίτσα στο χέρι...             

ΜΕΡΟΣ  10^ον

ΣΤΗ ΜΕΛΒΟΥΡΝΗ                     

Το Σίδνεϊ και τη Μελβούρνη χωρίζουν 963 χιλιόμετρα και τις ενώνουν δύο μεγάλες ομογένειες.

Δεν τολμώ να αναφέρω πόσοι ακριβώς Έλληνες ζουν στη Μελβούρνη, πρωτεύουσα της πολιτείας (ή κρατίδιου, όπως το αποκαλούν στην Ελλάδα) της Βικτώριας, πρώτον γιατί δεν νομίζω ότι γνωρίζει κάποιος τον ακριβή αριθμό αλλά και γιατί οι απόψεις διίστανται. Ένα, όμως, είναι γεγονός. Η Ελληνική Ομογένεια της Μελβούρνης είναι μια από τις μεγαλύτερες στον κόσμο. Στη Μελβούρνη επίσης εκδίδεται και μία τις πιο έγκυρες ελληνόφωνες εφημερίδες του εξωτερικού που την κυκλοφορία της θα ζήλευαν πολλές αθηναϊκές εφημερίδες, ο «Νέος Κόσμος», με τον οποίο με συνδέουν πολλά χρόνια αγαστής συνεργασίας.

Με τη βαλίτσα στο χέρι...ΜΕΡΟΣ 9ον

Η ΟΜΟΓΕΝΕΙΑ

Όσα κι’ αν γράψει κανείς για την Αυστραλία δεν θα’ ναι αρκετά. Πανέμορφη φύση, εύρωστη οικονομία, δομημένη και ευνομούμενη κοινωνία, κράτος δικαίου, και κοινωνικές παροχές που την κατατάσσουν στην πρώτη πεντάδα παγκοσμίως!

Στη μακρινή χώρα των Αντιπόδων ζει και προοδεύει μια δυναμική  ομογένεια με κύρια κέντρα της τη Μελβούρνη και το Σίδνεϊ. Ελληνικές παροικίες βέβαια υπάρχουν παντού: σε άλλες μεγάλες και μικρές πόλεις αλλά και σε κωμοπόλεις και χωριά.

Οι πρώτοι Έλληνες έφθασαν στην Αυστραλία ως… κατάδικοι. Ο αείμνηστος, πρώην Αυστραλός πρέσβης στην Αθήνα και ιστοριοδίφης, Hugh Gilchrist, σε τρεις μνημειώδεις τόμους γύρω από τη μετανάστευση των Ελλήνων στην Αυστραλία αναφέρει ότι η πρώτη επιβεβαιωμένη άφιξη συμπατριωτών μας στην Αυστραλία έγινε τον Αύγουστο του 1829. Ήταν επτά ναυτικοί από την Ύδρα που είχαν καταδικαστεί στη Μάλτα για πειρατεία. Το «έγκλημά» τους ήταν ότι επιβαίνοντες στο καϊκι «Ηρακλής» είχαν επιτεθεί στο αγγλικό μεταγωγικό «Αλσέστ» που κατευθυνόταν στην Αλεξάνδρεια, εχθρικό τότε λιμάνι για τους επαναστατημένους Έλληνες. Χωρίς να σκοτώσουν κανένα, πήραν πυρομαχικά και το άφησαν να συνεχίσει το ταξίδι του. Λίγο αργότερα το «Ηρακλής» συνελήφθη από αγγλικό πολεμικό, νότια της Κρήτης, και αφού το πλήρωμά του καταδικάστηκε στη Μάλτα για…  πειρατεία, οι επτά Έλληνες ναυτικοί στάλθηκαν στην Αυστραλία.

Με τη βαλίτσα στο χέρι... ΜΕΡΟΣ 8ον Η ΓΕΦΥΡΑ ΤΟΥ ΣΙΔΝΕΪ

Η εντυπωσιακή Γέφυρα του Λιμανιού είναι ένα από τα δύο σημαντικά ορόσημα του Σίδνεϊ. Η Γέφυρα που ενώνει το Νότιο με το Βόρειο Σίδνεϊ είναι παγκοσμίως μια από τις σημαντικότερες μεταλλικές κατασκευές. Αν ληφθεί, μάλιστα, υπ’ όψη ότι το έργο ολοκληρώθηκε πριν 84 χρόνια, η κατασκευή της εντάσσεται στη σφαίρα των τεχνολογικών θαυμάτων!

Η πρώτη πρόταση κατασκευής γέφυρας είχε γίνει από πολύ νωρίς και συγκεκριμένα το 1815 από τον αρχιτέκτονα Φράνσις Γκρινγουέϊ προς τον κυβερνήτη Μακόρι. Χρειάστηκαν, όμως, να περάσουν πολλά χρόνια για να γίνουν τα πρώτα σημαντικά βήματα υλοποίησης του έργου και αυτό γιατί με τη σημειωθείσα αύξηση του πληθυσμού και την παράλληλη αύξηση της κίνησης στους δρόμους, τα φέριμποτ δεν αρκούσαν για την κάλυψη των αναγκών.

Με τη βαλίτσα στο χέρι...ΜΕΡΟΣ 7ον

Δύο είναι τα ορόσημα του Σίδνεϊ. Το πανέμορφο Όπερα Χάουζ που ολοκληρώθηκε το 1973 και η εντυπωσιακή Γέφυρα η οποία έχει συμπληρώσει 84 χρόνια ζωής.

