Феофанис Малкидис-КИПР_пропавшие в без вести

Дорогие друзья,

Прилагается статья ведущего греческого историка Феофаниса Малкидиса, специалиста и борца за признание Геноцида греков Востока, «Кипр, пропавшие без вести; они существуют и их хоронят спустя полвека...» (статья на греческом и в переводе -google translation- на русском языках).

Θεοφάνης Μαλκίδης, Διδάκτωρ Παντείου Πανεπιστημίου.

Κύπρος, αγνοούμενοι, υπάρχουν και κηδεύονται μισό αιώνα μετά…..

Παρακολουθώ για πολλούς λόγους και για πολλά χρόνια το ζήτημα των αγνοουμένων συμπατριωτών μας μετά την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο το 1974. Μεταξύ των άλλων γιατί συνδέομαι με αγνοούμενο του 1974, ο οποίος  δεν έχει ταυτοποιηθεί ακόμη, γιατί η γιαγιά μου το 1922 είχε και αυτή αγνοούμενη (από τον ίδιο ατιμώρητο θύτη)  την αδελφή της η οποία δυστυχώς δεν βρέθηκε ποτέ, γιατί το ζήτημα των αγνοουμένων της Κύπρου συνιστά τον τύπο και την ουσία της εισβολής και της κατοχής που συνεχίζονται για μισό σχεδόν αιώνα.

Επιπλέον πριν λίγες ώρες ενημερώθηκα ότι ταυτοποιήθηκαν τα οστά του έφεδρου  Ανθυπολοχαγού  Γρηγόριο Χριστοφή, ο οποίος αντιστάθηκε στους Τούρκους εισβολείς και ήταν αγνοούμενος  από την  6η Αυγούστου 1974, ενώ η ταφή των ιερών οστών του Ήρωα θα γίνει στο Τύμβο Μακεδονίτισσας στη Λευκωσία το Σάββατο 6 Μαΐου. Εκεί όπου υπάρχουν και άλλοι Έλληνες μέχρι πρότινος αγνοούμενοι, αλλά και τα κενοτάφια όσων αναμένουν την ταυτοποίηση….

Η τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974 και η κατοχή, η οποία συνεχίζεται μέχρι σήμερα,  έχουν προκαλέσει οδυνηρά τραύματα στους επιζώντες, γνωρίζοντας ότι οι συγγενείς τους, τα αγαπημένα τους πρόσωπα,  συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και φυλακές, τόσο στα κατεχόμενα, όσο και στην Τουρκία. Κάποιοι από αυτούς απελευθερώθηκαν, κάποιοι άλλοι, όμως, δεν επέστρεψαν ποτέ. Υποδεικνύεται, λοιπόν, διάπραξη αδικήματος από την Τουρκία, τόσο εις βάρος των αγνοουμένων, όσο και εις βάρος των συγγενών τους, οι οποίοι είναι όμηροι  για δεκαετίες λόγω της απώλειας και επειδή ακόμα και πενήντα χρόνια μετά το έγκλημα δεν μπορούν να  κηδέψουν οστά των προσφιλών τους προσώπων.  Πολύ σημαντικές, για προφανείς λόγους,  για το ζήτημα των αγνοουμένων είναι οι Εκθέσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Δικαιωμάτων του Ανθρώπου επί των Προσφυγών της Κύπρου κατά της Τουρκίας, όπου γίνονται αναφορές για πολλές περιπτώσεις αγνοουμένων. Μεταξύ των άλλων  του Νίκου Αλεξάνδρου, ο οποίος ήταν πατέρας τριών παιδιών του Παναγιώτη Χριστοφόρου, πατέρας τριών παιδιών, του δεκατετράχρονου Ανδρέα Γερμανού, ο οποίος συνελήφθη στις 2 Αυγούστου 1974 από Τούρκους αξιωματικούς, του Κωστάκη Γεωργίου, ο οποίος συνελήφθη στις 14 Αυγούστου  1974 από τους Τούρκους εισβολείς, του Μηνά Ιωάννου, πατέρα δύο παιδιών, ο οποίος συνελήφθη τον Ιούλιο του 1974 και, όπως πολλοί άλλοι αγνοούμενοι, εθεάθη στις φυλακές των Αδάνων στην Τουρκία. 

