Теофанис Малкидис__Подстрекатели и победа истины

Дорогие друзья,

Прилагается статья ведущего греческого историка Теофаниса Малкидиса, специалиста и борца за признание Геноцида греков Востока, «Постоянные и поперечные подстрекатели/саботажники и победа истины.» (статья на греческом и в переводе -google translation- на русском языках).

Θεοφάνης Μαλκίδης, Διδάκτωρ Παντείου Πανεπιστημίου.

 

Οι μόνιμοι και οι μετακλητοί υπονομευτές και η νίκη της αλήθειας

Στις 24 Φεβρουαρίου του 1994, εικοσιοκτώ  χρόνια πριν, η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως «Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο Μικρασιατικό Πόντο», ημέρα που ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάστηκε στη Σαμψούντα, για να υλοποιήσει την τελευταία και πιο σκληρή φάση της Γενοκτονίας.

Το νομοσχέδιο έκανε λόγο μεταξύ των άλλων και για τα εξής: "Ορίζεται η 19η Μαΐου ως ημέρα μνήμης της γενοκτονίας..... η κυβέρνηση διάκειται θετικά στην πρόταση των Ποντιακών οργανώσεων να προχωρήσει, μετά τις απαραίτητες μελέτες, στη δημιουργία μιας πόλης με το όνομα ΡΩΜΑΝΙΑ στην περιοχή της Θράκης, που θα αποτελέσει τη Μητρόπολη των απανταχού Ελλήνων του Πόντου και θα είναι μια ορατή σύνδεση με την Ποντιακή ιστορία και τον Ποντιακό πολιτισμό. Με την πρόσθετη υποχρέωση ανέγερσης εθνικού μνημείου της ποντιακής γενοκτονίας στην ίδια περιοχή".

Η αναγνώριση της 19ης Μαΐου και όχι κάποιας άλλης μέρας, στην οποία μεταφέρεται αυθαιρέτως από το κράτος, αποτέλεσε μία σημαντική επιτυχία των ανθρώπων, όπως ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης, που αγωνίστηκαν και αγωνίζονται για το ζήτημα.

Ο αείμνηστος και αγαπητός μας καθηγητής Νεοκλής Σαρρής μου είχε πει πως την ημέρα εκείνη είχε παρατηρήσει τους εκπροσώπους της Τουρκίας να παρακολουθούν τη συνεδρίαση της Βουλής με την ίδια έκφραση αμηχανίας που είχαν και οι επίσημοι εκπρόσωποι της Ελλάδας.

Οι μεν πρώτοι για τους ευνόητους λόγους, οι δε δεύτεροι λόγω των πιέσεων που δέχτηκαν να μην προχωρήσει η αναγνώριση, αλλά και γιατί έπρεπε πλέον να αρχίσει ο αγώνας υπονόμευσης και κατανάλωσης.

Εδώ έχει ενδιαφέρον η παρουσίαση ενός συνοπτικού <<απολογισμού>  του κράτους το οποίο   σαν σήμερα το 1994 ψήφισε νόμο για την αναγνώριση της Γενοκτονίας  του  έθνους που <<εκπροσωπεί>>:

 

1. Δύο πρωθυπουργοί και ένας υπουργός εξωτερικών  κατέθεσαν στεφάνι στο μαυσωλείο του υπεύθυνου του Ελληνικού Ολοκαυτώματος Μουσταφά Κεμάλ!

 

2.Την επίσημη ημέρα μνήμης, την 19η Μαίου 1994 οργάνωσε  συναυλία των  Ρουβά – Κούτ στην ημικατεχόμενη Κύπρο!

 

2. Την 19η Μαίου 1995, στα πλαίσια  άσκησης του ΝΑΤΟ  επέτρεψε τουρκικά αεροσκάφη να προσγειωθούν στην προσφυγική Νέα Αγχίαλο και τουρκικά στρατεύματα να εισβάλλουν στην Πελοπόννησο!

 

3. Την 19η Μαΐου 1996 προσπάθησε να στείλει την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών στις εορτές τιμής του Κεμάλ στην Άγκυρα!

