Clandestinus «Θεία κωμωδία - The Divine Comedy ULTIMA»

Το Κέντρο Ελληνικού Πολιτισμού – Κ.Ε.Π.

Το Κέντρο Ελληνικού Πολιτισμού – Κ.Ε.Π. είναι στην ευχάριστη θέση να σάς παρουσιάσει ένα ιδιαίτερο  μυθιστόρημα του είδους της επιστημονικής φαντασίας, που αντλεί τη θεματική του από την αρχία ελληνική μυθολογία, του συγγραφέα Clandestinus «Θεία κωμωδία - The Divine Comedy ULTIMA».

Το μυθιστόρημα βασίζεται στους κύριους σταθμούς της ιστορίας του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού και στην ελληνική μυθολογία του. Σύμφωνα με τα λόγια του ίδιου του συγγραφέα, προσπάθησε «... να εντάξει σε μια σύντομη περιγραφή όλη τη μυθολογία, την κοσμολογία, την επιστήμη, την τέχνη και τη φιλοσοφία των μεγαλύτερων ανθρώπων της αρχαιότητας, ας πούμε, σε ένα μικρό διήγημα...».

 

Το μυθιστόρημα δύνασθε να αντλήσετε στον εξής σύνδεσμο http://www.hecucenter.ru/up/Clandestinus_.pdf 

Παρακάτω ακολουθεί εισαγωγικό-προλογικό σημείωαμ από τον γνωστό και διακεκριμένο κριτικό λογορεχνίας Alyaxandras Zhalis (σε ρωσική και σε μετάγραση - google-translation στην ελληνική).

 

Από την πλευρά του, το Κέντρο Ελληνικού Πολιτισμού – Κ.Ε.Π. εκφράζει την ευγνωμοσύνη του στον συγγραφέα Clandestinus για την εμπιστοσύνη που έδειξε στη δημοσίευση του έργου στην ιστοσελίδα μας και εύχεται στον συγγραφέα περαιτέρω δημιουργική επιτυχία και ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης.

 

Απολαύστε το, αγαπητοί φίλοι!!!

 

Κατωτέρω παρατίθεται εισαγωγικό-προλογικό σημείωμα σε ρωσική και ελληνική (σε google translation): / Прилагается текст аннотации:

 

Для того, чтобы читать «Божественную комедию ULTIMA», необходимо принять во внимание некоторые замечания, благодаря которым читатель с головой погрузится в созданную автором атмосферу увлекательного произведения. Clandestinus, развернув в романе довольно широкую – по географии и временному отрезку – картину мира, исходил из допущения, что основные вехи истории древнегреческой цивилизации и её базовой мифологии известны читателю (что, к сожалению, далеко не всегда так). Поэтому начнём с самого начала: все без исключения люди, упомянутые в книге – лица исторические, равно как и соответствующие им профессиональные достижения. Clandestinus, вытащив из глубин древнейших времён любого из упомянутых в романе персонажей – от рыбака до философа, от полководца до крестьянина – скрупулёзно позаботился о деталях его биографии, которые у современной исторической науки не вызывают ни малейших сомнений. Автор, пусть это несколько непривычно для нашего глаза, упорно именует всех героев романа исключительно по-гречески, видимо, для придачи произведению большего стилистического шарма – или, простите за оговорку, большей «историчности»?

То же можно утверждать и касательно персонажей мифологических – все они подлинны, если речь о них, естественно, идёт с точки зрения официально существующих древнегреческих религиозных документов. Разница между ними и художественным повествованием Clandestinus, на мой взгляд, лишь в том, что автор пытается «обелить» в глазах читателя созданных собою же весельчаков-«бессмертных», задумавших – и успешно осуществивших – грандиозный космический эксперимент: создание жизни на Земле.

Отсюда можно плавно перейти к упомянутым в романе датам, научным гипотезам, изобретениям – все они также подлинны, поскольку всё их не перечислимое разнообразие (например, в техническом отношении) мы вполне можем наблюдать в повседневной жизни: автор также выдвигает свои предположения, даёт свои прогнозы по многим темам, совершая пространные экскурсы в историческую и научно-техническую парадигму каких-либо значимых для человечества открытий. Энциклопедическая часть романа не менее познавательна и привлекательна, чем, собственно, её художественное оформление.

С первого же мгновения меня зацепило название романа: ну, какое ещё произведение тут же приходит в голову от невольно рождающейся ассоциации? Правильно, «Божественная комедия» Данте. Откуда оно взялось? Смею предположить, что подобным названием автор по сути сравнивает собственное произведение с написанной около семисот лет назад великой поэмой Данте Алигьери: то, что гениальный итальянец сделал в поэзии, Clandestinus некоторым образом повторил в прозе: как в первом, так и во втором случае основой для создания произведений послужили религиозные тексты – и, конечно же, фантазия писателей. Возможно, что, введя в название дополнительное слово «Ultima» (окончательная, завершённая, лат.), Clandestinus желает подчеркнуть, что христианское видение «реалий» средневекового поэта и мыслителя, пройдя определённый период развития человечества, завершилось – и на смену ему пришло «предельное» осмысление настоящей «Божественной комедии», устроенной «бессмертными» на Земле и даже задолго до её создания. Однако, это всего лишь мои догадки…

 

Аляксандрас Жалис,

доктор гуманитарных наук,

литературный критик, поэт,

Союз писателей Литвы

 

 

