Теофанис Малкидис__Мы Греки оплатили высокой ценой за нашу свободу

Дорогие друзья,

Прилагается статья ведущего греческого историка Теофаниса Малкидиса, специалиста и борца за признание Геноцида греков Востока, «Мы греки оплатили высокой ценой за нашу свободу.» (статья на греческом и в переводе -google translation- на русском языках).

Θεοφάνης Μαλκίδης, Διδάκτωρ Παντείου Πανεπιστημίου.

“ Oι Έλληνες έχουμε πληρώσει πολύ ακριβά την Ελευθερία μας”.

Τέτοιες ημέρες του 1821 οι πρόγονοί μας έλαβαν τη μεγάλη απόφαση για το μέλλον τους, για την Ελευθερία, για τις επόμενες γενιές. Τέτοιες ημέρες του 1822 συγκεντρώθηκαν στην Πιάδα (Νέα Επίδαυρο), όπου συγκρότησαν την Α΄ Εθνοσυνέλευση, ακολουθώντας την παράδοση πολιτικής δραστηριότητας . Εκεί , στη Επίδαυρο, στον ιστορικό χώρο για τον παγκόσμιο και τον ελληνικό πολιτισμό,  μεταξύ των άλλων διακήρυτταν τα εξής: «Το ελληνικό Έθνος το υπό τη φρικώδη οθωμανικήν δυναστείαν, μη δυνάμενον να φέρη τον βαρύτατον απαραδειγμάτιστον ζυγόν της τυραννίας και αποσείσαν αυτόν με μεγάλας θυσίας, κηρύττει σήμερον διά των νομίμων παραστατών του εις εθνικήν συνειγμένην συνέλευσιν ενώπιον θεού και ανθρώπων την πολιτικήν αυτού ύπαρξιν και ανεξαρτησίαν».

Μία προσωπικότητα που είχε ρόλο στην προετοιμασία της Α΄ Εθνοσυνέλευσης συνδυάζοντας την πολιτική του δράση με την αδιαμφισβήτητη στρατιωτική του παρουσία, διαφέροντας, ήταν ο Δημήτριος Υψηλάντης. Από τις πιο αγνές μορφές της Επανάστασης, θερμός πατριώτης, έντιμος αγωνιστής και γενναίος, όπως γράφει ο Μακρυγιάννης ήταν ο πιο ανιδιοτελής άνθρωπος που είχε γνωρίσει. Από την αρχή όμως διαφώνησε με τους κατ΄ επάγγελμα πολιτικούς και τους εξαρτώμενους από αυτούς πρόκριτους, οι οποίοι δεν ήθελαν να απωλέσουν τα προνόμιά τους και να υπακούουν σ’ αυτόν.

Αναγνωρίστηκε αρχιστράτηγος παρότι δεν ήταν παρών στις εργασίες της Α΄ Εθνοσυνέλευσης, αφού βρισκόταν με τον Κολοκοτρώνη στην πολιορκία του Ακροκορίνθου.

Οι πολιτικοί στην Επίδαυρο ψήφισαν το πρώτο Σύνταγμα της Ελλάδας και εκλέξανε ως πρόεδρο του Εκτελεστικού (ως πρωθυπουργό δηλαδή) τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, ενώ τον Δημήτριο Υψηλάντη τον εξέλεξαν ως Πρόεδρο του Βουλευτικού, για να δείξουν ότι τον υπολόγιζαν και να μη φανεί η εμπάθειά τους. Έλπιζαν όμως ότι έτσι θα περιόριζαν την πολεμική του δράση, η οποία θα τον έκανε ισχυρό με τις επιτυχίες του.

Στο Βουλευτικό σώμα, όπου ήταν πρόεδρος, γνώρισε τις μηχανορραφίες και το πολιτικό παρασκήνιο και αηδιασμένος παραιτήθηκε, συνεχίζοντας τον Αγώνα Απελευθέρωσης.

Κατά τη διάρκεια της Β΄ Εθνοσυνέλευσης στο Άστρος (29 Μαρτίου- 18 Απριλίου 1823) η αντιπαράθεση μεταξύ της κεντρικής διοίκησης και των οπλαρχηγών εντείνεται και ο Υψηλάντης αρνήθηκε να συμβιβαστεί. Το γεγονός που τον εξόργισε, όμως, ήταν η μεθόδευση του Μαυροκορδάτου για το πρώτο αγγλικό δάνειο, η οποία έγινε στις αρχές του 1824, λέγοντας το εκπληκτική φράση του πως «οι Έλληνες έχουμε πληρώσει πολύ ακριβά την ελευθερία μας για να την πουλήσουμε τόσο φτηνά στον πρώτο τυχόντα»……..

