Малкидис 28_ое октября в Кастелоризо

Дорогие друзья,

Прилагается статья ведущего греческого историка Феофаниса Малкидиса, специалиста и борца за признание Геноцида греков Востока, «28-ое октября в Кастелоризо.»(статья на греческом и в переводе -google translation- на русском языках).

Θεοφάνης Μαλκίδης, Διδάκτωρ Παντείου Πανεπιστημίου.
«28η Οκτωβρίου στο Καστελλόριζο»

Παρότι υπάρχουν σημεία οίκησης ήδη από το 1660-1100 αιώνα π.Χ, οι ιστορικές αναφορές για  το Καστελλόριζο αρχίζουν από τον 4ο αιώνα π.Χ, όπου καταγράφεται με το όνομα Μεγίστη ή Μεγίστα, όνομα το οποίο προέκυψε από  ότι είναι το μεγαλύτερο νησί από τη συστάδα των δεκατεσσάρων (ανάμεσά τους  και η Ρω εκεί όπου η  Δέσποινα Αχλαδιώτη, επί 40 χρόνια από το 1943 ως το θάνατό της το 1982, ύψωνε την ελληνική σημαία) ή σύμφωνα με το μύθο, στον Μεγιστέα, τον πρώτο οικιστή. Μετά την κατάκτηση του νησιού  από τους Ιωαννίτες ιππότες  τον 14ο αιώνα,  υπάρχουν ονομασίες όπως  Castel Roux, Castellorizo, Castello Rozzo, Castello Rugio, ενώ μία πηγή αναφέρει ότι το Καστελλόριζο προέκυψε από το Castello Rosso, λόγω του κόκκινου χρώματος του βράχου από τον οποίο χτίστηκε το κάστρο από τους Ιωαννίτες.

Το νησί, όπως δείχνουν και τα ναυάγια στην  περιοχή, δείχνουν ότι αποτέλεσε εμπορικό κόμβο για πολλά χρόνια. Στην κλασσική εποχή, η Μεγίστη κατακτήθηκε από τη Ρόδο και στη συνέχεια την ακολούθησε , όταν αποσπάστηκε  από την Αθηναϊκή Συμμαχία και εξελίχθηκε στη συνέχεια σε σημαντική εμπορική και ναυτική δύναμη. Στην ελληνιστική περίοδο το Καστελλόριζο ήταν υπό την κυριαρχία των Μακεδόνων και των διαδόχων του Πτολεμαίων και στη ρωμαϊκή εποχή, όταν η Ρόδος συμμάχησε με τη Ρώμη, ακολούθησε και η Μεγίστη εξελισσόμενη σε ορμητήριο των Ρωμαίων.

Στους βυζαντινούς χρόνους εντάχθηκε στο Θέμα των Κιββύρων της Παμφηλίας που περιελάμβανε τη νοτιοδυτική Μικρά Ασία και τον 14ο αιώνα όπως αναφέραμε κατακτήθηκε από τους Ιωαννίτες. Στη συνέχεια πέρασαν πολλοί κατακτητές και συγκεκριμένα Αιγύπτιοι, Καταλανοί, Οθωμανοί, Λατίνοι, Ισπανοί, Γάλλοι, Ενετοί. Τον 17ο αιώνα το νησί κατακτήθηκε από τους Οθωμανούς, ενώ ο  Λάμπρος Κατσώνης πολιόρκησε και γκρέμισε το οχυρό το 1788 και το 1797 επανέρχονται οι Οθωμανοί μέχρι την κατάληψη του νησιού από τον ρωσικό στόλο. Στη συνέχεια επικρατεί ξανά  η Οθωμανική διοίκηση, ενώ στην Επανάσταση  το νησί  είχε 14.000 κατοίκους, οι οποίοι μάλιστα συμμετείχαν ενεργά στον απελευθερωτικό αγώνα με τα εξοπλισμένα πλοία τους.

Παρά τη συμμετοχή των κατοίκων στην Επανάσταση, το Πρωτόκολλο του Λονδίνου (1830) δεν συμπεριέλαβε τα Δωδεκάνησα στο νέο ελληνικό κράτος. Τότε πολλοί Καστελοριζιοί καταφεύγουν για την σε νησιά των Κυκλάδων, στην Κάρπαθο και την Κάσο με αποτέλεσμα να συρρικνωθεί ο πληθυσμός δραματικά.

