Πύλη για τον Ελληνικό Κόσμο__29.06.2025.συνέντευξη με τη Θεοδώρα Γιαννίτση

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΔΩΡΑΣ ΓΙΑΝΝΙΤΣΗ ΣΕ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΜΜΕ !!!

 

Αγαπητοί φίλοι!

Διαδικτυακή πύλη – Media Panorama «Χρόνος και Κόσμος», 29 Ιουνίου 2025,  αναδημοσίευση της πρόσφατης συνέντευξης της διευθύντρια του Κέντρου Ελληνικού Πολιτισμού – Κ.Ε.Π Θεοδώρα Γιαννίτση στην ελληνική έκδοση-ηλεκτρονική εφημερίδα «Βήμα-365».

Δραττόμεθα της ευκαιρίας για να εκφράσουμε την εκτίμηση και την ευγνωμοσύνη μας στον αρχισυντάκτη της πύλης Valery Emelyanov για τη δημοσίευση.

ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ !!! ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΑΣ ΕΝΙΑΙΟΣ ΚΟΣΜΟΣ  !!! ΜΑΖΙ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΜΕ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟΙ, ΣΘΕΝΑΡΟΤΕΡΟΙ, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΕΜΠΛΟΥΤΙΣΜΕΝΟΙ και ειλικρινά ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ !!!

Επισυνάπτεται η δημοσίευση: Διευθύντρια του Κέντρου Ελληνικού Πολιτισμού – Κ.Ε.Π Θεοδώρα Γιαννίτση: «Εμείς, οι Ρώσοι και οι Έλληνες, είμαστε ομόθρησκοι, κάτι που, αναμφίβολα, εκφράζεται σε έναν κοινό τρόπο σκέψης, στην ικανότητα αντιμετώπισης καταστάσεων, σε μια κοινή αντίληψη του κόσμου. Η δυνατότητα συντροφικότητας, συνεργασίας, εμπλοκής, αμοιβαίας δραστηριότητας ανοίγει ένα τεράστιο πεδίο δράσης για εμάς». Δημοσιεύτηκε στις 29 Ιουνίου 2025.

https://timeandworld.ru/science-kultora/21016/

 

 Χ.Κ :Η ρωσική ψυχή πάντα ένιωθε το ελληνικό πνεύμα ως δικό της πατέρα —μα και παρηγορητικό της σύντροφο. Δεν είναι τυχαίο ότι οι μεγάλοι της συγγραφείς —ο Ντοστογιέφσκι, ο Γκόγκολ, ο Τολστόι— συνομιλούσαν άρρητα με την τραγικότητα της ελληνικής αρχαιότητας και συμμερίζονταν την οικουμενικότητα της Βυζαντινής παραδόσεως.

Ούτε είναι τυχαίο ότι, στα πιο κρυφά κοιτάσματα της ρωσικής πολιτικής σκέψης, συναντά κανείς ανάσες Πλάτωνα, αναζητήσεις Αριστοτέλη, ακόμη κ’ υπαρξιακές κραυγές Σοφοκλή.

Κι απ’ την άλλη, η Ελλάδα —γεωγραφικά ενταγμένη στη Δύση, μα πνευματικά απροσάρμοστη σ’ αυτήν—, έβλεπε πάντοτε στη Ρωσία έναν ετερόκλητο, μα συγγενικό της άλλον εαυτό· έναν λαό που δεν έλιωσε μέσα στον ωφελιμισμό, που άντεξε τη φτώχεια, την καταπίεση, την αδικία, κι όμως κράτησε ζωντανή την ψυχή του ανθρώπου ως υπαρξιακό μέγεθος.

Αυτόν τον δεσμό —άχρονο, μεταϊδεολογικό, σχεδόν μυστικιστικό— δεν τον υπηρετούν οι κυβερνήσεις, αλλά τα πρόσωπα.

Άνθρωποι σαν τη Δώρα Γιαννίτση· άνθρωποι που επιμένουν να πιστεύουν πως οι λαοί δεν συνομιλούν με πρέσβεις —αλλά με ποίηση, με Ιστορία, με ειλικρίνεια.

Κι αυτή η συνέντευξη είναι, ίσως, ένα ακόμη λιθαράκι σ’ αυτή τη μεγάλη, ξεχασμένη γέφυρα.

* * *

Χ. Κ. — Τι σας ώθησε ν’ ασχοληθείτε ενεργά με την ενίσχυση των σχέσεων Ελλάδας–Ρωσίας; Ήταν μια επιλογή ιδεολογική, πολιτισμική ή αποτέλεσμα πολιτικής αντίληψης;

Δ. Γ. — Σας ευχαριστώ θερμά για την ερώτησή σας και για τη δυνατότητα επικοινωνίας, με το ελληνικό κοινό.

Επιτρέψατέ μου να προβώ σε μία σύντομη ιστορική αναδρομή της πορείας μου από τα νεανικά μου χρόνια έως σήμερα, ώστε γίνει, προφανώς, καλύτερα κατανοητή η απάντηση στην ερώτησή σας.