Για να διαβάσετε τη Θεία Κωμωδία ULTIMA, είναι απαραίτητο να λάβετε υπόψη ορισμένες παρατηρήσεις, χάρη στις οποίες ο αναγνώστης θα βυθιστεί με τα πόδια στην ατμόσφαιρα ενός συναρπαστικού έργου που δημιούργησε ο συγγραφέας. Ο Clandestinus, έχοντας ξεδιπλώσει στο μυθιστόρημα μια αρκετά ευρεία - από άποψη γεωγραφίας και χρονικής περιόδου - εικόνα του κόσμου, βασίστηκε στην υπόθεση ότι τα κύρια ορόσημα στην ιστορία του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού και της βασικής μυθολογίας του είναι γνωστά στον αναγνώστη (η οποία , δυστυχώς, δεν συμβαίνει πάντα). Επομένως, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: ανεξαιρέτως, όλα τα πρόσωπα που αναφέρονται στο βιβλίο είναι ιστορικά πρόσωπα, καθώς και τα αντίστοιχα επαγγελματικά τους επιτεύγματα. Ο Clandestinus, έχοντας βγάλει από τα βάθη των αρχαίων χρόνων οποιονδήποτε από τους χαρακτήρες που αναφέρονται στο μυθιστόρημα - από έναν ψαρά σε έναν φιλόσοφο, από έναν διοικητή μέχρι έναν αγρότη - φρόντισε σχολαστικά τις λεπτομέρειες της βιογραφίας του, κάτι που η σύγχρονη ιστορική επιστήμη δεν κάνει προκαλεί την παραμικρή αμφιβολία. Ο συγγραφέας, αν και αυτό είναι κάπως ασυνήθιστο για τα μάτια μας, κατονομάζει με πείσμα όλους τους ήρωες του μυθιστορήματος αποκλειστικά στα ελληνικά, προφανώς για να δώσει στο έργο περισσότερη στιλιστική γοητεία -ή, συγνώμη για την επιφύλαξη, περισσότερη «ιστορικότητα»;

Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί για τους μυθολογικούς χαρακτήρες - είναι όλοι αυθεντικοί, αν, φυσικά, μιλάμε για αυτούς από τη σκοπιά των επίσημα υπαρχόντων αρχαίων ελληνικών θρησκευτικών εγγράφων. Η διαφορά τους με την καλλιτεχνική αφήγηση του Clandestinus, κατά τη γνώμη μου, είναι μόνο ότι ο συγγραφέας προσπαθεί να «ασπρίσει» στα μάτια του αναγνώστη τους εύθυμους «αθάνατους» που δημιούργησε ο ίδιος, ο οποίος συνέλαβε -και πραγματοποίησε με επιτυχία- μια μεγαλειώδες διαστημικό πείραμα: η δημιουργία ζωής στη Γη.

Από εδώ μπορείτε να προχωρήσετε ομαλά στις ημερομηνίες που αναφέρονται στο μυθιστόρημα, επιστημονικές υποθέσεις, εφευρέσεις - όλα είναι επίσης γνήσια, αφού μπορούμε εύκολα να παρατηρήσουμε όλη την αμέτρητη ποικιλία τους (για παράδειγμα, τεχνικά) στην καθημερινή ζωή: ο συγγραφέας προβάλλει επίσης τις υποθέσεις του, δίνει τις προβλέψεις του για πολλά θέματα, κάνοντας εκτενείς περιηγήσεις στο ιστορικό και επιστημονικό και τεχνικό παράδειγμα οποιωνδήποτε σημαντικών ανακαλύψεων για την ανθρωπότητα. Το εγκυκλοπαιδικό μέρος του μυθιστορήματος δεν είναι λιγότερο κατατοπιστικό και ελκυστικό από, στην πραγματικότητα, το καλλιτεχνικό του σχέδιο.

Από την πρώτη στιγμή με κόλλησε ο τίτλος του μυθιστορήματος: καλά, ποιο άλλο έργο μου έρχεται αμέσως στο μυαλό από έναν ακούσια γεννημένο συνειρμό; Σωστά, η Θεία Κωμωδία του Δάντη. Από πού προέρχεται; Τολμώ να προτείνω ότι με έναν τέτοιο τίτλο, ο συγγραφέας ουσιαστικά συγκρίνει το δικό του έργο με το σπουδαίο ποίημα που έγραψε πριν από επτακόσια περίπου χρόνια ο Dante Alighieri: αυτό που έκανε ο λαμπρός Ιταλός στην ποίηση, ο Clandestinus κατά κάποιο τρόπο επανέλαβε στην πεζογραφία: τόσο στην πρώτη και στη δεύτερη περίπτωση, η βάση για τη δημιουργία έργων χρησίμευσε ως θρησκευτικά κείμενα - και, φυσικά, η φαντασίωση των συγγραφέων. Είναι πιθανό ότι εισάγοντας την πρόσθετη λέξη «Ultima» (τελικό, ολοκληρωμένο, λατ.) στο όνομα, ο Clandestinus θέλει να τονίσει ότι το χριστιανικό όραμα για τις «πραγματικότητες» του μεσαιωνικού ποιητή και στοχαστή, έχοντας περάσει μια ορισμένη περίοδο Η ανθρώπινη ανάπτυξη, έχει τελειώσει - και έχει αντικατασταθεί από την «τελική» κατανόηση της πραγματικής «Θείας Κωμωδίας» που οργανώθηκε από τους «αθάνατους» στη Γη και μάλιστα πολύ πριν από τη δημιουργία της. Ωστόσο, αυτή είναι μόνο η εικασία μου...

 

Αλιαξάνδρας Ζάλης,

Διδάκτωρ Ανθρωπιστικών Επιστημών,

κριτικός λογοτεχνίας, ποιητής,

Ένωση Λογοτεχνών Λιθουανίας

---

Attached files: Clandestinus_.pdf (3.38 MiB);