Το 1911 με τον Ιταλοτουρκικό πόλεμο, τα Δωδεκάνησα καταλαμβάνονται από τους Ιταλούς. Παρά το γεγονός ότι Τούρκοι και Ιταλοί υπέγραψαν συνθήκη για την αποχώρηση των τελευταίων από το νησί, οι Ιταλοί εκμεταλλευόμενοι την αναταραχή που είχε προκαλέσει το ξέσπασμα του Α’ Βαλκανικού Πολέμου δεν  το εγκατέλειψαν και αυτό οδήγησε σε αντίδραση της Τουρκίας και αποκλεισμό του νησιού. Το γεγονός έπληξε σημαντικά το Καστελλόριζο, καθώς διέκοψε κάθε οικονομική  δραστηριότητα.

Την 1η Μαρτίου του 1913, οι κάτοικοι του Καστελόριζου με την αρωγή Κρητών, κατέλυσαν τις οθωμανικές αρχές και κήρυξαν την ένωση του νησιού με την Ελλάδα. Το κίνημα ωστόσο δεν έγινε αποδεκτό από τον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο που επιθυμούσε να αποφευχθεί μείζον διεθνές επεισόδιο.

Το 1915, εν μέσω του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, το νησί καταλαμβάνεται από τους Γάλλους και οι Γερμανοί, σύμμαχοι της Τουρκίας θα βομβαρδίσουν το Καστελλόριζο, καταστρέφοντας πάνω από χίλια σπίτια, γεγονός που ωθεί ένα μεγάλο μέρος των κατοίκων εκ νέου σε αναγκαστική μετανάστευση, η οποία σταδιακά ερημώνει το νησί. Μετανάστευση η οποία συνεχίζεται και τα επόμενα χρόνια δημιουργώντας τις μεγάλες κοινότητες στο εξωτερικό κυρίως στην Αυστραλία, αλλά και  στις ΗΠΑ , την Αίγυπτο  και στην Ελλάδα  στη Ρόδο, στην Αθήνα, στον Πειραιά.

Με τη συνθήκη των Σεβρών το 1920, τα Δωδεκάνησα παραχωρούνται στην Ιταλία και ξεκινά μία σκληρή περίοδος κατοχής με απαγόρευση κάθε τι ελληνικού. Από την Ορθοδοξία, μέχρι την οικονομία και την παιδεία.

Στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου το Καστελλόριζο βομβαρδίζεται εκ νέου, καταλαμβάνεται από τους Άγγλους, οι οποίοι λεηλάτησαν το νησί και στη συνέχεια το έκαψαν, για να μην αφήσουν πίσω τα ίχνη τους….

Το Καστελλόριζο και όλα  Δωδεκάνησα  παρέμειναν υπό συμμαχική κυριαρχία μέχρι τη Συνθήκη Ειρήνης (Παρίσι 1946) η οποία αποφάσισε την παραχώρηση τους στην Ελλάδα το 1948, όταν την 7^η Μαρτίου  έγινε η επίσημη Ένωση με την Ελλάδα.

Σήμερα το Καστελλόριζο το οποίο κατοικείται από μερικές εκατοντάδες ηρωικούς για πολλούς λόγους κατοίκους,  αμφισβητείται από τους γνωστούς παλιούς κατακτητές και εισβολείς, αφού η  κατοχική Τουρκία  δεν αποδέχεται την αδιατάρακτη ενότητα των ελληνικών θαλασσίων συνόρων, από τον Έβρο μέχρι και το Καστελλόριζο, με το αιτιολογικό ότι το νησί των Δωδεκανήσων δεν ανήκει στο Αιγαίο, αλλά στη Μεσόγειο και πιο συγκεκριμένα στη Θάλασσα της Λεβαντίνης…

