Με τη βαλίτσα στο χέρι...ΜΕΡΟΣ 4

ΜΕΡΟΣ  4

Η τάξη στη Σιγκαπούρη βρίσκεται στο αποκορύφωμά της. Όπου και να κοιτάξεις έχεις την αίσθηση ότι τα πάντα είναι στη θέση τους.

Η καθαριότητα στους δρόμους, στα εμπορικά κέντρα, στους κήπους, σε όλους γενικά τους δημόσιους χώρους είναι απίστευτη.

Μετά υπάρχει και ο σεβασμός του ενός στα δικαιώματα του άλλου. Για παράδειγμα, όταν ένας πεζός κάνει το πρώτο βήμα να κατέβει από το πεζοδρόμιο για να διασχίσει μια διάβαση πεζών, ΟΛΑ τα οχήματα κοκαλώνουν και του δίνουν προτεραιότητα, όχι σαν και εμάς στην Ελλάδα που «πρέπει να κοινωνήσεις και να κάνεις το σταυρό σου» πριν επιχειρήσεις να περάσεις απέναντι!

Κάτι άλλο που εντυπωσιάζει τον επισκέπτη είναι ότι ΟΛΕΣ οι διαχωριστικές γραμμές στους δρόμους είναι άψογες από κάθε άποψη λες και τις φρεσκάρουν κάθε βράδυ!

Επίσης η εγκληματικότητα είναι πολύ περιορισμένη γιατί πρώτον υπάρχουν αυστηροί νόμοι οι οποίοι δεν ψηφίζονται –όπως στην Ελλάδα– απλά για το θεαθήναι. ΕΦΑΡΜΟΖΟΝΤΑΙ ΑΥΣΤΗΡΑ.

Επειδή στη Σιγκαπούρη οι πιστωτικές κάρτες είναι δεκτές από τους πάντες, δεν μετατρέψαμε χρήματα στο τοπικό νόμισμα (δολάριο). Έτσι πληρώναμε μόνο με πλαστικό χρήμα. Κανείς δεν μας είπε «συγνώμη δεν διαθέτουμε το μηχάνημα», κάτι που συμβαίνει πολύ συχνά στην… τουριστική Ελλάδα. Θα πρέπει, όμως, να σημειώσω ότι η Σιγκαπούρη έπαψε να είναι ο παράδεισος των τουριστών σε ότι αφορά τις τιμές των προϊόντων. Πριν 20-30 χρόνια οι τιμές ήταν πολύ χαμηλότερες από ότι στην Ευρώπη και την Αυστραλία. Τώρα, όμως, οι τιμές έχουν σχεδόν εξισωθεί.

Δεν θα ξεχάσω, εξάλλου, τη συμπεριφορά δύο-τριών οδηγών ταξί που με χαμόγελο μας είχαν εξυπηρετήσει με επισκέψεις σε διάφορα αξιοθέατα της νησιωτικής χώρας. Όταν τους είπαμε να προσθέσουν στη χρέωση της πιστωτικής μας κάρτας και ένα φιλοδώρημα δεν δέχτηκαν λέγοντάς μας: «Δεν πειράζει, κύριε, η κούρσα ήταν πολύ μεγάλη και η αμοιβή μας με το ποσό που γράφει το ταξίμετρο είναι αρκετά καλή…» Αφήνω σε σας τα πορίσματα από τη σύγκριση με την ελληνική πραγματικότητα!

Όλα αυτά συμβαίνουν σε μια χώρα που το καθεστώς της επικρίνεται ως «ολίγον τι αυταρχικό». Για να λέω, όμως, την αλήθεια, προτιμώ αυτό το «ολίγον τι αυταρχικό» καθεστώς παρά την ασυδοσία που επικρατεί στην Ελλάδα. Όπου ο καθένας κοιτάζει μόνο την πάρτη του και ο άλλος να πάει να κόψει το λαιμό του! Πολλοί θιασώτες της κακώς νοούμενης ελευθερίας (και δημοκρατίας) ισχυρίζονται ότι οι αυστηροί νόμοι και η με «θρησκευτική ευλάβεια» εφαρμογή τους περιορίζει τις ατομικές ελευθερίες! Βέβαια αυτός ο ισχυρισμός είναι εκ του πονηρού, για να μπορούν αυτοί να κάνουν ότι θέλουν και να προσβάλουν βάναυσα τις δικές μου και τις δικές σας ατομικές ελευθερίες και δικαιώματα.  

