Малкидис САМОФРАКИЙСКОЕ ОСВОБОЖДЕНИЕ 2023

Дорогие друзья,

Прилагается статья ведущего греческого историка Феофаниса Малкидиса, специалиста и борца за признание Геноцида греков Востока, «У нас есть земля и родина, когда у нас есть корабли и море»: 19 октября 1912 года, освобождение о. Самофраки и национальный суверенитет Греции в Эгейском море.» (статья на греческом и в переводе -google translation- на русском языках).

 

Феофанис Малкидис. Доктор Университета Пантейон

«У нас есть земля и родина, когда у нас есть корабли и море»: 19 октября 1912 года, освобождение о. Самофраки и национальный суверенитет Греции в Эгейском море».

Параллельно с греческой армией, освобождавшей один за другим города и столицу Македонии, флот «с неукротимым натиском» под командованием адмирала Павлоса Кунтуриотиса спустя почти шестьсот лет освободил Эгейское море и сделал бесспорным греческий национальный суверенитет. Фактически после 8 октября 1912 года и освобождения Лемноса стратегически важный порт острова Мудрос стал базой греческого флота, который в составе трех эскадр направился на освобождение Эгейских островов:

1-я эскадрилья «АВЕРОФ», «ПСАРА», «НАВКРАТУСА» и «ЛЕОН» для освобождения Имброса и Самофракии,

2-я эскадрилья «СПЕЦАИ», «ГИДРА», «ТИЕЛЛА» и «ЛОГИ» для освобождения Тасоса и

3-я эскадрилья «КАНАРИС» с «Т/П 14» за освобождение Агиос Эфстратиос.

Греческий флот разбивает османский флот и освобождает Эгейское море: 17.10.1912 Имброс, Тасос и Агиос Евстратиос. 19.10.1912 Самофракийцы, 21.10.1912: Рыбаки. 24.10.1912: Тенедос, 11.02.1912: полуостров Афон, 11.11.1912: Лесбос, 11.03.1912: Хиос, 14.11.1912: Ойнусс, 27.11.1912: Икария , 3.02.1913: Самос.

На Самофракии, когда греки увидели флот, волнение было неописуемым, так как свобода наступила через 550 лет, заплатив тяжёлый кровавый налог в Холокосте 1 сентября 1821 года, волнение, достигшее апогея, когда через некоторое время развевал на острове греческий флаг.

Первой заботой моряков был арест османских властей, т.е. немногочисленных жандармов, которые перед сдачей умоляли первосвященнического комиссара А. Папандреу заступиться за их жизни, что и было сделано, после того как священник передал их начальнику знаменосца ВМФ Константиноса Панайоту. В своем отчете об освобождении Самофракии Панайоту упоминает, среди прочего, следующее:

«Во исполнение Вашего текущего приказа-документа № 34 и от 17 имею честь сообщить Вам, что по моей высадке на Самотракийских островах, они немедленно приступили к захвату его на пляже Лименархио, подняв его с условленным Вами честью Греческий флаг. После того, как я разместил охрану одного корабля и 8 матросов, я приступил к конфискации соседнего склада, в котором находилось некоторое количество ячменя, пшеницы и других фруктов. Тысячи жителей, все греки, за исключением двух османских семей. …..Они пошли в церковь, где вопреки прихожанам совершалось славословие.... В Самотраки, 19 октября 1912 г., Con/nos Panagiotou-Ensign».

В номере газеты «Эмброс» от 20 октября 1912 года, среди прочих, говорится следующее:

"ЗАХВАТ ОСТРОВОВ ТАСС, ИМБРУС - СТРАТИС САМОТРАКИС ОФИЦИАЛЬНО ОБЪЯВЛЕН. Несмотря на вице-адмирала, были получены следующие подробности захвата островов Тасос, Стратис Агиос Эфстратиу), Имброс и Самофракия... .

Сегодня утром флот отплыл в Самофракию и, высадив корабль под командованием знаменосца Панагиота, занял ее. . Флот постоянно патрулирует вокруг Дарданелл, тщетно ожидая ухода противника.

В номере газеты «Скрип» от 20 октября 1912 года публикуется соответствующая новость: «НАШ ФЛОТ ЗАХВАТИЛ ДРУГИЕ ОСТРОВА ТОЖЕ ОФИЦИАЛЬНЫЙ ТЛ/МА. Вопреки вице-адмиралу, следующие подробности захвата из островов Тасос были приняты Имброс, Агиос Эфстратиу или Алониссос, и Самотраки…».

