Τρία χρόνια χωρίς τον συμπατριώτη μας Παύλο Αρζουμανίδη...

Πριν από 3 χρόνια, στις 2 Μαΐου 2021, ανήμερα του Αγίου Πάσχα του Χριστού, φίλε μου, ένας άνθρωπος που προσωποποίησε την καλοσύνη, τη γενναιοδωρία, την αγάπη για τον πλησίον, τη δημιουργικότητα, τη φώτιση, την εικόνα ενός Έλληνα φωτισμένου Πατριώτη των δύο μας Πατρίδες, πέθανε - ακαδημαϊκός της Ρωσικής Ακαδημίας Τεχνών, Πρόεδρος της Ρωσοελληνικής δημιουργικής ένωσης καλλιτεχνών Πάβελ Αρζουμανίδης.

Έχουν περάσει 3 χρόνια, αλλά πολλοί από εμάς που ήμασταν φίλοι με τον Παύλο (Pavel Arkhipovich), με τον οποίο συνδέθηκε συντροφικά, τα αγαπημένα του πρόσωπα και οι συγγενείς του, δεν μπορούμε να δεχθούμε πλήρως, να συνειδητοποιήσουμε, να συμφιλιωθούμε με το γεγονός ότι δεν είναι πια μαζί μας. Αυτό είναι ένα πραγματικό χαρακτηριστικό των εκπληκτικών ιδιοτήτων αυτού του ανθρώπου, ο οποίος έφερε στο παθιασμένο και μπερδεμένο μυαλό των συμπατριωτών του τέτοιες κατηγορίες, ζωή, βιβλικούς κανόνες από τους προγόνους μας, όπως Ευγένεια, Καλό σίγουρα θα νικήσει το κακό, μόνο με καλές και χρήσιμες πράξεις για τους γύρω. θα κάνουμε αυτόν τον κόσμο λίγο καλύτερο, πρέπει να είμαστε ενωμένοι και ενωμένοι, οι άνθρωποι μας, για να ανταποκριθούμε σε όλες τις προκλήσεις του σύγχρονου κόσμου.

Ο συμπατριώτης μας Πάβελ Αρζουμανίδης ήταν ανάμεσά μας πρέσβης της Ειρήνης και της Καλοσύνης.

Με το παράδειγμά του, φαινόταν να μας ενθαρρύνει όλους να σεβόμαστε ο ένας τον άλλον, να αγαπάμε ο ένας τον άλλον και εμμέσως εμφύσησε, με την παρουσία του ανάμεσά μας, μια κουλτούρα συμπεριφοράς και επικοινωνίας.

Είναι η καλοσύνη και η ομορφιά που θα σώσει τον κόσμο! Έλληνας ήταν μέχρι το μεδούλι!!! Ο Παύλος ήταν ένας λεπτός, κλειστός, κομπλεξικός άνθρωπος. Ήταν ο πρεσβευτής του Πολιτισμού, ο ιεραπόστολός του.

Οι εκπληκτικές οργανωτικές του ικανότητες στη μορφή της Ρωσικής Ακαδημίας Τεχνών, του ελληνικού στρώματος των κοινωνικών του δραστηριοτήτων. Και όλα αυτά είναι γνήσια, κατ' εντολήν της ψυχής και της καρδιάς του!

.. Έμεινα έκπληκτος μαζί του και μερικές φορές προκαλούσα μια ιερή εξέγερση από την πλανητική ευγένειά του, ένα συγκεκριμένο είδος Τολστογιανισμού, ό,τι είχε ήταν αγαπητό και καλό. Θεράπευσε τις ψυχές μας με Καλοσύνη και Αγάπη. Αυτό που με εντυπωσίασε σε αυτόν και μερικές φορές προκαλούσε ιερή εξέγερση ήταν η πλανητική του καλοσύνη, ένα συγκεκριμένο είδος Τολστοϊσμού, όλοι μαζί του, καλοί και απατεώνες, ήταν αγαπητοί και καλοί. Θεράπευσε τις ψυχές μας με την καταπληκτική Καλοσύνη-Αγάπη του.

