7 апреля 2024г._Воскресенье поклонения кресту
Дорогие друзья,
В воскресенье 7 апреля 2024 года греческий православный мир отмечает Воскресенье Почитания Креста - Распятия. Ниже прилагаем информацию об этом религиозном празднике (статья на греческом и в переводе -google translation- на русском языках):
7 Απριλίου 2024 - Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως
Τι εορτάζουμε την Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως
Την Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως γιορτάζουμε και τιμούμε το σύμβολο του σταυρού. Όπως είναι γνωστό, Ο Χριστός σταυρώθηκε και πέθανε πάνω στο σταυρό έως ότου να αναστηθεί τρεις ημέρες αργότερα. Από τότε, ο σταυρός αποτελεί σύμβολο του Χριστιανισμού με ιδιαίτερη σημασία.
Για αυτό το λόγο, κάθε χρόνο έχει καθιερωθεί μία ημέρα στην οποία οι πιστοί συνηθίζουν να προσκυνούν τον σταυρό. Το προσκύνημα μπορεί να περιλαμβάνει έναν ασπασμό, ένα φιλί, μια υπόκλιση ή μπορεί να γίνει με οποιοδήποτε άλλο τρόπο θελήσει ο πιστός.
Ο αυθεντικός σταυρός πάνω στον οποίο σταύρωσαν τον Χριστό είναι ξύλινος (τίμιο ξύλο). Για αυτό το λόγο οι περισσότερες εκκλησίες προτιμούν να έχουν σταυρό κατασκευασμένο από κάποιο ξύλο έτσι ώστε να αναπαριστά καλύτερο τον αυθεντικό.
Πότε πέφτει η Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως το 2024
Η Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως για το 2024 πέφτει στις 7 Απριλίου. Όπως αναφέραμε παραπάνω, πρόκειται για κινητή γιορτή. Πέφτει πάντα 28 μέρες πριν το Πάσχα. Είναι μία από τις Κυριακές της Σαρακοστής και βρίσκεται εντός της νηστείας.
Για το επόμενο έτος η Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως πέφτει:
● 2025: 23 Μαρτίου
Οι υπόλοιπες Κυριακές της Σαρακοστής
Όλες οι Κυριακές της Σαρακοστής έχουν ιδιαίτερη σημασία καθώς κάθε μία από αυτές είναι αφιερωμένη σε ένα πολύ σημαντικό γεγονός ή τιμούν κάποιο πολύ σημαντικό σύμβολο. Αναλυτικά οι Κυριακές της Σαρακοστής είναι:
● Α' Κυριακή των νηστειών: Της Ορθοδοξίας
● Β' Κυριακή των νηστειών: Γρηγορίου του Παλαμά
● Γ΄ Κυριακή των Νηστειών: Της Σταυροπροσκυνήσεως
● Δ΄ Κυριακή των Νηστειών: Ιωάννου της Κλίμακος
● Ε΄ Κυριακή των Νηστειών: Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας
● Κυριακή των Βαΐων: Τελευταία Κυριακή πριν την Μεγάλη Εβδομάδα
Έθιμα της Κυριακής της Σταυροπροσκυνήσεως
Η ακολουθία και το μυστήριο που τελείται στην εκκλησία την Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως διαφέρει αρκετά σε σχέση με τις υπόλοιπες Κυριακές. Ο ιερέας από το πρωί της ημέρας με πομπή τοποθετεί τον σταυρό σε κεντρικό σημείο της εκκλησίας. Έπειτα ψάλλονται τα αντίστοιχα τροπάρια και οι πιστοί προσέρχονται για να ασπαστούν το σταυρό.
Συνηθίζεται όλοι οι παρευρισκόμενοι να λαμβάνουν από την εκκλησία λουλούδια (τα λεγόμενα και ως σταυρολούλουδα) τα οποία όταν επιστρέψουν σπίτι τους συνήθως τα τοποθετούν στο εικονοστάσι τους δίπλα από το καντήλι. Εκτός από λουλούδια, οι πιστοί συνήθως παίρνουν και κλαδί από δεντρολίβανο.