 

Η πατριωτική στάση του Δημήτριου Υψηλάντη συνεχίστηκε και στις άλλες πολιτικές συνάξεις, αφού ήταν ένας από τους ελάχιστους που δεν υπέγραψε το καλοκαίρι του 1825 την απονενοημένη «πράξη υποταγής», σύμφωνα με την οποία το ελληνικό Έθνος έθετε «…εκουσίως την ιεράν παρακαταθήκην της αυτού Ελευθερίας, Εθνικής Ανεξαρτησίας και της πολιτικής αυτού υπάρξεως υπό την μοναδικήν υπεράσπισιν της Μεγάλης Βρεταννίας».

 

Το ίδιο έπραξε με την επιστολή του προς την Γ΄ Εθνοσυνέλευση που ξεκίνησε στην Νέα Επίδαυρο και συνεχίστηκε στην Τροιζήνα το 1826. Το Μεσολόγγι είχε πέσει και ο Ιμπραήμ κατέστρεφε την Πελοπόννησο. Η Συνέλευση αποφάσισε να ζητήσει τη μεσολάβηση της Αγγλίας για συμβιβασμό με το Σουλτάνο, όμως ο Υψηλάντης αντέδρασε και έστειλε ένα μνημειώδες κείμενο:

 

«Κύριοι!

Και ως απλούς πολίτης και ως πρωταίτιος του σημερινού αγώνος, χρεωστώ εις το Έθνος μου, εις την οικογένειάν μου, εις εμέ τον ίδιον να εκφράσω παρρησία τα φρονήματά μου εις μίαν κρίσιμον περίστασιν, εκ της οποίας κρέμαται η μέλλουσα τύχη της Ελλάδος.

Η Εθνική Συνέλευσις, αποφασίζουσα να ζητήση την μοναδικήν μεσιτείαν του εν Κωνσταντινουπόλει πρέσβεως της Αγγλίας, δια να συμβιβάση την Ελλάδα με τους τυράννους της, παρεκτρέπεται από τα ιερά χρέη της, και από τον προς ον όρον της συγκροτήσεώς της.

Ο λαός, Κύριοι, του οποίου παρρησιάζετε το πρόσωπον, δεν σας έδωκε πληρεξουσιότητα να καταργήσετε την εθνικήν και πολιτικήν ανεξαρτησίαν του, αλλά να την στερεώσετε, να την διαιωνίσετε. Η ιστορία θέλει κρίνει μίαν ημέραν αδεκάστως αυτήν την πράξιν σας. …Αν εξ’ εναντίας δια λόγους αποκρύφους εις εμέ η Εθνική Συνέλευσις επιμένη εις την προλαβούσαν απόφασίν της, κρίνω χρέος μου ιερόν και απαραίτητον να διαμαρτυρηθώ ως και ήδη διαμαρτύρομαι επισήμως κατ’ αυτής ενώπιον του Ελληνικού λαού, και όλων των λοιπών της χριστιανικής Ευρώπης, ως κατά μιας πράξεως παρανόμου, αντιελληνικής και διόλου αναξίας ενός Έθνους, το οποίον υπεδουλώθη μεν πολλάκις, πλην ποτέ δεν εσυμβιβάσθη με τους τυράννους του.

Έλλην όμως και φίλος άδολος της ελευθερίας του Έθνους μου, δεν θέλω λείψει να συναγωνισθώ μετά των λοιπών συναδέλφων μου και να χύσω και την τελευταίαν ρανίδα του αίματός μου ενόσω διαρκεί ο υπέρ ανεξαρτησίας πόλεμος. Παρακαλώ δε να μοι δοθή επίσημον αντίγραφον της παρούσης μου διαμαρτυρήσεως. Τη 12 Απριλίου 1826, εις Πιάδαν. Ο πατριώτης Δημήτριος Υψηλάντης»

Αντί απαντήσεως η Εθνική Συνέλευση απέκλεισε τον Υψηλάντη «από κάθε πολιτικόν και στρατιωτικόν υπούργημα» με το σκεπτικό ότι «καθυβρίζει αυθαδώς τους νομίμους πληρεξουσίους του έθνους και διαμαρτύρεται εναντίον αυτών διά τας πράξεις των».

Ο Σπυρίδων Τρικούπης γράφει σχετικά για τον Υψηλάντη: «Μεταξύ των μεγάλων μορφών του Εικοσιένα η παρουσία αυτού του ανδρός ακτινοβολεί με τη λάμψη του ευγενέστερου και του καθαρότερου μετάλλου…… θαύμαζε τη δημοκρατία, δαπάνησε το μεγαλύτερο μέρος της οικογενειακής του περιουσίας και δεν του έμεινε παρά μόνο ένα σπαθί. Άξιος της πατρίδας του από την αρχή ως το τέλος της επανάστασης. Ανιδιοτελής σε κάθε περίπτωση……»

Δύο αιώνες μετά το οντολογικό γεγονός του Νέου Ελληνισμού,  η σύγκριση αναπόφευκτη και σίγουρα αποτυχημένη και παραμένει για να θυμίζει πως και από ποιους ανακτήθηκε η Ελευθερία των Ελληνίδων και των Ελλήνων!

