Героический выход в Месолонги _Т.Малкидис

Дорогие друзья,

Прилагается статья ведущего греческого историка Теофаниса Малкидиса, специалиста и борца за признание Геноцида греков Востока, «Мои глаза не видели места более славного, чем это гумно». Месолонги, Вербное воскресенье 1826 г.» (статья на греческом и в переводе -google translation- на русском языках).

 

Θεοφάνης Μαλκίδης.

«Tα μάτια μου δεν είδαν τόπον ενδοξότερον από τούτο το αλωνάκι». Mεσολόγγι, Κυριακή των Βαΐων του  1826.

«Η επανάστασις η εδική μας δεν ομοιάζει με καμιάν απ’ όσες γίνονται την σήμερον εις την Ευρώπην. Ο εδικός μας πόλεμος ήτο ο πλέον δίκαιος, ήτον έθνος με άλλο έθνος, ήτο με ένα λαόν, όπου ποτέ δεν ηθέλησε να αναγνωριστεί ως τοιούτος, ούτε να ορκισθεί, παρά μόνο ό,τι έκαμνε η βία. Ούτε ο Σουλτάνος ηθέλησε ποτέ να θεωρήσει τον ελληνικόν λαόν ως λαόν, αλλ’ ως σκλάβους». Με τα λόγια αυτά περιγράφει την Παλιγγενεσία στα απομνημονεύματά του ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης.   

Η  απόφαση των Ελληνίδων και των Ελλήνων να σπάσουν τις αλυσίδες να αντισταθούν στην πείνα, στο παιδομάζωμα και τις σφαγές, στην εκμετάλλευση και την αδικία,  να ξεπεράσουν τις  ανθρώπινες αναστολές και  φοβίες, την προδοσία, τις διώξεις και τη διαρκή, την καθημερινή απειλή θανάτου. Αμέτρητα είναι τα περιστατικά  ανδρείας,  θάρρους,  αποφασιστικότητας των Ελληνίδων και των Ελλήνων που ωθήθηκαν  την αντιστασιακή ελληνικότητα, τις ελληνικές  αξίες, την Ορθοδοξία, για να κατορθώσουν  το «ποθούμενο», την Ελευθερία.

Η αντίδραση του Οθωμανικού κράτους είναι αναμενόμενη: βία,  Ολοκαυτώματα, Σφαγές, «Χαλασμός».

Οι πρώτες μαζικές δολοφονίες γίνονται στην Κωνσταντινούπολη, στην Αδριανούπολη,  στο Αίγιο, στην Πάτρα, στο Γαλαξείδι, στη Σμύρνη, στη Λέσβο, στις Κυδωνίες, στην Κω, στη Ρόδο, στην Κρήτη, στην  Κύπρο, στη Θεσσαλονίκη, στην Κασσάνδρα. Θα ακολουθήσει η σφαγή στη Σαμοθράκη, στη  Χίο, στη Νάουσα, στην   Κάσο, τα Ψαρά, στα εκατοντάδες χωριά της Πελοποννήσου που εξαφανίστηκαν από τον Ιμπραήμ, θα ακολουθήσει το μεγάλο έγκλημά του στο  Μεσολόγγι.

Το Μεσολόγγι  κήρυξε την επανάσταση στις 20 Μαΐου 1821 με τον Δημήτριο Μακρή και λίγους μήνες αργότερα, μετά την ήττα των Ελλήνων στη μάχη του Πέτα, τα τουρκικά στρατεύματα κατευθύνθηκαν προς το Μεσολόγγι και πολιόρκησαν την πόλη. Η πρώτη πολιορκία  διήρκεσε δύο μήνες και έληξε με αποτυχία των τουρκικών δυνάμεων. Στα μέσα του 1823 οι τουρκικές δυνάμεις σχεδίασαν νέα εκστρατεία. Οι αρχές και οι κάτοικοι της πόλης προετοιμάστηκαν για πολιορκία όμως τα τουρκικά στρατεύματα προτίμησαν να πολιορκήσουν το Αιτωλικό, γεγονός που αναφέρεται ως δεύτερη πολιορκία του Μεσολογγίου.   Μετά την αποτυχία του Ομέρ Βρυώνη   να καταλάβει το Μεσολόγγι στα 1822 και του Μουσταφά πασά το 1823, ο Σουλτάνος επέλεξε τον ικανότερο στρατηγό του, τον Ρεσίτ Πασά (Κιουταχής). Ο Κιουταχής, μετά  από προετοιμασία τρεισήμισι μηνών έφτασε μπροστά στο Μεσολόγγι στις 15 Απριλίου 1825 επικεφαλής τριάντα χιλιάδων Τούρκων. Την ίδια στιγμή στο Μεσολόγγι βρίσκονταν περίπου τέσσερις χιλιάδες άνδρες (από τους οποίους οι χίλιοι ήταν σε προχωρημένης ηλικίας) και  δώδεκα χιλιάδες γυναικόπαιδα.

