Теофанис Малкидис__14 мая 1920__Освобождение Фракии

Дорогие друзья,

Прилагается статья ведущего греческого историка Феофаниса Малкидиса, специалиста и борца за признание Геноцида греков Востока, «14 мая 1920 г. во Фракии: освобождение, а не присоединение!» (статья на греческом и в переводе -google translation- на русском языках).

Θεοφάνης Μαλκίδης, Διδάκτωρ Παντείου Πανεπιστημίου.

Μέλος της Διεθνούς Ένωσης Ακαδημαϊκών για τη Μελέτη των Γενοκτονιών

Η 14η Μαΐου  του 1920 στη  Θράκη: Απελευθέρωση, όχι Ενσωμάτωση!

Αφού είχε προηγηθεί (και συνεχιζόταν)  η Γενοκτονία του Θρακικού,  Ποντιακού και του Μικρασιατικού Ελληνισμού και  μπροστά στην ολιγωρία των εγχώριων και στη στάθμιση των συμφερόντων των δυτικών δυνάμεων έναντι της ηττημένης Οθωμανικής αυτοκρατορίας, ήρθε η αποφασιστικότητα του στρατού και του ναυτικού  για να φτάσουμε το Μάιο του 1920 στην απελευθέρωση της Ανατολικής και της Δυτικής Θράκης. Η  ελεύθερη  περιοχή έφτανε μέχρι την Τσατάλτζα, σε απόσταση είκοσι χιλιομέτρων από την Κωνσταντινούπολη και τη χερσόνησο της Καλλίπολης και η Θράκη ανέπνεε ελληνικά και ελεύθερα  μετά από εξακόσια χρόνια σκλαβιάς….

Επίσης απελευθερώθηκε η Ίμβρος και η Τένεδος και  η περιοχή  της Σμύρνης, δεδομένα τα οποία επισφραγίστηκαν με τη Συνθήκη των Σεβρών. 

Σε λιγότερο όμως από δύο χρόνια, οι ραγδαίες εξελίξεις στο μικρασιατικό μέτωπο, η αλλαγή των προσανατολισμών και της πολιτικής των Μεγάλων Δυνάμεων έναντι των Κεμαλικών, είχαν σαν αποτέλεσμα να υπογραφεί η συνθήκη ανακωχής των Μουδανιών, με την οποία ο ελληνικός στρατός διατάχθηκε να εκκενώσει όχι μόνο την Ιωνία, όπου εκεί πλέον γραφόταν ο (τραγικός) επίλογος μιας παρουσίας αιώνων, αλλά μέσα σε δεκαπέντα μέρες και την Ανατολική Θράκη, εκεί όπου υπήρχαν ισχυρές  στρατιωτικές δυνάμεις του και εύρωστο ελληνικό στοιχείο.

Η απώλεια  της Θράκης, επισφραγίστηκε στη Λωζάννη, όπου στις 30 Ιανουαρίου 1923 υπεγράφη (και) η Ελληνοτουρκική σύμβαση και το πρωτόκολλο «περί ανταλλαγής των ελληνικών και τουρκικών πληθυσμών».

Σύμφωνα με το πρώτο άρθρο του πρωτοκόλλου από 1ης Μαΐου 1923, γινόταν υποχρεωτική ανταλλαγή των χριστιανών Τούρκων υπηκόων με τους μουσουλμάνους Ελληνικής υπηκοότητας,  ενώ εξαιρέθηκαν οι μουσουλμάνοι της Θράκης. Επίσης εξαιρέθηκαν οι Έλληνες της Κωνσταντινούπολης, (πληθυσμός 390.000) καθώς και οι Έλληνες της Ίμβρου και της Τενέδου (πληθυσμός 12.000).

Με τη Συνθήκη της Λωζάννης, η οποία επιβλήθηκε από τα μεγάλα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα επιβεβαιώθηκε η νέα πραγματικότητα στη ελληνική («δυτική») Θράκη, η οποία δέχθηκε ένα μεγάλο μέρος των προσφύγων από την ανατολική Θράκη, ενώ ανατολικοθρακιώτες πρόσφυγες εγκαταστάθηκαν και σε άλλες περιοχές της Ελλάδος.