«Мы Греки оплатили высокой ценой за нашу свободу»

В такие дни 1821 года наши предки приняли великое решение для своего будущего, для Свободы, для следующих поколений. Такие дни 1822 года собрались на Пьяде (Неа Эпидаврос), где сформировали Первое Национальное собрание, следуя традиции политической деятельности. Там, в Эпидавре, в историческом пространстве для мировой и греческой культуры среди прочих провозглашалось следующее: «Греческий народ под ужасным османским династия , неспособная нести самое тяжелое _ немодифицированный иго тирании и свергнув его с большими жертвами, он провозглашает сегодня через своих законных представителей в национальном συνειγμένην собрание перед Богом и людьми, его политическое существование и независимость » .

Димитриос Ипсилантис был личностью, сыгравшей роль в подготовке Первого Национального собрания, сочетая свою политическую деятельность с неоспоримым военным присутствием. Один из чистейших деятелей Революции, горячий патриот, честный борец и отважный, как пишет Макригианнис, был самым самоотверженным человеком, которого он когда-либо встречал. Однако с самого начала он не соглашался с профессиональными политиками и зависимыми от них иждивенцами, которые не хотели лишаться своих привилегий и подчиняться ему.

Его признали генералом, хотя он и не присутствовал на работе Первого Национального собрания, так как был с Колокотронисом при осаде Акрокоринфа.

Политики в Эпидавре проголосовали за первую Конституцию Греции и избрали Александроса Маврокордатоса председателем исполнительной власти (то есть премьер-министром), а Димитриоса Ипсилантиса избрали председателем парламента, чтобы показать, что они рассчитывали на него и не проявить сочувствие. Однако они надеялись, что это ограничит его военные действия, что сделает его сильнее своими успехами.

В парламенте, где он был президентом, он испытал на себе махинации и политическую подоплеку и с отвращением ушел в отставку, продолжив Освободительную борьбу.

Во время Второго Национального собрания в Астросе (29 марта — 18 апреля 1823 г.) противостояние между центральной администрацией и вождями усилилось, и Ипсилантис отказался идти на компромисс. Что его, однако, взбесило, так это план Маврокордатоса по первому английскому займу, который имел место в начале 1824 года, говоря свою удивительную фразу о том, что « греки дорого заплатили за нашу свободу так дешево продать ее первому шансу»……..

 

Патриотический настрой Димитриоса Ипсилантиса продолжился и на других политических собраниях, так как он был одним из немногих, кто не подписал летом 1825 г. награжденный «акт о подчинении», согласно которому греческий народ установил «…добровольно священника наследие его свободы, национальной независимости и его политического существования под единоличным обороны Великобритании » .

 

То же самое он сделал в своем письме Третьему Национальному собранию, которое началось в Неа-Эпидавросе и продолжилось в Троизине в 1826 году. Месолонги пал, а Ибрагим разрушал Пелопоннес. Ассамблея решила просить посредничества Англии для компромисса с султаном, но Ипсилантис отреагировал и прислал монументальный текст:

 

"Господа!

 

И как рядовой гражданин и как лидер сегодняшней борьбы, я обязан перед своей нацией, своей семьей, самим собой критически высказать свои взгляды. событие , от которого зависит будущая судьба Греции .

 

Национальное собрание, решив просить единственного его брокерская деятельность в Константинополе Посол Англии, чтобы примирить Грецию с ее тиранами, отклоняется от своих священных долгов и от условий ее образования.

 

Народ, господа, лицо которого вы представляете, не дал вам доверенности на отмену национальных и политических свою независимость, но исправить ее, увековечить ее. История хочет судить один день неприлично этот ваш поступок. … Если, с другой стороны, по причинам оккультизма, Национальное собрание скрыто от меня настоял на том, чтобы поймать ее. Считаю своим священным долгом и необходимым протестовать, как протестую уже официально перед греческим народом и всей остальной христианской Европой, как против акта незаконного, антигреческого и вовсе не недостойного Нации, который был порабощен многими, но так и не примирился со своими тиранами.

 

Однако грек и друг свободы моей нации, я не хочу бегать за другими моими коллегами и проливать последнюю каплю своей крови, пока продолжается война за независимость. Пожалуйста, не дано официально копия моего настоящего протеста. 12 апреля 1826 года в Пьядане. Патриот Димитриос Ипсилантис».

 

Вместо ответа Национальное собрание исключило Ипсилантиса «из любого политического и военного министерства» на том основании, что он «произвольно презирает законных доверенных лиц нации и протестует против их действий».

Спиридон Трикупис пишет об Ипсилантиде: «Среди великих деятелей 1821 года присутствие этого человека сияет блеском благороднейшего и чистейшего металла; он преклонялся перед демократией, тратил большую часть своего семейного богатства и делал не только меч. Достойный своей Родины от начала до конца революции. Бескорыстно в любом случае …… »

Спустя два столетия после онтологического события современного эллинизма сравнение неизбежно и, безусловно, не удалось и остается напоминанием о том, как и кем была восстановлена Свобода греческих женщин и мужчин!