Λίγο πριν ξεκινήσει τον βομβαρδισμό της πόλης ο Κιουταχής πρότεινε την παράδοσή της. Αφού όμως οι προτάσεις του απορρίφθηκαν, το Μεσολόγγι αποκλείστηκε από τον στόλο του Μεχμέτ Χιουρέφ πασά και του Γιουσούφ πασά. Οι πολιορκητές άρχισαν τις εφόδους, αλλά οι πολιορκούμενοι αμύνονταν με επιτυχία, ενώ με την άφιξη σαράντα πλοίων, υπό την αρχηγία των Μιαούλη και Σαχτούρη, η πόλη ανεφοδιάστηκε με τρόφιμα και στρατιωτικό υλικό, ενώ το ηθικό των πολιορκημένων ανέκαμψε.

Η κατάσταση μεταβλήθηκε όταν στα τέλη του 1825 έφθασε στο Μεσολόγγι ο Ιμπραήμ  με  15.000 Αιγυπτίους. Οι  δυνάμεις του Ιμπραήμ κυρίευσαν το Βασιλάδι οι κάτοικοι του οποίου κατέφυγαν στο Μεσολόγγι επιτείνοντας το επισιτιστικό πρόβλημα της πόλης, ενώ ο Ιμπραήμ έθεσε ως  στόχο  να εξαντλήσει τους πολιορκημένους με αποκοπή όλων των οδών επικοινωνίας και εφοδιασμού. Μετά την άλωση της νησίδας του Βασιλαδίου, ο Ιμπραήμ στράφηκε εναντίον ενός από τα τελευταία ερείσματα που ενίσχυαν την άμυνα του Μεσολογγίου με στόχο την κατάληψή του. Αυτό ήταν το Αιτωλικό το οποίο υπεράσπιζαν διακόσιοι  άνδρες υπό τον Γρηγόριο Λιακατά,  με μόλις ένα κανόνι. Στο Μεσολόγγι μετά την κατάληψη του Αιτωλικού και την  αποτυχημένη προσπάθεια του  Μιαούλη να λύσει τον αποκλεισμό, η φρουρά της πόλης αναγκάστηκε να σιτίζεται με σκυλιά, γάτες και ποντίκια, προκειμένου να αποφύγει τον θάνατο από την πείνα, μία φρικτή κατάσταση την οποία την περιγράφει  ο Διονύσιος Σολωμός με συγκλονιστικό τρόπο.

Οι δυσβάστακτες  συνθήκες διαβίωσης των κατοίκων προκάλεσαν απελπιστική κατάσταση μεταξύ των πολιορκημένων, οι οποίοι δεν έβλεπαν πια άλλη λύση από την Έξοδο. Έτσι τη νύχτα της 10^ης προς την 11^η Απριλίου του 1826, οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι υπό τους Αθανάσιο Ραζή- Κότσικα, Νότη Μπότσαρη, Δημήτριο Μακρή και Κίτσο Τζαβέλα, προχώρησαν προς την τελευταία πράξη της πολιορκίας.  Με την Έξοδο διέφυγαν 1.300 μαχητές και περίπου εκατό γυναικόπαιδα, ενώ όσοι έμειναν πίσω αναγκάστηκαν να αγωνιστούν σε φονικές οδομαχίες. Ανάμεσα στο πλήθος που επέστρεψε και σφιαγιάστηκε μέσα στην πόλη βρίσκονταν ο επίσκοπος Ρωγών Ιωσήφ, ο εκδότης των «Ελληνικών Χρονικών» Ιάκωβος Μάγερ, ο μηχανικός Μιχαήλ Κοκκίνης  και όσοι ανατινάχτηκαν μαζί με το Χρήστο Καψάλη  στις πυριτιδαποθήκες, όπως γράφει στα απομνημονεύματά του ο Νικόλαος Κασομούλης.  Υπολογίζεται ότι την Κυριακή των Βαΐων  του 1826 κάηκαν  δύο χιλιάδες πρόγονοί μας,  τρεις χιλιάδες σκοτώθηκαν και χίλιοι αιχμαλωτίσθηκαν.