Το ελληνοτουρκικό σύμφωνο φιλίας (1930) αποτέλεσε μία σημαντική τομή για τη Θράκη και δεν λειτούργησε μόνο οικονομικά εις βάρος των προσφύγων αφού «η συντριπτική πλειοψηφία τους είδε να χάνεται το ενδεχόμενο αποζημίωσης των περιουσιών τους», αλλά λειτούργησε ηθικά και πολιτικά σαν το πρώτο μέσο για την εξαφάνιση του προσφυγικού πληθυσμού, για την εξαφάνιση της μνήμης. Ως επισφράγισμα της πολιτικής “φιλίας”, θα έλθει αμέσως μετά την υπογραφή του συμφώνου, η πρόταση για απονομή βραβείου Νόμπελ ειρήνης στο δάσκαλο του Χίτλερ, στο φυσικό και ηθικό αυτουργό της Γενοκτονίας Μουσταφά Κεμάλ!

Μεταπολεμικά, αφού έχει προηγηθεί η σκληρή φασιστική- ναζιστική κατοχή από τη Γερμανία και τη Βουλγαρία, καθώς και ο εμφύλιος, ακολουθεί η κοινή ένταξη της Ελλάδας και της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ, το 1952.

Η Τουρκία συνέχισε τη δράση της που είχαν σαν στόχο τις μουσουλμανικές μειονότητες στη Θράκη (μορφωτικά σύμφωνα 1951 και 1968), την ελληνική μειονότητα της Κωνσταντινούπολης (πογκρόμ του 1955, απελάσεις 1964), της Ίμβρου και της Τενέδου (ίδρυση αγροτικών ανοιχτών φυλακών, απελάσεις), με πρωταρχικό σκοπό τον αφανισμό των Ελλήνων και τη δημιουργία μίας κατάστασης πίεσης στη Θράκη (παράλληλα με αυτήν στην Κύπρο και το Αιγαίο).

Στη Θράκη, η Τουρκία εκμεταλλεύθηκε τα ψυχροπολεμικά δεδομένα και απαίτησε από τη σύμμαχο Ελλάδα, να μαθαίνουν οι Πομάκοι, όπως και οι Αθίγγανοι την τουρκική γλώσσα. Γεγονός που ενδιέφερε τη συμμαχία μια και προτιμούσε να δει να μαθαίνουν οι Πομάκοι και οι Ρωμά την τουρκική γλώσσα και να υφίστανται την τουρκική προπαγάνδα, άσχετα αν αυτό θα είχε επιπτώσεις μακροπρόθεσμα στην Ελλάδα, παρά να τους δει να καταλήγουν στο άλλο αντίπαλο στρατόπεδο και συγκεκριμένα στη Βουλγαρία.

Οι τουρκικές πιέσεις θα συνεχιστούν στην Ελλάδα για τις μουσουλμανικές μειονότητες, ζητώντας την αλλαγή της ονομασίας το 1955 τους σε «Τουρκική» (μειονότητα), πιέσεις που εντείνονταν με την πάροδο του χρόνου και την περαιτέρω προσέγγιση των δύο πλευρών. Με την ίδια αντίληψη συμπεριφέρθηκαν οι δύο χώρες, το 1951 και το 1968 όταν υπογράφτηκαν τα μορφωτικά πρωτόκολλα που είχαν σαν αποτέλεσμα, την εισβολή της τουρκικής πολιτικής στη Θράκη.

Η Ελλάδα μετά την είσοδό της στο ΝΑΤΟ, θα εγκλωβίσει αρκετές περιοχές, ικανές για να δεχθούν μόνο στρατιωτικά έργα και “ανεπιθύμητους δημόσιους υπαλλήλους και στρατιωτικούς”.

Το “θα σε στείλω στον Έβρο” ήταν το σύνθημα και σημειώθηκε το οξύμωρο ο χώρος συνόρων να είναι  χώρος εξορίας!

