Η Επέτειος του ΟΧΙ στην Ελλάδα

Κάθε χρόνο σύσσωμος ο Ελληνικός λαός γιορτάζει την 28^η Οκτωβρίου, την Επέτειο του ΟΧΙ. Η ημερομηνία αυτή αποτελεί ορόσημο και σταθμό στη μακραίωνη ιστορία της Ελλάδας και ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα στη νεότερη ιστορία του έθνους.  Σε κάθε κτίριο των ελληνικών πόλεων υψώνεται και  κυματίζει καμαρωτή η γαλανόλευκη ελληνική σημαία, πραγματοποιούνται μαθητικές παρελάσεις, διοργανώνονταιοι εορταστικές εκδηλώσεις στα Γυμνάσια και Λύκεια, η τηλεόραση προβάλλει διάφορες επετειακές εκπομπές μνήμης, οι ραδιοφωνικοί σταθμοί μεταδίδουν τα τραγούδια της Σοφίας Βέμπο, τα οποία ενθάρρυναν και εμψύχωναν τους Έλληνες την εποχή του πολέμου, ενώ στη Θεσσαλονίκη γίνεται με μεγάλη λαμπρότητα η στρατιωτική παρέλαση με την παρουσία του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Tην 28η Οκτωβρίου του 1940 ο Πρέσβυς της Ιταλίας Εμανουέλε Γκράτσι, μετά από εντολή του Μπενίτο Μουσολίνι, επέδωσε στον Πρωθυπουργό της Ελλάδας Ιωάννη Μεταξά, στην κατοικία του δεύτερου στην Κηφισιά, τελεσίγραφο της Ιταλικής Κυβέρνησης, το οποίο απαιτούσε  από την ελληνική πλευρά να επιτρέψει την ελεύθερη διέλευση των ιταλικών στρατευμάτων από τα ελληνικά εδάφη, προκειμένου να καταλάβουν τα πλέον σημαντικά στρατηγικά σημεία και εν συνεχεία να εγκατασταθούν στρατιωτικά στη χώρα. Ήταν τότε που ο Πρωθυπουργός Μεταξάς, απορρίπτοντας το τελεσίγραφο, πρόφερε τη γνωστή του φράση «Alors, c'est la guerre», που μεταφράζεται από τη γαλλική ως «Λοιπόν, αυτό σημαίνει πόλεμος». Η παράτολμη αυτή άρνηση μπήκε στην ιστορία με τη λακωνική αλλά αποφασιστική και σαφέστατη λέξη «ΟΧΙ» - λέξη που εξέφραζε τα αισθήματα ολόκληρου του ελληνικού έθνους. Δύο ώρες μετά την απάντηση αυτή η Ελλάδα μπήκε στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ο πόλεμος αυτός ήταν αναπόφευκτη συνέπεια της επεκτατικής πολιτικής του ηγέτη του φασιστικού κόμματος Μουσολίνι και του καθεστώτος που είχε εγκαθιδρύσει στην Ιταλία και που άρχισε να εκδηλώνεται με την έναρξη του Β' Π.Π. και ειδικότερα μετά τη συνομολόγηση του Χαλύβδινου Συμφώνου. Στα μέσα του 1940 ο Μπενίτο Μουσολίνι, έχοντας ως πρότυπο τις κατακτήσεις της ναζιστικής Γερμανίας, επιθύμησε να αποδείξει στους Γερμανούς συμμάχους του Άξονα ότι ήταν σε θέση και ο ίδιος να οδηγήσει την Ιταλία σε αξιοσημείωτες στρατιωτικές επιτυχίες. Ταυτοχρόνως σκόπευε να ισχυροποιήσει τα συμφέροντα της Ιταλίας στα Βαλκάνια, που ένιωθε ότι απειλούνταν από τη γερμανική πολιτική από τη στιγμή που η Ρουμανία είχε δεχθεί τη γερμανική προστασία για τα πετρελαϊκά της κοιτάσματα.

