27-28 Μαρτίου__Παγκόσμιες Ημέρες Θεάτρου και Ιστορίας

ΚΕΝΤΡΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ !!!

ΧΡΗΣΙΜΗ- ΕΠΙΚАΙΡН ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ !!!

27 Μαρτίου - Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου !!!

28 Μαρτίου - Παγκόσμια Ημέρα Ιστορικού!!!

Παγκόσμια ημέρα θεάτρου

Ο εορτασμός της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου καθιερώθηκε το 1961 από το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου (Δ.Ι.Θ.). Γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 27 Μαρτίου από την παγκόσμια θεατρική κοινότητα. Το Εκτελεστικό Συμβούλιο του Δ.Ι.Θ. επιλέγει κάθε φορά μια διεθνώς αναγνωρισμένη προσωπικότητα του θεάτρου από μια χώρα-μέλος για να γράψει το μήνυμα, το οποίο διαβάζεται σε όλα τα θέατρα και μεταδίδεται από τα Μ.Μ.Ε σε όλον τον κόσμο. Κατά καιρούς μήνυμα για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου έχουν γράψει οι: Ζαν Κοκτώ, Άρθουρ Μίλλερ, Λώρενς Ολίβιε, Ζαν Λουί Μπαρώ, Πήτερ Μπρουκ, Πάμπλο Νερούδα, Ευγένιος Ιονέσκο, Λουκίνο Βισκόντι, Μάρτιν Έσλιν, Ιάκωβος Καμπανέλλης, Αριάν Μνουσκίν, Ρομπέρ Λεπάζ, Αουγκούστο Μποάλ, Τζούντι Ντεντς, Τζον Μάλκοβιτς, Ντάριο Φο κ.ά.

https://www.hellastheatre.gr/category/world-theatre-day/

28 Μαρτίου – Παγκόσμια Ημέρα Ιστορικού !!!

Με τον όρο Ιστορία εννοείται η συστηματική μελέτη του παρελθόντος εστιασμένη κυρίως στην ανθρώπινη, δραστηριότητα έως την παρούσα εποχή. Η ιστορία μελετά κυρίως γραπτές πηγές που μας δίνουν πληροφορίες για το παρελθόν ενώ ως προϊστορία αναφέρεται η εποχή για την οποία δεν έχουμε γραπτές πηγές ή που αυτές δεν μας είναι κατανοητές. Η μελέτη των γεγονότων περιλαμβάνει την καταγραφή τους, αλλά και τα αίτια που οδήγησαν σε αυτά, όπως και τους γενικούς νόμους της ιστορικής εξέλιξης.

Προτομή του Ηροδότου Θεωρείται ο Πατέρας της Ιστορίας Στοά του Αττάλου.

Η ιστορία δεν αποτελεί απλή αφήγηση τετελεσμένων γεγονότων, αλλά προσπάθεια αναδόμησης και ερμηνείας του παρελθόντος, με στόχο συνήθως την ερμηνεία του παρόντος και την πρόβλεψη του μέλλοντος. Ως εξελισσόμενη επιστήμη υφίσταται διαρκείς αλλαγές και μετασχηματισμούς, παράγοντας διαφορετικές ιστοριογραφικές προσεγγίσεις.

Ο ιστορικός ερευνά τις τάσεις της κοινωνίας σε διάφορες περιόδους και σε διάφορους τομείς, τις οικονομικές συνθήκες, την εξέλιξη του πολιτισμού,^[3] της επιστήμης, της φιλοσοφίας και της τέχνης. Υπάρχει ιστορία των εθνών, ιστορία της μουσικής, ιστορία της ιατρικής, ιστορία της αρχιτεκτονικής κ.λ.π.

Οι ιστορικοί πάντως εκφράζουν διάφορες απόψεις για το αντικείμενό τους, θεωρώντας το άλλοι επιστήμη και άλλοι τέχνη. Επίσης, διαφορετικές απόψεις εκφράζονται και για τη δυνατότητα της ιστορίας να είναι αντικειμενική, όπως γενικά και για τη φιλοσοφία της ιστορίας.

