04.07.2024__Δημοσίευση_ΕΥΤΥΧΙΑ_ σε Πύλη για τον Ελληνικό Κόσμο_

 

ΚΕΝΤΡΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ - ΚΕΠ !!!

 ΔΡΑΣТΗΡΙΟТHΤΑ - ΣΥΝΕΠΕΙΑ – ΕΝΔΕΛΕΧΕΙΑ -ΠΙΣΤΗ- ΑΦΟΣΙΩΣΗ στο ΩΡΑΙΟ, το ΑΛΗΘΙΝΟ, το ΑΓΑΘΟ, το ΕΝΑΡΕΤΟ !!!

ΑΡΜΟΝΙΚΗ ΣΥΝΥΠΑΡΞΗ ΜΟΡΦΗΣ & ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ !!!

 

Αγαπητοί φίλοι!

Διαδικτυακή πύλη – Media Panorama «Χρόνος και Κόσμος», 4 Ιουλίου 2024. Δημοσίευση άρθρου, αφιερωμένου σε ένα σημαντικό γεγονός της ζωής του Κέντρου Ελληνικού Πολιτισμού – Κ.Ε.Π., στην πρόσφατη βράβευση της παράστασής μας  "Ευτυχία" με το βραβείο σεναρίου και σκηνοθεσίας στη δ/ντρια του Κ.Ε.Π., ιστορικό, ηθοποιό Δώρα Γιαννίτση, από το Θεατρικό Φεστιβάλ Εθνικών Θεάτρων «ΜΟΣΧΑ – ΠΟΛΗ του ΚΟΣΜΟΥ». Η πρεμιέρα της παράστασής μας πραγματοποιήθηκε στη Μόσχ αστις 17/5/2024.  Δημοσιεύθηκε στις 4 Ιουλίου 2024.

Δραττόμεθα της ευκαιρίας για να εκφράσουμε την εκτίμηση και την ευγνωμοσύνη μας στον αρχισυντάκτη της πύλης Valery Emelyanov για τη δημοσίευση.

ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ !!! ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΑΣ ΕΝΙΑΙΟΣ ΚΟΣΜΟΣ  !!! ΜΑΖΙ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΜΕ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟΙ, ΣΘΕΝΑΡΟΤΕΡΟΙ, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΕΜΠΛΟΥΤΙΣΜΕΝΟΙ και ειλικρινά ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ !!!

Επισυνάπτεται η δημοσίευση (σε ελληνική και ρωσική): Η μουσική παράσταση του Κέντρου Ελληνικού Πολιτισμού Μόσχας «Ευτυχία» βραβευμένη από το Φεστιβάλ Εθνικών Θεάτρων . Δημοσιεύθηκε στις 4 Ιουλίου 2024

https://timeandworld.ru/%d1%8d%d0%bb%d0%bb%d0%b8%d0%bd%d1%81%d0%ba%d0%b8%d0%b9-%d0%bc% d0%b8%d1%80-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b5%ce%bb%ce%bb%ce%b7%ce%bd%ce%b9%cf%83% ce%bc%ce%bf%cf%8d/14692/

рез

res

Η παράσταση « Η Ευτυχία είναι η ευτυχία», που ανέβηκε από ένα μικρό αριθμό μουσικών και χορευτικών συγκροτημάτων από το ελληνικό πολιτιστικό κέντρο της Μόσχας, κέρδισε το 19ο Φεστιβάλ Εθνικών Θεάτρων στη Μόσχα, που πραγματοποιήθηκε στα τέλη Ιουνίου.