Όταν τελειώσει το μυστήριο, ο σταυρός παραμένει στο κέντρο της εκκλησίας έτσι ώστε να δοθεί σε όλους τους ανθρώπους η δυνατότητα να προσκυνήσουν καθ' όλη τη διάρκεια της ημέρας.
Άλλα έθιμα που τα παλαιότερα χρόνια ήταν ιδιαίτερα γνωστά περιλαμβάναν το "σεργιάνι" των παιδιών στα σπίτια του χωριού για να μαζέψουν ξύλα και αυγά. Τα παιδιά στέκονταν έξω από την πόρτα των σπιτιών και τραγουδούσαν:
Χαίρε Τίμιε Σταυρέ
χαρά των προφητών
να μας δώσεις εν’ αυγό
για να φύγω από δω.
Το έθιμο αυτό βέβαια τα τελευταία χρόνια δεν έχει ιδιαίτερη συμμετοχή.
Τι τρώμε
Η Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως βρίσκεται πάντα μέσα στη Σαρακοστή. Επομένως είναι μια μέρα μεσονηστήσιμη. Για αυτό και κάνουμε νηστεία.
Παρόλα αυτά, όπως κάθε μία από τις Κυριακές της Σαρακοστής, έτσι και στην Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως σύμφωνα με το έθιμο το λάδι επιτρέπεται.
Εδώ αξίζει να αναφερθεί ότι πολλοί εσφαλμένα διαδίδουν ότι την Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως δεν πρέπει να τρώμε ούτε λάδι. Αυτό είναι λάθος καθώς κάθε μία από τις Κυριακές της Σαρακοστής οι πιστοί επιτρέπεται να τρώνε λάδι έτσι ώστε να πάρουν δυνάμεις για να μπορέσουν να κρατήσουν την νηστεία τους όλη τη διάρκεια της Σαρακοστής.
Πηγή: https://coolweb.gr/pote-einai-kyriaki-tis-stayroproskiniseos/
Воскресенье 7 апреля - Крестовоздвиженское воскресенье в 2024 году
Великим и популярным христианским праздником является Крестовоздвиженское воскресенье. Это переходящий праздник, поэтому каждый год он выпадает на разные даты.
Что мы празднуем в Крестовоздвиженскую неделю?
В воскресенье Святого Креста мы празднуем и чтим символ креста. Как известно, Христос был распят и умер на кресте, пока не воскрес через три дня. С тех пор крест является символом христианства с особым значением.
По этой причине каждый год устанавливается день, когда верующие имеют обыкновение поклоняться кресту. Паломничество может включать в себя поцелуй, поцелуй, поклон или может совершаться любым другим способом, который пожелает верующий.
Подлинный крест, на котором распяли Христа, деревянный (честное дерево). По этой причине большинство церквей предпочитают иметь крест из какого-либо дерева, чтобы он лучше представлял собой оригинальный крест.
Когда попадает Крестовоздвиженское воскресенье в 2024 году
Крестовоздвиженская неделя в 2024 году приходится на 7 апреля. Как мы уже упоминали выше, это мобильный праздник. Он всегда выпадает за 28 дней до Пасхи. Это одно из воскресений Великого поста и входит в пост.
В следующий год Крестовоздвиженское воскресенье приходится на:
● 2025 г.: 23 марта.
Другие воскресенья Великого поста
Все воскресенья Великого поста имеют особое значение, поскольку каждое из них посвящено очень важному событию или чтит какой-то очень важный символ. В частности, воскресеньями Великого поста являются:
● Первое воскресенье поста: Православия
● Второе воскресенье поста: Григорий Палама
● 3-е воскресенье Великого поста: Поклонение Кресту
● 4-е воскресенье Великого поста: Иоанн Лествичник
● 5-е воскресенье Великого поста: Святая Мария Египетская
● Вербное воскресенье: последнее воскресенье перед Страстной неделей
Обычаи Крестовоздвиженского воскресенья
Служба и таинство, совершаемые в храме в Неделю Крестопоклонения, совершенно отличны от остальных воскресений. Священник с утра дня крестным ходом ставит крест в центральной точке храма. Затем поются соответствующие гимны и верующие приходят обнять крест.