Με τη βαλίτσα στο χέρι...

ΜΕΡΟΣ  3

   Πριν συνεχίσω με τις ταξιδιωτικές εντυπώσεις από την επίσκεψή μας στη Σιγκαπούρη, αξίζει να αναφέρω μερικά ενδιαφέροντα ιστορικά στοιχεία γύρω από τη μικρή νησιωτική αυτή χώρα.

   Σύμφωνα λοιπόν με το μύθο, η Σιγκαπούρη ιδρύθηκε πριν πολλούς αιώνες από έναν πρίγκιπα της Σουμάτρας που φθάνοντας στο νησί είδε ένα λιοντάρι. Ο πρίγκιπας το εξέλαβε ως καλό οιωνό και αποφάσισε να δημιουργήσει μια πόλη με το όνομα Σιγκαπούρα, που σημαίνει «πόλη των λεόντων».

Η μοντέρνα Σιγκαπούρη ιδρύθηκε το 1819 από το Σερ Τόμας Στάμφορντ Ραφλς που ξεκίνησε την καριέρα ως στέλεχος της Βρετανικής Εταιρίας Ανατολικών Ινδιών.

Όταν ο Ραφλς έφτασε στην περιοχή, το κύριο νησί της Σιγκαπούρης ήταν μια πυκνή ζούγκλα γεμάτη βάλτους και τίποτα περισσότερο, με πολύ μικρό πληθυσμό. Ο δαιμόνιος Βρετανός αξιωματούχος εκτίμησε τη στρατηγική θέση της Σιγκαπούρης και αμέσως άρχισε τα σχέδια για τη μετατροπή του νησιού σε σημαντικό λιμάνι. Προηγουμένως είχε κατορθώσει, μέσα από διαπραγματεύσεις με τους ισχυρούς σουλτάνους της περιοχής και την καταβολή αποζημιώσεων, να εξασφαλίσει την κυριαρχία του νησιωτικού συγκροτήματος της Σιγκαπούρης και να υψώσει τη βρετανική σημαία.

Το μικρό ψαροχώρι άρχισε να αναπτύσσεται ραγδαία με την άφιξη Ευρωπαίων, Μαλαισιανών, Κινέζων, Ινδών και Αράβων που έψαχναν για δουλειά. Έτσι το 1824 ο πληθυσμός του ανέβηκε στις 10 χιλιάδες.

Το 1826 η Σιγκαπούρη, η Μέλακα και η Πελάνγκ ενώθηκαν και δημιούργησαν μία κρατική οντότητα με την επωνυμία «Οικισμοί των Στενών» (Straits Settlements). Το 1867 η Σιγκαπούρη έγινε Αποικία του Βρετανικού Στέμματος κάτω από την άμεση διοίκηση της βρετανικής κυβέρνησης. Τρία χρόνια αργότερα ο πληθυσμός της είχε ανέλθει στις 100 χιλιάδες.

Με τη βαλίτσα στο χέρι...ΜΕΡΟΣ 2

 ΜΕΡΟΣ  2

Η πτήση από την Κωνσταντινούπολη στη Σιγκαπούρη διαρκεί δέκα και πλέον ώρες που δεν περνάνε εύκολα. Εν τάξει μετά το φαγητό θα δεις μια, δύο ταινίες. Μετά τι κάνεις; Αναγκαστικά θα προσπαθήσεις να κοιμηθείς. Εγώ, η Νάταλη και οι συνταξιδιώτες μας σταθήκαμε πολύ τυχεροί στη συγκριμένη πτήση. Συνολικά δεν ήμασταν πάνω από 70 επιβάτες και το αεροσκάφος διέθετε 320 θέσεις! Έτσι με… ομόφωνη απόφαση μετακινηθήκαμε, κατέλαβε ο καθένας μας από τρεις θέσεις, σηκώσαμε τα διαχωριστικά των καθισμάτων και το ρίξαμε όλοι στον ύπνο!