Πριν από 3 χρόνια, στις 6 Μαΐου 2021, τις ώρες του αποχαιρετισμού σε αυτόν στην «Ελληνική» Εκκλησία των Αγίων Πάντων στο Kulishki, συμπατριώτες του και συνάδελφοί του από τη Ρωσική Ακαδημία Τεχνών ήρθαν να τον αποχαιρετήσουν, επιτέλους συνειδητοποιήσαμε ότι τεράστιες διαστάσεις της απώλειας για εμάς, τελικά καταλάβαμε, τι ένας τεράστιος αριθμός σημαντικών πραγμάτων έκανε, κουβαλούσε πάνω του, πολλά από τα οποία ούτε καν γνωρίζαμε, δεν τα μαντέψαμε. Πρόκειται για την Ταπεινότητά του.

Θέλω να μιλήσω για τα προσόντα του ως φίλου. Στις πιο ανώμαλες, δύσκολες στιγμές της ζωής μου στα 20 χρόνια της φιλίας μας, ήταν πάντα εκεί, ένας αξιόπιστος βράχος για μένα. Η απόλυτη αξιοπιστία και ακεραιότητά του σε λόγο και πράξη. Το ένα συμπλήρωνε το άλλο. Ποτέ δεν επιδίωξε να είναι στο προσκήνιο, δεν προσπάθησε να είναι κάτω από τα φώτα της δημοσιότητας. Όλοι άκουσαν την ήσυχη φωνή του, γιατί η λέξη του είχε το δικό της νόημα. ...Όσο για τα ελληνικά μας, ανησυχούσε ειλικρινά ότι έπρεπε να κάνουμε πολλά περισσότερα.

...Για τη φανταστική του αγάπη για την ειρήνη. Αυτό είναι το μόνο πράγμα που μερικές φορές με έκανε να επαναστατήσω, η απέραντη ευγένειά του, ανεξάρτητα από πρόσωπα. Εδώ είμαι ριζοσπάστης - υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν χειραψία και non grata. Πίστευα και πιστεύω ότι η αλήθεια είναι η καλύτερη θεραπεία για όλες τις «ασθένειες», για να μην καταφύγω μετά στο αιώνιο «Τι να κάνουμε;» και, αλίμονο, «ποιος φταίει;»

Και αποδείχθηκε ότι είχε δίκιο σε αυτό! Δεν πρέπει ποτέ να σταματήσουμε να πιστεύουμε στο καλύτερο, δίνοντας σε όλους μια ευκαιρία για το καλύτερο, για «διόρθωση λαθών». ...Ο Παύλος ήταν πολύ δύσκολος άνθρωπος, κλειστός από πολλές απόψεις. Είχε έναν προσωπικό χώρο στον οποίο δεν επέτρεπε σε κανέναν. Προφανώς, η ζωή και οι πανούργοι ακαδημαϊκοί της διάδρομοι του έδωσαν ένα τόσο εποικοδομητικό μάθημα.

Ήταν ένας καταπληκτικός γιος, αδελφός, θείος των ανιψιών του, φίλος και αγαπημένος για πολλούς από εμάς. Ήταν ένας οδικός χάρτης για τη νεολαία μας για το πώς πρέπει να συμπεριφέρεται ένας Έλληνας. Σεμνός, φωτισμένος, με το ελληνικό «σήμα ποιότητας». Μην σκίζετε το γιλέκο σας, σκίζετε τις φωνητικές σας χορδές με θράσος και απαράδεκτο τρόπο, μην ντροπιάζετε το έθνος μας. Να είναι γηγενείς ομιλητές της μητρικής γλώσσας, του μεγάλου ελληνικού πολιτισμού, της ιστορίας, να είναι χριστιανοί ορθόδοξοι με σύμβολο πίστης. Για να μπορούν οι γύρω μας να δηλώνουν με χαρά ότι οι Έλληνες είναι τόσο όμορφοι στην εμφάνιση, στο στυλ, στις πράξεις τους. Όχι «σκουπίδια» και όχι «μτφ», αλλά άξιοι απόγονοι των μεγάλων προγόνων τους. Θα έπρεπε να είναι!!!

...Αυτός ήταν ο Πάβελ Αρχίποβιτς Αρζουμανίδης. Ανέβασε τους ανθρώπους μας ψηλά. Έχοντας φτάσει σε ακαδημαϊκά ύψη, ποτέ δεν φούσκωσε πομπωδώς τα μάγουλά του. Καθολική απλότητα και ευγένεια. Πέρασαν 3 χρόνια και η συνείδηση δεν μπορεί να δεχτεί και να συμβιβαστεί με την αποχώρησή του από εμάς.

