Σάς ενημερώνουμε για επικείμενη εκδήλωση Ένωσης Μεσσήνιων Συγγραφέων

Αγαπητοί φίλοι,

Σάς ενημερώνουμε για επικείμενη εκδήλωση Ένωσης Μεσσήνιων Συγγραφέων, παρουσίαση  επετειακής ανθολογίας με τίτλο "Από το '21 στο 2021". Η ανθολογία αυτή αποτελεί αποκύημα συλλογικού έργου 41 μελών της Ένωσης Μεσσήνιων Συγγραφέων και θα παρουσιαστεί διαδυκτιακά  (μέσω της πλατφόρμας zoom): https://us02web.zoom.us/meeting/register/tZYpdu2tpz8qH9Bb_ELP2cCEiSXeGtF-U8D4  από τις εκδόσεις "ΚΑΛΛΙΕΡΓΟΝ" (εκπρόσωπος κα Βασιλική Κατέρη), στο αμφιθέατρο "ΠΟΛΙΤΗΣ" του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου (Καλαμάτα), την Τετάρτη 17-03-2021 και ώρα 7 μ.μ.

Κατωτέρω παρατίθενται δύο ποιήματα του Μεσσήνιου ποιητή Αριστοτέλη Φράγκου, ο οποίος είχε την ευγενική καλοσύνη να μάς αποστείλει.

 

      Στον Ρήγα Βελεστινλή (Φεραίο)                       

 

Εκεί που ο Σάβα με το Δούναβη σμίγουν και ορκίζονται

να διατρέξουν το κορμί της γης σε ανεπίστρεπτο ταξίδι

ουράνιες εκλάμψεις διαμηνύουν την ενθρόνιση του ήλιου

Ανυποχώρητος ο κοσμοκράτορας διατρέχει το Βελιγράδι

Και, καθώς φουντώνει δρόμους και πέτρες να καίνε πυρετό

επιτίθεται με βιαιότητα να κυριεύσει και το Καλεμέγκταν

 

Το τρανό κάστρο ανοχύρωτο καθώς ήταν, γονάτισε, έπεσε

Το ίδιο και ο παρακείμενος πύργος. Οι φυλακές Νεμπόγια   

 

Σε λίγο η αυτοκρατορία του ήλιου, μια απέραντη ημέρα

ολούθε. Μέχρι πίσω απ' τον ορίζοντα. Ανέμιζε η σημαία του

όπου κι αν πήγαινα με απειλούσε το κατακτητικό του βλέμμα                      

η αγωνία να ξεφύγω την αιχμαλωσία του, ο ιδρώτας ποτάμι

Εντέλει, το ένστικτο της επιβίωσης μού αναπτέρωσε το ηθικό

αφού εντελώς σιμά μου έστεκε ασπίδα ένα μικρό αλσύλιο

 

Οι Δρυάδες που με υποδέχτηκαν δεν ήξεραν τη γλώσσα μου

Ωστόσο, η δροσερή φιλοξενία τους μου δόθηκε με αγάπη

 

Αν και ξεγλίστρησα προσωρινά από τα νύχια της περιπόλου

ήταν αρκετό για να νιώσω τις δυνάμεις μου να αναγεννιούνται

Εξίσου ανακουφισμένοι έδειχναν και οι δείκτες του ρολογιού μου

Κι έτσι όπως βάδιζαν νωχελικά με έπεισαν είχα χρόνο διαθέσιμο

Θα προλάβαινα άνετα να ανταλλάξω δυο κουβέντες με τον Ρήγα

Μα ξάφνου ένα ρίγος διέτρεξε το κορμί μου. Σχεδόν παρέλυσα

 

Μπροστά μου και σε σημείο που να μη θέλει να λαθέψει το μάτι

αναγραφόταν στα σέρβικα και ελληνικά "Οδός Ρήγα Φεραίου"

 

Όταν τον βρήκα στο τέλος του δρόμου, η χαρά μου στο ζενίθ 

Είχε τα χέρια του ψηλά, ελεύθερα, χωρίς τα μαρτυρικά δεσμά

Και παρότι το πρόσωπό του το φώτιζε μια λάμψη περηφάνειας

το αγέρωχο βλέμμα του πρόδιδε λαχτάρα, πόνο και βαθιά θλίψη

Πριν ρωτήσω, με αιφνιδίασε ο μοιρολατρικός μονόλογός του

 

"Αδελφέ, δε μετανιώνω για ό,τι μούλαχε. Μα έχω πολύ θυμώσει  

που το κάστρο μού κόβει τη θέα και δε βλέπω προς την πατρίδα

και που τα κόκκαλά μου δεν αναπαύονται στο ιερό χώμα της"  

  

 

 

 

 

Αντάμωμα με τον Γέρο του Μοριά

 

 

Καθώς ο ύπνος μου απόψε

Είχε μπαρκάρει λαθρεπιβάτης σ’ ένα γκαζάδικο

Και διέσχιζε τρομαγμένος μη και φουντάρει

Στις μεθυσμένες συμπληγάδες 

Ονειρεύτηκε λέει πως βρέθηκα

Στην έρημη πλατεία της Καλαμάτας

Εκεί που τα αγάλματα των ηρώων του '21

Περιτριγυρισμένα από ένα παρτέρι με άνοιξης λουλούδια

Συζητούν μεταξύ τους τις νύχτες

Για τον Σηκωμό του Γένους του Μάρτη στις 23 

Και ενόσω συνεπαρμένος θαύμαζα

Το κυκλώπειο μάτι του ουρανού

Που έλαμπε φάρος στον απροσπέλαστο ωκεανό του 

Με ξάφνιασε πίσω μου το χλιμίντρισμα αλόγου.