Η παράσταση είναι αφιερωμένη στην Ελληνίδα ποιήτρια και τραγουδοποιό, συγγραφέα των στίχων τραγουδιών που έχουν γίνει αληθινά δημοτικά τραγούδια στην Ελλάδα Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου (1893-1972). Γεννήθηκε στην πόλη του Αϊδινίου της Μικράς Ασίας (τώρα το έδαφος της Τουρκίας) και επέζησε της γενοκτονίας των Ελλήνων στη Σμύρνη (σημερινή Σμύρνη) από τους κεμαλικούς που αγωνίζονταν για την εξουσία εκείνη την εποχή . Ευτυχία Η Παπαγιαννοπούλου αποφοίτησε από παιδαγωγικό ίδρυμα και εργάστηκε ως δασκάλα για κάποιο διάστημα, ωστόσο, όπως φαίνεται, το έμφυτο πάθος της για εσωτερική και προσωπική ελευθερία την οδήγησε στην Αθήνα, όπου βυθίστηκε με τα πόδια στον κόσμο της ελληνικής μποέμιας της πρωτεύουσας. Στην αρχή δοκίμασε τον εαυτό της ως ηθοποιό και από το 1948 άρχισε να γράφει ποίηση για τραγούδια στο ύφος « ρεμπέτικα », που μπορεί, αν και όχι απόλυτα σωστά, να συγκριθεί με το σύγχρονο ρωσικό «chanson» ή «κλέφτικο τραγούδι». . Η μουσική συνοδεία αυτών των τραγουδιών γινόταν σε έγχορδα και μαδημένα όργανα όπως μπουζούκι , βιολί κ.λπ. Η μελωδία τους ανάγεται στα μουσικά μοτίβα των Ελλήνων της Μικράς Ασίας και έχει ένα έντονο συνθετικό «ελληνο-ανατολίτικο» μοτίβο.
Η Ευτυχία πούλησε τα κείμενά της για 40-50 δραχμές εκείνης της εποχής σε συνθέτες και ερμηνευτές, χωρίς να ανησυχεί ιδιαίτερα για το «κόψιμο κουπονιών» από τα πνευματικά της δικαιώματα. Επιπλέον, μπορούσε να ξοδέψει αμέσως τα χρήματα που έλαβε σε ένα παιχνίδι τράπουλας, που ήταν το δεύτερο πάθος της που καταναλώνει. Γι' αυτό έζησε μια ζωή γεμάτη υλικά προβλήματα και πέθανε στη φτώχεια το 1972.

Το όνομα της Ευτυχίας Η Παπαγιαννοπούλου απέκτησε εθνική φήμη στην Ελλάδα, σε βαθμό που μέχρι πρόσφατα ήταν άγνωστη στη Ρωσία. Ωστόσο, αυτό μπορεί να ειπωθεί για ολόκληρο τον ελληνικό πολιτισμό της σύγχρονης και πρόσφατης εποχής. Εάν τώρα ρωτήσετε επίτηδες έναν Ρώσο (πρώην Σοβιετικό) πολίτη ποια ονόματα γνωρίζει ότι συνδέονται με τη σύγχρονη ελληνική κουλτούρα, τότε είναι απίθανο ο ερωτών να υποδεχτεί με πολλά ονόματα. Στην καλύτερη περίπτωση, θα θυμούνται τον Ντέμη Ρούσσος . Λοιπόν, όποιος είναι πιο προχωρημένος, ίσως, θα μιλήσει και για τον ποιητή Γιάννη Ρίτσος , ή ηθοποιός Μελίνα Mercury , ντίβα της όπερας Μαρία Κάλλας . Ναι, και θα θυμούνται και τον Αριστοτέλη Ωνάση και την κόρη του Χριστίνα. Αυτό, φυσικά, δεν είναι ακριβώς πολιτισμός, αλλά και σημαντικοί χαρακτήρες που συνδέονται στο μυαλό των απλών Ρώσων με την έννοια της Ελλάδας.

Και υπό αυτή την έννοια, αυτό το έργο, που υλοποιείται από μικρές αλλά βαθιά παθιασμένες δημιουργικές ομάδες του Κέντρου Ελληνικού Πολιτισμού - Κ.Ε.Π., έχει διπλό νόημα. Από τη μια πλευρά, είναι ενημερωτικό, χάρη σε αυτό, το ρωσικό κοινό ανακάλυψε μια άλλη σελίδα στην ιστορία της πολύπλευρης και ενδιαφέρουσας κουλτούρας της σύγχρονης Ελλάδας. Το δεύτερο είναι μια φαινομενικά απλή δραματική και μουσική παράσταση που διαδραματίζεται στη σκηνή για 1 ώρα και 13 λεπτά, πολύ ζωντανά και βαθιά βυθίζει τον θεατή σε αυτό που μπορεί να ονομαστεί νοοτροπία, πνεύμα των σύγχρονων Ελλήνων. Πρόσφατα, για γνωστούς λόγους, οι περισσότεροι από εμάς στερηθήκαμε την ευκαιρία να ταξιδέψουμε τόσο ενεργά όσο πριν, για να αισθανθούμε το πνεύμα του λαού της, την ιστορία και τον πολιτισμό της στην ίδια τη χώρα. Όμως το έργο «Ευτυχία» αποτελεί υπεραντιστάθμιση της σημερινής έλλειψης γνωριμίας με την Ελλάδα και τους Έλληνες στην επικράτειά τους.