Для всех присутствующих принято получать цветы из церкви (также известные как цветы креста ), которые, когда они возвращаются домой, обычно кладут их в свой иконостас рядом с подсвечником. В дополнение к цветам преданные обычно получают веточку розмарина.
Когда таинство завершено, крест остается в центре храма, чтобы все люди могли поклоняться в течение дня.
Другие обычаи, которые были особенно хорошо известны в прошлом, включали «сергиани» детей в деревенских домах для сбора дров и яиц. Дети стояли у дверей домов и пели:
Радуйся, Святый Кресте пророков, дай нам яичко оставить здесь.
Конечно, в последние годы этот обычай не получил большого распространения.
Что мы едим
Крестовоздвиженская неделя всегда Великий пост. Поэтому это двухнедельный день. Вот почему мы постимся.
Тем не менее, как каждое из воскресений Великого поста, так и в Неделю Крестопоклонства по обычаю разрешается елей.
Здесь стоит упомянуть, что многие ошибочно пропагандируют, что в Крестовоздвиженскую неделю нельзя даже есть масло. Это неправильно, так как в каждое из воскресений Великого поста верующим разрешается есть елей, чтобы набраться сил для соблюдения поста в течение всего Великого поста.
Источник: https :// coolweb . gr / pote - einai - kyriaki - tis - stayroproskiniseos /
Ниже мы приводим познавательную статью, полученную нами от греческого издательства "En Plo".
(статья на греческом и в переводе -google translation- на русском языках).
"Σταυρός, το πάντα της ζωής μας..." - Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως
π. Βασίλειος Αργυριάδης
Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως ονομάζεται η σημερινή μέρα. Στην θ. Λειτουργία περιφέρουμε τον Σταυρό μέσα στον ναό κι οι πιστοί τον προσκυνάμε. Τι νόημα έχει αυτό; Γιατί γίνεται; Μπορούμε ίσως να πάρουμε κάποιες απαντήσεις από τη σημερινή περικοπή του Κατά Μάρκον Ευαγγελίου. Ακούσαμε εκεί ένα μονόλογο του Χριστού προς τους ακροατές Του. Μια διδαχή που απευθύνεται σε όλους τους μαθητές Του ανά τους αιώνες. Η πρώτη φράση της συνοψίζει πολλά: «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν, καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι».