Δεν ξαναθυμάμαι πτήση με τόση απλωσιά! Αυτό δεν ήταν αεροσκάφος. Ήταν ιπτάμενο ξενοδοχείο που την ησυχία του, ώρες αργότερα, διέκοψαν οι αεροσυνοδοί για να μας προσφέρουν το πρωϊνό. Λίγο αργότερα ο κυβερνήτης έδινε οδηγίες στο προσωπικό καμπίνας να ετοιμαστούν για την προσγείωση στο αεροδρόμιο Changi της Σιγκαπούρης. Η ώρα ήταν γύρω στις 4:30 το πρωί, ο ήλιος δεν είχε ακόμα προβάλλει και η θέα της φωτόλουστης πόλης από ψηλά ήταν φαντασμαγορική!

Με τη βαλίτσα στο χέρι...

ΜΕΡΟΣ 1

Μετά από απουσία δύο μηνών, η στήλη επιστρέφει σήμερα με διαφοροποιημένη, για λίγο, τη θεματολογία της. Ο λόγος απλός. Μόλις επιστρέψαμε από ένα ταξίδι που μας πήρε στην Κωνσταντινούπολη, Σιγκαπούρη, Σίδνεϊ και Μελβούρνη. Έτσι αντί να ασχοληθώ, ως συνήθως, με την τρέχουσα επικαιρότητα προτιμώ να μοιραστώ μαζί σας τις εμπειρίες αυτού του όμορφου ταξιδιού. Θα επανέλθω στην… «πεπατημένη οδό» αμέσως μετά τη λήξη του οδοιπορικού…

Τα ταξίδια είναι το αλατοπίπερο που ομορφαίνει τη ζωή… Σου προσφέρουν αξέχαστες και πολυδιάστατες εμπειρίες. Σου ανοίγουν τα μάτια και εξαλείφουν τις αποστάσεις που χωρίζουν τους λαούς. Όσο πιο πολύ ταξιδεύει κάποιος τόσο πιο έντονη τού γίνεται η πεποίθηση ότι το «εμείς» είναι πολύ γενικότερο από ότι πιστεύαμε. Δεν συμπεριλαμβάνει μόνο αυτούς που ανήκουν στην οικογένειά μας, την παρέα μας, τη ράτσα μας. Αγκαλιάζει στην ουσία όλους τους κατοίκους του ταλαίπωρου τούτου πλανήτη. Μπορεί να μην είμαστε όλοι απόλυτα ίδιοι, δεν είμαστε, όμως, και απόλυτα διαφορετικοί! Πιστεύω ακράδαντα ότι αν οι λαοί ταξίδευαν περισσότερο, επισκεπτόμενοι κυρίως τις… εχθρικές τους χώρες, οι πολεμικές συγκρούσεις θα είχαν σίγουρα μειωθεί κάθετα. Η επαφή γκρεμίζει τα τείχη των προκαταλήψεων και των δηλητηριασμένων απόψεων.

Διάφορα…

 «ΟΠΟΙΟΣ ΑΓΑΠΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥ, ΤΗΝ ΚΡΙΝΕΙ ΑΥΣΤΗΡΑ»

Διάφορα…

Ο ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ ΣΤΟ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ!

Αν, πριν κάμποσα χρόνια, μού έλεγε κάποιος ότι η Ελλάδα έχει τάσεις αυτοκτονίας θα τον πέρναγα για τρελό! Σήμερα, όμως, τα πράγματα έχουν αλλάξει αναδεικνύοντας τον τότε «τρελό» στον πιο λογικό παρατηρητή των εξελίξεων στην πατρίδα. Η Ελλάδα αντιμετωπίζει ως χώρα τεράστια… ψυχολογικά προβλήματα. Οι τάσεις αυτοκαταστροφής είναι έκδηλες σε όλες τις εκφάνσεις διοίκησης!

Ο σημαντικός τομέας του τουρισμού, για παράδειγμα, κινδυνεύει άμεσα από την υπερβολική φορολόγηση. Ο Φόρος Προστιθέμενης Αξίας –ο πολύ γνωστός ΦΠΑ– είναι 13% στη διαμονή και 23% στην εστίαση. Σε καμιά άλλη ανταγωνιστική χώρα της Ευρώπης οι συντελεστές του ΦΠΑ δεν είναι τόσο υψηλοί. Την ίδια ώρα από την 1^η Ιουλίου ο συντελεστής για την εστίαση θα αυξηθεί σε 24% ενώ μελλοντικά προβλέπεται η επιβολή φόρου διανυκτέρευσης σε ξενοδοχεία και ενοικιαζόμενα δωμάτια!