 

Αντικείμενο της ιστορίας είναι η ζωή των λαών και της ανθρωπότητας. Το να συλλάβει κανείς άμεσα και να εκφράσει με λέξεις, δηλαδή να περιγράψει τη ζωή όχι μόνο ολόκληρης της ανθρωπότητας μα ενός μόνο λαού, μας φαίνεται ακατόρθωτο.^[5] Κατά συνέπεια, ποια γεγονότα πρέπει να αποσιωπήσει ο ιστορικός και σε ποια να επιμένει, πόσα είναι καλύτερα να τα περάσει στα γρήγορα και πως να τα εκφράσει και να συνδέσει μεταξύ τους ^[6] είναι ένα δύσκολο εγχείρημα. Όστις ιστορεί κατά τον Αδαμάντιο Κοραή και τα κατορθώματα και τα αμαρτήματα με τόσην ακρίβειαν, ώστε μήτε τα πρώτα να μεγαλύνει μήτε τα δεύτερα να σμικρύνει ή να σιωπά παντάπασιν είναι πράγμα δυσκολώτατον δια τον έμφυτον εις όλους μας φιλαυτίαν.^[7] Και κατ΄επέκτασιν το ομόεθνον, το σύμφυτον, το αυτόγνωμων.

««ἡ δὲ οὐκ ἂν τι ψεῦδος ἐμπεσὸν ἡ ἱστορία, οὐδὲ ἀκαριαῖον ἀνάσχοιτο, οὐ μᾶλλον ἢ τὴν ἀρτηρίαν τὴν τραχεῖαν παραδέξασθαι ἄν τι ἐς αὐτὴν καταποθέν». Η ιστορία όμως δεν ανέχεται να πέσει μέσα της το παραμικρό ψέμα, όπως και η τραχεία αρτηρία καθώς δεν θα ανέχονταν να μπει μέσα της το παραμικρό κατά την κατάποση. -Λουκιανός, Πῶς δεῖ ἱστορίαν συγγράφειν^.

Ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος σημειώνει, ότι η ιστορία δεν πρέπει ν΄ αναμειγνύεται με τον μύθο: «Η ιστορία κάθε έθνους σύγκειται ή από μύθους ή από γεγονότα τα οποία έχουν κάποιαν υπόσταση αλήθειας, συνυφάνθησαν όμως τόσο με το μύθο, ώστε η διάκριση της ιστορίας από αυτά αποβαίνει αδύνατος».

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1

ΜΥΝΗΜΑ της δ/ντριας του Κέντρου Ελληνικού Πολιτισμού – Κ.Ε.Π., διδάκτορος ιστορίας, ηθοποιού, Θεοδώρας Γιαννίτση.

Έτσι διαμορφώθηκε η ζωή μου, που αρχικά σπούδασα ιστορία (διδάκτωρ ιστορικών επιστημών, απόφοιτος της Ιστορικής Σχολής του Κρατικού Πανεπιστημίου της Μόσχας M.V. Lomonosov) και στη συνέχεια – ηθοποιία, υποκριτική (Έδρα Ηθοποιίας-Υποκριτικής Ρωσικής Ακαδημίας Θεατρικών Τεχνών - RATI-GITIS). Όλα αυτά, κατά τη γνώμη μου, συνδυάζονται αρμονικά και εν μέρει εποικοδομητικά υλοποιούνται, στην πράξη, μέσα από τις δραστηριότητες του Κέντρου Ελληνικού Πολιτισμού - Κ.Ε.Π.

ΣΚΟΠΟΣ - γνώση και κατανόηση της αλήθειας. Στην αρχαία Ελλάδα, γενάρχης της δραματουργίας, το Θέατρο αποτελεί σχολείο, εργαλείο διαφώτισης, διαπαιδαγώγησης του λαού, των μαζών, της εκπαίδευσης, της μετάδοσης αιώνια επίκαιρων μηνυμάτων, διαχρονικών, πανανθρώπινων αληθειών και αξιών !!!