Γεννημένη και μεγαλωμένη στο κέντρο της Αθήνας, στα Πατήσια από μητέρα Μεσσήνια, πατέρα από τη Συμφερούπολη της Ταυρίδας (Κριμαίας) και τη γιαγιά μου Θεοδώρα από τη Σεβαστούπολη της Ταυρίδας (Κριμαίας), σε κάθε οικογενειακό κυριακάτικο τραπέζι γινόμουν κοινωνός από τον πατέρα μου και τη γιαγιά μου των συγκινητικών, συνταρακτικών, συναρπαστικών βιωμάτων τους από τη μεγάλη πατρίδα τη Ρωσία.

Μας διηγούνταν με πάθος και συγκίνηση τη ζωή τους στη Ρωσία-Σοβιετική Ένωση, συνεπώς εγώ μπολιάστηκα, ενδεχομένως από τη γονιδιακή μου φάση, ,με ενθουσιασμό και αγάπη για τη δεύτερη μεγάλη ομόδοξη Πατρίδα.

Είτε ήταν Τσαρική Αυτοκρατορική Ρωσία, είτε Σοβιετική Ένωση, είτε νεότερη, σύγχρονη Ομοσπονδιακή Ρωσία.

Το καλοκαίρι 1987, παρακολουθώντας στην ελληνική τηλεόραση 2 υψίστης καλλιτεχνικής ποιότητας ρωσικές/σοβιετικές ταινίες [«Σιβηριάδα» – Αντρέι Μιχαλκόβ-Κοντσαλόβσκι και «Άπροικη» -Ελντάρ Ριζάνοβ] συνειδητοποίησα ότι με συνεπήρε το όνειρο να μεταβώ και να γνωρίσω τη μεγάλη μου ιστορική πατρίδα.

Το 1989, λοιπόν, αφού αποφοίτησα από το Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου με «άριστα» και εισήχθην στο Ιστορικό-Αρχαιολογικό Τμήμα της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών (Καποδιστριακού) , παράλληλα έλαβα υποτροφία από τον τότε σοβιετικό οργανισμό «Отчизна» = «Πατρίδα», ώστε μεταβώ στην τότε Σοβιετική Ένωση-Ρωσία για σπουδές, για εμένα δεν ετίθετο πλέον το ζήτημα της επιλογής. Τα φτερά μου πετούσαν προς Μόσχα.

Στη Μόσχα, την πρώτη χρονιά, αφού παρακολούθησα το προκαταρκτικό τμήμα γλώσσας και προετοιμασίας εξετάσεων, εισήχθην με «άριστα» στην Ιστορική Σχολή του Κρατικού Πανεπιστημίου Μόσχας «Λομονόσοβ».

Στη συνέχεια, αποφοίτησα και υποστήριξα και διδακτορική διατριβή, εργάστηκα για 27χρόνια, από το 1995 έως το 2022 ως επιστημονικός συνεργάτης στην Πρεσβεία της Ελλάδος της Μόσχας (στο Γραφείο Οικονομικών και Εμπορικών Υποθέσεων – Ο.Ε.Υ. της Πρεσβείας).

Όταν, λοιπόν, το 2005 μία ομάδα Ελλήνων ομογενών μου πρότειναν να αναλάβω εκ του μηδενός το Κέντρο Ελληνικού Πολιτισμού – Κ.Ε.Π., το οποίο μόλις είχε καταχωρηθεί στις αρμόδιες υπηρεσίες Καταχώρησης και Υπουργείου Δικαιοσύνης, κάτι που ονειρευόμουν από τα φοιτητικά μου χρόνια αλλά δεν τολμούσα, δεν είχα το σθένος και το θάρρος/θράσος να το προτείνω η ίδια, αναμφίβολα αποδέχθηκα αυτή την τιμητική πρόταση, που για εμένα ήσαν και προσωπική πρόκληση.

ΣΥΝΕΠΩΣ, για εμένα η ενασχόληση με τις διμερείς πολιτιστικές-πολιτισμικές σχέσεις αποτέλεσε γονιδιακή υπαρξιακή ανάγκη, νομοτελειακό κρίκο στην ενδελέχεια των σχέσεων των δύο κόσμων μας, των δύο λαών μας.

Η κατάθεση της πρότασης στο πρόσωπό μου κρίνω ότι ήρθε την κατάλληλη στιγμή, συνέπεσε η ιστορική συγκυρία ατόμου και χρόνου.

Χ. Κ. — Ποιος είναι ο ρόλος του πολιτισμού στη διπλωματία; Μπορεί η γλώσσα, η λογοτεχνία, η κοινή θρησκευτική και πνευματική παράδοση να λειτουργήσουν ως γέφυρες μεταξύ των δύο λαών;

Δ. Γ. — Σας ευχαριστώ θερμά για την ερώτησή σας. Ακριβώς η γλώσσα, η λογοτεχνία, η κοινή θρησκευτική και πνευματική παράδοση επιβάλλεται να λειτουργούν και λειτουργούν ως γέφυρες μεταξύ των δύο λαών, κάτι που εμείς, οι λειτουργοί και σκαπανείς του Κ.Ε.Π. βιώνουμε επί σειρά ετών.