...Έφυγε τόσο ξαφνικά, τόσο οικοδομητικό για όλους μας, σαν να επαναλάμβανε ένα μάθημα που δεν είχαμε πάρει ποτέ. Αγάπα τον πλησίον σου! Πρέπει να είμαστε κοντά ο ένας στον άλλο στη χαρά και στη λύπη, ανεξάρτητα από το «ιδιοκτησιακό προσόν», τους επαγγελματικούς και ψυχικούς διαχωρισμούς. ...Κάποιο σύμπλεγμα ενοχής που δεν ήταν εκεί, όλα οφείλονται στη σεμνότητα και την κλειστότητά του, στην απροθυμία να «χαρίσει» τους άλλους με τα προβλήματά του, που το πέρασμά του μας ξάφνιασε όλους. ...Παύλο, καλέ μου φίλε, αγαπητέ μας άνθρωπε, συγχώρεσέ με, συγχώρεσέ μας που δεν ήμασταν εκεί όταν ένιωθες άσχημα. Εγώ, νιώθοντας ότι κάτι δεν πάει καλά, τηλεφώνησα και σου έγραψα, και εσύ απάντησες με δύο λόγια ότι όλα είναι καλά και... τα τελευταία σου λόγια με απευθύνουν: «Νίκο, κουράστηκα, πρέπει να ξεκουραστώ λίγο.. .”. Κουράστηκες και... έφυγες.

Έφυγες λοιπόν, ήσυχα, ανεπιτήδευτα. λυπάμαι και πάλι. Εμένα, σε πολλούς από εμάς λείπεις. Σε αγκαλιάζω, σε ευχαριστώ για τη φιλία σου, που είσαι πάντα μαζί μου στη χαρά και στον κόπο.

Ο συμπατριώτης μας Παύλος Αρζουμανίδης.
Η ζωή του αξίζει να φάει! Άξιος!

2 Μαΐου 2024. Καθαρή Πέμπτη. Μεγάλη Μεγάλη Εβδομάδα.

Πριν από 3 χρόνια τελείωσε το επίγειο ταξίδι του Έλληνα, ακαδημαϊκού ζωγράφου, καταπληκτικού ανθρώπου Παύλου Αρζουμανίδη. Φωτεινή μνήμη. Αιώνια η μνήμη.

Νίκος Σιδηρόπουλος
 

 

 

 

 

 

3 года назад 2 мая 2021 года в день Светлого праздника Пасхи Христовой не стало моего друга, человека, олицетворяющего Доброту, Великодушие, Любовь к ближнему, Созидательность, Просвещение, образ грека просвещенного Патриота наших двух Отчизн - академика Российской Академии Художеств, президента Русско-Греческого творческого союза художников Павла Арзуманидиса.

Прошло 3 года, но многие из нас, кто дружил с Павлосом (Павлом Архиповичем),  с кем его связывало товарищество, его близкие и родные, не могут до конца принять,  осознать, смириться, что его нет более с нами. Это и есть настоящая характеристика этому человеку потрясающих качеств, который в пассионарные и смятенные умы соотечественников привносил такие категории, жизненные, библейские  каноны от наших предков, как Благородство, Добро обязательно победит зло, только добрыми и полезными для окружающих нас делами мы сделаем этот мир чуть лучше, мы должны быть едиными и сплоченными, наш народ, чтобы соответствовать всем вызовам современного мира.

Наш соотечественник Павел Арзуманидис был среди нас послом Мира и Добра.

Своим примером он как бы призывал всех нас уважать друг друга, возлюбить, прививал опосредованно своим фактом присутствия среди нас культуру поведения и общения.

Он - это доброта и красота спасут мир! Он был Греком до мозга костей!!! Павлос был человеком тонким, закрытым, сложным. Он был послом Культуры, ее миссионером.

Его потрясающие организаторские качества в формате РАХ, греческий пласт его общественной деятельности. И все это подлинно, по велению его души и сердца!