 

4. <<Υπουργοί, πολιτικοί και καθηγητές>> αρνούνται ότι έγινε Γενοκτονία!

 

5.Με το δόγμα  << δεν διεκδικούμε τίποτα >> δεν έχει θέσει ποτέ το ζήτημα αναγνώρισης της Γενοκτονίας, ούτε από την Τουρκία, ούτε από κανένα κράτος και διεθνή οργανισμό!

 

6. Έβαλε εμπόδια για να μην γίνουν οι αναγνωρίσεις που πετύχαμε από την Κύπρο, τη Σουηδία, τις ΗΠΑ, τον Καναδά, την Αυστραλία,  την Αρμενία και από αλλού!

 

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι εικοσιοκτώ χρόνια μετά κυριαρχούν και οι δύο τάσεις όπως αυτές εμφανίστηκαν στη Βουλή το 1994, ωστόσο εάν για την τουρκική πλευρά η στάση είναι αναμενόμενη, αυτή που εντυπωσιάζει είναι η ελλαδική πρακτική.

Μόνιμοι και το τελευταίο χρονικό διάστημα και μετακλητοί υπονομευτές προσπαθούν να ακυρώσουν με κάθε τρόπο έναν νόμο του κράτους, ο οποίος, από τις λίγες φορές, ήρθε ως αναγκαιότητα από την ιστορία.

Πρωθυπουργοί και υπουργοί που καταθέτουν στεφάνια στον επικεφαλής του σχεδίου Γενοκτονίας, βουλευτές, σύμβουλοι και υποψήφιοι βουλευτές που με πράξεις ανήθικες και άνανδρες, συκοφαντικές και δυσφημιστικές, ενεργώντας "υπηρεσιακά" προσπαθούν να ακυρώσουν την πράξη αναγνώρισης, ψευτοεπιστήμονες και ψευτοδιανοούμενοι που παριστάνουν τους "ειδικούς", "εκδηλώσεις" για τη Γενοκτονία και για τη διαχείριση (!!!!!!) της μνήμης, συνέδρια και συνδιασκέψεις όπου δεν προσκαλούνται οι συνεπείς πρωτοπόροι του αγώνα για την αναγνώριση της  Γενοκτονίας, συνάξεις που καταναλώνουν και ευτελίζουν το ζήτημα, αρνητές που με το πρόσχημα της "ιστορικής και προσωπικής άποψης" προσπαθούν να αποδομήσουν την αναγνώριση, πολιτικοί, δημοσιογράφοι και συγγραφείς που εκθειάζουν τον Κεμάλ και χιλιάδες άλλες πράξεις.

Είναι πράγματι εντυπωσιακά τα επιτεύγματα της υπονόμευσης και της κατανάλωσης. Θλιβερό όσο και οι εκπρόσωποι της προσπάθειας αυτής που περιφέρονται από αίθουσα σε αίθουσα, από τηλεοπτικό κανάλι σε ραδιοφωνικό σταθμό και από κομματικό σχηματισμό σε παρακρατικές οργανώσεις και υπηρεσίες.

Ο Πλάτωνας πριν  2500 χρόνια έγραψε πως όταν αδρανούν οι θεσμοί,  αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους οι πολίτες. Παρόλη την υπονόμευση της επίσημης Ελλάδας , ο αγώνας για την αναγνώριση της Γενοκτονίας των προγόνων μας και για  την τιμωρία της Τουρκίας συνεχίζεται!

Η χαρά όμως του αγώνα και της ανιδιοτελούς προσπάθειας, η χαρά της αναγνώρισης τα υπερβαίνει όλα. Σβήνει τις πίκρες και τις δοκιμασίες, τα εμπόδια και τις θλίψεις, τα πρόσωπα και τους θεσμούς που τόσο κακό έκαναν. Η αναγνώριση, παρά την υπονόμευση και την κατανάλωση, είναι γεγονός.

Συν Θεώ, το σκότος, το ψέμα, η προπαγάνδα, νικήθηκε, για άλλη μία φορά από το φως και την αλήθεια.

Феофанис Малкидис

 

Постоянные и поперечные подстрекатели/саботажники и победа истины.