Έντρομος γύρισα να ΄δω και στο κάδρο της νύχτας  

Πόζαρε έφιππος και αρματωμένος ο Γέρος του Μοριά. 

Με όλη εκείνη την ξεχωριστή περηφάνεια και μεγαλοπρέπεια 

Και με το αγέρωχο του αετού βλέμμα 

Κοιτούσε ολόγυρα σαστισμένος, αναστατωμένος

Και κράδαινε το σπαθί του επιθετικά.

 

Με έκρηξη οργής που ξεκαρφώθηκαν τ’ αστέρια, φώναξε:

“Γαμώ τα κέρατα του βελζεβούλη κι όλο του το σόι  

Τι ΄ναι ,ορέ τσογλάνι, όλα τούτα

Που αγροικάν τα μάτια μου ολόγυρα και σαστίζουν;

Είμαι ,μωρέ, σ’ άλλον ντουνιά κι όχι στην Καλαμάτα 

Που άναψε το φιτίλι της Επανάστασης το ΄21; 

Που να με πάρει και να με σηκώσει αυτός που ξονομάτισα,

Λες, μωρέ, να γέρασα και να ξεκούτιανα τελείως;”

Κι έδειχνε αποφασισμένος να εφορμήσει 

Σαν άλλος Δον Κιχώτης

Στα θερία αυτοκίνητα, στα τέρατα πολυκατοικίες

Και στους Κύκλωπες τις κολόνες της ΔΕΗ.

 

Μονομιάς σαν κάτι να θυμήθηκε, βρυχήθηκε πάλι:

“Ας όψεται, ορέ χαϊβάνι, που με βιάζει ο μπαμπέσης χρόνος

Και με καρτερά από ψες τ’ ασκέρι μου στην Τριπολιτσά

Αλλά γλέπεις, πες-πες, για το πώς να πολεμήσουμε τους μεμέτηδες

Αποξεχάστηκα στο κονάκι των Μαυρομηχαλαίων στη Μάνη

Ειδαλλιώς με μια σπαθιά 

Θα τα τσάκιζα όλα τούτα τα διαολοκαμώματα που στέκονται εμπρός μου.

Οπότενες και για να μη χασομεράω πιότερο   

Σύρε, ορέ μπασμένο, και σάλτα πισωκάπουλα

Κι αφού με οδηγήσεις σ’ αυτές τις στράτες που με λαθεύουν

Να περάσω, ορέ, στα γρήγορα και ν’ ανάψω ένα κερί 

Σ’ εκείνο το ξωκκλήσι των Άγι΄ Αποστόλων

Που ορκίστηκε η αφεντιά μου μαζί με ούλους τους αδελφούς καπεταναίους

Παπαφλέσσα, Αναγνωσταρά, Κεφάλα, Πετρόμπεη και Λια Μαυρομιχάλη

Και τα ηρωικά μπουλούκια τους

Να πολεμήσουμε για τη Λευτεριά μας ενάντια σ' αυτούς τους αντίχριστους

Αυτές τις βάρβαρες ορδές 

Που μας  τυραννάγανε σκλαβωμένους για 400 χρόνια, 

Αλλιώς, κάλιο να πεθαίναμε, ορέ!

Ναι! Να πεθαίναμε για τη δόξα της πατρίδας μας.

Και γιατί οι Έλληνες, ορέ, γεννηθήκανε νά 'ναι λεύτεροι κι όχι σκλάβοι

Κι έτσι έγινε, καθώς με τη βοήθεια του Μεγαλοδύναμου Θεού μας

Και της  Παναγιάς τη θεία χάρη

Ξεσηκωθήκαμε ούλοι μαζί, άντρες και γυναίκες 

Και καθώς αρματώσαμε με δύναμη την οργή και τον φόβο με λιονταρίσιο θάρρος  

Μαζέψαμε πρώτο-πρώτο το ασκέρι του Αρναούτογλου αγά

Και λευτερώσαμε τούτη την όμορφη πόλη του Μοριά την Καλαμάτα.

Αλλά για στάσου, μωρέ χαϊβάνι, γιατί με αγροικάς συνοφρυωμένος

Που τσαμπουνάω ούλα τούτα τώρανες;

Μπας και λες, μωρέ, πως ξεμωράθηκα

Και κομπάζω με λόγια ασυνάρτητα που ξελακάνε απ’ το στόμα μου;  

Ή θαρρείς πως δεν ξέρω ότι ξέρεις πως από τότενες 

Δεν ματατόλμησε ούτε θα ματατολμήσει τουρκόσπορου ποδάρι να ματαπατήσει

Τα λεύτερα και άγια χώματα της πατρίδας μας; 

 

Απ' τη χαρά μου είπα να τραγουδήσω τον εθνικό ύμνο

Δεν πρόλαβα, με ξεπέταξε απ' το κρεβάτι ο πετεινός του γείτονα