Μια ανθρωπότητα απίστευτα απάνθρωπη

Πιστεύω ότι η ανθρωπότητα δεν πρέπει πια να αποκαλείται έτσι. Δεν αξίζει αυτό το όνομα γιατί απλά δεν πληροί τις προϋποθέσεις. Έχει χάσει προ πολλού τον ανθρωπισμό της. Έχει καταντήσει να είναι στυγνά απάνθρωπη. Η… «απανθρωπότητα» θα ήταν ένα πιο αντιπροσωπευτικό όνομα.

Γράφω τούτες τις λέξεις κυριευμένος από θυμό με τα όσα συμβαίνουν γύρω μου. Είναι τόσο εξοργιστικά απαράδεκτα που φαντάζουν απίστευτα, είναι όμως γεγονότα αδιάψευστα!

Το χριστουγεννιάτικο δώρο τού παππού...

Ήταν δύσκολες εκείνες οι μέρες του 1953. Πλησίαζαν Χριστούγεννα χωρίς τη γιορτινή ατμόσφαιρα. Ήταν αδύνατο να νοιώσεις γιορτινά με φόντο τα συντρίμμια. Οι σεισμοί είχαν ισοπεδώσει τα πάντα. Σπίτια, εκκλησιές, μαγαζιά, όνειρα.

Παντού καταστροφή. Τριγύρω ερείπια και ερημιά. Το όμορφο Αργοστόλι είχε γίνει ένας άμορφος χώρος. Και σα να μην έφτανε η συμφορά που σκόρπισαν οι σεισμοί, η αδιάκοπη βροχή δυσκόλευε ακόμα περισσότερο τα πράγματα. Οι σταγόνες της έκαναν έναν περίεργο θόρυβο πάνω στην υποτυπώδη σκεπή του πρόχειρου καταλύματος που μας φιλοξενούσε. Σεκόντο κρατούσε ο μανιασμένος αέρας ενώ οι αστραψιές και οι βροντές έκαναν ακόμα πιο απειλητικό το ήδη αφιλόξενο περιβάλλον.

Ζητείται λογική…

Από τη μια έχουμε την Ελλάδα της δημιουργίας με πάμπολλα σημαντικά επιτεύγματα σε κάθε τομέα της ανθρώπινης δραστηριότητας και από την άλλη έχουμε την Ελλάδα που κυριολεκτικά αυτοκτονεί!

Παρά την οικονομική κρίση, Έλληνες επιστήμονες έχουν σημειώσει τα τελευταία χρόνια μεγάλες επιτυχίες στις έρευνες. Την ίδια ώρα οι Έλληνες αθλητές διακρίνονται διεθνώς κατακτώντας τρόπαια που μέχρι πριν λίγα χρόνια ούτε μπορούσαμε να τα φανταστούμε!

Αυτή είναι η Ελλάδα της προόδου και της ελπίδας.

«Τα σταφύλια της οργής»…

Τα όσα απίστευτα συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες στη Γαλλία αλλά και σε άλλες γωνιές της γης, μου θύμισαν μια από τις καλύτερες ταινίες που έχουν γυριστεί. «Τα σταφύλια της οργής» σε σκηνοθεσία του μοναδικού Τζον Φορντ και με πρωταγωνιστή τον υπέροχο Χένρι Φόντα.

Για όσους δεν είχαν την τύχη να δουν αυτό το αριστούργημα του αμερικανικού κινηματογράφου, να αναφέρω ότι γυρίστηκε το 1940, και είναι βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Τζον Στάϊνμπεργκ. Η πολυβραβευμένη αυτή ταινία παρουσιάζει τον αγώνα μιας ομάδας αγροτών από την Οκλαχόμα που εξαθλιωμένοι, από την μεγάλη οικονομική κρίση του 1929 και την καπιταλιστική απληστία, παίρνουν το δρόμο για την Καλιφόρνια σε αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής.

Θυμώνω κάθε μέρα και πιο πολύ…

Θυμώνω.

Θυμώνω κάθε μέρα και πιο πολύ.

Και είναι, βρε παιδιά, να μη θυμώνω με όσα συμβαίνουν γύρω μας; Με τον εγκληματικό τρόπο που οι περισσότεροι αντιμετωπίζουν το ταλαίπωρο περιβάλλον! Με τον υπέρμετρα απερίσκεπτο τρόπο που υπονομεύουν το μέλλον των ίδιων τους των παιδιών!

Θυμώνω γιατί τα νέα από τους επιστήμονες σε ότι αφορά το φαινόμενο του θερμοκηπίου κάθε άλλο από αισιοδοξία εμπνέουν!