«Ὅστις θέλει…». Αυτονόητο θα πει κανείς. Η ελεύθερη βούληση είναι προαπαιτούμενο για τη χριστιανική ζωή. Όμως πόσοι από μας δίνουμε σημασία στο νόημά της; Οι Έλληνες ορθόδοξοι (και όχι μόνο) βαπτιζόμαστε βρέφη. Μέχρι την ώριμη ηλικία μας, τότε που ο άνθρωπος μπορεί να πάρει στα χέρια του τον έλεγχο του εαυτού του, η πίστη είτε έχει γίνει συνήθεια, είτε έχει αφεθεί ανεξέταστα στα αζήτητα του παρελθόντός μας. Όμως, κάποτε οι χριστιανοί έπαιρναν στα σοβαρά την αναγκαιότητα της ελεύθερης βούλησης για την είσοδο του ανθρώπου στη χριστιανική ζωή. Ο πιστός που θα επέλεγε την Εκκλησία, έπρεπε να διαθέτει ενήλικη ωριμότητα, πριν βαπτιστεί. Η απόφασή του έπρεπε να διαθέτει όλο το βάρος της υπεύθυνης ελεύθερης επιλογής. Αξίζει κι εμείς οι νηπιοβαπτισμένοι να το έχουμε κατά νου αυτό. Μπορεί η είσοδός μας στην οδό του Χριστού να έγινε νωρίς (έτσι ορίζει σήμερα η Εκκλησία κι έχει βάσιμους λόγους γι’ αυτό), αλλά αλίμονο αν αυτό καταστήσει την αλήθεια, συνήθεια. Ας κάνουμε να έρθει στη ζωή μας κάποια στιγμή που θα θέσουμε με σοβαρότητα στον εαυτό μας το δίλημμα: ή θα συνεχίσουμε να σέρνουμε μαζί μας μια ξεφτισμένη χριστιανική συνήθεια (ένα καρύκευμα απλώς της ζωής μας με πατροπαράδοτες θρησκευτικές πρακτικές και ιδεολογήματα) ή θα κάνουμε τη χριστιανική ζωή ώριμη απόφαση κι επιλογή, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
«… ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν». Η πίστη είναι μια ακολουθία, μια πορεία δυναμική, που σημαίνει πως πρέπει να δοκιμάζεται διαρκώς ο προσανατολισμός της. Δεν είναι ίσως τυχαίο πως αμέσως πριν τη σημερινή ευαγγελική περικοπή, ο ευαγγελιστής Μάρκος παραθέτει τη στιγμή που ο Χριστός αποδοκιμάζει τον Πέτρο: «ὕπαγε ὀπίσω μου, σατανᾶ…»! Ήταν τότε που ο Πέτρος ζητούσε για τον Κύριο πράγματα διαφορετικά από το θείο θέλημα. Με τα ίδια περίπου λόγια —«δεῦτε ὀπίσω μου»— κάλεσε ο Κύριος τον Πέτρο να γίνει μαθητής. Αυτά τα δύο μάς δείχνουν πως το να ακολουθείς τον Χριστό δεν σε κάνει αυτόματα χριστιανό. Ενδέχεται ανά πάσα ώρα η «χριστιανικότητά» σου να στρεβλωθεί, το «δεῦτε ὀπίσω μου» να γίνει «ὕπαγε ὀπίσω μου». Η διακινδύνευση είναι όρος της πορείας μας. Η επαγρύπνηση, μέλημά μας.
«…ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν». Κάναμε λόγο για ώριμη επιλογή με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Αυτό που συνεπάγεται η χριστιανική ιδιότητα είναι η απάρνηση του εαυτού. Όχι η εξάλειψη του εαυτού με μια βουδιστικού τύπου εκμηδένισή του μέσα στο απρόσωπο σύμπαν. Έργο του χριστιανού είναι να κάνει κέντρο της ύπαρξής του τις εντολές του Θεού και τις ανάγκες του αδελφού. Με αυτό τον τρόπο γυρίζει την πλάτη στη φιλαυτία του και δίνει πραγματική αξία στο πρόσωπό του. Γιατί η πραγματική μας αξία είναι ο αναπροσανατολισμός του εαυτού μας στην κατεύθυνση των αναγκών του πλησίον και της λατρείας του Θεού.
