PRESS-RELEASE__28.06.2022_Νεότερη-Νεότατη Πολιτική Ιστορία της Ελλάδας
ΑΚΟΜΑ ΕΝΑ ΕΝΤΕΛΩΣ ΚΑΙΝОΥΡΙО ΕΓΧΕΙΡΗΜΑ
ΠΑΛΙ και ΠΑΝΤΑ ΜΑΖΙ !!!
"ΝΕΟΤΕΡΗ-ΝΕΟΤΑΤΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ"
Διαδικτυακός κύκλος διαλέξεων
Μόσχα, 30 Ιουνίου 2022
Αγαπητοί φίλοι,
Την Τρίτη 28 Ιουνίου 2022 πραγματοποιήθηκε η έβδομη διάλεξη του νέου κύκλου διαλέξεων του Κέντρου Ελληνικού Πολιτισμού - Κ.Ε.Π. «Νεότερη-Νεότατη Πολιτική Ιστορία της Ελλάδας» με θέμα:
«Η Ελλάδα και η ιδέα της βαλκανικής ενοποίησης (δεκαετία '30 του 20ου αι.)».
Διάλεξη από τη διδάκτορα ιστορικών επιστημών, απόφοιτο της Έδρας Νεότερης και Νεότατης Ιστορίας Χωρών Ευρώπης και Αμερικής της Ιστορικής Σχολής του Κρατικού Πανεπιστημίου Μόσχας «Lomonosov», επιστημονικό συνεργάτη-ερευνητή στο Κέντρο Ευρωατλαντικών και Αμυντικών Σπουδών του ρωσικού Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών, ειδικευμένη στη νεοελληνική ιστορία Άννα Λουμπότσκαγια.
Η παρούσα διάλεξη πραγματοποιήθηκε δια ζώσης την 1η Μαρτίου 2010 στην Βιβλιοθήκη «Οίκος Αλεξέι Φ. Λόσεβ».
Η διάλεξη πραγματεύεται την πολιτική εξέλιξη της Ελλάδας κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου.
Ως ελληνικός μεσοπόλεμος, σε αντιδιαστολή µε τον Ευρωπαϊκό, ορίζεται ιστοριογραφικά η περίοδος µεταξύ του 1923 και του 1940, µεταξύ δηλαδή της Μικρασιατικής Καταστροφής και της εισόδου της Ελλάδας στο Β' Π.Π. Η ήττα των ελληνικών δυνάμεων στη Μικρά Ασία σηματοδοτεί τη λήξη µίας δεκαετίας συνεχών πολέμων, αλλά και την κατάρρευση της Μεγάλης Ιδέας µετά από έναν αιώνα σχεδόν εδαφικών επεκτάσεων και μεταβολών εξαιτίας των αλλεπάλληλων ενσωματώσεων πληθυσμών. Πρόκειται πιθανώς για την πλέον ταραγμένη, γεμάτη αντιφάσεις περίοδο, αλλά αποτελεί κλειδί για τη βαθύτερη κατανόηση και διαµόρφωση της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας.
Είναι η πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία κατά την οποία η κρατική οντότητα Ελλάδα περιλαμβάνει στους κόλπους της το µέγιστο ποσοστό του Ελληνισμού. Πάνω στην ήττα γεννιέται µια περίοδος µεταβατικού χαρακτήρα χωρίς κυρίαρχο ιδεολογικό, συνεκτικό ιστό. Πρόκειται επί της ουσίας για περίοδο εσωστρέφειας με αιτήματα εσωτερικής ανασυγκρότησης, στη βάση των νέων πολιτικοκοινωνικών δεδομένων. Η αθρόα συρροή προσφύγων προκάλεσε στο εσωτερικό της χώρας µια σειρά αλυσιδωτών αντιδράσεων. Χαρακτηριστικό της υπήρξε η πτώση του βιοτικού επιπέδου των µεσαίων τάξεων και η γενική δυσαρέσκεια από την πορεία των εθνικών εξελίξεων. Οι δύο αυτοί βασικοί παράγοντες ώθησαν σε έναν νέο προσανατολισμό τις μεταρρυθμίσεις των νεοϊδρυθέντων δημοκρατικών κομμάτων στα οποία κυρίαρχο ρόλο έπαιξαν προσωπικότητες που είχαν αποχωρήσει από το βενιζελικό κίνημα.