Βέβαια αυτός ο καθορισμός ενός συγκεκριμένου ρόλου για τη Θράκη, είχε τις επιπτώσεις του στην οικονομική, κοινωνική, δημογραφική ισορροπία, με τα επακόλουθα της ερήμωσης, της μετανάστευσης, της περιθωριοποίησης.

Η Θράκη καθόλη τη μεταπολεμική περίοδο έμεινε έξω από τους κρατικούς προγραμματισμούς που είχαν σχέση με την ανάπτυξή της, με αποτέλεσμα να αποτελεί ακόμη και σήμερα μία από τις πιο φτωχές περιφέρειες της Ευρώπης. Παράλληλα στο πολιτικό πεδίο, η στάση της Ελλάδας απέναντι στη Θράκη θα επηρεαστεί σημαντικά, καθοριστικά στη συνέχεια, μετά το 1952, είτε με την πίεση για αλλαγή από μουσουλμανικών σε Τουρκικών του χαρακτηρισμού των μειονοτήτων, είτε με τα μορφωτικά πρωτόκολλα, είτε με την ανοχή στο ρόλο του Τουρκικού προξενείου της Κομοτηνής και τη δημιουργία κλίματος έντασης στην περιοχή.

 

Μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο και την κατάληψη του 40% του εδάφους της, αρχίζει να γίνεται πιο έντονη από την τουρκική πλευρά, η αμφισβήτηση της Θράκης, η οποία κορυφώνεται με τις κινήσεις στις εθνικές, τοπικές νομαρχιακές-περιφερειακές εκλογές, για τις εκλογές για το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο και με τη δημιουργία «ανεξάρτητων μειονοτικών συνδυασμών».

Μετά την αλλαγή της γεωγραφίας το 1989 και το τέλος της ψυχροπολεμικής εποχής, άλλαξε και ο ρόλος της Θράκης. Η Τουρκία βλέποντας να αλλάζουν οι όροι του παιχνιδιού προσάρμοσε την πολιτική της στην μεταψυχροπολεμική εποχή. Υλοποιεί πολιτικές διεθνοποίησης του θέματος των μουσουλμανικών μειονοτήτων, που συνεχίζει να τις ονομάζει τουρκικές, ανακινεί συνέχεια θέμα παιδείας και θρησκευτικής ελευθερίας των μειονοτήτων, δημιουργώντας εντάσεις και εντυπώσεις, ενώ έντονη κινητοποίηση αναπτύσσεται και με το θέμα των μουφτήδων τους Ξάνθης και τους Κομοτηνής, που έχει διορίσει το Ελληνικό κράτος και δε τους δέχεται η Τουρκία, ζητώντας εκλογή.

Στη Θράκη η τουρκική πολιτική χρησιμοποίησε και συνεχίζει να χρησιμοποιεί μεθόδους που έχουν σαν σκοπό τη συνένωση και των εκτουρκισμό των μουσουλμανικών μειονοτήτων, έτσι ώστε να αποκτήσουν τεχνητή τουρκική συνείδηση, θεωρώντας ως «μητέρα πατρίδα», την Τουρκία. Εδώ θα πρέπει να προστεθεί η τουρκική προσπάθεια να αναγνωρισθούν οι μουσουλμανικές μειονότητες ως μία εθνική τουρκική μειονότητα.

Η τουρκική πολιτική αποβλέπει στη δημιουργία δεσμών πολιτικών, αλυτρωτικών στην ουσία  υπό κηδεμονία και εύκολα ελεγχόμενες και «πολιτιστικών» συνισταμένων,  στην από κοινού αντίληψη της κρατικής τουρκικής προπαγάνδας) μεταξύ «δυτικής και ανατολικής Θράκης» αλλά και μεταξύ «δυτικής Θράκης και νοτίων βουλγαρικών επαρχιών».