«Πόθεν Έσχες» συνέχεια…

 «ΟΠΟΙΟΣ ΑΓΑΠΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥ, ΤΗΝ ΚΡΙΝΕΙ ΑΥΣΤΗΡΑ»

«Πόθεν Έσχες» συνέχεια…

Έγραψα την περασμένη εβδομάδα για το «Πόθεν Έσχες» των πολιτικών αρχηγών της Ελλάδας αναφέροντας μεταξύ άλλων και τα ακόλουθα:

«…Ο αρχηγός της Χρυσής Αυγής, των υποτιθέμενων εθνολατρών, κ. Νίκος Μιχαλολιάκος, είναι ο πλουσιότερος πολιτικός αρχηγός. Για το 2012 δήλωσε, μαζί με την σύζυγό του, Ελένη Ζαρούλια, εισοδήματα 271.050 ευρώ (τα 41.000 ευρώ ο ίδιος και 46.179 ευρώ η σύζυγός από τις βουλευτικές αποζημιώσεις τους και τα υπόλοιπα από άλλα έσοδα).

»Το ζεύγος Μιχαλολιάκου έχει καταθέσεις 183.372 ευρώ. Ο ίδιος είναι κάτοχος ατομικής επιχείρησης και η σύζυγός του είναι μέτοχος ανώνυμης εταιρίας που κληρονόμησε το 2002. Έχουν εγγραφές 10 ακινήτων (μεταξύ αυτών τεσσάρων καταστημάτων και δύο διαμερισμάτων)…»

Τα… «φτωχαδάκια» της Βουλής!

«ΟΠΟΙΟΣ ΑΓΑΠΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥ, ΤΗΝ ΚΡΙΝΕΙ ΑΥΣΤΗΡΑ»

Τα… «φτωχαδάκια» της Βουλής!

Θα μπορούσε να ήταν τίτλος ελληνικής δραματικής ταινίας της δεκαετίας του 60, αν έλειπαν τα αποσιωπητικά και τα εισαγωγικά. Δυστυχώς, όμως, και τα αποσιωπητικά και τα εισαγωγικά είναι απαραίτητα  για να αποδοθεί σωστά το νόημα του τίτλου! Γιατί μόνο φτωχαδάκια δεν είναι οι εθνοπατέρες και οι… εθνομητέρες μας! Οι περισσότεροι έχουν μπόλικο παραδάκι, μερικοί μάλιστα παραέχουν, ενώ ελάχιστοι είναι αυτοί που πλησιάζουν το επίπεδο φτώχειας του λαού!

Διάβαζα τα περί «πόθεν έσχες» των πολιτικών μας και μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι. Η πίεση (που δεν έχω κάτω από κανονικές συνθήκες) κτύπησε κόκκινο!!!

Το πρώτο που με ζοχάδιασε ήταν το γεγονός ότι ενώ βρισκόμαστε, αν δεν κάνω λάθος, στο σωτήριο έτος 2016, στη δημοσιότητα δόθηκαν οι δηλώσεις περιουσιακής κατάστασης των βουλευτών, ευρωβουλευτών και υπεύθυνων Οικονομικών των πολιτικών κομμάτων για το οικονομικό έτος 2013, και αφορούν στην ουσία το 2012. Για να τα πω πιο λιανά, υπάρχει και μια καθυστέρηση τριών και πλέον ετών!!! Με άλλα λόγια ένα λαμόγιο πολιτικός (και δόξα τω Θεώ, έχουμε αρκετούς) μπορεί επί τρία χρόνια να κάνει τις απάτες της ζωής του, να εξάγει το «αίμα» του ελληνικού λαού στο Μπραζίλ ή όπου αλλού θέλει, και μετά άντε γύρευε! Ellada με τα ωραία σου!

Eurovision για… κλάματα!

 «ΟΠΟΙΟΣ ΑΓΑΠΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥ, ΤΗΝ ΚΡΙΝΕΙ ΑΥΣΤΗΡΑ»

Eurovision για… κλάματα!

Πέρασε και το Eurovision 2016 στην ιστορία και στη μνήμη μου θα μείνει ως μια καλλιτεχνική παρωδία γιατί αντί να δοξάσει την τέχνη δόξασε τις πολιτικές σκοπιμότητες!