Το 1999, η υπόθεση παραπέμφθηκε από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, όπου τα αποδεικτικά στοιχεία ανέδειξαν ότι οι αγνοούμενοι είτε είχαν τεθεί υπό κράτηση, είτε ήταν  υπό την αρχή και την ευθύνη του τουρκικού στρατού ή της πολιτοφυλακής του, ή και παραστρατιωτικών ομάδων. Για τελευταία φορά, οι αγνοούμενοι εθεάθησαν σε περιοχές που τελούσαν υπό τον έλεγχο της Τουρκίας, ενώ επιπλέον, υποστηρίχθηκε ότι το Δικαστήριο θα έπρεπε να συνεχίσει την υπόθεση, εφόσον υπήρχε βάσιμη υπόνοια ότι οι αγνοούμενοι ήταν ακόμη ζωντανοί, εκτός εάν υπήρχαν αποδεικτικά στοιχεία για το αντίθετο.

Οι συγγενείς των αγνοούμενων υποστήριξαν ότι η Τουρκία έχει παραβιάσει  το Άρθρο 2, περί προστασίας του δικαιώματος στη ζωή, της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, κάτι που το Δικαστήριο έκρινε ως αποδεκτό, αφού όπως ανέφερε η κατοχική δύναμη παραβιάζει συνεχόμενα το Άρθρο 2, διότι δεν έχει πραγματοποιήσει καμία έρευνα και δεν έχει δώσει πληροφορίες για τους αγνοούμενους, των οποίων το δικαίωμα στη ζωή διακυβεύεται. Επιπλέον κρίθηκε ότι  υπήρξε παραβίαση και του Άρθρου 5, περί δικαιώματος στην ελευθερία και στην ασφάλεια, καθώς δεν έχει ξεκινήσει καμία έρευνα, ούτε έχει δοθεί κάποιο στοιχείο από τις τουρκικές αρχές για την κράτηση και την εξαφάνιση των αγνοουμένων. Σχετικά με τους συγγενείς, το Δικαστήριο απεφάνθη πως τελείται διαρκής παραβίαση του Άρθρου 3 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων των Ανθρώπων, περί απαγόρευσης απάνθρωπης μεταχείρισης, λόγω της ψυχικής οδύνης που υφίστανται λόγω της άρνησης της Τουρκίας να χορηγήσει πληροφορίες και να ερευνήσει τις υποθέσεις. Τα παραπάνω αναφέρθηκαν και σε άλλες προσφυγές που ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια  (Ανδρέα Βαρνάβα, Ανδρέα Λοϊζίδη, Φίλιππου Κωνσταντίνου, Δημήτρη Θεοχαρίδη, Πανίκο Χαραλάμπους, Ελευθερίου Θωμά, Σάββα Χατζηπαντελή, Σάββα Αποστολίδη, Λεοντή Δημητρίου Σάρμα ).

Το θέμα των αγνοουμένων εκτός από το συνεχιζόμενο, διαρκές, επώδυνο τραύμα που έχει επιφέρει στους συγγενείς, αποτελεί ένα  διαρκές έγκλημα, όπως αναφέρει και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, γεγονός που επιτρέπει και την προσφυγή στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης. Να σημειωθεί πως το Δικαστήριο μπορεί να αναλάβει την εν λόγω υπόθεση, παρόλο που η Τουρκία δεν έχει κυρώσει το Καταστατικό του, διότι τα αδικήματα διαπράχθηκαν στα εδάφη της Κύπρου, η οποία έχει κυρώσει το Καταστατικό. Μάλιστα το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου επεσήμανε πως η εκταφή ενός αγνοούμενου δε σημαίνει πως η διερεύνηση σταματά εκεί, καθώς απαιτείται και η δίωξη των υπευθύνων και η υπεράσπιση του νομίμου δικαιώματος των συγγενών των αγνοουμένων να μάθουν τι απέγιναν οι άνθρωποί τους, οι άνθρωποί μας, οι συνάνθρωποί μας…..

Феофанис Малкидис. Профессор Университета политических наук «Пантион».

Кипр, пропавшие без вести; они существуют и их хоронят спустя полвека...

Я слежу по многим причинам и в течение многих лет за вопросом о наших соотечественниках, пропавших без вести после турецкого вторжения на Кипр в 1974 году. В 1922 году также пропала без вести (из-за того же безнаказанного обидчика) ее сестра, которая, к сожалению, так и не была найдена, потому что вопрос о пропавших без вести лицах на Кипре представляет собой тип и суть вторжения и оккупации, которые продолжаются почти полвека.

