Феофанис Малкидис__Свобода и освобождение Фракии

Дорогие друзья,

Прилагается статья ведущего греческого историка Феофаниса Малкидиса, специалиста и борца за признание Геноцида греков Востока, «Свобода и освободители Фракии: от султана до Эрдогана и Киличдароглу» (статья на греческом и в переводе -google translation- на русском языках).

Θεοφάνης Μαλκίδης, Διδάκτωρ Παντείου Πανεπιστημίου.

Ελευθερία και Ελευθερωτές  της Θράκης: Από τον Σουλτάνο στον Ερντογάν και στον Κιλιτσντάρογλου.

Η 14^η Μαΐου σηματοδοτεί την απελευθέρωση της Θράκης το 1920, μετά από εξακόσια χρόνια επώδυνης και τραγικής οθωμανικής- τουρκικής σκλαβιάς. Η  μακραίωνη κατοχή της Θράκης από τους Οθωμανούς- Τούρκους, είχε τραγικά αποτελέσματα για τον Ελληνισμό: Εξισλαμισμοί, διωγμοί, εξοντωτική φορολογία, και μετά τη συμμετοχή των Θρακών  στην παλιγγενεσία του 1821 , οι σφαγές, τα ολοκαυτώματα. Αφού η Θράκη, όπως και άλλες περιοχές  (Μακεδονία, Κύπρος) με μεγάλη συμβολή στην Επανάσταση,  μένει εκτός των ορίων του κράτους, στα τέλη του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20^ου, δοκιμάζει και μία παράλληλη κατοχή, τη βουλγαρική κατοχή, η οποία διήρκεσε καθ΄ όλη τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου.

Την ίδια περίοδο ξεκινούν οι διωγμοί των Ελλήνων της Θράκης από τους Νεότουρκους, ενώ το βουλγαρικό ενδιαφέρον για την περιοχή δεν σταμάτησε ακόμη και μετά τα νέα δεδομένα που δημιουργήθηκαν μετά τη λήξη της πρώτης παγκόσμιας σύρραξης το 1918. Αυτά τα δεδομένα δημιούργησαν τις συνθήκες για τα στρατεύματα της Αντάντ να καταλάβουν τη Δυτική Θράκη το Μάιο του 1919, όταν και επιβλήθηκε η «Διασυμμαχική Κατοχή της Θράκης». Εκεί, εκτός από τους Έλληνες, είχαν απευθυνθεί και μουσουλμάνοι βουλευτές της περιοχής οι οποίοι τόνιζαν ότι «κατάληψις της Δ. Θράκης θα έθετε τέρμα εις τα δεινά μας….ευχής έργον θα ήτο εάν τα ελληνικά στρατεύματα συμμετείχον της καταλήψεως ταύτης, δεδομένου ότι οι Έλληνες ευρισκόμενοι εν Θράκη υφίστανται τα αυτάς με ημάς αγριότητας…. των Βουλγάρων».

Με την προσπάθεια του Χαρίσιου Βαμβακά , πρώην μέλους του οθωμανικού κοινοβουλίου αποτράπηκε η αυτονόμηση της περιοχής που όριζε η «Διασυμμαχική Θράκη», αυτονόμηση την οποία   επεξεργαζόταν οι Βούλγαροι αλλά και το νέο κατεστημένο στο οθωμανικό κράτος, οι Kεμαλικοί, οι οποίοι συνέχιζαν το έργο της Γενοκτονίας εναντίων των Ελλήνων. Η προσπάθεια του Βαμβακά είχε και την υποστήριξη των  Ελλήνων της Θράκης, οι οποίοι άρχιζαν να επιστρέφουν στις εστίες τους και με κάθε ευκαιρία τόνιζαν την ελληνικότητα της περιοχής.

Το 1920 η Θράκη θα απελευθερωθεί από τον ελληνικό στρατό, με επικεφαλής τον αντιστράτηγο Εμμ. Ζυμβρακάκη, ο οποίος πέτυχε να προωθηθεί φτάνοντας μέχρι την Αδριανούπολη, απελευθερώνοντας και ολόκληρη τη δεξιά πλευρά του Έβρου. Με την υπογραφή το 1920 της συνθήκης των Σεβρών, επικυρώθηκε η ελληνική κυριαρχία στην Θράκη και  μέχρι την Τσατάλτζα σε απόσταση 20 χιλιομέτρων από την Κωνσταντινούπολη , καθώς και τη χερσόνησο της Καλλίπολης. Επίσης πήρε την Ίμβρο και Τένεδο καθώς και τη Σμύρνη με ολόκληρη την περιοχή της.