Κατετάγησαν σε δεύτερη, τρίτη και σε πιο κάτω θέσεις πολύ αξιόλογες συμμετοχές (Αυστραλία, Ρωσία, Αρμενία, Αυστρία κ.ά.) για να κερδίσει μια καλλιτέχνιδα που παρουσίασε ένα τραγούδι άκρως πολιτικού περιεχομένου και αμφίβολης καλλιτεχνικής αξίας.

Η επιλογή της νικήτριας είχε στόχο τη Ρωσία, και τίποτα άλλο.

Είναι απαράδεκτο να επιτρέπεται (ως φαίνεται κατ' εξαίρεση) η ανάμειξη της πολιτικής στην τέχνη σε ένα μάλιστα διεθνή διαγωνισμό. Η «νίκη» της Τζαμάλα και το τραγούδι της "1944", προκαλεί το σκεπτόμενο θεατή.

Μας κάνει να ξεχωρίζουμε…

    Πολλές φορές αναγνώστες με έχουν είτε ευγενικά επικρίνει είτε αναιδέστατα κατσαδιάσει επειδή στα σχόλιά μου είμαι αυστηρός σε ότι αφορά την ταλαίπωρη πατρίδα. Σέβομαι τις απόψεις όλων αλλά όχι απαραίτητα τον τρόπο έκφρασης της δεύτερης κατηγορίας αναγνωστών.

«Καλά δεν βρίσκεις στην πατρίδα μας κάτι καλό να το χειροκροτήσεις» ήταν το μήνυμα ενός αναγνώστη ενώ ένας άλλος μου έριξε ολίγον τι δηλητήριο: «Αφού δεν σού αρέσει η Ελλάδα, γιατί δεν έμενες στην Αυστραλία;».

Η απάντηση στον πρώτο αναγνώστη θα δοθεί στη συνέχεια, αφού σήμερα θα ασχοληθώ (όπως αρκετές φορές και στο παρελθόν) με ένα προτέρημα του λαού μας που με κάνει να νιώθω πραγματικά υπερήφανος.

Στο δεύτερο αναγνώστη θέλω να υπενθυμίσω το σύνθημα της στήλης «ΟΠΟΙΟΣ ΑΓΑΠΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥ, ΤΗΝ ΚΡΙΝΕΙ ΑΥΣΤΗΡΑ» και συνάμα να τού τονίσω ότι αγαπώ την Ελλάδα διπλά. Πρώτον γιατί εδώ γεννήθηκα και δεύτερον γιατί επέλεξα –παρά το γεγονός ότι ο γιος μου ζει στο Σίδνεϊ– να αφήσω έναν παράδεισο και να επιστρέψω στον τόπο που είδα το φως της ζωής.
 

Θα βγάλουν τη γη από τη… «σούβλα»;

    Όπου και αν αγγίξεις τη γη πονάει. Τα βουνά της βογκάνε, οι κάμποι της «ψήνονται» στον… πυρετό, οι θάλασσές της πάσχουν από κάθε λογής μόλυνση και αυτοί που διαφεντεύουν το μέλλον μας μόλις πριν λίγες μέρες έδειξαν σημάδια ότι άρχισαν να βγαίνουν από το λήθαργο!

    Για πάνω από τριάντα χρόνια παρακολουθώ, αρχικά με ανησυχία και τελευταία με τρόμο, τις εξελίξεις σε ότι αφορά τις κλιματικές αλλαγές! Για πάνω από τριάντα χρόνια διαβάζω τα πορίσματα επιστημονικών ερευνών που αποδεικνύουν, πέραν κάθε αμφιβολίας, ότι η μέση θερμοκρασία του ταλαίπωρου πλανήτη μας ανεβαίνει με συνεχώς αυξανόμενους ρυθμούς. Για πάνω από τριάντα χρόνια βλέπω σε ειδήσεις και ντοκιμαντέρ τους πάγους των Πόλων να λιώνουν και τη στάθμη της θάλασσας να ανεβαίνει. Για πάνω από 30 χρόνια εξοργίζομαι με την αδράνεια των κυβερνήσεων να κουνήσουν το δακτυλάκι τους και να κάνουν, τέλος πάντων, κάτι που θα μπορούσε να αποτρέψει αυτό που μέχρι σήμερα φαίνεται σχεδόν αναπόφευκτο: την καταστροφή της γης από την ανθρωπογενείς παράγοντες.