Από τον Έβρο ως την Κρήτη, από την πρωτεύουσα ως τον πιο απομακρυσμένο οικισμό, ξεσηκώνεται σύσσωμος ο ελληνικός λαός. Οι επίστρατοι με το χαμόγελο στα χείλη τρέχουν πρόθυμοι στο προσκλητήριο της πατρίδας τους και κινούν, τραγουδώντας, για το μέτωπο, πιστοί στο ιερό τους καθήκον  να υπερασπιστούν την τιμή  και την ακεραιότητα του πατρίου εδάφους. Η ηρωική άμυνα διαρκεί έως τις 13 Νοεμβρίου, ενώ από τις 14 Νοεμβρίου ο Ελληνικός Στρατός περνά σε επιτυχή αντεπίθεση κατά του εχθρού, με αποτέλεσμα να αναγκάσει τους Ιταλούς σε υποχώρηση, διεισδύει βαθιά στη Βόρεια Ήπειρο και καταλαμβάνει μια σειρά από σημαντικές πόλεις, όπως η Κορυτσά, η Μοσχόπολη, το Πόγραδετς, το Αργυρόκαστρο.

Μέχρι τα μέσα Δεκεμβρίου του ‘40, σχεδόν το ένα τέταρτο του εδάφους της Αλβανίας είχε καταληφθεί από τα ελληνικά στρατεύματα, ενώ στα τέλη του έτους 1940 οι ιταλικές δυνάμεις βρίσκονται απωθημένες 60 χιλιόμετρα πέρα από τα αλβανικά σύνορα.    Έως τις 5 Απριλίου 1941 συνεχίζει η νικηφόρα  προέλαση των Ελλήνων βαθιά στο αλβανικό έδαφος, όπου κατορθώνουν να συντρίψουν τη σφοδρή «εαρινή επίθεση» των Ιταλών και οι εισβολείς υφίστανται βαριές απώλειες. Στις 26 Μαΐου 1941 ο ίδιος ο Μουσολίνι αναγκάζεται να παραδεχθεί την ήττα της Ιταλίας. Τα ανεπανάληπτα κατορθώματα και ο υπέροχος πατριωτισμός τόσο των ελληνικών μεραρχιών, όσο και της ελληνικής αεροπορίας και του πολεμικού στόλου, προκαλούν θαυμασμό όλου του κόσμου. Η μικρή Ελλάδα, που διέθετε πενιχρά πολεμικά εφόδια, αγωνίστηκε εναντίον  της πολυπληθούς και  πλήρως εξοπλισμένης με την τελευταία λέξη της πολεμικής τέχνης ιταλικής στρατιάς. Και όμως κατάφερε να τη νικήσει. Διότι οι Έλληνες πολέμησαν με απαράμιλλο θάρρος, φρόνημα και λεβεντιά, με φλογερή ελληνική ψυχή.

Η απόκρουση της ιταλικής φασιστικής εισβολής στάθηκε η  πρώτη λαμπρή νίκη των Συμμάχων κατά των μέχρι τότε αήττητων δυνάμεων του Άξονα στη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, χάρισε την ελπίδα και ανύψωσε το ηθικό των λαών της καταπατημένης Ευρώπης. Πολλοί ιστορικοί υποστηρίζουν ότι η θριαμβευτική νίκη των Ελλήνων έπαιξε καταλυτικό ρόλο την έκβαση ολόκληρου του πολέμου, διότι υποχρέωσε τους Γερμανούς να αναβάλουν την επίθεση κατά της Σοβιετικής Ένωσης.

Σε αντίθεση με πολλές άλλες χώρες οι οποίες γιορτάζουν – και έχουν επίσημα καθιερώσει ως ημέρα αργίας– την ημέρα λήξεως του πολέμου, η Ελλάδα έχει καθιερώσει ως Εθνική Εορτή αποκλειστικά την είσοδό της στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, την έναρξη δηλαδή του Ελληνοϊταλικού πολέμου. Και αυτό δεν είναι τυχαίο: οι Έλληνες  γιορτάζουν εκείνο το θρυλικό «ΟΧΙ», λαμπρό παράδειγμα συνοχής, συσπείρωσης και ομοψυχίας ολόκληρου του ελληνισμού μπροστά στον εξωτερικό κίνδυνο, τιμούν με ευλάβεια και ευγνωμοσύνη τους προγόνους τους, τους δοξασμένους ήρωες, οι οποίοι έδωσαν την ψυχή και το αίμα τους  για να διαφυλάξουν τα ιερά της πατρίδας τους, την ελευθερία του ελληνικού λαού, την εθνική του αξιοπρέπεια, τον υπέροχο ελληνικό πολιτισμό.