Η άνοδος του εθνικιστικού κινήματος του Μουσταφά Κεμάλ δημιούργησε νέα δεδομένα και στη Θράκη, ενώ οι ραγδαίες εξελίξεις στο Μικρασιατικό μέτωπο, η αλλαγή των προσανατολισμών και της πολιτικής έναντι των Κεμαλικών από τις μεγάλες δυνάμεις, είχαν σαν αποτέλεσμα να υπογραφεί η συνθήκη ανακωχής των Μουδανιών, με την οποία ο ελληνικός στρατός διατάχθηκε να εκκενώσει όχι μόνο την Ιωνία, όπου εκεί πλέον γραφόταν ο τραγικός επίλογος μιας παρουσίας πολλών αιώνων, αλλά μέσα σε  δεκαπέντε ημέρες και την Ανατολική Θράκη εκεί όπου υπήρχαν μεγάλες στρατιωτικές δυνάμεις του και εύρωστο ελληνικό στοιχείο

Το στρατηγείο της στρατιάς Θράκης έφυγε από τη Ραιδεστό και εγκαταστάθηκε στην Αλεξανδρούπολη την 9/10/1922. Στις 30 Σεπτεμβρίου του 1922 ο αναπληρωτής του γενικού διοικητή Θράκης Κ. Γεραγάς ανέλαβε και επίσημα να συντονίσει το έργο του ξεριζωμού του Ελληνισμού της Ανατολικής Θράκης, που αφορούσε πάνω από 200.000 ανθρώπους.

Μέχρι τα μέσα Οκτωβρίου του 1922 είχαν εκκενωθεί ιστορικά κέντρα της Ανατολικής Θράκης, η Σηλυβρία, η Ηράκλεια, η Ραιδεστός, τα Γανόχωρα, οι Σαράντα Εκκλησιές, η Αδριανούπολη. Ένα μήνα αργότερα, το Νοέμβριο του 1922, έφευγαν και οι 25.000 Έλληνες της Καλλίπολης, ενώ το ελληνικό στοιχείο της Τσατάλτζας και ένα μεγάλο ποσοστό του νομού της Κωνσταντινούπολης αναχώρησε το 1924, σύμφωνα με τα προβλεπόμενα από την ελληνοτουρκική συνθήκη ανταλλαγής των πληθυσμών.

Ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ ανταποκριτής τότε στην περιοχή γράφει τα εξής: «Σε μια συνεχή, εξαντλητική πορεία, οι Χριστιανοί της Ανατολικής Θράκης έχουν κατακλύσει τους δρόμους που οδηγούν στη Μακεδονία…..Μόνο από την Ανατολική Θράκη πρέπει να απομακρυνθούν 250.000 χριστιανοί πρόσφυγες…. Η μεγαλύτερη ομάδα διαβαίνει του ποταμό Έβρο (Μαρίτσα) από την Αδριανούπολη και είναι μήκους 20 μιλίων. Είκοσι μίλια αραμπάδες, που τους σέρνουν αγελάδες και βόδια με λασπωμένα πόδια, ενώ δίπλα τους βαδίζουν εξαντλημένοι άνδρες, γυναίκες και παιδιά….Εγκατέλειψαν όλοι τα σπίτια τους, τα χωριά και τα χωράφια τους και προστέθηκαν στο ποτάμι των προσφύγων μόλις έμαθαν ότι έρχονται οι Τούρκοι ….Πρόκειται για πορεία προς το άγνωστο σιωπηλών ανθρώπων….».

Λίγο αργότερα στη Λωζάννη θα γραφτεί ο επίλογος της (ανατολικής) Θράκης όταν ο Βενιζέλος θα δεχθεί την πρόταση των Τούρκων την περιοχή «μεταξύ των ποταμών Άρδα και Μαρίτσα τρίγωνον μετά της πόλεως του Κάραγατς».

Από το 1920 και το 1922 πέρασε, ένας περισσότερα από ένας αιώνας αφωνίας και σιωπής. Ένας αιώνας από τότε που χιλιάδες άνθρωποι, οι γονείς μας, οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας, άφησαν τις οικίες τους, τα εκπαιδευτήρια, τους χώρους λατρείας τους, τους τάφους τους, αυτά που είχαν οικοδομήσει, οι δικοί τους πρόγονοι, αιώνες πριν.