«…καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ». Μας λογαριάζουμε σήμερα εξοικειωμένους με την έννοια του σταυρού. Φέρνουμε κατά νου τα βάσανα και τις δοκιμασίες της ζωής κι αυτό λογίζουμε λίγο-πολύ ως το μερτικό μας στον σταυρό. Όταν όμως ο Χριστός μιλούσε στους μαθητές Του για σταυρό, τούς μιλούσε για την αναγκαιότητα να είναι έτοιμοι να δώσουν τη ζωή τους κυριολεκτικά («ἕνεκεν τοῦ Χριστοῦ καὶ τοῦ εὐαγγελίου») με τον πλέον φρικτό, επώδυνο και ατιμωτικό τρόπο. Αργότερα μάλιστα, τους έδειξε πως τέτοιος σταυρός ήταν κι ο δικός Του — αυτός που και σήμερα προσκυνούμε στους ναούς. Τι λογής σταυρός είναι αυτός; Είναι το να πεθαίνεις για χάρη του αδελφού σου. Να πεθαίνεις σηκώνοντας στις πλάτες σου τις ευθύνες των άλλων. Αυτό έκανε ο Χριστός. Ανέλαβε την ανθρώπινη φύση κι αυτή η ανθρώπινη φύση έφερε πάνω της τα χνάρια της αμαρτίας (και τις συνέπειες της αμαρτίας: το κακό όλο, μέχρι το έσχατο σημείο του, τον θάνατο). Δεν ήταν ευθύνη του Χριστού η αμαρτία — ήταν αναμάρτητος. Αλλά αναλαμβάνοντας τη βεβαρυμένη από την αμαρτία ανθρώπινη φύση, ανέλαβε την ευθύνη των ανθρώπων. Και υπέστη για χάρη τους τη συνέπεια: πέθανε. Μα, επειδή ήταν συνάμα Θεός, και αναμάρτητος ως άνθρωπος, ο θάνατός Του έγινε ζωή. Και αναστήθηκε. Σήκωσε στους ώμους Του την ευθύνη της αμαρτίας, χωρίς να τη διαπράξει. Κι έτσι η απώτατη συνέπεια της αμαρτίας, ο θάνατος, αναποδογύρισε σε ζωή δια της αναστάσεως — «θανάτω θάνατον πατήσας». Με μία κουβέντα: ο Σταυρός του Χριστού ζητά από τον καθένα μας να αναλάβει την ευθύνη του αδελφού, την ευθύνη όλων, την ευθύνη για τα πάντα˙ και να πεθάνει γι’ αυτή.
Στη σημερινή ευαγγελική περικοπή, ο μονόλογος του Χριστού τελειώνει με μια φράση δυσερμήνευτη: «Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ὅτι εἰσί τινες τῶν ὧδε ἑστηκότων, οἵτινες οὐ μὴ γεύσωνται θανάτου, ἕως ἂν ἴδωσι τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ἐληλυθυῖαν ἐν δυνάμει» — είναι κάποιοι ανάμεσά σας, που πριν γευτούν τον θάνατο, θα δουν το μεγαλείο της Βασιλείας του Θεού. Οι ερμηνευτές μάς λένε πως η φράση προαναγγέλλει τη μεταμόρφωση του Χριστού πάνω στο Θαβώρ — είναι το περιστατικό που, στο ευαγγέλιο του Μάρκου, ακολουθεί αμέσως μετά τη σημερινή περικοπή. Οι τρεις μαθητές είδαν τον Κύριο μεταμορφωμένο, περιβεβλημένο το φως της Βασιλείας του Θεού. Τι σημαίνει αυτό για μας σήμερα; Σημαίνει ότι οι μαθητές είδαν —και καλούμαστε κι εμείς να δούμε— τι υπάρχει πίσω και πέρα από τον σταυρό. Πίσω και πέρα από την ελεύθερη απόφασή μας να απαρνηθούμε τον εαυτό μας και να σηκώσουμε τον σταυρό μας, να σηκώσουμε δηλαδή την ευθύνη των αδελφών μας, μας περιμένει το φως της Βασιλείας του Θεού, ο αναστημένος Χριστός.
Ας γυρίσουμε τώρα στο αρχικό μας ερώτημα. Γιατί προσκυνάμε σήμερα τον σταυρό; Για δύο λόγους. Πρώτον, για να θυμηθούμε τον αγώνα που αναλάβαμε στην αρχή της Σαρακοστής: επιλέξαμε να απαρνηθούμε κάτι από τον εαυτό μας, να νηστέψουμε, να εντείνουμε την προσευχή˙ επιλέξαμε να σηκώσουμε τον σταυρό μας, να ασκηθούμε παίρνοντας πάνω μας κάτι από τα βάρη και τις ευθύνες του πλησίον (με την ελεημοσύνη για αρχή). Και δεύτερον, προσκυνάμε τον Σταυρό, ώστε καταμεσής του αγώνα μας να μας παρηγορήσει αυτό που κρύβεται πίσω από τον σταυρό, η Βασιλεία του Θεού και το φως της. Είναι το ίδιο ανέσπερο φως που μας γνέφει από το Πάσχα που κοντοζυγώνει.