Επιτρέψατέ μου σε αυτή την ερώτηση να σας παρουσιάσω τη δράση του Κέντρου Ελληνικού Πολιτισμού – Κ.Ε.Π. με έδρα τη Μόσχα, το τρίτο, ουσιαστικά τέκνο μου, το οποίο άοκνα, με συνέπεια, σε διάστημα 20ετίας μυεί τη ρωσική κοινωνία στην απύθμενου πλούτου πολιτισμική κληρονομιά του Ελληνικού Κόσμου με πολυεπίπεδες, σφαιρικές εκπαιδευτικές-διαφωτιστικές- πολιτιστικές δραστηριότητες.

Ελπίζω να μην φαίνεται υπεροπτικό, αλλά αυτό που καταφέραμε όλη η ομάδα μετά από 20 χρόνια, και πάνω από όλα και πρώτα είναι ο ανθρώπινος παράγοντας, ο ζήλος, το μεράκι, ο ενθουσιασμός των στελεχών μας, των καθηγητών μας, των καλλιτεχνικών διευθυντών των Συλλογικοτήτων μας, αυτή η κατάθεση ψυχής σε αυτό που υπηρετούμε, κρίνω ότι μας καλύπτει, τουλάχιστον στο επίπεδο της πολιτιστικής διπλωματίας, σε
επίπεδο δράσεων κοινωνικών φορέων. Από εκεί και πέρα, όσο περισσότεροι τέτοιοι φορείς σε μεγαλύτερη γεωγραφική ακτίνα-εμβέλεια, αναμφίβολα το αποτέλεσμα της διμερούς συνεργασίας ενισχύεται με γεωμετρική πρόοδο, ιδίως, μάλιστα, όταν χαίρει και της βοήθειας και σύμπραξης του κράτους.

Στη Μόσχα λειτουργεί από τον Νοέμβριο του 2005 το Κέντρο Ελληνικού Πολιτισμού (Κ.Ε.Π. – www.hecucenter.ru).

Πρόκειται για κοινωνικό φορέα μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, που ως στόχο έχει τη διάδοση του ελληνικού πολιτισμού στη Ρωσία, την ενίσχυση των ελληνο-ρωσικών πολιτιστικών σχέσεων και την αξιοποίηση του υπάρχοντος δυναμικού, Ελλήνων και
Φιλελλήνων, όλων αυτών που με τη δράση τους συμβάλλουν στην ελληνορωσική σύμπραξη.

H δραστηριότητα του Κ.Ε.Π. συνεπάγεται δρομολόγηση προγραμμάτων σε τακτική βάση (διδασκαλία γλώσσας, διαλέξεις ελληνικής ιστορίας, μαθήματα ελληνικού χορού, χορωδίας ελληνικού τραγουδιού, λειτουργία θεατρικών εργαστηρίων), καθώς και έκτακτων-μεμονωμένων προγραμμάτων, όπως εκδηλώσεις, αφιερωμένες σε εθνικές επετείους και ιωβηλαία, επιστημονικά συνέδρια, εκθέσεις, παρουσιάσεις βιβλίων, συναυλίες, προβολές ταινιών, φεστιβάλ, θεατρικές παραστάσεις, ενώ παράλληλα στηρίζει τις έρευνες γύρω από τις ελληνορωσικές σχέσεις και αναπτύσσει εκδοτική δραστηριότητα.

Παράλληλα στο Κέντρο λειτουργούν δανειστική βιβλιοθήκη, ταινιοθήκη και μουσικό αρχείο, προσιτά σε κάθε ενδιαφερόμενο.

Η διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας αποτελεί πρωταρχικό πρόγραμμα και μέλημα του Κέντρου Ελληνικού Πολιτισμού.

Ελληνική Γλώσσα, η γλώσσα του Ομήρου και του Θουκυδίδη, του Σοφοκλή και του Αριστοτέλη, η γλώσσα των Αγίων Γραφών, των βυζαντινών χρονογραφημάτων, η γλώσσα του Σολωμού και του Κάλβου, του Παλαμά, του Ελύτη, του Ρίτσου, η γλώσσα που τεκμηριώνει και αντικατοπτρίζει τη συνέχεια του Ελληνισμού από την αρχαιότητα έως τις μέρες μας.

Η γλώσσα, η οποία ομιλείται σε μία από τις, αναμφίβολα, σαγηνευτικότερες γωνιές του πλανήτη, τόπο απαράμιλλου κάλλους, αισθησιακής φυσικής ομορφιάς, αλλά και εξαιρετικά πλούσιας ιστορίας και πολιτισμού, μοναδικών μνημείων, γενέτειρα
διαχρονικών αξιών και ιδεωδών, που αποτελεί πηγή έμπνευσης για τους δημιουργούς, για ανθρώπους των γραμμάτων και τεχνών ανά τους αιώνες και δεν δύναται να αφήσει αδιάφορο και ασυγκίνητο και τον πλέον απαιτητικό περιηγητή.