Ο Αχμέτ Νταβούτογλου με το «Στρατηγικό Βάθος» και ο Ερντογάν με τη «Γαλάζια Πατρίδα», δηλαδή με  τις αντιγραφές της θεωρίας του «Ζωτικού χώρου» της Ναζιστικής Γερμανίας,   περιγράφουν  τη διαχρονική επιδίωξη της Τουρκίας να «σβήσει» από την ελληνική επικράτεια το Καστελλόριζο.  Το νησί αποτελεί το μεγαλύτερο πρόβλημα της Τουρκίας και το οποίο προσπαθεί ν’αποκτήσει για να ανοίξει τα ενεργειακά κοιτάσματα της νοτιοανατολικής Μεσογείου. Η κατοχική – αναθεωρητική Τουρκία γνωρίζει τη μοναδική γεωπολιτική και γεωοικονομική αξία του Καστελλόριζου, αφού  με αυτό η Ελλάδα έχει κοινή Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ)  με την Κύπρο. Έτσι προσπαθεί να πείσει (εαυτόν και αλλήλους) ότι η Ελλάδα δεν έχει καμία απολύτως κυριαρχία, αμφισβητώντας δύο σημαντικές διεθνείς συνθήκες: 

1. Τη  Συνθήκη της Λωζάνης (24.7.1923) με την οποία  Τουρκία παραχώρησε στην Ιταλία (άρθρο 15)  δεκατέσσερα νησιά (Αστυπάλαια, Ρόδος, Χάλκη, Κάρπαθος, Κάσος, Τήλος, Νίσυρος, Κάλυμνος, Λερός, Πάτμος, Λειψοί, Σύμη Κώς, Καστελλόριζο) με τις παρακείμενες νησίδες τους.

2. Τη Συνθήκη Ειρήνης των Παρισίων (1947) μεταξύ  των Συμμάχων  και της  Ιταλίας, με την οποία Συνθήκη  Ελλάδα πήρε τα προαναφερθέντα νησιά από την Ιταλία (άρθρο 14).

Επιπλέον ο Νόμος 518/1948 «Περί προσαρτήσεως της Δωδεκανήσου εις την Ελλάδα» (ΦΕΚ 7Α/9-1-1948) αποτελεί ένα διαχρονικό κείμενο και σημαντικό επιχείρημα για την διεθνή ενημέρωση γύρω από τα «Δωδεκάνησα» και φυσικά και για το Καστελλόριζο.

Η γραμμή των θαλάσσιων ελληνοτουρκικών συνόρων στα νησιά, ορίστηκε ότι είναι αυτή που διέρχεται από 51 καθορισμένα σημεία, η γεωγραφική θέση των οποίων προσδιορίζεται και αναφέρεται στους βρετανικούς υδρογραφικούς χάρτες No 236, 872, 1546, όπου διαπιστώνεται ότι το Καστελλόριζο ανήκει στην ελληνική επικράτεια.

 Η Τουρκία, μετά την τελική διαμόρφωση των διατάξεων της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της θάλασσας (1982), για να διεκδικεί στο Αιγαίο  και μην έχοντας επικυρώσει τη Σύμβαση (εντελώς παράδοξο και οξύμωρο), κατά καιρούς κατασκευάζει διάφορες θεωρίες, όπως αυτή  της μειωμένης επήρειας.

Η θεωρία υπάρχει στη διεθνή βιβλιογραφία, αλλά αφορά τον καθορισμό των Ζωνών του Δικαίου της Θάλασσας για νησιά που βρίσκονται μακριά από το σώμα του κυρίαρχου κράτους, χωρίς οποιαδήποτε γεωγραφική συνάφεια με αυτό.

Σύμφωνα με τη «Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας» (άρθρα 55 – 75), με την οποία και θεσμοθετήθηκε για πρώτη φορά η ΑΟΖ, αυτή περιλαμβάνει τον θαλάσσιο βυθό και το υπέδαφος του, που εκτείνεται πέραν των χωρικών υδάτων μέχρι, δυνητικά, την απόσταση των 200 ναυτικών μιλιών.

Στην ΑΟΖ, το κράτος δεν ασκεί πλήρη κυριαρχία (όλες τις αρμοδιότητες του κράτους), αλλά ειδικά κυριαρχικά δικαιώματα (έρευνα, εκμετάλλευση φυσικών πόρων κ.ά.) που καλύπτουν όλους τους φυσικούς πόρους, ζωντανούς και μη. ΑΟΖ έχουν τα νησιά, οι νησίδες και οι βραχονησίδες, μόνον εφόσον μπορούν να συντηρήσουν ανθρώπινη διαβίωση ή δική τους οικονομική ζωή.