Είναι προφανές ότι η τουρκική πολιτική προσπαθεί να υπονομεύσει κάθε προσπάθεια διαφορετικότητας μέσα στους μουσουλμάνους, τρομοκρατώντας με κάθε τρόπο τις προσπάθειες των Πομάκων και των Ρωμά για ανάκτηση της ταυτότητάς τους και απεμπλοκής από τους τουρκικούς μηχανισμούς. Μάλιστα σε κάθε ευκαιρία γίνεται αναφορά από καθεστωτικούς παράγοντες από την Τουρκία, από τους ψευδομουφτήδες, στη μία και ενιαία μειονότητα, δηλαδή την «τουρκική» και στον αγώνα που πρέπει να συνεχιστεί ώστε «να γίνει η δυτική Θράκη τουρκική».

Από την άλλη πλευρά η ελλαδική πολιτική για τη Θράκη  περιορίστηκε σε πολιτικές κινήτρων, με στόχο περισσότερο τη στήριξη του εισοδήματος και του κέρδους και λιγότερο την ανταγωνιστικότητα και τη βιωσιμότητα της οικονομίας.

Η διαπίστωση για την οποία πρέπει να ληφθούν άμεσα πρωτοβουλίες, πολιτικές, οικονομικές, αναπτυξιακές, εκπαιδευτικές και κοινωνικές, είναι αποκλειστικά μία και μοναδική: Η Θράκη είναι ανάμεσα σε συμπληγάδες.

Από την μία πλευρά δρα ανενόχλητα ένας ποικιλόμορφος τουρκικός εθνικισμός με εκατοντάδες παραμέτρους, που καθημερινώς εκτείνει τη δραστηριότητά του, προκαλώντας και δυναμιτίζοντας τόσο την ειρηνική συμβίωση μεταξύ πλειονοτικών και μειονοτικών, όσο και την ελληνική ασφάλεια και εθνική κυριαρχία.

Από την άλλη πλευρά βρίσκεται, η για χρόνια αδιάφορη Ελλάδα που αγνοεί τη Θράκη και τα προβλήματά της και που έχει μείνει με την πολύχρονη φλυαρία περί «ενσωμάτωσης» ή «ένταξης» της μειονότητας στην ελλαδική κοινωνία, χωρίς να βλέπει τον επεκτατισμό της Τουρκίας και την καταπίεση Ελλήνων πολιτών, χριστιανών και μουσουλμάνων, Πομάκων, Ρομά και τουρκόφωνων. Είναι αναμφισβήτητο και προφανές πως, δεν μπορεί να συνεχιστεί ούτε η τουρκική εθνικιστική πρόκληση η οποία έχει άμεση επίπτωση στις μουσουλμανικές μειονότητες, πόσο μάλλον δεν μπορεί να συνεχιστεί η αδιαφορία της Ελλάδας για τον κρίσιμο και ζωτικής σημασίας χώρο της Θράκης.

 Έσχατο και σημαντικό:  Στην τουρκική καθημερινή απειλή και στα τουρκικά σχολικά εγχειρίδια υπάρχει συνεχώς η αναφορά για την Ελλάδα που ενσωματώνει περιοχές της πρώην Οθωμανικής αυτοκρατορίας λειτουργώντας "ιμπεριαλιστικά" (!) Ενσωμάτωση Θεσσαλίας, Ηπείρου, Μακεδονίας, Θράκης, Αιγαίου, ενώ  την ίδια φρασεολογία χρησιμοποιούν δυστυχώς και πολλοί θεσμικοί στην Ελλάδα....

Στην πολιτική  η ουσία οφείλει να συνυπάρχει και να συμβαδίζει με το συμβολισμό: Απελευθέρωση λοιπόν της Θράκης,  όχι ενσωμάτωση και ο νοών νοείτω !

Феофанис Малкидис – профессор Университета Пантион (г.Афины)

Феофанис Малкидис.

Доктор Университета Пантион. Член Международной ассоциации ученых по изучению геноцида.

 

14 мая 1920 г. во Фракии: освобождение, а не присоединение!