В Лозаннском договоре (1923 г. - статья 12) закреплена новая ситуация в северо-восточной части Эгейского моря: «Решение, принятое 13 февраля 1914 г. на Лондонской конференции во исполнение статей 5 Лондонского договора от 17 мая/ 30, 1913 г. и 15 Афинского договора от 1/14 ноября 1913 г., уведомленного греческому правительству 13 февраля 1914 г. и касающегося суверенитета Греции над островами Восточного Средиземноморья, за исключением Имброса и Тенедоса. и острова Лагос (Черные), сам из островов Лемнос, Самотраки, Митилини, Хиос, Самос и Икария, ратифицирован при условии соблюдения положений настоящего Договора, касающихся островов, находящихся под суверенитетом Италии, которые обсуждаются в статье 15 дюймов.

После освобождения Самотраки стала субадминистрацией префектуры Лесбос, за исключением периода с 28 октября 1916 года по 18 апреля 1917 года, когда она принадлежала субадминистрации Лемнос. Во время оккупации Болгария была интегрирована в состав союзницы нацистской Германии, а эллинизм острова пережил невообразимо суровый и трудный период лишений и испытаний.

После Второй мировой войны Самотраки стал частью префектуры (сегодняшней региональной единицы) Эврос и единственным греческим островом Фракийских Спорад (наряду с Имбро и Тенедосом), который оставался под суверенитетом Греции. На его границах находится скалистый остров Зурафа (Ладоксера), который является восточной оконечностью морской территории Греции и будущей исключительной экономической зоной.

Празднование освобождения Самофракии и остальных островов Эгейского моря является сегодня актом сохранения национального суверенитета. «Мы имеем сушу и родину, когда имеем корабли и море», — писал «отец» Истории Геродот, а Фемистокл в своей речи к афинянам ясно дает понять, что «ваша родина — это двести новых». Для эллинизма национальный суверенитет Греции в Эгейском море, военно-морская мощь на наших морских границах составляют необходимое и достаточное условие для его выживания, долголетия и прогресса. Там, на суше и в водах Эгейского моря, в его защите будет решаться будущее нашей нации.

 

Θεοφάνης Μαλκίδης, Διδάκτωρ Παντείου Πανεπιστημίου.
«Έχουμε γη και πατρίδα, όταν έχουμε πλοία και θάλασσα»: 19 Οκτωβρίου 1912, η  απελευθέρωση της Σαμοθράκης και  η ελληνική εθνική κυριαρχία στο Αιγαίο.»

Παράλληλα με τον ελληνικό στρατό ο οποίος  απελευθέρωνε την μία μετά την άλλη τις πόλεις και την πρωτεύουσα της  Μακεδονίας, το Πολεμικό  Ναυτικό, «μεθ’ ὁρμῆς ἀκαθέκτου», υπό τον Ναύαρχο Παύλο Κουντουριώτη, απελευθέρωνε μετά από σχεδόν εξακόσια χρόνια το Αιγαίο και καθιστούσε αδιαμφισβήτητη την ελληνική εθνική κυριαρχία. Μάλιστα  μετά την   8η  Οκτωβρίου 1912 και την  απελευθέρωση της  Λήμνου, το στρατηγικής  σημασίας λιμάνι του νησιού στο Μούδρο έγινε το  ορμητήριο του ελληνικού στόλου, ο οποίος σε σχηματισμό τριών μοιρών, κατευθύνθηκε για την απελευθέρωση των νησιών του Αιγαίου :

1η Μοίρα «ΑΒΕΡΩΦ», «ΨΑΡΑ», «ΝΑΥΚΡΑΤΟΥΣΑ» και «ΛΕΩΝ» για την  απελευθέρωση της Ίμβρου και της Σαμοθράκης,

2η Μοίρα «ΣΠΕΤΣΑΙ» «ΥΔΡΑ» «ΘΥΕΛΛΑ» και «ΛΟΓΧΗ» για την απελευθέρωση της Θάσου και

3η Μοίρα «ΚΑΝΑΡΗΣ» με το «Τ/Π 14» για την  απελευθέρωση του Άγιου Ευστράτιου.