Πώς μπορείτε να χαρακτηρίσετε το είδος αυτής της παραγωγής; Στις αφίσες ονομάζεται παράσταση, αλλά μάλλον είναι λογοτεχνική, μουσική, χορογραφική και δραματική σύνθεση. Και αυτό δεν μειώνει καθόλου τη σημασία του. Αντίθετα, υφαίνοντας στον ιστό της παρουσίασης τη βιογραφία του κεντρικού ήρωα της ιστορίας. Μαζί με τη μουσική και τον χορό, απαιτεί πολύ υψηλό επίπεδο δεξιοτήτων. Και πρέπει να πούμε ότι στην παράσταση όλοι οι ερμηνευτές, από τους παρουσιαστές μέχρι εκείνους που δεν πρόφεραν ούτε λέξη , ενώ χόρευαν ή έπαιζαν όργανα, έδειξαν την ατομική τους δημιουργική προσωπικότητα.
Και εδώ θα ήθελα να σημειώσω ιδιαίτερα την ερμηνεία της Θεοδώρας Γιαννίτση, που συνδυάζει μοναδικά το ταλέντο και τις επαγγελματικές ικανότητες ιστορικού και ηθοποιού. Η κυρία Γιαννίτση είναι η εμπνευστής αυτού του έργου και η σκηνοθέτις του . Ουσιαστικά «σε αγγίζουν, σε συγκινούν» οι ρόλοι της ως παρουσιάστριας της παραγωγής/παράστασης «Ευτυχία» και η ερμηνεία της στον ρόλο της κεντρικής ηρωίδας στις «δραματικές» παύσεις κατά τη διάρκεια της παράστασης. Το εντυπωσιακό είναι η ταχύτητα, ο δυναμισμός και η εκφραστικότητα/φωτεινότητα με την οποία η Θεοδώρα Γιαννίτση μεταμορφώνεται από την εικόνα της παρουσιάστριας, ομαλά, από λέκτορας που διηγείται γεγονότα από τη ζωή της Ευτυχίας, στην ίδια την ποιήτρια, με τη φλογερή ψυχή της, που αγωνίζεται και ζει με όσο το δυνατόν περισσότερη εσωτερική ελευθερία.

Θεοδώρα Γιαννίτση

Θα ήθελα να αναφέρω και ως ερμηνεύτρια τραγουδιών που βασίζονται σε ποιήματα της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου , η οποία συμμετείχε στην παραγωγή, της επικεφαλής του μουσικού συγκροτήματος του Κ.Ε.Π. Ινέσσα Εφραιμίσου . Η ερμηνεία της στο τραγούδι συνδυάζεται με πολύ όμορφες πλαστικές κινήσεις σώματος που συμπληρώνουν αρμονικά την απόδοση του τραγουδιού. Στην πραγματικότητα, αυτό που έχουμε μπροστά μας δεν είναι απλώς μια παράσταση τραγουδιού, αλλά μια μικρή μουσική παράσταση.
Θα ήθελα να ελπίζω ότι το ρωσικό κοινό θα δει αυτήν την παραγωγή περισσότερες από μία φορές. Επιπλέον, το μουσικό και δραματικό έργο « Η Ευτυχία είναι Ευτυχία» έχει επίσης ευκαιρίες ανάπτυξης. Καλό θα ήταν να γινόταν μια ποιητική μετάφραση των κειμένων της Ευτυχίας Παπαγιαννόπουλο στα ρωσικά, λαμβάνοντας υπόψη τη μελωδία και τον ρυθμό των τραγουδιών της. Τότε το ελληνικό « ρεμπέτικο » θα ακουγόταν στη μητρική μας γλώσσα.

Και αυτό θα συνέβαλε σε μια ακόμη μεγαλύτερη προσέγγιση του ελληνικού και του ρωσικού λαού σε έναν ενιαίο κόσμο.

Valery Emelyanov, αρχισυντάκτης ViM και ευγενικός θεατής.

 

Прилагается публикация: Музыкальный спектакль Греческого Культурного Центра Москвы «Эфтихия – это счастье» - лауреат фестиваля национальных театров. Опубликовано 4 июля 2024г.

https://timeandworld.ru/%d1%8d%d0%bb%d0%bb%d0%b8%d0%bd%d1%81%d0%ba%d0%b8%d0%b9-%d0%bc%d0%b8%d1%80-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b5%ce%bb%ce%bb%ce%b7%ce%bd%ce%b9%cf%83%ce%bc%ce%bf%cf%8d/14692/

 

рез

Спектакль «Эфтихия – это счастье», поставленный небольшими по количеству силами музыкального и танцевального коллектива греческого культурного центра Москвы, стал лауреатом XIX фестиваля национальных театров г. Москвы, прошедшего в конце июня.