Ο τίμιος δικαστής Γεώργιος  Τερτσέτης, ο οποίος μαζί με τον   Αναστάσιο Πολυζωίδη δεν καταδίκασαν  το Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, γράφει ότι η Ελευθερία μας είναι «θεμελιωμένη εις τα αίματα οκτακοσίων χιλιάδων Ελλήνων φονευθέντων εις τον αγώνα». Οι Σφαγές, τα Ολοκαυτώματα,  είναι η διαρκής υπόμνηση η συνεχής  υπενθύμιση του φόρου αίματος για το  αυτεξούσιο, το τίμημα της Ελευθερίας (μας), όπως την προσδιορίζει και ο  Κυβερνήτης  Ιωάννης Καποδίστριας:  «Τα σύνορα της Ελλάδος εδώ και τέσσερις αιώνες, από την πτώση της βυζαντινής αυτοκρατορίας, έχουν οροθετηθεί από ακλόνητα δικαιώματα, τα οποία ούτε ο χρόνος, ούτε οι ανυπολόγιστες συμφορές από τους Τούρκους, ούτε η πολεμική κατάκτηση κατόρθωσαν ποτέ να παραγράψουν. Χαράχθηκαν δε αυτά τα σύνορα από το 1821 από το αίμα το ελληνικό, που χύθηκε στις σφαγές των Κυδωνιών, της Κύπρου, της Χίου, της Κρήτης, των Ψαρών, του Μεσολογγίου….»

Δύο αιώνες και πλέον μετά την  (ανολοκλήρωτη) Επανάσταση του 1821, διακόσια χρόνια και πλέον μετά  από τις (αμέτρητες) σφαγές   που πότισαν το δέντρο της Ελευθερίας (μας), η Εθνεγερσία, η Παλιγγενεσία με το πρόταγμα «Ελευθερία ή Θάνατος» συνεχίζεται!

Феофанис Малкидис

«Мои глаза не видели места более славного, чем это гумно». Месолонги, Вербное воскресенье 1826 г.

«Наша революция не похожа ни на одну из тех, что происходят сегодня в Европе. Наша собственная война была самой справедливой, это была нация против нации, она была против народа, где он никогда не хотел ни признаваться таковым, ни клясться, кроме как насилием. Султан никогда не хотел рассматривать греческий народ как народ, а как рабов». Такими словами Теодорос Колокотронис описывает Палингенезию в своих мемуарах.

Решение греческих женщин и мужчин разорвать цепи, чтобы противостоять голоду, жестокому обращению с детьми и резне, эксплуатации и несправедливости, преодолеть человеческие запреты и страхи, предательство, преследование и постоянную, ежедневную угрозу смерти. Бесчисленны случаи мужества, мужества и решимости греческих мужчин и женщин, которых подталкивало сопротивление гречеству, греческим ценностям, православию, чтобы достичь того, чего они «хотели», Свободы.

Реакция Османского государства ожидаема: насилие, Холокост, массовые убийства, «Халазмус».

Первые массовые убийства происходят в Константинополе, Адрианополе, Эгио, Патрах, Галаксиди, Смирне, Лесбосе, Кидонии, Косе, Родосе, Крите, Кипре, Салониках, Кассандре. Последует резня в Самотраки, Хиосе, Науссе, Касосе, Псаре, в сотнях сел Пелопоннеса, уничтоженных Ибрагимом, последует его великое преступление в Месолонги.