Το πρώτο είναι ένας πνεύμονας καλλιτεχνικής δημιουργίας και έκφρασης και το δεύτερο αποτελεί τη σημαντική οδική ζεύξη των δύο πλευρών της πόλης, του βόρειου και του Νότιου Σίδνεϊ.

ΤΟ ΟΠΕΡΑ ΧΑΟΥΖ

Η τελετή θεμελίωσης της Όπερας του Σίδνεϊ είχε γίνει την 1^η Μαρτίου του 1959 και τα εγκαίνια έγιναν από τη Βασίλισσα Ελισάβετ στις 20 Οκτωβρίου 1973. 

Με τη βαλίτσα στο χέρι...ΜΕΡΟΣ 6ον

Μετά από πτήση οκτώ και κάτι ωρών, από τη Σιγκαπούρη στο Σίδνεϊ, το μόνο που θέλεις διακαώς είναι ξεκούραση. Όταν, όμως, το… τσούρμο υποδοχής έχει οργανώσει δείπνο καλωσορίσματος σε εστιατόριο ακολουθείς αδιαμαρτύρητα. Έτσι αναγκάζεσαι να αγνοήσεις την κούραση για να πέσεις τελικά σαν τούβλο στο πολυπόθητο κρεβάτι 4-5 ώρες αργότερα και να κοιμηθείς αχόρταγα. Αυτά έχουν τα μεγάλα αεροπορικά ταξίδια. Πολλές ώρες στον αέρα και μετά πολλές ώρες στις αγκάλες του Μορφέα. 

Την επομένη της άφιξης αρχίζει ο κύκλος των απαραίτητων τηλεφωνημάτων σε φίλους λέγοντας σε όλους ανεξαίρετα «μόλις τώρα ξύπνησα και είσαι ο πρώτος που τηλεφωνώ…». Έτσι είναι όλοι ευτυχείς αφού δεν τους θεωρείς φίλους… παρακατιανούς, λες και η σειρά προτεραιότητας σημαίνει κάτι. Περίεργη η ανθρώπινη φύση! Πάντως, εσείς, φίλοι αναγνώστες, για να μην παρεξηγιόμαστε, είσαστε οι… πρώτοι που εξομολογούμαι τις σκέψεις αυτές!

Με τη βαλίτσα στο χέρι...ΜΕΡΟΣ 5

ΜΕΡΟΣ  5

Μισή ώρα μετά την απογείωση από το αεροδρόμιο Changi της Σιγκαπούρης, το αεροσκάφος συνέχιζε την άνοδο του προς το υψόμετρο πτήσης - τα 34 περίπου χιλιάδες πόδια ενώ είχαμε ήδη αφήσει πίσω μας τον Ισημερινό. Παλιά θυμάμαι το γεγονός αυτό θεωρείτο σημαντικό και οι πιλότοι το ανακοίνωναν: «Κυρίες και κύριοι, μόλις περάσαμε από το Βόρειο στο Νότιο Ημισφαίριο του πλανήτη μας… (ή το αντίστροφο)». Σήμερα δεν το σημειώνει κανείς.

Η πτήση περνά πάνω από νησιά της Ινδονησίας και το ανατολικό τμήμα του Ινδικού Ωκεανού. Τέσσερεις ώρες μετά την απογείωση κάνουν την επιβλητική τους εμφάνιση οι ατελείωτες ακτές της Βορειοδυτικής Αυστραλίας. Πορτογάλοι και Ολλανδοί θαλασσοπόροι είχαν αγναντέψει από μακριά τις ακτές αυτές –χωρίς από ότι φαίνεται να τις πλησιάσουν– εκατοντάδες χρόνια πριν ο Άγγλος εξερευνητής Κάπταιν Τζέϊμς Κουκ πατήσει το πόδι του στο Μπότανι Μπέϊ του σημερινού Σίδνεϊ και διεκδικήσει τη Μεγάλη Γη του Νότου για το Βρετανικό Στέμμα.

Καθώς πετούσαμε πάνω από την Αυστραλία διαπίστωσα ότι δεν ακολουθούσαμε τη συνηθισμένη πορεία. Η μικρή τηλεόραση που κάθε κάθισμα διαθέτει έδειχνε ότι η πορεία μας ήταν προς το νότο και όχι εγκάρσια προς το κέντρο της χώρας και στη συνέχεια προς το Σίδνεϊ. Θεώρησα ότι θα υπήρχε κάποιος λόγος και δεν άργησα να το διαπιστώσω. Κάπου χίλια χιλιόμετρα νοτιότερα συναντήσαμε ούριους άνεμους που η ταχύτητά τους πλησίαζε τα 200 χιλιόμετρα την ώρα – μια ταχύτητα που δε θυμάμαι σε καμιά άλλη πτήση! Οι ούριοι, λοιπόν, άνεμοι αύξησαν τη συνηθισμένη ταχύτητα του αεροσκάφους από 980 χιλιόμετρα την ώρα σε περίπου 1180! Έτσι, παρότι η πορεία μας ήταν μια τεθλασμένη γραμμή φθάσαμε στο Σίδνεϊ μισή ώρα γρηγορότερα από ότι αν ακολουθούσαμε πορεία ευθείας. Δηλαδή μισή ώρα γρηγορότερα και φυσικά με μεγάλη εξοικονόμηση καυσίμων για την εταιρία.