Αληθινά ψέματα

Η μόνη αδιάσειστη αλήθεια γύρω από τις «ειδήσεις» που κυκλοφορούν κυρίως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι ότι ένα μεγάλο ποσοστό τους είναι ψευδείς. Ψευδέστατες! Είναι δηλαδή αποκυήματα της φαντασίας αρρωστημένων μυαλών ή ατόμων που αδυνατώντας να κάνουν κάτι δημιουργικό, κάνουν απλά πλάκα! Ή έτσι τουλάχιστον νομίζουν.

Είναι τρομακτικό το μέγεθος της παραπληροφόρησης που κυκλοφορεί γενικά στο διαδίκτυο.

Η αναλγησία βάρεσε κόκκινο!

Έπεσα έξω. Έκανα λάθος εκτίμηση.

Ανθρώπινα τα λάθη αλλά πρέπει να το ομολογήσω και να ζητήσω συγνώμη από τους αναγνώστες μου.

Πριν λίγες μέρες, ανάμεσα στα άλλα, είχα γράψει σε σημείωμά μου:

«Ανησυχώ γιατί ως άνθρωποι έχουμε γίνει σκληροί, αδιανόητα απάνθρωποι! Αδιαφορούμε για τη δυστυχία που μαστίζει εκατομμύρια συνανθρώπων μας στην Αφρική και στην Υεμένη. Την ίδια ώρα μας έχει κερδίσει η βαρβαρότητα…

Ομορφιές και ασχήμιες

Το έχω γράψει πάμπολλες φορές και δεν θα σταματήσω να ασχολούμαι με το θέμα μέχρι που κάποια κυβέρνηση της Ελλάδας –ελπίζω στο κοντινό μέλλον– αποφασίσει να κάνει το αυτονόητο: να επιβάλει, δηλαδή, την εφαρμογή των νόμων.

Μπορεί η φύση να είχε κέφια και να έδωσε στην Ελλάδα απλόχερα ομορφιές. Οι ομορφιές, όμως, σταματούν εδώ και αρχίζουν οι ασχήμιες. Οι νεοέλληνες είναι ολοφάνερο ότι δε φροντίσαμε να μοιάσουμε λιγουλάκι στους προγόνους μας. Έτσι επικρατεί παντού ανοργανωσιά, ασυδοσία και προχειρότητα στο έπακρον!

Στο δρόμο της επιστροφής στα… σπήλαια!

Ανησυχώ.

Ανησυχώ για αυτά που βλέπω δίπλα μου και για αυτά που συμβαίνουν μακριά μου.

Ανησυχώ κάθε μέρα και πιο πολύ.

Ανησυχώ γιατί διαπιστώνω πως ο κόσμος όχι μόνο δεν αντιδρά στα μύρια κακά αλλά και τα αποδέχεται μοιρολατρικά!

Ανησυχώ γιατί η γραμμή που χωρίζει το καλό από το κακό, το δίκαιο από το άδικο, το σωστό από το λάθος, το ηθικό από το ανήθικο γίνεται κάθε μέρα και πιο λεπτή και σε πολλές περιπτώσεις έχει γίνει αδιόρατη!

Ανησυχώ γιατί μας έχουν πείσει να αυτοπαγιδευτούμε σε καλούπια αδιάρρηκτα και όποιος τολμήσει να «δραπετεύσει» και να υψώσει λόγο αντίθετο, χαρακτηρίζεται επιεικά… γραφικός!

Ανησυχώ γιατί η διεθνής κοινωνία έχει πάρει το δρόμο της επιστροφής στα… σπήλαια!

Το ταρακούνημα ξύπνησε μνήμες…

26 Οκτωβρίου 2018. Τού Αγίου Δημητρίου. 1 και 54 μετά τα μεσάνυκτα.

Ο σεισμός των 6,4 ρίχτερ (6,8 κατά άλλα σεισμολογικά ινστιτούτα) ταρακούνησε τη Ζάκυνθο, την Κεφαλλονιά και τις γύρω περιοχές.

Το ξύπνημα βίαιο. Να κάθεσαι στο κρεβάτι και να περιμένεις πότε θα δεήσει να σταματήσει η μανία τού Εγκέλαδου. Να πετιέσαι στη συνέχεια στον υπολογιστή σου διψασμένος να μάθεις λεπτομέρειες. Όσες περισσότερες πληροφορίες μπορείς. Πού ήταν το επίκεντρο; Σημειώθηκαν ζημιές; Υπήρχαν θύματα;