24 февраля 1994 года, двадцать восемь лет назад, греческий парламент единогласно проголосовал за то, чтобы объявить 19 мая «Днем памяти жертв геноцида греков в Малой Азии». этап Геноцида.

В законопроекте говорилось, в частности, о следующем: «19 мая назначено днем ​​памяти о геноциде… правительство приветствует предложение понтийских организаций приступить, после необходимых исследований, к созданию город с «РУМЫНИЕЙ в районе Фракии, который будет епархией греков повсюду в Понте и будет видимой связью с понтийской историей и понтийской культурой. С дополнительным обязательством воздвигнуть национальный памятник понтийского геноцида в тот же регион».

Признание 19 мая, а не другого дня, на который оно самовольно переносится государством, было значительным успехом людей, таких как Михалиса Хараламбидиса, которые боролись и борются за этот вопрос.

Наш покойный и дорогой профессор Неоклис Саррис сказал мне, что в тот день он наблюдал, как представители Турции наблюдали за заседанием парламента с тем же выражением смущения, что и официальные представители Греции.

Первые по понятным причинам, а вторые из-за полученного давления, чтобы они не продолжали признание, а также из-за того, что должна была начаться борьба за саботаж и потребление.

Здесь интересно представить краткий «отчет» государства, которое, как и сегодня, в 1994 году, приняло закон о признании геноцида нации, которую оно «представляет»:

 

1. Два премьер-министра и министр иностранных дел возложили венок к мавзолею виновника Холокоста в Греции Мустафы Кемаля!

 

2. В официальный день памяти, 19 мая 1994 года, он организовал концерт Руваса - Коута на полуоккупированном Кипре!

 

2. 19 мая 1995 года в рамках учений НАТО разрешил турецким самолетам совершить посадку в убежище Неа Анхиалос и турецким войскам вторгнуться на Пелопоннес!

 

3. 19 мая 1996 года он пытался отправить Афинский государственный оркестр на торжества в честь Кемаля в Анкаре!

 

4. «Министры, политики и учителя» отрицают факт Геноцида!

 

5. С доктриной "мы ни на что не претендуем" он ни разу не ставил вопрос о признании Геноцида, ни Турцией, ни каким-либо государством или международной организацией!

 

6. Он ставил препятствия на пути непризнания того, что мы добились от Кипра, Швеции, США, Канады, Австралии, Армении и других мест!

 

Нет сомнений в том, что двадцать восемь лет спустя преобладают обе тенденции, поскольку они проявились в парламенте в 1994 году, однако если от турецкой стороны ожидается такое отношение, то впечатляет греческая практика.

Постоянные, а в последнее время и обратимые саботажники всячески стараются отменить закон государства, который из нескольких раз выходил как необходимость из истории.

Премьер-министры и министры, возлагающие венки во главе плана Геноцида, депутаты, советники и кандидаты, которые аморальными и трусливыми, клеветническими и клеветническими действиями, действующими «официально», пытаются отменить акт признания, «ложные» и «ложные»» мероприятий» за Геноцид и управления (!!!!!!) памятью, конференции и семинары, куда не приглашаются последовательные пионеры борьбы за признание Геноцида, сборища, потребляющие и унижающие вопрос, отрицатели, которые Под видом «исторической и личной точки зрения» политики, журналисты и писатели, восхваляющие Кемаля и тысячи других деяний, пытаются деконструировать признание.

Достижения саботажа и потребления поистине впечатляют. Грустно, как представители этого усилия бродят из комнаты в комнату, от телеканала к радиостанции и от партийных образований к полугосударственным организациям и службам.

Платон писал 2500 лет назад, что когда институты бездействуют, граждане берут на себя их обязанности. Несмотря на подрыв официальной Греции, борьба за признание Геноцида наших предков и за наказание Турции продолжается!

Но радость борьбы и самоотверженного труда, радость узнавания превыше всего. Он стирает горечь и испытания, препятствия и печали, людей и институты, причинившие столько вреда. Признание несмотря на то, что оно было подорвано и поглощено, является фактом.

Бог, тьма, ложь, пропаганда снова были побеждены светом и истиной.