Για ακατοίκητες νησίδες και βραχονησίδες δημιουργούνται ερωτήματα για το κατά πόσο μπορούν, υπό προϋποθέσεις, να έχουν ή όχι ΑΟΖ. Για τα νησιά που κατοικούνται, όπως το Καστελλόριζο, δεν γεννάται καμία αμφιβολία, συνεπώς διαθέτει δική του ΑΟΖ και αποτελεί σημείο οριοθέτησης της ελληνικής ΑΟΖ με αυτήν της Αιγύπτου και της Κύπρου.

Η θέση του Καστελλόριζου έχει πανικοβάλει την Τουρκία, καθώς χάνει τα θαλάσσια σύνορά της με την Αίγυπτο και της περιορίζει την ΑΟΖ. Μπροστά σε αυτήν την κατάσταση, η Τουρκία δείχνει να εγκαταλείπει την αιτία πολέμου («casus belli»)  για τα 12 ναυτικά μίλια, με αντάλλαγμα τη συναίνεση της Ελλάδας στη «διάσπαση» του εθνικού της χώρου, διαχωρίζοντας το Καστελλόριζο από το Αιγαίο και οριοθετώντας το στη Μεσόγειο ή στη Θάλασσα της Λεβαντίνης.

Έτσι η λεγόμενη «συνδιαχείριση του Αιγαίου» και η απομόνωση, το «σβήσιμο από τον χάρτη» του Καστελλόριζου, είναι στόχοι που η κατοχική Τουρκία  ουδέποτε εγκατέλειψε ή άλλαξε την πολιτική  της. Στην πολιτική αυτή ο Ελληνισμός οφείλει να αντισταθεί, να δείξει ότι μπορεί να υπερασπίσει κάθε μίλι στη θάλασσα, κάθε εκατοστό της γης  του Καστελλόριζου.

Σήμερα το Καστελλόριζο  είναι η εικόνα, η ματιά, το βλέμμα του Ελληνισμού, εκεί όπου η Ελληνικότητα παραφράζοντας τον Παλαμά, δεν μετριέται με το στρέμμα. Συμπυκνώνει την ελληνική ιστορία, την επώδυνη διαδρομή, την πορεία μέσα από κατακτήσεις,  είναι ο Ελληνισμός ο οποίος  όπως γράφει ο Σεφέρης είναι «ένα πέτρινο ακρωτήρι στη Μεσόγειο, που δεν έχει άλλο αγαθό παρά τον αγώνα του λαού του, τη θάλασσα, και το φως του ήλιου. Είναι μικρός ο τόπος μας, αλλά η παράδοσή του είναι τεράστια και το πράγμα που τη χαρακτηρίζει είναι ότι μας παραδόθηκε χωρίς διακοπή. Η ελληνική γλώσσα δεν έπαψε ποτέ της να μιλιέται. Δέχτηκε τις αλλοιώσεις που δέχεται καθετί ζωντανό, αλλά δεν παρουσιάζει κανένα χάσμα».

Ήρθα στο Καστελλόριζο την  28^η Οκτωβρίου, ως ταξίδι ζωής από την μία άκρη της Ελλάδας, τον Έβρο, για να νιώσω και να μεταφέρω τη συνέχεια της πατρίδας μας. Αδιάρρηκτη, χωρίς μειωμένη επήρεια, αλλά  με πλήρη κυριαρχία. Εκτός   του συμβολισμού,  η παρουσία του Ελληνισμού, η ουσιαστική στήριξη του μοναδικού αυτού νησιού της πατρίδας μας, είναι χρέος και καθήκον μας. Η Ελληνικότητα, το μέλλον, η επιβίωσή μας ως έθνους, η Γη και το Ύδωρ του έθνους μας, κρίνεται εδώ, στο Καστελλόριζο !

Феофанис Малкидис. Доктор Университета Пантейон

«28-ое октября в Кастелоризо.».

 

Хотя имеются признаки проживания еще в 1660-1100 веках до нашей эры, исторические упоминания о Кастелоризо начинаются с IV века до нашей эры, где он записан под названием Мегисти или Мегиста, название, возникшее из-за того, что это был самый крупный остров группа из четырнадцати человек (среди них Ро, где Деспина Ахладиоти в течение 40 лет, с 1943 года до своей смерти в 1982 году, поднимала греческий флаг) или, согласно легенде, Мегистее, первому поселенцу. После завоевания острова рыцарями Святого Иоанна в 14 веке появились такие названия, как Кастель Ру, Кастелоризо, Кастелло Роццо, Кастелло Руджио, а в одном источнике утверждается, что Кастелоризо возник из Кастелло Россо из-за красного цвета. цвет скалы, из которой был построен замок Иоаннитов.