Χ. Κ. — Ποιοι είναι οι βασικοί τομείς στους οποίους μπορεί να ενισχυθεί η ελληνορωσική συνεργασία; Τουρισμός; Ενέργεια; Αγροδιατροφή; Πολιτιστικές ανταλλαγές;

Δ. Γ. — Δεδομένης της βαθύτητας, ουσιαστικότητας των σχέσεων των δύο λαών, του γεγονότος ότι οι δύο λαοί συνδέονται με πνευματικές, πολιτισμικές σχέσεις αιώνων, είμαστε ομόδοξοι, κάτι που μεταφράζεται σε κοινή νοοτροπία, αντιμετώπιση καταστάσεων, κοινή αντίληψη για τον κόσμο, αναμφίβολα η δυνατότητα σύμπραξης, συνεργασίας, εταιρικότητας, αμοιβαίων δράσεων, ενέχει ένα τεράστιο πεδίο. Αρκεί, χαρακτηριστικά, να αναφέρουμε, ότι την προ COVID εποχή, ο αριθμός των Ρώσων τουριστών προς τη Χώρα μας, το ρωσικό τουριστικό ρεύμα, έφτανε περί το 1 εκ. τουρίστες τον χρόνο (800-900 χιλιάδες, αναλυτικότερα στοιχεία διαθέτει ο ΕΟΤ).

Αναμφίβολα, επίσης, παντού χρειάζεται αφ’ ενός η πολιτική βούληση, αλλά και ο
ανθρώπινος ενθουσιασμός, η ανθρώπινη προσπάθεια, η κατάθεση ψυχής, που συνήθως διεξάγεται μέσω της πολιτιστικής ή λαϊκής διπλωματίας, της λεγόμενης διπλωματίας των λαών και εκεί έγκειται ο ρόλος κοινωνικών φορέων μη κερδοσκοπικού τύπου, όπως το Κέντρο Ελληνικού Πολιτισμού – Κ.Ε.Π. Παράλληλα, στον επαγγελματικό τομέα, είναι απαραίτητη ο συντονισμός και διμερής σύμπραξης επαγγελματικών κλαδικών οργανώσεων και φορέων, επιμελητηρίων, ώστε δρομολογηθούν δράσεις, όπως αμοιβαίες εμπορικές/επιχειρηματικές αντιπροσωπείες, στοχευμένες επιχειρηματικές
συναντήσεις Β2Β, συμμετοχή σε κλαδικές εκθέσεις, αμοιβαία πρόσκληση για επίσκεψη σε στοχευμένες εκθεσιακές εκδηλώσεις και πολλά άλλα.

Χ. Κ. — Κυρία Γιαννίτση, τι σημαίνει για σας «σχέση ανάμεσα σε δύο λαούς»;

Είναι απλώς μια πολιτική εξίσωση ή μπορεί να είναι και μια μορφή βαθύτερης επικοινωνίας ψυχών και νοοτροπιών;

Δ. Γ. — Σε αυτό το σημείο, επιτρέψατέ μου να προβώ σε μία όσο το δυνατό σύντομη επισκόπηση των σχέσεων των δύο λαών μας, των δύο κόσμων μας από την αρχαιότητα.

Το υλικό είναι αναμφίβολα μεγάλο.

Προσπαθώντας να μεταφέρω ότι είμαστε κοντά ψυχικά, πνευματικά, διαθέτουμε κοινή ψυχοσύνθεση και νοοτροπία από γονιδιακής ακόμη μορφής.

Είναι δύσκολο να υπερεκτιμηθεί το μέγεθος, η δυναμική, το μεγαλείο και η μεγαλοπρέπεια στην κοινή ιστορία των δύο κόσμων μας, η απαρχή της οποίας, ιστορικά, πολιτισμικά αλλά και γεωγραφικά μας παραπέμπει στη μυθολογία [9ος άθλος του Ηρακλή, Θησέας, Τελαμώνας, ζώνη Ιππολύτης, Προμηθέας Δεσμώτης, Ιάσων και Αργοναυτική Εκστρατεία, και συνεχίζει με την ιστορική πραγματικότητα, από την αρχαιότητα ακόμη, με τον αποικισμό.

Η δημιουργία ελληνικών πόλεων-κρατών σε όλη την Παρευξείνια Ζώνη των Ελλήνων στον Εύξεινο Πόντο αρχίζει μετά τον Τρωικό πόλεμο το 1100 π.Χ. Η Σινώπη (785 π. Χ), πατρίδα του κυνικού φιλοσόφου Διογένη, του κωμικού ποιητή Δίφιλου και του ιστορικού Βάτωνα, ήταν η πρώτη αποικία της Μιλήτου στον Εύξεινο Πόντο το 786 π.Χ. και σαν έδρα εμπορίου, έγινε πολύ σύντομα ένα αξιόλογο λιμάνι με πολυάριθμο στόλο και ισχύ.

Ακολούθησαν η Τραπεζούντα (756 π.Χ), η Κερασούντα (700 π.Χ), η Αμισός (Σαμψούντα- 600 π.Χ), η Οδησσός, ο Βαθύς Λιμένας (Βατούμ), η Διοσκούρια (Σοχούμι), η Πιτιούντα, η Αρχαιόπολις (Νοκολακέβι), τα Κοτύωρα (Ορντού), η Τρίπολη, η Αμάσεια, η Ιωνόπολη (Ινέμπολη), η Χερσόνησος, το Παντικάπαιον και άλλες] ενώ από τον Μεσαίωνα και έπειτα, από την εποχή των εμπορικών ταξιδιών των σκανδιναβικών λαών προς το Βυζάντιο μέσω των ρωσικών πόλεων, γνωστών ως «πορείες από τους Βαράγγους στους Έλληνες» και με τον ασπασμό του Χριστιανισμού από τους Ρως από το Βυζάντιο, τη βάπτιση του ηγεμόνος του Κιέβου πρίγκιπα Βλαδίμηρου το 988 μ.Χ. στη Χερσόνησο της Ταυρίδας (αρχεία ελληνική πόλη του 4ου αι. π.Χ.) ΚΑΤΑΛΥΤΙΚΟ ΣΗΜΕΙΟ στην ιστορία και στην πορεία των δύο αυτών κόσμων, η ιστορική, πολιτισμική, πνευματική κοινότητά μας ενισχύεται με αδιάλειπτους δεσμούς.