.. Меня поражала в нем и иной раз вызывала священный бунт его планетарная доброта, некая разновидность толстовства, все у него были дорогие и хорошие. Он лечил наши души Добротой и Любовью. Меня поражала в нем и иной раз вызывала священный бунт его планетарная доброта, некая разновидность толстовства, все у него, хорошие и негодяи, были дорогие и хорошие. Он лечил наши души своей поразительной Добротой-Любовью.

3 года назад, 6 мая 2021 года, в часы прощания с ним в нашем "греческом" храме Всех Святых на Кулишках, проститься с ним пришли его соотечественники и коллеги из Российской Академии Художеств, мы осознали окончательно огромный масштаб для нас потери, окончательно поняли, какое громадное количество важных дел он сотворил, тащил на себе, о многом мы даже не знали, не догадывались. Это о его Скромности.

Хочу сказать о его качествах друга. В самые ухабистые, тяжелые мгновения моей жизни за 20 лет нашей дружбы он всегда был рядом, мне надежной скалой. Его абсолютная надежность и порядочность по части слова и дела. Одно дополняло другое. Он никогда не стремился быть на переднем плане, не стремился под софиты. Его тихий голос слышали все, потому как его слово имело свою смысловую нагрузку. …Что касается наших дел греческих, то он искренне переживал за то, что делать мы должны кратно больше.

…О его фантастическом миролюбии. Это то единственное, что у меня вызывало порой бунт, его бесконечная доброта, невзирая на лица. Здесь я радикал - есть рукопожатные люди и non grata.  Считал и считаю, что правда есть лучшее лекарство от всех «болезней», дабы затем не прибегать к нашим извечным «Что делать?» и, увы,  «кто виноват?».

И в этом он оказался прав! Надо не переставать верить в лучшее, давать шанс каждому на лучшее, на «исправление ошибок». ...Павел был очень непростым человеком, во многом закрытым. У него было личное пространство, в которое он не пускал никого. Видимо, жизнь, лукавые академические ее коридоры ему преподали такой назидательный урок.

Он был потрясающим сыном, братом, дядей для своих племянников, другом и близким человеком для многих из нас. Он был дорожной картой для нашей молодежи, как греку необходимо вести себя. Скромно, просвещенно, с греческим «знаком качества». Не рвать на себе тельняшку, надрывать голосовые связки нахраписто и непрезентабельно, не позорить нашу нацию. Быть носителями родного языка, великой греческой культуры, истории, быть православными христианами с символом веры. Чтобы окружающие нас люди с радостью констатировали, что какие красивые внешне, в слоге, в поступках греки. Не «мусор» и не «мтф», а достойные потомки своих великих предков. Так должно быть!!!

...Таким был Павел Архипович Арзуманидис. Он высоко нес наш народ. Он, достигший академических высот, никогда важно не надувал щеки. Вселенская простота и доброта. Прошло 3 года, а сознание никак не может принять и смириться с его уходом от нас.

…Он ушел так внезапно, так назидательно для всех нас, словно повторяя один нами так и не выученный урок. Возлюбите ближнего! Мы должны быть рядом друг с другом в радости и беде, не взирая на «имущественный ценз», профессиональные и ментальные деления. …Какой-то  комплекс вины, что не были рядом, это все к его скромности и закрытости, нежеланию своими проблемами "одаривать" других, что его уход из жизни застиг нас всех врасплох. …Павел, дорогой мой друг, дорогой наш человек, прости меня, прости нас, что не были рядом, когда тебе было плохо. Я, чувствуя то-то неладное, звонил и писал тебе, а ты отвечал двумя словами, что все нормально и...последние твои слова ко мне обращенные: "Нико, я устал, мне немного надо отдохнуть...". Ты устал и…ушел.

Так ты ушел, тихо, непритязательно. Еще раз прости. Мне, нам многим тебя не хватает. Обнимаю тебя, спасибо тебе за дружбу, что был со мной всегда в радости и беде.

Наш соотечественник Павлос Арзуманидис.
Его жизнь - это Достойно есть! Άξιος!

2 мая 2024 года. Чистый Четверг. Великая Страстная неделя.

3 года назад завершилось земное путешествие Грека, академика живописца, потрясающего человека Павлоса Арзуманидиса. Светлая память. Αιωνια η μνήμη.

Νίκος Σιδηρόπουλος