После геноцида фракийцев, понтийцев и малоазиатов эллинизм предшествовал (и продолжал) и в условиях олигархии отечественной и балансирования интересов западных держав перед лицом побежденной Османской империи определение армии и флота до 1920 г. при освобождении Восточной и Западной Фракии. Свободная область достигла Цаталцы, на расстоянии двадцати километров от Константинополя и полуострова Галлиполи, и Фракия вздохнула по-гречески и вольно после шестисотлетнего рабства.

Также были освобождены Имброс и Тенедос и район Смирны, данные о которых были скреплены Севрским мирным договором.

Однако менее чем за два года быстрое развитие событий на малоазийском фронте, изменение ориентации и политики великих держав по отношению к кемалистам привели к подписанию Муданийского договора о перемирии, по которому греческой армии предписывалось не эвакуироваться. только Иония, где теперь был написан (трагический) эпилог присутствия веков, но в течение пятнадцати дней также и Восточная Фракия, где были сильные военные силы и сильный греческий элемент.

Потеря Фракии была закреплена в Лозанне, где 30 января 1923 г. были подписаны греко-турецкая конвенция и протокол «об обмене греческим и турецким населением».

Согласно первой статье протокола от 1 мая 1923 г., был обязательный обмен турецких граждан-христиан на мусульман греческой национальности, при этом исключались мусульмане Фракии. Греки Константинополя (население 390 000 человек), а также греки Имвроса и Тенедоса (население 12 000 человек) также были исключены.

Лозаннский договор, навязанный большими экономическими и политическими интересами, подтвердил новую реальность в греческой («западной») Фракии, которая приняла большое количество беженцев из восточной Фракии, в то время как восточно-фракийские беженцы поселились в других областях. .

Греко-турецкий пакт о дружбе (1930 г.) был важным прорывом для Фракии и не только работал в финансовом отношении в ущерб беженцам, поскольку « подавляющее большинство из них видели возможность компенсации за утраченное имущество», но и действовал морально . и политически как первое средство для исчезновения беженцев, исчезновения памяти. В качестве печати политической «дружбы» сразу после подписания пакта придет предложение о присуждении Нобелевской премии мира учителю Гитлера, естественному и моральному виновнику Геноцида Мустафе Кемалю!

После войны, после жесткой фашистско-фашистской оккупации Германией и Болгарией, а также гражданской войны последовало совместное вступление Греции и Турции в НАТО, в 1952 г.

Турция продолжала свою деятельность, направленную на мусульманские меньшинства во Фракии (в сфере образования по данным 1951 и 1968 гг.), греческое меньшинство в Стамбуле (погромы 1955 г., депортации в 1964 г.), Имброс и Тенедос (создание сельских открытых тюрем, депортации), с основная цель уничтожения греков и создания ситуации давления во Фракии (параллельно с тем, что на Кипре и в Эгейском море).

Во Фракии Турция воспользовалась холодной войной и потребовала от Греции союзников помаков, а также цыган, выучить турецкий язык. Этот союз представлял для него интерес, поскольку он предпочитал видеть, как помаки и римляне изучают турецкий язык и подвергаются турецкой пропаганде, независимо от того, будет ли это иметь долгосрочные последствия для Греции, вместо того, чтобы увидеть, как они окажутся в другом противоборствующем лагере. именно в Болгарии.

Турецкое давление будет продолжаться в Греции в отношении мусульманских меньшинств, требуя изменения названия в 1955 году на «турецкое» (меньшинство), давление, которое со временем усилилось, и дальнейшего сближения между двумя сторонами. Две страны вели себя одинаково в 1951 и 1968 годах, когда были подписаны протоколы об образовании, что привело к вторжению турецкой политики во Фракию.

Греция после вступления в НАТО огородит несколько территорий, способных принимать только военные проекты и «нежелательных госслужащих и военных».

«Я пошлю тебя на Эврос» — таков был лозунг, и было отмечено, что приграничье — это район изгнания!

Конечно, это определение особой роли Фракии повлияло на экономический, социальный и демографический баланс с последствиями опустынивания, миграции, маргинализации.

