Ένα προσωπικό ταξίδι στο χθες…

Πάνε πολλά χρόνια από τότε. Πόσα ακριβώς δεν θυμάμαι. Εκείνο που θυμάμαι είναι ότι ήμουνα γυμνασιόπαιδο. Σε μια από τις πρώτες τάξεις.

Ανέμελα χρόνια, γεμάτα όνειρα, πολλά όνειρα και αμέτρητα σχέδια για το αύριο. Ήταν, όμως, δύσκολη εκείνη η εποχή. Παρότι είχαν περάσει μερικά χρόνια από το καταστροφικό σεισμό του 1953, που ισοπέδωσε την ιδιαίτερή μου πατρίδα την Κεφαλλονιά, τη Ζάκυνθο και την Ιθάκη, οι πληγές ήταν ακόμα ανοικτές. Αιμορραγούσαν. Οι γονείς μας πάλευαν να τα βγάλουν πέρα ενώ εμείς «κολυμπούσαμε στα πελάγη της παιδικής αθωότητας» περνώντας τις ελεύθερες ώρες μας παίζοντας στις αλάνες. Τα κορίτσια με τις πάνινες κούκλες και τα αγόρια με τις πάνινες μπάλες. Όλα ήταν πάνινα εκείνα τα χρόνια ακόμα και τα όνειρά μας!

Η ζωή σε ξεχασμένες γωνιές της γης ΜΕΡΟΣ 2 – ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ

Σε μια από τις ξεχασμένες εσχατιές της γης, στην πόλη Μπούνια του Ανατολικού Κονγκό ένας Ορθόδοξος Κονγκολέζος ιεραπόστολος, ο π. Τιμόθεος, επιτελεί ένα αξιοθαύμαστο έργο. Κηρύττει, διδάσκει, συμβουλεύει, βοηθάει αγόγγυστα όσους έχουν ανάγκη, που δυστυχώς είναι πολλοί, παρά πολλοί.

Η ζωή σε ξεχασμένες γωνιές της γης. ΜΕΡΟΣ 1

Κονγκό… Κάποτε φιλοξενούσε μια ακμάζουσα ελληνική παροικία. Σήμερα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Πολύ διαφορετικά. Ο αριθμός των ομογενών έχει συρρικνωθεί αισθητά. Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 απαριθμούσαν πάνω από 3.000, σήμερα δεν πρέπει να ξεπερνούν τους 500.

Συντροφιά με την τρέλα…

Αν η τρέλα πουλιόταν, η Ελλάδα όχι μόνο δεν θα αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα αλλά απεναντίας θα είχε εντυπωσιακά εμπορικά πλεονάσματα και θα ήταν σίγουρα η πιο πλούσια χώρα στην Ευρώπη! Μιλάμε για τέτοια τρέλα!  

Όποια πέτρα και να σηκώσεις στην Ελλάδα θα βρεις τρέλα ή Κεφαλλονίτη που είναι περίπου το ίδιο πράμα…

ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΥΠΕΡΔΝΕΙΣΤΕΡΙΑ Υπάρχουν και ευτυχισμένοι φτωχοί…ΜΕΡΟΣ 3 - ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ

Η Μολδαβία – όπως ανάφερα και την περασμένη εβδομάδα – είναι η πιο φτωχή χώρα της Ευρώπης! Στη φτώχεια τη συντροφεύει, ίσως σε κάπως βελτιωμένη οικονομική κατάσταση, η Υπερδνειστερία, η μικρή αυτή μακρόστενη λωρίδα γης, η οποία υποτίθεται ότι τής ανήκει αλλά στην πραγματικότητα αποτελεί μια ανεξάρτητη κρατική οντότητα που δεν αναγνωρίζεται από κανένα! Οι Μολδαβοί με ρουμανικές καταβολές, οι Υπερδνειστέριοι με ρωσικές. Μια μπερδεμένη κατάσταση που μπερδεύτηκε ακόμα περισσότερο με τον πόλεμο στις αρχές της δεκαετίας του ’90 (στον οποίο είχε βάλει το χεράκι του και ο ξένος δάκτυλος!). Φαίνεται πάντως ότι ο χρόνος αλλά και η οικονομική αλληλεξάρτηση έχουν αμβλύνει τα μίση. Ο αγώνας για επιβίωση έχει βάλει σε δεύτερη θέση τα εθνοτικά προβλήματα.

Παρά το χαμηλό βιοτικό επίπεδο είδα χαρούμενους ανθρώπους. Φτωχός δεν σημαίνει απαραίτητα δυστυχής.

ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΥΠΕΡΔΝΕΙΣΤΕΡΙΑ. «Σ’ άλλη γη, σ’ άλλα μέρη…». ΜΕΡΟΣ 1

«Σ’ άλλη γη, σ’ άλλα μέρη…»

ΜΕΡΟΣ 1

Μετά από απουσία 3 εβδομάδων, η στήλη επανέρχεται με ένα οδοιπορικό σε τρεις συνέχειες:

Υπερδνειστερία; Τι είναι αυτό πάλι; Είναι ένα μακρόστενο κομμάτι γης 4.135 τετραγωνικών χιλιομέτρων (μισή έκταση της Κρήτης) και μισού εκατομμυρίου κατοίκων, περιτριγυρισμένη από τη Μολδαβία, κομμάτι της οποίας είναι μόνο στα… χαρτιά, και την Ουκρανία ενώ ο ποταμός Δνείστερος αποτελεί τα δυτικά φυσικά της σύνορα με τη Μολδαβία. Σίγουρα οι περισσότεροι δεν την έχετε καν ακούσει. Το ίδιο θα συνέβαινε και με την αφεντιά μου αν οι ρίζες της οικογένειας της γυναίκας μου δεν ξεκινούσαν από την πρωτεύουσα της περιοχής, την Τιράσπολη.

Ζητείται λογική…

Το πρόβλημα με τα δημόσια έργα στην Ελλάδα είναι ότι δεν τελειώνουν σχεδόν ποτέ στην ώρα τους, κάτι που οφείλεται κυρίως στο ότι αρχίζουν χωρίς τον πρέποντα προγραμματισμό και την έλλειψη εναλλακτικού σχεδίου σε περίπτωση που το αρχικό δυσλειτουργήσει!

ΤΙΜΗΤΙΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ 150η ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ ΤΟΥ ΟΡΟΠΕΔΙΟΥ ΛΑΣΙΘΙΟΥ

Υπό την αιγίδα του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Παυλόπουλου, το Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, η Περιφέρεια Κρήτης και ο Δήμος του Οροπεδίου Λασιθίου, σε συνεργασία με το Σύλλογο Λασιθιωτών Αττικής «Ο Δικταίος», το Καμπάνειο Ίδρυμα και την Πνευματική Εστία του Οροπεδίου Λασιθίου οργάνωσαν την περασμένη Τετάρτη 31 Μαϊου, τιμητική εκδήλωση αφιερωμένη στην 150ή επέτειο της Μάχης του Οροπεδίου Λασιθίου (20-30 Μαϊου 1867) και στον μεγαλύτερο ευεργέτη του Πανεπιστημίου Αθηνών που καταγόταν από το Ψυχρό του Οροπεδίου Λασίθι, Αντώνιο Φ. Παπαδάκη (Ίδρυμα Υποτροφιών Πανεπ. Αθηνών Α. Παπαδάκη).

Ένας τρελός, τρελός κόσμος…

Ασχολήθηκα την περασμένη εβδομάδα με δύο περιπτώσεις τρέλας που επικρατεί στο σημερινό κόσμο: Την ποδοσφαιρική… σχιζοφρένεια που οδηγεί στα αιματηρά επεισόδια στα γήπεδα και τις υπερβολικές απαιτήσεις ορισμένων περιβαλλοντιστών – οικολόγων που σε λίγο, όπως πάνε, θα μας ζητήσουν να μην κάνουμε μπάνιο στη θάλασσα για να μην ενοχλούμε τα ψάρια!

Σχιζοφρένειας συνέχεια…

ΝΟΥΜΕΡΟ ΕΝΑ

Μετά τα αίσχη που σημειώθηκαν στον τελικό Κυπέλλου, μεταξύ ΠΑΟΚ και ΑΕΚ, στο Βόλο, ασχολήθηκα, την περασμένη εβδομάδα, με την ποδοσφαιρική… σχιζοφρένεια. Είχα γράψει ότι η Συρία, το Αφγανιστάν, το Ιράκ, η Υεμένη και όλες γενικά οι εστίες πολέμου ωχριούν μπροστά στα έκτροπα των ελληνικών γηπέδων όπου το αίμα ρέει άπλετα και οι καταστροφές των αθλητικών εγκαταστάσεων θυμίζουν βομβαρδισμένο τοπίο! Εν τάξει, ήταν χιουμοριστική υπερβολή που δεν αλλάζει, όμως, την πραγματικότητα: Τα ελληνικά γήπεδα είναι ακατάλληλα για σώφρονες! Έχουν γίνει κάτι σαν ζώνες μεγάλης επικινδυνότητας για όσους σέβονται τη ζωή τους! Στην Ελλάδα έχουμε, δυστυχώς, φτάσει στο τραγικό σημείο να πηγαίνει κάποιος τολμηρός στο γήπεδο και να μην ξέρει αν θα γυρίσει σπίτι του! Δεν πέρασαν λίγες μέρες και το σκηνικό της τρέλας επαναλήφθηκε στο γήπεδο «Απόστολος Νικολαΐδης», στην αναμέτρηση της 2ης αγωνιστικής των “Play off” της Super League, ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και στον ΠΑΟΚ.