Ο αγώνας της περιόδου αυτής είναι, εν σμικρώ, μια εικόνα του αγώνα της ζωής μας. Επιλέξαμε να είμαστε χριστιανοί από παλιά — είναι το χθες της ζωής μας. Μας βαραίνει η ευθύνη του Σταυρού, η ευθύνη του αδελφού — είναι το διηνεκές σήμερα της ζωής μας. Και μας περιμένει η Βασιλεία του Θεού — είναι τα έσχατα της ύπαρξής μας, έρχεται καταπάνω μας από το πάντα της αληθινής ζωής.
Σήμερα προσκυνάμε τον Σταυρό. Σ’ αυτή την προσκύνηση ακουμπά το χθες, το σήμερα και το πάντα της ζωής μας…
"Крест, всё в жизни нашей..." - Распятская Неделя
Автор: Отец Вассилиос Аргириадис.
Сегодняшний день называется Воскресеньем Распятия. На Божественной литургии мы обходим Крест внутри храма, и верующие поклоняются ему. Что это значит? Почему это возможно? Возможно, мы сможем получить некоторые ответы из сегодняшнего отрывка из Евангелия от Марка. Там мы услышали монолог Христа к Его слушателям. Учение, обращенное ко всем Его ученикам на протяжении веков. Ее первая фраза резюмирует многое: « Что бы он ни захотел позади меня , я отрекусь от него». ἑαυτόν , καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ , καὶ ἀκολουθείτω μοι».
« Ὅστις θέλει …». Можно сказать само собой разумеющееся. Свобода воли является необходимым условием христианской жизни. Но многие ли из нас обращают внимание на его значение? Греческие православные (и не только) - это крещеные младенцы. До нашего зрелого возраста, когда человек может взять себя в руки, вера либо вошла в привычку, либо осталась без присмотра в невостребованном нашем прошлом . Но когда-то христиане серьезно относились к необходимости свободной воли человека для вступления в христианскую жизнь. Верующий, выбравший Церковь, должен был достичь зрелости до крещения. Его решение должно было нести всю тяжесть ответственного свободного выбора. Нам, младенцам , стоит помнить об этом. Наше вступление на путь Христов, возможно, произошло рано (так определяет сегодня Церковь и имеет на то веские основания), но, увы, если это делает это истиной, привычкой. Пусть оно войдет в нашу жизнь в то время, когда мы всерьез поставим перед собой дилемму: либо мы будем продолжать нести с собой изношенную христианскую привычку (простую приправу нашей жизни традиционными религиозными практиками и идеологиями), либо мы будем жить христианской жизнью. зрелое решение и выбор со всеми вытекающими последствиями.
« Ὀ ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν ». Вера — это последовательность, динамичный курс, а это значит, что ее направленность должна постоянно проверяться. Возможно, не случайно, что прямо перед сегодняшним евангельским отрывком евангелист Марк цитирует момент, когда Христос не одобряет Петра: « Он пал ὀπίσω μου, σατανᾶ …»! Именно тогда Петр просил Господа о вещах, отличных от божественной воли. Примерно такими же словами - " Смотри " Верьте мне" - Господь призвал Петра стать учеником. Эти два примера показывают нам, что следование за Христом не делает вас автоматически христианином. Ваше " христианство " может быть искажено в любой момент , " см. μουπίσω μου »να γίνει« ὕπαγε ὀπίσω μου». Риск – это условие нашего курса. Наша забота — бдительность.
«… Ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν ». Мы говорили о зрелом выборе со всеми вытекающими последствиями. Что влечет за собой христианство, так это самоотречение. Не устранение себя с аннигиляцией буддийского типа в безликой вселенной. Задача христианина состоит в том, чтобы сделать заповеди Божии и нужды брата центром своего существования. Таким образом, он отворачивается от своего богатства и придает реальную ценность своему лицу. Потому что наша настоящая ценность – это переориентация себя в сторону нужд ближнего и поклонения Богу.
«… Καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ ». Сегодня мы считаемся знакомыми со значением креста. Мы помним о страданиях и испытаниях жизни и рассматриваем это более или менее как свою часть на кресте. Но когда Христос говорил Своим ученикам о кресте, Он говорил им о необходимости быть готовыми отдать свою жизнь буквально ( " из Χριστοῦ а также из Евангелие ») самым ужасным, болезненным и позорным образом. На самом деле, позже он показал им, что такой крест был Его – тому, которому мы до сих пор поклоняемся в храмах. Что это за крест? Это значит умереть ради своего брата. Умереть, неся на своих плечах чужие обязанности. Это то, что сделал Христос. Он принял человеческую природу, и эта человеческая природа несла на себе следы греха (и следствия греха: всякое зло до последней точки, смерти). Грех не был ответственностью Христа - он был безгрешным. Но, взяв на себя греховную человеческую природу, он взял на себя ответственность людей. И он понес последствия ради них: он умер. Но поскольку Он был и Богом, и безгрешным, как человек, Его смерть стала жизнью. И он воскрес. Он нес на Своих плечах ответственность за грех, не совершая его. Таким образом, окончательное последствие греха, смерть, через воскресение превратилось в жизнь — « смерть попирала смерть ». Одним словом: Крест Христов просит каждого из нас взять на себя ответственность брата, ответственность всех, ответственность за все ˙ и умереть за это.
В сегодняшнем евангельском отрывке монолог Христа заканчивается неверно истолкованной фразой: « λέμὴν λέγω ὑμῖν , ὅτι εἰσί немного τῶν ὧδε ἑστηκότων , οἵτινες οὐ не они вкушают смерть, ἕως если ἴδωσι τὴν βασιλείαν из Θεοῦ ἐληλυθυῖαν ἐν δυνάμει » — есть среди вас такие, которые, прежде чем вкусить смерти, увидят величие Царствия Божия. Толкователи говорят нам, что эта фраза предсказывает преображение Христа на Фаворе — это событие, которое в Евангелии от Марка следует сразу за сегодняшним отрывком. Трое учеников увидели Господа преображенным, окруженным светом Царства Божия. Что это значит для нас сегодня? Это значит, что ученики видели — и мы призваны видеть — то, что находится за крестом и за ним. За и сверх нашего свободного решения отречься от себя и вознести свой крест, то есть вознести ответственность наших братьев, нас ждет свет Царствия Божия, воскресшего Христа.
Теперь вернемся к нашему первоначальному вопросу. Почему мы поклоняемся кресту сегодня? По двум причинам. Во-первых, вспомнить ту борьбу, которую мы предприняли в начале Великого поста: мы решили отречься от чего-то от себя, поститься, усилить молитву με, мы решили поднять свой крест, упражняться, взяв на себя некоторые тяготы и обязанности рядом (с милостыней для начала). А во-вторых, мы поклоняемся Кресту, чтобы посреди борьбы своей утешиться тем, что сокрыто за крестом, Царством Божиим и его светом. Это тот самый неиссякаемый свет, который манит нас с короткой Пасхи.
Борьба этого периода, в двух словах , картина борьбы нашей жизни. Мы давно выбрали быть христианами – это вчерашний день нашей жизни. Мы несем ответственность Креста, ответственность брата – это вечный сегодняшний день нашей жизни. И нас ждет Царство Божие — оно есть конец нашего бытия, оно приходит к нам от всего в настоящей жизни.
Сегодня мы поклоняемся Кресту. На этом поклонении держится прошлое, настоящее и все в нашей жизни…
![[X]](/style/img/pppclose.png)