Η γνώση της ιστορίας, η διατήρηση και ο σεβασμός της ιστορικής μνήμης αποτελούν καθοριστικό παράγοντα για τη βιωσιμότητα κοινωνιών και εθνών τόσο μεμονωμένα όσο και στο σύνολό τους, εφόσον εξασφαλίζουν τη συνέχεια της παράδοσης και του πολιτιστικού κληροδοτήματος, αλλά και την αρμονική ύπαρξη και συνύπαρξη εθνών, στα πλαίσια πάντα κρατικών δομών που διέπονται από το κράτος δικαίου. Η γνώση της ιστορίας, η διατήρηση και ο σεβασμός της ιστορικής μνήμης, εξασφαλίζουν την εθνική συνείδηση, την ταυτότητα, την παράδοση, πράγμα ιδιαίτερα επίκαιρο, επιβεβλημένο. Πρόκειται, ουσιαστικά, για αδήριτη ανάγκη την εποχή μας, εποχή πολλαπλών προκλήσεων, κλυδωνισμών, συγκρούσεων.

Μότο μου στη ζωή αποτελεί το μήνυμα της καθολικής αγάπης, της αρετής, το μήνυμα της Αντιγόνης του Σοφοκλή, που απαντά στις απειλές του θείου της Κρέοντα «...ούτοι συνέχθην, αλλά συμφιλείν έφυν...» = Εγώ γεννήθηκα για να αγαπώ και όχι να μισώ ...».

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, αγαπητοί συνάδελφοι και φίλοι!!!

ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ

(βασισμένη στον «Οιδίποδα Τύραννο» Σοφοκλέους)

«Ἔστιν οὖν τραγωδία μίμησις πράξεως, σπουδαίας καὶ τελείας, μέγεθος ἐχούσης, ἡδυσμένῳ λόγῳ χωρὶς ἑκάστῳ τῶν εἰδὼν ἐν τοῖς μορίοις, δρώντων καὶ οὐ δι' ἀπαγγελίας, δι' ἐλέου καὶ φόβου περαίνουσα τὴν τῶν τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν.»

Αριστοτέλης, 384 – 322 π.Χ.

ΑΡΧΑΙΑ ΤΡΑΓΩΔΙΑ:

Το θέατρο στην Αρχαία Ελλάδα αποτελεί κορυφαία εκδήλωση του Πολιτισμού και της Δημοκρατίας της. Αυτές οι δύο μεγάλες πανανθρώπινες εκφράσεις έδωσαν την μεγάλη και μοναδική ανά τους αιώνες ώθηση στο αρχαίο δράμα, αφού αυτό προϋποθέτει ελεύθερο διάλογο και δημοκρατική αντιπαράθεση διαφορετικών απόψεων.

Βάσει των ανωτέρω δικαιολογείται η μεγάλη απήχηση των τραγικών ποιητών αφ΄ενός στους συγχρόνους τους, αφ΄ετέρου σε όλη την αθρωπότητα διαχρονικά, και εξηγείται το γιατί ο Αριστοτέλης εμπνεύσθηκε και διατύπωσε τους κανόνες της δραματικής τέχνης κυρίως από το έργο του Σοφοκλή, και ιδιαίτερα από τον ανεπανάληπτο «Οιδίποδα Τύραννο».

Τα μηνύματα του τραγικού ποιητή, του Σοφοκλή, πρέπει να περάσουν αβίαστα και να ριζώσουν στις ψυχές των θεατών και να τους πείσουν πως όλοι μας πρέπει να είμαστε ταπεινοί, να σεβόμαστε τους θεϊκούς κανόνες και νόμους και ποτέ να μην αισθανόμαστε ευτυχείς, μέχρι να έρθει το τέλος μας.

ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ !!! ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΑΣ ΕΝΙΑΙΟΣ ΚΟΣΜΟΣ !!!

ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ !!! ΜΑΖΙ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΜΕ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟΙ, ΣΘΕΝΑΡΟΤΕΡΟΙ, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΕΜΠΛΟΥΤΙΣΜΕΝΟΙ και ειλικρινά ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ !!!