Στέλιος Καζαντζίδης: ο θρύλος του ελληνικού τραγουδιού

Ο διάσημος τραγουδιστής Στέλιος Καζαντζίδης έχει κατακτήσει τις καρδιές  εκατομμυρίων Ελλήνων, ανεξαρτήτως ηλικίας και  κοινωνικής τάξης, σε τέτοιο βαθμό, ώστε να  θεωρείται για μια ολόκληρη γενιά ανθρώπων ένα κομμάτι από την ίδια τους τη ζωή. Ο καλλιτέχνης με το μοναδικό του τρόπο ερμηνείας ξεπερνά την έννοια του όρου "λαϊκός τραγουδιστής".

Ο Καζαντζίδης είναι κάτι πολύ παραπάνω από επιτυχημένος καλλιτέχνης. Πάνω από πενήντα χρόνια αποτελεί η φωνή του Ελληνικού λαού. Μια φωνή ηχηρή, καθαρή, γεμάτη πάθος, που πηγάζει  από τα βάθη της ψυχής, εκφράζει τους φόβους, τις αγωνίες και τις στενοχώριες, αλλά επίσης τις χαρές και της ελπίδες. Φωνή που φέρνει  παρηγοριά σε φτωχούς ανθρώπους, που έρχονται αντιμέτωποι με τις δυσκολίες της ζωής, σε εργάτες, πρόσφυγες, ξενιτεμένους, οικονομικά και κοινωνικά αποκλεισμένους.

Ο Καζαντζίδης γεννήθηκε στις 29 Αυγούστου του 1931 στο προσφυγικό, βιοτεχνικό συνοικισμό της Αττικής, τη Νέα Ιωνία. Ο πατέρας του, κτίστης στο επάγγελμα, ήταν ποντιακής καταγωγής και η μητέρα του – προσφυγοπούλα από τα μέρη της Μικράς Ασίας. Από την παιδική του ηλικία ο Στέλιος άκουγε τα λαϊκά τραγούδια που είχαν φέρει οι πρόσφυγες και από τη γιαγιά του κληρονόμησε, σύμφωνα με τον ίδιο,  τις τεχνικές του τραγουδιού.

Μετά τον θάνατο του πατερά του ο μικρός Στέλιος έρχεται αντιμέτωπος με τη σκληρή πραγματικότητα και τις καθημερινές δυσκολίες. Αναγκάζεται να κάνει διάφορες και βαριές δουλειές για να στηρίξει οικονομικά τη μητέρα και το μικρό του αδελφό. Δουλεύει σε εργοστάσια, ως αχθοφόρος, ως οικοδόμος, πουλάει νερό και τσιγάρα στο κέντρο της πρωτεύουσας.

Η μεγάλες αλλαγές στη ζωή του ξεκινούν το 1950, όταν δούλευε σε ένα εργοστάσιο στη Νέα Ιωνία. Το αφεντικό του, που τον άκουσε να τραγουδά, συγκινήθηκε από την υπέροχη φωνή του και του δώρισε μια κιθάρα. Από εκεί και έπειτα ο Καζαντζίδης δεν άφηνε σχεδόν ποτέ την κιθάρα του. Ο πρώτος του δάσκαλος υπήρξε ο Στέλιος Χρυσίνης, ένας τυφλός συνθέτης. Η ενασχόληση του Στέλιου με τη μουσική παρότρυναν ένα γείτονα του ταβερνιάρη να τον προσλάβει για να τραγουδά στην ταβέρνα του με αμοιβή ένα πιάτο φαί.

Οι επαγγελματικές εμφανίσεις του Καζαντζίδη σε ταβέρνες και οι φωνητικές του ικανότητες προκάλεσαν ενδιαφέρον στους μουσικούς κύκλους. Το 1952 ο Στέλιος κάνει το δισκογραφικό του ντεμπούτο με ένα τραγούδι του Απόστολου Καλδάρα. Όμως τα θεμέλια της καριέρας του αρχίζουν να χτίζονται με τη δισκογραφία του δεύτερου του τραγουδιού, που γίνεται μεγάλη επιτυχία. Ο Καζαντζίδης εμφανίζεται στα πιο γνωστά νυχτερινά κέντρα, πολλοί συνθέτες τού γράφουν τραγούδια, ενώ είναι ξεκάθαρη η έφεσή του στα θέματα της φτώχειας, του πόνου. Τα βάσανα της φτωχογειτονιάς, στην οποία μεγάλωσε ο Στέλιος, είναι και τα δικά του βάσανα.

Η περίοδος από το 1957 έως το 1965 αποτελεί μία από τις πιο δημιουργικές και γόνιμες περιόδους στην ζωή του καλλιτέχνη, φέρνοντάς τον στο απόγειο της δόξας και του μεγαλείου του. Η γνωριμία του με τη Μαρινέλλα στη Θεσσαλονίκη εξελίχθηκε πρώτα σε μια λαμπρή συνεργασία και ύστερα σε γάμο. Το καλλιτεχνικό ζευγάρι έκανε μεγάλες επιτυχίες με κορυφαίους συνθέτες, ανάμεσα στους οποίους ήταν ο Τσιτσάνης, ο Παπαϊωάννου, ο Καλδάρας, ο Χιώτης, ο Θεοδωράκης, ο Λοΐζος, ο Χατζηδάκης, ο Ξαρχάκος κ.ά., ενώ εμφανίστηκαν στα μεγαλύτερα λαϊκά κέντρα. Ο γάμος του Καζαντζίδη με τη Μαρινέλλα  μπορεί να μην άντεξε στο χρόνο, αλλά οι δύο τραγουδιστές έμειναν για πάντα φίλοι.

Τo 1965, κι ενώ βρισκόταν στο απόγειο της καριέρας του, ο καλλιτέχνης αποφάσισε να εγκαταλείψει τα νυχτερινά κέντρα. Τήρησε την επιλογή του αυτή ως το τέλος της ζωής του και από εκεί και πέρα η μόνη επαφή του με το κοινό ήταν μέσω των δίσκων του. Ο Καζαντζίδης τραγουδούσε την εποχή εκείνη τα σύνθετα, μεγάλα κοινωνικά προβλήματα και τις αγωνίες του κόσμου. Το πιο ουσιαστικό, βέβαια, από αυτά ήταν τα πρόβλημα των προσφύγων και της ξενιτιάς. Οι δίσκοι του γίνονται χρυσοί και πλατινένιοι, πραγματοποιώντας ρεκόρ πωλήσεων.

Ο δεύτερος και τελευταίος γάμος του Καζαντζίδη ήταν με τη Βάσω Κολοβού, τον Απρίλιο του 1982, η οποία στάθηκε πλάι του μέχρι το τέλος της ζωής του. Ο μεγάλος καλλιτέχνης απεβίωσε στις 14 Σεπτεμβρίου 2001, σε ηλικία 70 ετών, έπειτα από πολύχρονη μάχη με τον καρκίνο.

Ο Στέλιος Καζαντζίδης υπήρξε ένας μοναδικός ερμηνευτής που αγαπήθηκε φανατικά, τραγουδήθηκε όσο κανένας άλλος και χάρισε το αίσθημα της οικειότητας σε πολλούς ανθρώπους, οι οποίοι ένιωσαν ότι τραγουδά για εκείνους. Και οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι μόνο οι μετανάστες. Εκατομμύρια θαυμαστές του καλλιτέχνη τον ακούν και σήμερα στην Ελλάδα και σε κάθε μέρος του πλανήτη, όπου υπάρχουν  Έλληνες.