Χ. Κ. — Στην εποχή της παγκόσμιας μοναξιάς των λαών, υπάρχει ακόμα χώρος για «φιλίες»; Ή είναι όλα τελικά σχέσεις ανάγκης;

Δ. Γ. — Δεν θα συμφωνούσα με το «πόρισμα» της παγκόσμιας μοναξιάς των λαών. Προφανώς αυτή η καταθλιπτική διάθεση διακατέχει τον δυτικό/αγγλοσαξονικό κόσμο, που κυριολεκτικά πνίγεται στο ζουμί του.

Εμείς, που ζούμε στη Ρωσία, βιώνουμε μία εξαιρετική πρόοδο, ανάπτυξη, πραγματική εκτίναξη διεθνών σχέσεων και φιλιών, γεφυριών επικοινωνίας, ιδίως στο πλαίσιο των χωρών BRICS, που έχουν και συσπειρωθεί γύρω από τη Ρωσία τα τελευταία χρόνια με βάση της αρχής της αναδιοργάνωσης του κόσμου, της δημιουργίας μίας νέας παγκόσμιας αρχιτεκτονικής σε βάσεις ισότιμης συνέργειας, σύμπραξης, συνεργασίας ισότιμων εταιρικών σχέσεων, σε αντίθεση με την επιταγή του ενός και μοναδικού πλανητάρχη-ηγεμόνα.

Συνεχώς βιώνουμε και παρακολουθούμε δρώμενα, εκδηλώσεις, φεστιβάλ, διεθνείς αθλητικούς αγώνες, αλλά και υβριδικούς, δηλαδή ψηφιακούς και αθλητικούς παράλληλα, μιλάμε για πρωτόγνωρα στην ιστορία διεθνή δρώμενα, με τη συμμετοχή πολλών ετών, τα οποία, προφανώς, στα ελληνικά ΜΜΕ δεν προβάλλονται.

Ενδεικτικά σας αναφέρω ότι τον Μάρτιο του 2024 πραγματοποιήθηκε στην πανέμορφη πόλη Σότσι της Νότιας Ρωσίας Διεθνές Φεστιβάλ Νεολαίας με μία ποικιλία σφαιρικών πολυεπίπεδων δράσεων, με συμμετοχή νέων από 120 χώρες, μεταξύ άλλων και από τη Χώρα μας [μεταξύ αυτών και Έλληνες φοιτητές που σπουδάζουν στη Ρωσία, σημειωτέον με υποτροφία του ρωσικού κράτους, που δεν έχουν σταματήσει να εκχωρούνται].

Μεγάλο τουριστικό ρεύμα στη Ρωσία από χώρες BRICS, στους δρόμους της Μόσχας, που ζω εγώ και δη στο κέντρο, στην Κόκκινη Πλατεία και στην ευρύτερη περιοχή, συναντάς τουρίστες από Κίνα, Ινδία, αραβικό κόσμο.

Τον χειμώνα, ο Δήμος Μόσχας επιμελήθηκε Φεστιβάλ-Δρώμενο «Κινέζικο Νέο Έτος», έχοντας παράλληλα διακοσμήσει, ανάλογα, ειλικρινά πανέμορφα και καλαίσθητα το κέντρο της ρωσικής πρωτεύουσας. [κάτι στο οποίο η τοπική αυτοδιοίκηση στη Ρωσία προβαίνει καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους] .

Χ. Κ. — Μπορεί μια συνεργασία να έχει μέσα της συγκίνηση; Μπορεί να συγκινηθεί ένας άνθρωπος απ’ την ιστορία και τις πληγές των λαών;

Δ. Γ. — Αναμφίβολα «συγκίνηση» και ρομαντισμός δύνανται να γεννήσουν «δημιουργία», συνεργασία-ουσιαστική δημιουργική σύμπραξη.

Η γνώση της ιστορίας (από το αρχαίο ελληνικό ρήμα ἵστημι = γνωρίζω πολύ καλά), η
διατήρηση και ο σεβασμός της ιστορικής μνήμης, αποτελούν καθοριστικό παράγοντα για τη βιωσιμότητα κοινωνιών και εθνών τόσο μεμονωμένα όσο και στο σύνολό τους, εφόσον εξασφαλίζουν τη συνέχεια της παράδοσης και του πολιτισμικού κληροδοτήματος, αλλά και την αρμονική ύπαρξη και ειρηνική συνύπαρξη εθνών, στα πλαίσια πάντα κρατικών δομών που διέπονται από το κράτος δικαίου.