Кроме того, несколько часов назад мне сообщили, что опознаны останки подпоручика запаса Григорио Христофиса, оказавшего сопротивление турецким захватчикам и пропавшего без вести с 6 августа 1974 года, при этом состоится захоронение священных останков Героя. у гробницы Македонитиссы в Никосии в субботу, 6 мая . Где находятся другие ранее пропавшие без вести греки, а также кенотафии ожидающих опознания...

Турецкое вторжение на Кипр в 1974 году и оккупация, продолжающаяся по сей день, нанесли болезненную травму оставшимся в живых, зная, что их родственники, их близкие были арестованы и отправлены в концлагеря и тюрьмы, как на оккупированной, так и в Турция. Некоторые из них были освобождены, некоторые, однако, так и не вернулись. Поэтому указывается, что Турция совершила преступление, как за счет пропавших без вести лиц, так и за счет их родственников, которые десятилетиями находились в заложниках из-за потери и потому, что даже через пятьдесят лет после преступления они не могут похоронить кости своих близких. Очень важны, по понятным причинам, для вопроса о пропавших без вести Доклады Европейской комиссии по правам человека по апелляциям Кипра против Турции, где сделаны отчеты по многим делам о пропавших без вести. Среди прочих Никос Александрос , который был отцом троих детей Панайотиса Христофороса , отец троих детей, четырнадцатилетний Андреас Германос , арестованный 2 августа 1974 года турецкими офицерами, Костакис Георгиу , арестованный 14 августа. 1974 г. турецкими оккупантами, Минаса Иоанну, отца двоих детей, арестованного в июле 1974 г. и, как и многих других пропавших без вести, видели в тюрьмах Аданы в Турции.

В 1999 году дело было передано Европейской комиссией в Европейский суд по правам человека , где доказательства показали, что пропавшие без вести либо были задержаны, либо находились под властью и ответственностью турецкой армии или ополчения, или военизированных формирований. В последний раз пропавших без вести лиц видели в районах, находящихся под контролем Турции, и, кроме того, утверждалось, что Суд должен продолжить рассмотрение дела, если существуют обоснованные подозрения, что пропавшие без вести лица все еще живы, если только нет доказательств обратного.

Родственники пропавших без вести утверждали, что Турция нарушила статью 2 о защите права на жизнь Европейской конвенции о правах человека, что Суд счел приемлемым, поскольку, как заявила оккупирующая держава, она постоянно нарушает статью 2, потому что не провела никакого расследования и не представила информацию о пропавших без вести лицах, чье право на жизнь находится под угрозой . Кроме того, было установлено, что имело место также нарушение статьи 5 о праве на свободу и личную неприкосновенность , поскольку не было начато расследование и турецкие власти не предоставили никакой информации относительно задержания и исчезновения пропавших без вести лиц. . Что касается родственников, суд постановил, что имеет место продолжающееся нарушение статьи 3 Европейской конвенции о правах человека о запрете бесчеловечного обращения из-за душевных страданий, которые они испытывают из-за отказа Турции предоставить информацию и расследовать дела. . Вышеизложенное упоминалось и в других обращениях, последовавших в последующие годы (Андреас Варнавас , Андреас Лоизидис , Филиппу Константину , Димитрис Теохаридис , Паникос Хараламбус , Элефтериу Фома , Савва Хаципантели , Савва Апостолидис , Леонтий Димитриу Сарма ).

Вопрос о пропавших без вести, в дополнение к продолжающейся, длительной, болезненной травме, которую он причинил родственникам, является перманентным преступлением, как заявил Европейский суд по правам человека, который также допускает обращение в Международный уголовный суд в Гаага . Следует отметить, что Суд может принять указанное дело к рассмотрению, несмотря на то, что Турция не ратифицировала его Статут, поскольку правонарушения были совершены на территории Кипра, который ратифицировал Статут. Фактически Европейский суд по правам человека указал, что эксгумация пропавшего без вести не означает, что расследование на этом останавливается, так как требуется также привлечь к ответственности виновных и защитить законное право родственников пропавших без вести знать что случилось с их народом, нашим народом, нашими собратьями...