Судя по затонувшим кораблям в этом районе, остров показывает, что на протяжении многих лет он был торговым центром. В классическую эпоху Мегистис был завоеван Родосом, а затем последовал за ним, когда он отделился от Афинского союза и впоследствии превратился в важную торговую и военно-морскую державу. В эллинистический период Кастелоризо находился под властью македонцев и преемников Птолемеев, а в римскую эпоху, когда Родос вступил в союз с Римом, за ним последовал Мегисти, превратившийся в римскую цитадель.

В византийские времена он входил в Фему кибвиров Памфилии, включавшую юго-запад Малой Азии, а в XIV веке, как мы уже упоминали, был завоеван иоанитами. Затем прошло множество завоевателей, а именно египтяне, каталонцы, османы, латиняне, испанцы, французы, венецианцы. В 17 веке остров был завоеван османами, а Ламброс Кацонис осадил и разрушил форт в 1788 году, а в 1797 году османы вернулись до оккупации острова русским флотом. Впоследствии османская администрация снова взяла верх, а во время революции на острове проживало 14 000 жителей, которые даже активно участвовали в освободительной борьбе на своих оборудованных кораблях.

Несмотря на участие жителей в революции, Лондонский протокол (1830 г.) не включил Додеканес в состав нового греческого государства. В то время многие кастелоризцы бежали на острова Киклады, в Карпатос и Касос, в результате чего население резко сократилось.

В 1911 году во время итало-турецкой войны Додеканес был оккупирован итальянцами. Несмотря на то, что турки и итальянцы подписали договор об уходе последних с острова, итальянцы, воспользовавшись суматохой, вызванной началом Первой Балканской войны, не покинули его, что вызвало реакцию Турции и блокада острова. Это событие существенно повлияло на Кастелоризо, поскольку оно остановило всю экономическую деятельность.

1 марта 1913 года жители Кастелоризоса с помощью критян свергли османскую власть и провозгласили союз острова с Грецией. Однако это движение не было принято премьер-министром Элефтериосом Венизелосом, который хотел избежать крупного международного инцидента.

В 1915 году, в разгар Первой мировой войны, остров оккупируют французы и немцы, союзники Турции, обстреливают Кастелоризо, разрушив более тысячи домов, что толкает большую часть жителей вновь на вынужденную миграцию. , который постепенно покидает остров. Миграция, которая продолжается и в последующие годы создал крупные общины за границей, главным образом в Австралии, но также в США, Египте и в Греции на Родосе, Афинах, Пирее.

По Севрскому договору 1920 года Додеканес отошёл к Италии, и начался суровый период оккупации с запретом на всё греческое. От православия, к экономике и образованию.

Во время Второй мировой войны Кастелоризо вновь подвергался бомбардировкам, был оккупирован англичанами, которые разграбили остров, а затем сожгли его, чтобы не оставить после себя своих следов....

Кастелоризо и весь Додеканес оставались под союзным суверенитетом до заключения Мирного договора (Париж, 1946 г.), по которому было решено передать их Греции в 1948 г., когда 7 марта состоялся официальный союз с Грецией.

Сегодня Кастелоризо, который по многим причинам населен несколькими сотнями героических жителей, оспаривается известными старыми завоевателями и захватчиками, поскольку оккупирующая Турция не признает ненарушенного единства морских границ Греции, от Эвроса до Кастелоризо, на том основании, что остров Додеканес принадлежит не Эгейскому, а Средиземному и, точнее, Левантийскому морю...

Ахмет Давутоглу с «Стратегической глубиной» и Эрдоган с «Голубой родиной», то есть с копиями теории «жизненного пространства» нацистской Германии, описывают долгосрочное стремление Турции «стереть» Кастелоризо с территории Греции. Остров является самой большой проблемой Турции, которую она пытается приобрести, чтобы открыть энергетические месторождения юго-восточного Средиземноморья. Оккупационно-ревизионистская Турция знает об уникальной геополитической и геоэкономической ценности Кастелоризоса, поскольку с ним Греция имеет общую исключительную экономическую зону (ИЭЗ) с Кипром. Вот как он пытается убедить (себя и других), что у Греции нет абсолютно никакого суверенитета, ставя под сомнение два важных международных договора:

1. Лозаннский договор (24.7.1923), по которому Турция предоставила Италии (статья 15) четырнадцать островов (Астипалея, Родос, Халки, Карпатос, Касос, Тилос, Нисирос, Калимнос, Лерос, Патмос, Лейпси, Сими Кос, Кастелоризо) с прилегающими к ним островками.