Οι Θρακιώτες της Σηλυβρίας, της Ραιδεστού, της Μακράς Γέφυρας, των Μαλγάρων, των Σαράντα Εκκλησιών, της Αδριανούπολης ξεριζώθηκαν, όπως ξεριζώθηκαν λίγα χρόνια πριν οι συμπατριώτες τους από την Αγχίαλο, τη Σοζώπολη, τη Βάρνα, τον Πύργο, τη Φιλιππούπολη. Και έμειναν οι Θρακιώτες χωρίς Θράκη, να κοιτούν πληγές, να μετρούν τις απώλειες και να ψάχνουν τους αγνοούμενούς τους. Κορυφαία στιγμή του ξεριζωμού η φυγή από την Αδριανούπολη, το Κάραγατς και τα χωριά της περιοχής. Τότε που οι Αδριανουπολίτες θυσιάστηκαν για να σωθεί η Ελλάδα. Η νέα, όπως το συνθετικό στην ονομασία πριν από πολλές πόλεις και χωριά των Θρακών στην Ελλάδα, Ιφιγένεια, ήταν η Αδριανούπολη. Μία Ιφιγένεια που έσωσε την Ελλάδα του 1922. Κάθε προσπάθεια, κάθε αναφορά, στην ιδιαίτερη μας πατρίδα, τη Θράκη, είναι μία ψηφίδα για να σχηματιστεί ξανά το ψηφιδωτό που καταστράφηκε το 1922. Το ψηφιδωτό το οποίο προσπαθούν θεσμοί, πρόσωπα, σύλλογοι να συνθέσουν ξανά, για να επανέλθουν οι μνήμες, οι εικόνες, οι μυρωδιές. Κάθε αγώνας για τη Θράκη είναι αναμφισβήτητα απαραίτητος, αφού μετά από χρόνια στο παρασκήνιο, αναδεικνύονται παλιά αλλά όχι ξεχασμένα και φέρνει στο πεδίο της σκέψης μας την καταγωγή μας, την κληρονομιά μας. Αυτήν που δεν πρέπει να παραδώσουμε ακόμη μία φορά, την ώρα που οι θύτες από τον Ερντογάν μέχρι τον Κιλιτσντάρογλου, προκαλούν ζώντες και κεκοιμημένους με τις γνωστές αναφορές για τη Θράκη.

Όπως έγραφε ο Τσέχος συγγραφέας Μίλαν Κούντερα, «η πάλη του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία είναι η πάλη της μνήμης κατά της λήθης». Η μεγαλύτερη συνεισφορά και συμβολή μας για τη Θράκη, είναι η ανάκτηση της μνήμης και της ταυτότητάς μας. Για την υπεράσπιση της  Ελευθερίας της Θράκης  και τη μνήμη της αντίστασης στη σκλαβιά και τη δουλεία των  Ελευθερωτών μας.

 

*Ο Θεοφάνης Μαλκίδης έχει  καταγωγή από την Αδριανούπολη και είναι   απόγονος διασωθέντων της Γενοκτονίας που αφαίρεσε τη ζωή από ένα εκατομμύριο Ελληνίδες και Έλληνες.

 

Феофанис Малкидис. Профессор Университета политических наук «Пантион».

 

Свобода и освободители Фракии: от султана до Эрдогана и Киличдароглу

14 ^мая отмечается освобождение Фракии в 1920 году, после шестисот лет болезненного и трагического османско-турецкого рабства. Многовековая оккупация Фракии турками-османами имела для эллинизма трагические последствия: обращение в ислам, гонения, уничтожение налогов, а после участия фракийцев в палингенезе 1821 г. резни, холокосты. Поскольку Фракия, как и другие регионы (Македония, Кипр), внесшие большой вклад в Революцию, остается вне границ государства, то в конце XIX и начале XX века она также испытывает параллельную оккупацию ^, Болгарская Оккупация, продолжавшаяся всю Первую мировую войну.

В этот же период начинаются гонения младотурков на греков Фракии, при этом болгарский интерес к региону не прекращался даже после появления новых данных, созданных после окончания первого мирового конфликта в 1918 году. Эти данные создали условия чтобы войска Антанты заняли Западную Фракию в мае 1919 года, когда была введена «межсоюзническая оккупация Фракии». Туда, помимо греков, обратились и депутаты-мусульмане из региона, подчеркнув, что « оккупация Западной Фракии положит конец нашим страданиям... было бы хорошо, если бы греческие войска участвовали в этой оккупации, учитывая, что греки, находясь во Фракии, испытывают такую же свирепость, как и мы... болгар».

Усилиями Харисиоса Вамвакаса, бывшего члена османского парламента, была предотвращена автономия региона, определяемая «межсоюзной Фракией», автономия, над которой работали болгары, а также новое учреждение в Османской империи. государства, кемалов, которые продолжили дело геноцида против греков. Усилия Вамвакаса также получили поддержку греков Фракии, которые начали возвращаться в свои дома и при каждой возможности подчеркивали греческую принадлежность региона.