Και εδώ έγκειται ο ρόλος της ΠΑΙΔΕΙΑΣ, ώστε η νέα γενιά να μυείται στην ουσιαστική γνώση από τα σχολικά θρανία, να αντλεί διαχρονικά, πανανθρώπινα μηνύματα ανθρωπισμού, αρετής, να «συγκινείται» από τις πληγές των λαών, ώστε αποφευχθούν πληγές στο μέλλον, ει δυνατόν.

Χ. Κ. — Ποια πνευματική αξία —αν υπάρχει μία— πιστεύετε πως ενώνει αθόρυβα, βαθιά και υπόγεια, την ελληνική ψυχή με τη ρωσική; Είναι η ορθοδοξία; Η θλίψη; Η μοναξιά; Το αίσθημα ιστορικού μεγαλείου μέσα στην παρακμή;

Δ. Γ. — Ενδεχομένως ο φαταλισμός μας, η τιμιότητά μας ως ορθόδοξων χριστιανών, η συνέπειά μας, η περηφάνεια μας, σε ουδεμία περίπτωση παρακμή.

Χ. Κ. — Αν σας έλεγα πως αυτό που κάνετε είναι ένας αγώνας ενάντια στη λήθη —μια προσπάθεια να μη χαθεί το νήμα της ιστορίας—, θα το δεχόσασταν; Ή θα λέγατε πως είναι μια πράξη πίστης σε κάτι πιο άρρητο;

Δ. Γ. — Αυτό που πράττουμε όλοι στο Κέντρο Ελληνικού Πολιτισμού – Κ.Ε.Π., οι συνεργάτες μου και εγώ προσωπικά, κρίνω ότι είναι κάτι το στοιχειώδες και τίποτα παραπάνω, που ανταποκρίνεται σε αυτό που εισπράξαμε από την ελληνική, και συνεπώς «ανθρωπιστική» παιδεία μας, από την οικογένεια, το σπίτι και τους γονείς μας, τα γονίδιά μας, το σχολείο μας και τους σκαπανείς- λειτουργούς-δασκάλους μας.

Αναμφίβολα πρόκειται για δράση εκπαιδευτική- διαφωτιστική, ανάδειξη της ιστορικής αλήθειας, συνεπώς αγώνας ενάντια στη λήθη, όπως το διατυπώνετε εσείς.

Χ. Κ. — Πιστεύετε πως η προβολή του αρχαίου ελληνικού πνεύματος μπορεί ν’ αποτελέσει εργαλείο πολιτισμικής διπλωματίας στις ελληνορωσικές σχέσεις; Κι αν ναι, με ποιο τρόπο μπορεί η αρχαιοελληνική σκέψη να συναντήσει τη ρωσική ψυχή;

Δ. Γ. — Νομίζω ότι η αρχαιοελληνική σκέψη είναι μέσα στη ρωσική ψυχή επί σειρά αιώνων. Ως συντελεστές του Κ.Ε.Π., αλλά και ως Έλληνες, που ζούμε στη Ρωσία, βλέπουμε πόσο μυημένη είναι η ρωσική κοινωνία στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, στην ελληνική μυθολογία…

Δική μας υποχρέωση να καλλιεργούμε με δράσεις τη γνώση. Και στο σημείο αυτό σας παραθέτω κατωτέρω άπλετο υλικό, το οποίο, μεταξύ άλλων λειτούργησε και ως σενάριο
της αφιερωμένης στην Επέτειο της Εθνικής μας Παλιγγενεσίας θεατρικής μας παράστασης: «ΕΛΛΗΝΙΔΑ-ΓΕΝΝΗΘΗΚΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΦΛΟΓΙΖΕΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ».

Ενθουσιασμένοι από τον ευγενικό Αγώνα του Ελληνικού λαού για ελευθερία, μία ολόκληρη πλειάδα Ρώσων ρομαντικών ποιητών της εποχής δεν δύναται να μείνει αμέτοχη της γενικότερης φιλελληνικής-φιλελεύθερης τάσης, όλου αυτού του καλλιτεχνικού κύματος, που περιβάλλει την Ευρώπη.

Εμπνευσμένοι από την αδήριτη ανάγκη των απογόνων «του Μίνωα, του Λυκούργου, του
Σόλωνα, του Μιλτιάδη, του Θεμιστοκλή, του Αριστείδη» για φυσική, σωματική ελευθερία, πνευματική αυτάρκεια, εθνική κυριαρχία, ορμούν στη δημιουργική τους πάλη και, με την πένα τους, με τον λόγο τους, απαθανατίζουν το γενικότερο συναίσθημα της εποχής για ελευθερία των λαών και δημιουργία εθνικών κρατών.

Χ. Κ. — Η τέχνη του θεάτρου, ιδιαίτερα η αρχαία τραγωδία, έχει διαδραματίσει ένα σπουδαίο ρόλο στην καλλιέργεια του ελληνισμού στη Ρωσία. Ποιο ρόλο θεωρείτε ότι έχει το θέατρο σήμερα για τη διατήρηση της πολιτιστικής κληρονομιάς;

Δ. Γ. — Το θέατρο, αναμφίβολα, είναι ΣΧΟΛΕΙΟ, είναι ΠΑΙΔΕΙΑ, αυτός δε είναι και ο προορισμός του στην αρχαία Ελλάδα.