Спектакль посвящен греческой поэтессе-песеннице, автору текстов песен, ставших в Греции поистине народными Эфтихии Папаяннопуло (1893-1972). Она родилась в городе Айдын, в Малой Азии (ныне это территория Турции), пережила геноцид греков в смирне (ныне Измир) со стороны рвущихся в те времена к власти кемалистов. Эфтихия Папаяннопуло окончила педагогический институт, некоторое время работала учителем, однако, видимо, врожденная страсть к внутренней и личной свободе привела ее в Афины, где она с головой окунулась в мир столичной греческой богемы. Поначалу она пробовала себя как актриса, а, начиная с 1948 г начала писать стихи к песням в стиле «ребетика», который можно, хотя и не до конца корректно сравнить с современным российским «шансоном», или «блатной» песней. Музыкальное сопровождение этих песен шло на струнных и щипковых инструментах таких как бузуки, скрипка и т.п. Их мелодика восходит к музыкальным мотивам малоазийских греков и имеет ярко выраженный синтетический «греко-ориентальный» рисунок.
Эфтихия продавала свои тексты за 40-50 тогдашних драхм композиторам и исполнителям, не особенно озадачиваясь тем, чтобы «стричь купоны» со своих авторских прав. Причем полученные деньги, она могла тут же спустить в карточной игре, которая была второй ее всепоглощающей страстью. Именно поэтому она прожила жизнь, полную материальных проблем и умерла в бедности, в 1972 г.

Имя Эфтихии Папаяннопуло получило в Греции всенародную известность, настолько, насколько оно было до последнего времени неизвестно в России. Впрочем, так можно сказать и обо всей греческой культуре нового и новейшего времени. Если сейчас навскидку спросить российского (бывшего советского) обывателя какие имена, связанные с современной греческой культурой, он знает, то вряд ли на спрашивающего выпадет град многочисленных имен. В лучшем случае вспомнят Демиса Руссоса. Ну кто более продвинут, может быть, еще скажет о поэте Яннисе Рицосе, ли актрисе Мелине Меркури, оперной диве Марии Каллас. Да, и еще вспомнят Аристотеля Онассиса и его дочь Кристину. Это, конечно, не совсем культура, но тоже значимые персонажи, ассоциирующиеся в сознании обычных россиян, с понятием Греция.

И в этом смысле данный проект, реализованный небольшими, но глубоко увлеченными своим делом творческими коллективами ГКЦ имеет двоякое значение. С одной стороны – информационное, благодаря ему российская публика открыла для себя еще одну страницу в истории многогранной и интересной культуры современной Греции. Второе – вроде бы нехитрое драматическо-музыкальное действо, идущее на сцене в течении 1 часа 13 минут очень живо и глубоко погружает зрителя в то, что можно назвать ментальностью, духом современных греков. В последнее время, в силу известных причин, большинство из нас лишены возможности путешествовать так активно, как прежде, чтобы в самой стране почувствовать дух ее народа, его истории и культуры. Но спектакль «Эфтихия – это счастье» с лихвой компенсирует ныне образовавшийся дефицит знакомства с Грецией и греками на их территории.

Как можно охарактеризовать жанр этой постановки. В афишах она названа спектаклем, но скорее это – литературно-музыкально-хореографическо-драматическая композиция. И это вовсе не умаляет ее значимости. Напротив, вплетение в ткань изложения биографии главной героини повествования. Наряду с музыкой и танцами требует очень высокого уровня мастерства. И нужно сказать, что в спектакле все исполнители, от ведущих, до тех, кто не проронил не слова, танцуя или играя на инструментах, показали свое индивидуальное творческое лицо.
И здесь особенно хочется отметить игру Теодоры Янници уникальным образом сочетающая в себе талант и профессиональные навыки историка и актрисы. Именно г-жа Янници является инициатором этого проекта и его режиссером-постановщиком. Что называется «зацепляют» ее роли ведущей постановки «Эфтихия-это счастье» и исполнение роли главной героини в «драматических» паузах по ходу постановки. Поражает та быстрота, динамичность и яркость, с которой Теодора Янници перевоплощается из образа ведущей, ровно, по- лекторски рассказывающую факты и события из жизни Эфтихии, в образ самой поэтессы с ее пламенеющей душой, стремящейся и живущей как можно большей внутренней свободой.

Теодора Янници

Еще хотелось бы отметить, как исполнителя песен на стихи Эфтихии Папаяннопуло, участвовавшую в постановке руководителя музыкального коллектива ГКЦ Инессу Эфремиду. Исполнение песни у нее сочетается с очень красивой и гармонично дополняющей исполнение песни пластикой телодвижений. По сути, перед нами не просто, исполнение песни, но маленький музыкальный спектакль.
Хочется надеяться, что российская публика еще не раз увидит эту постановку. Кроме того, у музыкально-драматического проекта « Эфтихия это счастье» есть и возможности развития. Было бы неплохо, если бы был сделан поэтический перевод текстов Эфтихии Папаяннопуло на русский язык, причем с учетом мелодики и ритма ее песен. Тогда бы греческая «ребетики» зазвучали бы на нашем родном языке.

И это способствовало бы еще большему сближению греческого и русского народов в единый мир.

Валерий Емельянов, главред ВиМ и добрый зритель.