Ο πολιτικός που κατεξοχήν συνέδεσε το όνοµά του µε την εγκαθίδρυση της δηµοκρατίας σε αυτή την περίοδο είναι ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου. Είναι δε τόσο χαρακτηριστική η πολιτική αστάθεια ώστε η τελευταία κυβέρνηση του Ελευθέριου Βενιζέλου (1928-32), υπήρξε η µοναδική που εξάντλησε την τετράχρονη κοινοβουλευτική της θητεία. Μετά τη λήξη της θητείας της η αστάθεια και οι συγκρούσεις έγιναν εντονότερες με χαρακτηριστικά τις διώξεις και την καθιέρωση του θεσμού των εκτοπίσεων.
Οι ενέργειες των επόμενων χρόνων, ανάμεσα στις οποίες ξεχωρίζουν η απόπειρα δολοφονίας κατά του Βενιζέλου και τα συνεχή πραξικοπήματα (του 1933 και του 1935) βενιζελικών στρατιωτικών, οδήγησαν, το Νοέμβριο του 1935, στην κατάλυση του πολιτεύματος της Αβασίλευτης ∆ηµοκρατίας. Ο Γεώργιος Β΄ επανήλθε στο θρόνο, µε πραξικοπηματικές ενέργειες οµάδας αξιωματικών επικεφαλής των οποίων ήταν ο Γεώργιος Κονδύλης.
Οι συγκυρίες του 1936, όπως ο θάνατος του Βενιζέλου και η έλλειψη μιας νέας ηγετικής προσωπικότητας, καθώς και η συνολική αδράνεια του πολιτικού κόσμου έδωσαν τη δυνατότητα στο βασιλικό ευνοούμενο, Ιωάννη Μεταξά, να αυτοανακηρυχθεί «κυβερνήτης» της Ελλάδας, με την πρόφαση του κινδύνου κοινωνικών ανατροπών. Την αρχική αναστολή των πολιτικών ελευθεριών ακολούθησαν ποικίλες διώξεις προς αυτούς που θεωρήθηκαν ιδεολογικά και πολιτικά αντίπαλοι της νέας τάξης πραγμάτων, ουσιαστικά δηλαδή προς τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Τα παραπάνω, συνοδευόμενα από αντιγραφές των φαινομένων της Φασιστικής Ιταλίας και της Ναζιστικής Γερμανίας, έδωσαν στο μεταξικό καθεστώς το στίγμα του ολοκληρωτισμού. Η ελληνοϊταλική σύρραξη του 1940 και οι οδυνηρές συνέπειές της διέκοψαν τη συνέχεια της δικτατορίας, παράγοντας νέες παραμέτρους για το καθεστωτικό στη μεταπολεμική Ελλάδα.
Στόχος της ελληνικής διπλωματίας την περίοδο του μεσοπολέμου υπήρξε η διατήρηση της ασφάλειας και της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας. Παράλληλα, η χώρα εντάχθηκε στην Κοινωνία των Εθνών, επιδεικνύοντας προσήλωση στο καθεστώς των διεθνών συνθηκών και αποβάλλοντας εθνικές διεκδικήσεις που αφορούσαν στα Δωδεκάνησα, τη Βόρειο Ήπειρο και την Κύπρο. Καθώς πρακτικά η Κοινωνία των Εθνών στάθηκε αδύναμη να προασπίσει τα ζωτικά συµφέροντά της όσο και να διασφαλίσει τη γενικότερη ειρήνη, η Ελλάδα προσδέθηκε στο άρμα των Μεγάλων Δυνάμεων. Την περίοδο 1928-32 οι εξωτερικές σχέσεις της χώρας διαµορφώθηκαν σε νέα βάση με την ενίσχυση της βαλκανικής συνεργασίας και την επιδίωξη του Ιωάννη Μεταξά να διατηρεί ισχυρούς δεσμούς με την Αγγλία, παρόλο που ιδεολογικά βρισκόταν πιο κοντά στις χώρες του Άξονα. Όταν ξέσπασε ο Β' Π.Π. η Ελλάδα βρέθηκε με αυτόν τον τρόπο στο πλευρό των Συμμάχων.