Ο Ελληνισμός στη Ρωσία, αναπτύσσοντας τους ομογενειακούς του συλλόγους κατά τη διάρκεια τουλάχιστον των δύο τελευταίων αιώνων, ανέπτυξε και διέδωσε και το αρχαίο
ελληνικό δράμα.

Εμείς ως Κέντρο Ελληνικού Πολιτισμού – Κ.Ε.Π., και αναμφίβολα πρόκειται για δική μου πρωτοβουλία και μεράκι, επιχειρήσαμε και καταφέραμε σε διάστημα 10ετίας να μπολιάσουμε με το αρχαίο ελληνικό δράμα, Κρατικά Ακαδημαϊκά Θέατρα, Ρεπερτορίου της Ρωσίας, από τη Μόσχα, την Ταυρίδα, μέχρι την καρδιά της Σιβηρίας, το Ομσκ, και την Άπω Ανατολή, και το Βλαντιβοστόκ.

Και σημειωτέον, ότι οι παραστάσεις που ανεβάσαμε, και σας τις αναφέρω ευθύς κατωτέρω, παίζονται για πολλά χρόνια [τουλάχιστον 5], διότι τα ρωσικά θέατρα ρεπερτορίου παίζουν καθημερινά διαφορετική παράσταση, το δε ρεπερτόριό τους διαθέτει περί τις 30 παραστάσεις.

Παραστάσεις Κ.Ε.Π. – Δώρα Γιαννίτση-Рόλοι στο Θέατρο: Аντιγόνη («Αντιγόνη» Σοφοκλέους), Θέατρο Μόσχας «Luna Theater», πρεμιέρα – Φεβρουάριος 2014. Σκηνοθεσία – Αλεξάντρ Σμολιακόβ. Аνδρομάχη («Τρωάδες» Еυριπίδου), Κρατικό Ακαδημαϊκό Μουσικό Θέατρο Ταυρίδας, πρεμιέρα – Μάρτιος 2017. Σκηνοθεσία – Άγγελος Σιδεράτος, GRAND PRIX 15ου Διεθνούς Θεατρικού Φεστιβάλ Εθνικών Θεάτρων «Μόσχα – πόλη του Κόσμου», Ιούνιος 2018.

Аφροδίτη («Ιππόλυτος» Ευριπίδου), Βόρειο Κρατικό Δραματικό Θέατρο Ομσκ «Μιχαήλ Ουλιάνοβ», Ιούνιος 2017. Σκηνοθεσία – Κονσταντίν Ρέχτιν.

Ειδικό Βραβείο Κριτικής Επιτροπής για την Αυθεντική Απόδοση του Αρχαίου Δράματος, Ιούνιος 2018, Διεθνές Θεατρικό Φεστιβάλ «Αγώνες Βοσπόρου», πόλη του Κέρτς, αρχαίο Παντικάπαιον, ανατολική Ταυρίδα/Κριμαία. Аντιγόνη («Λυρική Αντιγόνη», διασκευή του έργου του Σοφοκλέους σε μετάφραση Ανδρέα Ζούλα), Αθήνα, Άργος, Μάρτιος 2018.

Ιοκάστη («Οιδίπους Τύραννος», Σοφοκλέους), Βόρειο Κρατικό Δραματικό Θεατρο Ομσκ «Μιχαήλ Ουλιάνοβ», Ιούλιος 2018. Σκηνοθεσία – Κονσταντίν Ρέχτιν.

Βραβείο Σκηνοθεσίας, Ιούνιος 2019, Διεθνές Θεατρικό Φεστιβάλ «Αγώνες Βοσπόρου», πόλη του Κέρτς, αρχαίο Παντικάπαιον, ανατολική Ταυρίδα/Κριμαία.

Ιοκάστη («Οιδίπους Τύραννος», Σοφοκλέους), Δραματικό Θέατρο Άπω Ανατολής (πόλη του Βλαντιβοστόκ) «Μαξίμ Γκόρκι», Μάιος 2019.

Σκηνοθεσία – Άγγελος Σιδεράτος

Ρόλος Δραματικής Ηθοποιού στη μουσικο-δραματική παράσταση-συναυλία «Αρχαίος Κόσμος – Μύησις », Φεβρουάριος 2021, σενάριο, σκηνοθεσία – Δώρα Γιαννίτση, Μαρία Μακσιμτσούκ.

Θεά του Βοσπόρου, (στο δράμα, με θεματική το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, «Τραγούδι του Αντζιμουσκάι»), Βόρειο Κρατικό Δραματικό Θέατρο Ομσκ «Μιχαήλ Ουλιάνοβ», Ιούνιος 2021. Σκηνοθεσία – Κονσταντίν Ρέχτιν.

Ειδικό Βραβείο Κριτικής Επιτροπής, Διεθνές Θεατρικό Φεστιβάλ «Αγώνες Βοσπόρου», πόλη του Κέρτς, αρχαίο Παντικάπαιον, ανατολική Ταυρίδα/Κριμαία.