На протяжении всего послевоенного периода Фракия была исключена из государственных планов, связанных с ее развитием, в результате чего она до сих пор остается одним из беднейших регионов Европы. В то же время в политической области на отношение Греции к Фракии после 1952 года будет оказывать значительное и решающее влияние либо давление с целью перехода с мусульманского на турецкое в характеристике меньшинств, либо образовательные протоколы, либо терпимость роль турецкого консульства в Комотини и создание атмосферы напряженности в регионе.

После турецкого вторжения на Кипр и оккупации 40% его территории вопросы Фракии начинают становиться более интенсивными с турецкой стороны, что завершается движениями на национальных, местных префектурно-региональных выборах, на выборах в Европарламент и создание «независимых ассоциаций меньшинств».

После смены географии в 1989 году и окончания эпохи холодной войны изменилась и роль Фракии. Турция, увидев, что условия игры изменились, скорректировала свою политику с учетом эпохи после окончания холодной войны. Осуществляет политику интернационализации вопроса мусульманских меньшинств, которые он продолжает называть турецкими, постоянно поднимает вопрос об образовании и религиозной свободе меньшинств, создавая напряженность и впечатление, в то время как интенсивная мобилизация развивается с вопросом муфтиев Ксанти и Комотини, Греческое государство и Турция не принимают их , требуя выборов.

Во Фракии турецкая политика использовала и продолжает использовать методы, направленные на объединение и тюркизацию мусульманских меньшинств, чтобы приобрести искусственное турецкое сознание, рассматривая Турцию как «родину». К этому следует добавить попытку Турции признать мусульманские меньшинства национальным турецким меньшинством.

Турецкая политика направлена на создание политических связей, по существу освобождающих под опекой и легко контролируемых и «культурных» компонентов, в общем восприятии турецкой государственной пропаганды) между «западной и восточной Фракией», а также между «западной Фракией и южными болгарскими провинциями».

Очевидно, что турецкая политика пытается подорвать любую попытку разнообразия среди мусульман, всячески терроризируя попытки помаков и цыган восстановить свою идентичность и выйти из турецких механизмов. Действительно, агенты режима из Турции, псевдомуфтии ссылаются при каждом удобном случае на единственное и неповторимое меньшинство, то есть на «турок», и на борьбу, которая должна продолжаться, чтобы «сделать западную Фракию Турецкий".

С другой стороны, греческая политика в отношении Фракии ограничивалась политикой стимулирования, направленной больше на поддержку доходов и прибыли, чем на конкурентоспособность и жизнеспособность экономики.

Вывод, для которого необходимо немедленно предпринять инициативы, политические, экономические, развивающие, образовательные и социальные, исключительно один и единственный: Фракия находится среди созвездий.

С одной стороны, беспрепятственно действует разнообразный турецкий национализм с сотнями параметров, который ежедневно расширяет свою деятельность, провоцируя и динамизируя как мирное сосуществование между большинством и меньшинством, так и безопасность Греции и национальный суверенитет.

С другой стороны, Греция, которая годами была безразлична к Фракии и ее проблемам и осталась с давними разговорами об «интеграции» или «интеграции» меньшинства в греческое общество, не видя экспансии Турции и угнетение греческих граждан, христиан и мусульман, помаков, цыган и тюркоязычных. Бесспорно и очевидно, что турецкая националистическая провокация, оказывающая прямое воздействие на мусульманские меньшинства, не может продолжаться, не говоря уже о безразличии Греции к критически важному району Фракии.

 Последнее и важное: в турецкой ежедневной угрозе и в турецких учебниках постоянно упоминается, что Греция, включающая области бывшей Османской империи, осуществляет «империалистическую» (!) интеграцию Фессалии, Эпира, Македонии, Фракии, Эгейского моря, используя при этом одни и те же фраза К сожалению, многие заведения в Греции....

В политике сущность должна сосуществовать и идти рука об руку с символикой: Итак, освобождение Фракии, а не интеграция, надеюсь, разумные поймут!