В 1920 году Фракия будет освобождена греческой армией во главе с генерал-лейтенантом Эммом . Зимвракакиса , сумевшего продвинуться до Адрианополя, освободив всю правую сторону Эвроса. С подписанием Севрского мирного договора в 1920 году греческий суверенитет был ратифицирован во Фракии и вплоть до Цаталцы на расстоянии 20 километров от Константинополя, а также на полуострове Галлиполи. Он также взял Имбро и Тенедос, а также Смирну со всем ее регионом.

, изменение ориентации и политики в отношении кемалов со стороны крупных держав привели к подписанию Муданского договора о перемирии с которой греческой армии было приказано эвакуировать не только Ионию, где теперь писался трагический эпилог многовекового присутствия, но в течение пятнадцати дней и Восточную Фракию, где были большие военные силы и сильный греческий элемент.

Штаб Фракийской армии покинул Райдесто и обосновался в Александруполисе 10.09.1922. 30 сентября 1922 г. заместитель главнокомандующего Фракии К. Герагас официально взялся координировать работу по искоренению эллинизма Восточной Фракии, в которой участвовало свыше 200 000 человек.

До середины октября 1922 года были эвакуированы исторические центры Восточной Фракии, Силиврии, Ираклии, Райдеста, Ганохоры , Сорока церквей, Адрианополя. Месяц спустя, в ноябре 1922 года, все 25 000 греков Галлиполи уехали, а греческий элемент Цаталцы и большая часть префектуры Константинополя уехали в 1924 году в соответствии с положениями греко-турецкого договора об обмене населением.

Эрнеста Хемингуэя в то время в этом регионе пишет следующее: « В непрерывном изнурительном марше христиане Восточной Фракии затопили дороги, ведущие в Македонию .... Только из Восточной Фракии необходимо удалить 250 000 христианских беженцев... . Самая большая группа пересекает реку Эврос ( Марица ) из Адрианополя и имеет длину 20 миль. Двадцать миль караванов, влекомых коровами и волами с грязными ногами, а рядом с ними маршируют измученные мужчины, женщины и дети... Все они покинули свои дома, деревни и поля и присоединились к реке беженцев, как только услышали, что Пришли турки... Это путешествие молчаливого народа в неизвестность...»

Чуть позже в Лозанне будет написан эпилог (восточной) Фракии, когда Венизелос примет предложение турок о районе «между реками Арда и Марица ». треугольник после города Карагац ».

С 1920 по 1922 годы прошло более века молчания и тишины. Столетие прошло с тех пор, как тысячи людей, наши родители, наши бабушки и дедушки, оставили свои дома, свои школы, свои места отправления культа, свои могилы, то, что они построили, своих предков, много веков назад.

Фракийцы Силиврии, Райдесто, Макрас Гефира, Мальгари , Сорока Церквей, Адрианополя были искоренены, как несколько лет назад были искоренены их соотечественники из Агиалоса, Созополя, Варны , Пиргоса, Филиппополя. И фракийцы остались без Фракии, осматривая раны, считая потери и разыскивая своих пропавших без вести. Пиковым моментом выкорчевывания было бегство из Адрианополя, Карагаца и сел района. Когда жители Адрианополя пожертвовали собой, чтобы спасти Грецию. Новым, как составное в названии прежде многих фракийских городов и деревень в Греции, Ифигения, стал Адрианополь. Ифигения, спасшая Грецию в 1922 году. Каждое усилие, каждое упоминание о нашей особой родине, Фракии, — это мозаика, воссоздающая мозаику, которая была разрушена в 1922 году. Мозаика, которую учреждения, лица, ассоциации пытаются снова сложить воедино. , вызывать воспоминания, образы, запахи. Каждая битва за Фракию, несомненно, необходима, так как после многих лет на заднем плане они выходят старыми, но не забытыми и привносят в поле нашего мышления наше происхождение, наше наследие. Тот, что мы не должны сдаваться еще раз, в то время как преступники от Эрдогана до Киличдароглу провоцируют живых и спящих известными сообщениями о Фракии.

Как писал чешский писатель Милан Кундеры, «борьба человека против власти есть борьба памяти с забвением». Наш самый большой вклад во Фракию — это восстановление нашей памяти и самобытности. За защиту Свободы Фракии и память о сопротивлении рабству и рабству наших вольноотпущенников.

 

* Феофанис Малкидис родом из Адрианополя; является потомком переживших Геноцид, унесший жизни миллионов греческих мужчин и женщин.