Χ. Κ. — Η ρωσική λογοτεχνία —από τον Ντοστογιέφσκι ως τον Σολζενίτσιν— μοιάζει να γράφτηκε με ματωμένο μελάνι. Πώς την ερμηνεύετε εσείς; Σαν κατάθεση εθνικής αυτογνωσίας ή σαν εσωτερική
κραυγή μιας ψυχής που δεν χωρά στον ιστορικό της χρόνο;

Δ. Γ. — Αναμφίβολα η ρωσική λογοτεχνία, που καταγράφει 1000 ετών έργα και συλλογική μνήμη, αναμφίβολα καταγράφει, εκφράζει και καθρεφτίζει την ιστορική μνήμη του πολυεθνικού ρωσικού λαού, τον ΑΓΩΝΑ του για επιβίωση, ελευθερία, εθνική κυριαρχία, εδαφική ακεραιότητα στο ιστορικό του χώρο, την ΑΘΑΝΑΣΙΑ του και ΝΙΚΗ του ανά την ιστορία. Και πρόκειται, πιστέψτε με, για έναν λαό, η ψυχή του οποίου διέπεται από καλοσύνη, τιμιότητα, συνέπεια.

Η ρωσική λογοτεχνία αναφέρεται στο σύνολο των λογοτεχνικών έργων της Ρωσίας, στη λογοτεχνία που γράφτηκε στα ρωσικά από μέλη άλλων εθνών που ανεξαρτητοποιήθηκαν από την πρώην Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών (ΕΣΣΔ), από μετανάστες που έγιναν δεκτοί στη χώρα και από
εξόριστους Ρώσους.

Με τη διάλυση της ΕΣΣΔ, διάφοροι πολιτισμοί και χώρες διεκδίκησαν αρκετούς πρώην Σοβιετικούς συγγραφείς οι οποίοι, ωστόσο, έγραψαν στα ρωσικά.

Η ρωσική λογοτεχνία χαρακτηρίζεται από αξιοσημείωτο βάθος με συγγραφείς βασικά ονόματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, όπως ο Ντοστογιέφσκι ή ο Τολστόι.

Άρχισε με τη μορφή της προφορικής παράδοσης χωρίς γραπτά κείμενα μέχρι τον εκχριστιανισμό της Ρωσίας του Κιέβου το 988 και, συγχρόνως, την εισαγωγή αλφαβήτου.

Από την εποχή του Διαφωτισμού εμφανίζονται τα πρώτα ρωσικά λογοτεχνικά έργα και από τις αρχές της δεκαετίας του 1830, αρχίζει μια εκπληκτική χρυσή εποχή στην ποίηση, την πεζογραφία και το δράμα.

Ο ρομαντισμός επέτρεψε την άνθηση ποιητικών ταλέντων: ο Βασίλι Ζουκόφσκι και αργότερα ο
Αλέξανδρος Πούσκιν ήρθαν στο προσκήνιο.

Η πεζογραφία άνθισε επίσης, ο Μιχαήλ Λέρμοντοφ ήταν ένας από τους σημαντικότερους ποιητές και
πεζογράφους.

Ο πρώτος μεγάλος Ρώσος μυθιστοριογράφος ήταν ο Νικολάι Γκόγκολ.

Ακολούθησε ο Ιβάν Τουργκένιεφ, με διηγήματα και μυθιστορήματα. Ο Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι και ο Λέων Τολστόι έγιναν σύντομα διεθνώς γνωστοί. Άλλες σημαντικές προσωπικότητες του ρωσικού ρεαλισμού ήταν ο Ιβάν Γκοντσαρόφ, ο Μιχαήλ Σαλτικόφ-Σεντρίν, που θεωρείται ο μεγαλύτερος
σατιρικός συγγραφέας της Ρωσίας του 19ου αιώνα, και ο Νικολάι Λεσκόφ.

Στο δεύτερο μισό του αιώνα ο Άντον Τσέχωφ διέπρεψε στο διήγημα και έγινε κορυφαίος
δραματουργός.

Οι Ρώσοι συγγραφείς έχουν συμβάλει σημαντικά σε πολλά λογοτεχνικά είδη.

Η Ρωσία έχει πέντε βραβευθέντες συγγραφείς με Νόμπελ Λογοτεχνίας, τον Ιβάν Μπούνιν (βραβείο Νόμπελ 1933), τον Μπορίς Παστερνάκ (βραβείο Νόμπελ 1958), που το μυθιστόρημά του, Δόκτωρ Ζιβάγκο, εκδόθηκε το 1957 στην Ιταλία και στη Σοβιετική Ένωση το 1988, τον Μιχαήλ Σόλοχοφ (1965),
τον Αλεξάντρ Σολζενίτσιν (1970) και τον Γιόζεφ Μπρόντσκι (1987) που από το 1972 είχε πολιτογραφηθεί Αμερικανός.

Το 2011, η Ρωσία ήταν η τέταρτη χώρα στην παραγωγή βιβλίων στον κόσμο, όσον αφορά τους δημοσιευμένους τίτλους.

Χ. Κ. — Ποια κατεύθυνση οραματίζεστε για το επόμενο στάδιο της διαδρομής σας;

Δ. Γ. — Είμαι φαταλίστρια, παραμένω, στον ίδιο χώρο, στο ίδιο μετερίζι και όπως τα φέρει το Πεπρωμένο !!!

Σας ευχαριστούμε θερμά !!!