2. Парижский мирный договор (1947 г.) между союзниками и Италией, по которому Греция отняла у Италии вышеупомянутые острова (статья 14).

Кроме того, Закон 518/1948 «О присоединении Додеканеса к Греции» (Правительственный вестник 7A/9-1-1948) представляет собой вечный текст и важный аргумент для международной информации о «Додеканесе» и, конечно же, Кастелоризо.

Линия морской греко-турецкой границы на островах была определена как та, которая проходит через 51 определенную точку, географическое положение которых определено и упомянуто в британских гидрографических картах № 236, 872, 1546, где установлено что Кастелоризо принадлежит территории Греции.

  Турция, после окончательной формулировки положений Конвенции ООН по морскому праву (1982 г.), претендующая на Эгейское море и не ратифицировав Конвенцию (совершенно парадоксально и оксюморон), порой  конструирует различные теории, например теорию уменьшенного влияния.

Эта теория существует в международной литературе, но она касается определения зон морского права для островов, расположенных вдали от тела суверенного государства, без какой-либо географической привязки к нему.

Согласно «Конвенции ООН по морскому праву» (статьи 55–75), согласно которой ИЭЗ была впервые создана, она включает в себя морское дно и его недра, простирающиеся за пределы территориальных вод вплоть до потенциально Расстояние 200 морских миль.

В ИЭЗ государство осуществляет не полный суверенитет (все полномочия государства), а особые суверенные права (исследования, эксплуатация природных ресурсов и т. д.), которые охватывают все природные ресурсы, живые и неживые. Острова, островки и скалистые островки имеют ИЭЗ только в том случае, если они могут поддерживать человеческую жизнь или собственную экономическую жизнь.

В отношении необитаемых и скалистых островков возникают вопросы, могут ли они при определенных условиях иметь ИЭЗ. Насчет обитаемых островов, таких как Кастелоризо, сомнений нет, поэтому он имеет свою собственную ИЭЗ и является точкой разграничения между ИЭЗ Греции и ИЭЗ Египта и Кипра.

Позиция Кастелоризо вызвала панику в Турции, поскольку она теряет морскую границу с Египтом и ограничивает свою ИЭЗ. Столкнувшись с этой ситуацией, Турция, похоже, отказывается от причины войны («casus belli») на протяжении 12 морских миль в обмен на согласие Греции на «разделение» своего национального пространства, отделение Кастелоризо от Эгейского моря и разграничение это в Средиземном или Левантийском море.

Таким образом, так называемое «совместное управление Эгейским морем» и изоляция, «стирание с карты» Кастелоризоса являются целями, от которых оккупирующая Турция никогда не отказывалась и не меняла свою политику. Эллинизм должен противостоять этой политике, показать, что он может защитить каждую милю моря, каждый сантиметр земли Кастелоризоса.

Сегодня Кастелоризо — это образ, взгляд, взор эллинизма, где эллинизм, перефразируя Паламу, не измеряется акром. Концентрацией греческой истории, мучительным путешествием, путешествием через завоевания является эллинизм, который, как пишет Сеферис, представляет собой «каменный мыс в Средиземноморье, у которого нет иного блага, кроме борьбы его народа, моря и света света». солнце. Наше место маленькое, но его традиции огромны, и их характеризует то, что они передавались нам непрерывно. На греческом языке никогда не переставали говорить. Оно приняло изменения, которые принимает каждое живое существо, но не представляет собой никакого разрыва».

Я приехал в Кастелоризо 28 октября как путешествие на всю жизнь из одного конца Греции, Эвроса, чтобы почувствовать и передать непрерывность нашей родины. Непроницаемое, неослабевающее влияние, но с полным доминированием. Помимо символизма, наличие эллинизма, важнейшей опоры этого уникального острова нашей родины, является нашим долгом и долгом. Греция, будущее, наше выживание как нации, Земля и Вода нашей нации судятся здесь, в Кастелоризо!