Ο Ελληνικός στόλος νικά τον Οθωμανικό και απελευθερώνει  το Αιγαίο:  17/10/1912 Ίμβρος, Θάσος και Άγιος Ευστράτιος. 19/10/1912 Σαμοθράκη, 21/10/1912: Ψαρά. 24/10/1912: Τένεδος, 2/11/1912: χερσόνησος Αγίου Όρους, 11/11/1912: Λέσβος,  3/11/1912: Χίος, 14/11/1912: Οινούσσες, 27/11/1912: Ικαρία, 02/3/1913: Σάμος.

Στη Σαμοθράκη με το που αντίκρισαν οι Έλληνες το στόλο, ο ενθουσιασμός ήταν απερίγραπτος, αφού η λευτεριά ερχόταν μετά από 550 χρόνια, έχοντας πληρώσει βαρύ φόρο αίματος στo Ολοκαύτωμα της 1ης Σεπτεμβρίου του 1821, ενθουσιασμός που  έφθασε στο αποκορύφωμα, όταν μετά από λίγο κυμάτιζε στο νησί η Ελληνική σημαία.

Πρώτο μέλημα των ναυτών, ήταν η σύλληψη των οθωμανικών αρχών, δηλαδή των λίγων  χωροφυλάκων, οι οποίοι πριν παραδοθούν, παρακάλεσαν τον Αρχιερατικό Επίτροπο Α. Παπανδρέου να μεσολαβήσει για τη ζωή τους, κάτι που έγινε, αφού ο ιερέας τους παρέδωσε στον επικεφαλή του αγήματος σημαιοφόρο του Πολεμικού Ναυτικού Κωνσταντίνο Παναγιώτου. Στην σχετική με την απελευθέρωση της Σαμοθράκης έκθεσή του ο Παναγιώτου αναφέρει μεταξύ των άλλων και τα εξής:

«Εις εκτέλεσιν της υπ’ αριθμ. 34 και από 17 τρέχοντος εγγράφου διαταγής υμών, λαμβάνω την τιμήν να σας αναφέρω ότι άμα τη αποβιβάσει μου εν τη Νήσω Σαμοθράκη προέβην αμέσως εις την κατάσχεσιν του εν τη παραλία Λιμεναρχείου, υψώσας επ’ αυτού με τας κεκανονισμένας τιμάς την ελληνικήν Σημαίαν. Αφού δε εγκατέστησα φρουράν εξ ενός διόπου και 8 ναυτών, προέβην εις την κατάσχεσιν παρακείμενης αποθήκης εν η υπήρχε ποσότης κριθής, σίτου και άλλων καρπών….. Είτα δε παραλαβών το υπόλοιπον του αγήματος, μετέβην και κατέλαβον την κυρίως πόλιν της Σαμοθράκης, κατοικουμένην εκ τεσσάρων χιλιάδων περίπου κατοίκων, απάντων Ελλήνων, πλην δύο οικογενειών οθωμανών. ….. Μετέβην είτα εις την εκκλησίαν όπου ετελέσθη δοξολογία παρά των κατοίκων….  Εν Σαμοθράκη τη 19η-10-1912 Κων/νος Παναγιώτου-Σημαιοφόρος»

Η  έκδοση της 20ης Οκτωβρίου 1912 της εφημερίδος «Εμπρός», γράφει μεταξύ των άλλων τα εξής:

«Η ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΩΝ ΝΗΣΩΝ ΘΑΣΣΟΥ ΙΜΒΡΟΥ – ΣΤΡΑΤΗΣ ΣΑΜΟΘΡΑΚΗΣ ΕΠΙΣΗΜΟΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ Παρά του υποναυάρχου αρχηγού ελήφθησαν αι ακόλουθοι λεπτομέρειαι της καταλήψεως των νήσων Θάσου, Στράτη Αγίου Ευστρατίου), Ίμβρου και Σαμοθράκης….