Τη διάλεξη δύνασθε να παρακολουθήσετε στους εξής συνδέσμους στο Διαδίκτυο:
.jpg)
Παρατίθεται βίντεο - μήνυμα της διευθύντριας του Κέντρου Ελληνικού Πολιτισμού – Κ.Ε.Π Δώρας Γιαννίτση για τον εν λόγω κύκλο διαλέξεων
Επισημαίνεται ότι ο κύκλος διαλέξεων μαγνητοσκοπείται και αναρτάται στο εδάφιο «Αρχείο βιντεοσκοπημένων εκδηλώσεων του Κ.Ε.Π.» του Δικτυακού μας Τόπου
http://www.hecucenter.ru/gr/videoarc/
Για περισσότερες πληροφορίες δύνασθε να απευθύνεστε στη γραμματεία του Κ.Ε.Π. στα τηλέφωνα (495) 7084809/10.
Σάς περιμένουμε !
ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ !!! ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΑΣ ΕΝΙΑΙΟΣ ΚΟΣΜΟΣ !!!
ΜΑΖΙ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΜΕ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟΙ, ΣΘΕΝΑΡΟΤΕΡΟΙ, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΕΜΠΛΟΥΤΙΣΜΕΝΟΙ και ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ !!!
Ειλικρινώς υμετέρα, με εκτίμηση και φιλικούς χαιρετισμούς,
Δρ. Δώρα Γιαννίτση,
δ/ντρια Κέντρου Ελληνικού Πολιτισμού – Κ.Ε.Π.
Ακολουθεί αναλυτική περιγραφή ολόκληρου του κύκλου διαλέξεων:
ΚΥΚΛΟΣ ΔΙΑΛΕΞΕΩΝ
Νεότερη-Νεότατη Πολιτική Ιστορία της Ελλάδας:
- Τατιάνα Νικίτινα: «Η εθνική ιδέα στην Ελλάδα στα τέλη του XVIII – XIX αι.»
- Γκριγκόριι Aρς: «Το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα στην Ελλάδα το XIX αι.»
- Αρτιόμ Ουλουνιάν: «Από την επανάσταση του 1843 στην επανάσταση του 1862-63. Η σύσταση του ελληνικού κράτους στα μέσα του 19ου αι.».
- Τατιάνα Νικίτινα: «Η πολιτική εξέλιξη της Ελλαδας 1864-1897».
- Τατιάνα Νικίτινα: «Η πολιτική κρίση στην Ελλάδα στις αρχές του 20ου αιώνα και οι φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις του Ελευθέριου Βενιζέλου.»
- Τατιάνα Νικίτινα: «Η Ελλάδα την περίοδο του Μεσοπολέμου»
- Τατιάνα Νικίτινα: «Η Ελλάδα τις παραμονές και κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου».
- Άννας Λουμπότσκαγια: «Η Ελλάδα και η ιδέα της βαλκανικής ενοποίησης (δεκαετία '30 του 20ου αι.)».
- Τατιάνα Νικίτινα: «Εξωτερική και εσωτερική πολιτική της Ελλάδος στις δεκαετίες του ’50 και του ’60 (πριν από τη Δικτατορία των συνταγματαρχών)»
- Έλενα Κρουγκοβάγια: «Η Ελλάδα κατά τη διάρκεια της δικτατορίας των συνταγματαρχών»
Άννα Λουμπότσκαγια
Γεννήθηκε το 1982 στη Μόσχα. Την περίοδο 1999-2004 φοίτησε στο Τμήμα Ιστορίας του Κρατικού Πανεπιστημίου Μόσχας «Lomonosov», στην Έδρα Νεότερης και Σύγχρονης Ιστορίας Χωρών Ευρώπης και Αμερικής.
Το 2006 υποστήριξε τη διδακτορικής της διατριβή της με τίτλο "Η Ελλάδα και η ιδέα της Βαλκανικής Ένωσης (1930-1934), βάσει υλικού του περιοδικού «Βαλκάνια".
Από το 2011 έως το 2016 εργάστηκε ως επιστημονικός συνεργάτης-ερευνητής στο Κέντρο Ευρωατλαντικών και Αμυντικών Σπουδών του ρωσικού Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών. Στο ενεργητικό της έχει εννέα (9) επιστημονικές δημοσιεύσεις σε περιοδικά της Ανώτατης Κρατικής Επιτροπής Επικύρωσης Τίτλων Σπουδών.
.jpg)
![[X]](/style/img/pppclose.png)