Месолонги объявил революцию 20 мая 1821 года вместе с Димитриосом Макрисом, а через несколько месяцев, после поражения греков в битве при Пете, турецкие войска направились к Месолонги и осадили город. Первая осада длилась два месяца и закончилась поражением турецких войск. В середине 1823 г. турецкие войска запланировали новый поход. Власти и жители города готовились к осаде, но турецкие войска предпочли осаду Этолико, событие, именуемое второй осадой Месолонги. После неудачной попытки Омера Бриониса захватить Месолонги в 1822 году и Мустафу-пашу в 1823 году султан выбрал своего наиболее способного генерала Решит-пашу (Киутахиса) . Киутачис после трех с половиной месяцев подготовки прибыл к Месолонги 15 апреля 1825 года во главе тридцати тысяч турок . В то же время в Месолонги было около четырех тысяч мужчин (одна тысяча из них стариков) и двенадцать тысяч женщин и детей.

Незадолго до начала обстрела города Киутахис предложил его сдать. Однако после того, как его предложения были отклонены, Мессолонги был исключен из состава флота Мехмета Хурефа-паши и Юсуфа-паши. Осаждающие предприняли атаки, но осажденные успешно оборонялись, а с прибытием сорока кораблей под командованием Миаулиса и Шактуриса город был снабжен продовольствием и военным снаряжением, а боевой дух осажденных восстановился.

Ситуация изменилась, когда в конце 1825 г. Ибрагим прибыл в Месолонги с 15 000 египтян. Силы Ибрагима захватили Василади, жители которого бежали в Мессолонги, усугубив продовольственную проблему города, в то время как Ибрагим поставил цель измотать осажденных, перерезав все пути сообщения и снабжения. После захвата островка Василадио Ибрагим повернулся против одного из последних опорных пунктов, усиливающих оборону Месолонги, с целью его захвата. Это был Этоликус, который защищали двести человек под командованием Григория Лиаката с одной пушкой. В Мессолонги после захвата Этоликоса и неудачной попытки Миаулиса прорвать блокаду городской гарнизон был вынужден питаться собаками, кошками и мышами, чтобы избежать голодной смерти, ужасная ситуация, описанная Дионисием Салмоном в сенсационной манере. .

Тяжелые условия жизни жителей вызвали безвыходное положение среди осажденных, которые не видели иного выхода, кроме Исхода. Итак, в ночь с 10 ^на 11 апреля 1826 года Свободные осажденные под предводительством Афанасиоса Рази- Нотиса Боцариса, Димитриоса Макриса и Кицо Цавела приступили к последнему акту осады. При Исходе 1300 бойцов и около сотни женщин и детей бежали, а те, кто остался, были вынуждены сражаться в смертельных уличных боях. Среди вернувшейся и убитой в городе толпы были епископ Рогон Иосиф, издатель «Эллинских хроник» Яковос Магер, инженер Михаил Коккинис и те, кто был взорван вместе с Христосом Капсалисом на пороховых складах , как и Николаос Касомоулис. пишет в своих воспоминаниях. Подсчитано, что в Вербное воскресенье 1826 года две тысячи наших предков были сожжены, три тысячи убиты и тысяча взяты в плен.

Честный судья Георгиос Терцетис, который вместе с Анастасиосом Полизоидисом не осудил Феодороса Колокотрониса, пишет, что наша Свобода «основана на крови восьмисот тысяч греков, павших в борьбе ». Резня, холокост — это постоянное напоминание, постоянное напоминание о дани кровью за самодержавие, цене (нашей) свободы, как определил губернатор Иоаннис Каподистрия: «Границы Греции на протяжении четырех столетий, с момента падения Византийская империя определялись незыблемыми правами, которые не удалось стереть ни времени, ни неисчислимым бедствиям турок, ни военным завоеваниям. Эти границы были вырезаны с 1821 года греческой кровью, пролитой в резне в Кидонии, на Кипре, на Хиосе, на Крите, в Псаре, в Месолонги...»

Два столетия и более после (незавершенной) Революции 1821 года, двести и более лет после (бесчисленных) резни, поливавшей дерево (нашей) Свободы, Национальное Восстание, Палингенезис с повесткой дня «Свобода или Смерть» продолжается!