Σήμερον την πρωΐαν άπας ο στόλος κατέπλευσεν εις Σαμοθράκην και αποβιβάσας άγημα υπό του σημαιοφόρου Παναγιώτου κατέλαβον ταύτην. Ο στόλος περιπολεί διαρκώς περί τα Δαρδανέλλια αναμένων ματαίως την έξοδον του εχθρού.Ο αρχηγός του στόλου υποναύαρχος Π. ΚΟΥΝΤΟΥΡΙΩΤΗΣ»

Στην έκδοση της 20ης Οκτωβρίου  1912 της εφημερίδος «Σκρίπ», δημοσιεύεται η σχετική είδηση: «Ο ΣΤΟΛΟΣ ΜΑΣ ΚΑΤΕΛΑΒΕ ΚΑΙ ΑΛΛΑΣ ΝΗΣΟΥΣ ΤΟ ΕΠΙΣΗΜΟΝ ΤΛ/ΜΑ Παρά του υποναυάρχου αρχηγού ελήφθησαν αι ακόλουθοι λεπτομέρειαι της καταλήψεως των νήσων Θάσου, Ίμβρου, Αγίου Ευστρατίου ή Αλονήσου, και Σαμοθράκης….. »

Με την Συνθήκη της Λωζάννης (1923- Άρθρο 12), κατοχυρώνεται η νέα κατάσταση στο βορειοανατολικό Αιγαίο:« Η ληφθείσα απόφασις τη 13η Φεβρουαρίου 1914 υπό της Συνδιασκέψεως του Λονδίνου εις εκτέλεσιν των άρθρων 5 της Συνθήκης του Λονδίνου της 17/30 Μαίου 1913, και 15 της Συνθήκης των Αθηνών της 1/14 Νοεμβρίου 1913, η κοινοποιηθείσα εις την Ελληνικήν Κυβέρνησιν τη 13 Φεβρουαρίου 1914 και αφορώσα εις την κυριαρχίαν της Ελλάδος επί των νήσων της Ανατολικής Μεσογείου, εκτός της Ίμβρου, Τενέδου και των Λαγουσών Νήσων (Μαυρυών), ιδία των νήσων Λήμνου, Σαμοθράκης, Μυτιλήνης, Χίου, Σάμου και Ικαρίας, επικυρούται, υπό την επιφύλαξη των διατάξεων της παρούσης Συνθήκης των συναφών προς τας υπό την κυριαρχίαν της Ιταλίας διατελούσας νήσους, περί ων διαλαμβάνει το άρθρον 15».

H Σαμοθράκη, μετά την απελευθέρωσή της   αποτέλεσε  Yποδιοίκηση του Nομού Λέσβου, εκτός από το χρονικό διάστημα από την 28η Οκτωβρίου 1916 μέχρι την 18η Απριλίου 1917, όταν ανήκε στην Υποδιοίκηση Λήμνου. Κατά τη διάρκεια της κατοχής ενσωματώθηκε στη σύμμαχο της Ναζιστικής Γερμανίας  Βουλγαρία και ο Ελληνισμός του νησιού πέρασε μία αφάνταστα  σκληρή και δύσκολη περίοδο στερήσεων και δοκιμασιών.

Μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η Σαμοθράκη αποτέλεσε τμήμα του Νομού (σήμερα Περιφερειακή Ενότητα) Έβρου και το μοναδικό ελληνικό νησί των Θρακικών Σποράδων (μαζί με την Ίμβρο και Τένεδο),  το οποίο  παρέμεινε υπό ελληνική κυριαρχία. Στα όρια της βρίσκεται η βραχονησίδα Ζουράφα( Λαδόξερα) η οποία αποτελεί το ανατολικό άκρο της ελληνικής θαλάσσιας επικράτειας και της μελλοντικής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης.

Η υπόμνηση της απελευθέρωσης της Σαμοθράκης και των υπόλοιπων νησιών του Αιγαίου, είναι η σημερινή πράξη διατήρησης της εθνικής κυριαρχίας. «Έχουμε γη και πατρίδα, όταν έχουμε πλοία και θάλασσα» έγραψε ο «πατέρας» της Ιστορίας, Ηρόδοτος, ενώ  ο  Θεμιστοκλής σε λόγο του προς τους Αθηναίους είναι σαφής όταν αναφέρει πως η «πατρίδα σας είναι αι διακόσιαι νήαι πεπληρωμέναι». Για τον Ελληνισμό η ελληνική εθνική κυριαρχία στο Αιγαίο, η ναυτική ισχύς στα θαλάσσια σύνορα μας,  αποτελεί την ικανή και αναγκαία συνθήκη για την επιβίωση, μακροημέρευση και πρόοδό του. Εκεί, στη Γη και στο Ύδωρ του Αιγαίου, στην υπεράσπισή του,  θα κριθεί το μέλλον του έθνους μας.