Феофанис Малкидис - Признание и Национальный Мемориал Геноцида

Дорогие друзья,

Прилагается статья ведущего греческого историка Феофаниса Малкидиса, специалиста и борца за признание Геноцида греков Востока, «Признание и Национальный Мемориал Геноцида!» (статья на греческом и в переводе -google translation- на русском языках).

Θεοφάνης Μαλκίδης, Διδάκτωρ Παντείου Πανεπιστημίου.

Αναγνώριση και Εθνικό Μνημείο της  Γενοκτονίας !

Η Γενοκτονία εναντίον του Ελληνισμού που ζούσε στο Οθωμανικό κράτος,  το προσχεδιασμένο, οργανωμένο και συστηματικό έγκλημα εναντίον του Ελληνικού έθνους έχει πολλές όψεις και αφορά τη μνήμη των θυμάτων, τους διασωθέντες και τους απογόνους των θυμάτων, την  Ελληνική Δημοκρατία, την Τουρκία και τη διεθνή κοινότητα. Το  Ελληνικό  έθνος  για δύο και πλέον δεκαετίες υπέστη τη βαρβαρότητα των κρατικών και παρακρατικών μηχανισμών της οθωμανικής αυτοκρατορίας, της Επιτροπής «Ένωσης και  Πρόοδος» των Νεότουρκων και εν τέλει του καθεστώτος του Μουσταφά Κεμάλ, οι οποίοι  αφαίρεσαν τη ζωή πάνω από ένα εκατομμύριο Ελλήνων  .

Η πρώτη φάση της Γενοκτονίας ξεκινά το 1908 και κρατά μέχρι την έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν η άνοδος των Νεότουρκων στην εξουσία δημιούργησε τις συνθήκες για την έναρξη των διωγμών. Η δεύτερη περίοδος ξεκίνησε το 1914 και κρατά μέχρι το 1918, όταν η παγκόσμια σύρραξη κάλυψε τα εγκλήματα στο εσωτερικό της Τουρκίας.

Η περίοδος 1919-1924 αποτελεί την τρίτη, τελευταία και πιο έντονη φάση της Γενοκτονίας, όταν την εξόντωση των Ελλήνων αναλαμβάνει ο Μουσταφά Κεμάλ.

Τον επίλογο του εγκλήματος αποτελεί ο ξεριζωμός των επιζώντων και έτσι έρχονται στην Ελλάδα και τα τελευταία υπολείμματα της «εν ροή Γενοκτονίας» όπως ονομάστηκε.

Η εκρίζωση αυτή των Ελλήνων είναι από τα πρωτοφανή εγκλήματα στην ανθρώπινη ιστορία, η πρώτη Γενοκτονία του 20ου αιώνα συνιστά τη βάση, το πρότυπο, το παράδειγμα και για άλλες Γενοκτονίες ( εναντίον των Αρμενίων, των Ασσυρίων, το Ολοκαύτωμα), είναι η πρώτη απόπειρα ολοκληρωτικής εξαφάνισης ενός λαού, είναι  μία ακόμη  απόδειξη ότι  το έγκλημα το οποίο  δεν τιμωρείται, επαναλαμβάνεται.

Την ίδια στιγμή,  το απαράγραπτο, όσο χρονικό διάστημα  και εάν μεσολαβήσει έγκλημα της Γενοκτονίας, το οποίο αφορά μία σειρά από υποχρεώσεις του θύτη, εν προκειμένω της Τουρκίας, για αναγνώριση, αποκατάσταση, αποζημίωση, επανόρθωση,  οι Τουρκικοί μηχανισμοί συνεχίζουν να το  αρνούνται. Μάλιστα και ενώ οι μηχανισμοί άρνησης  δεν αναλαμβάνουν την ευθύνη για ό,τι συνέβη,  υλοποιούν στο εσωτερικό και στο εξωτερικό μία σειρά από (προκλητικές) ενέργειες, οι οποίες φτάνουν την Ύβρη, τιμώντας τους πρωτεργάτες της Γενοκτονίας (Μουσταφά Κεμάλ, Ταλαάτ, Ενβέρ και Τζεμάλ Πασά), χρηματοδοτώντας μηχανισμούς διαστρέβλωσης της ιστορίας  και φτάνοντας σε φυλακίσεις, καταδίκες, ακόμη και σε δολοφονίες όσων αναδεικνύουν την αλήθεια και αμφισβητούν το καθεστωτικό αφήγημα.

Ταυτόχρονα η διεθνή κοινότητα  παραμένει δεσμευμένη- πλην σημαντικών  και τιμητικών εξαιρέσεων- από οφέλη και συμφέροντα που παρεμποδίζουν το έργο της δικαιοσύνης, όπως συνέβη και αμέσως μετά την τέλεση της  Γενοκτονίας όταν το αίτημα για απόδοση του δικαίου δεν έγινε πράξη ποτέ.

Έτσι η αναγνώριση της Γενοκτονίας βρίσκει αναρίθμητα και συνεχή εμπόδια από μηχανισμούς απόκρυψης της αλήθειας, που αρνούνται την ευθύνη της Τουρκίας για το έγκλημα.

Η αλήθεια όμως δεν μπορεί να κρυφτεί, πόσο μάλλον σήμερα που η πρόσβαση στην πληροφορία και τη γνώση, δεν μπορεί να απαγορευτεί από ολοκληρωτικά καθεστώτα και ιδεολογίες.  Έναν αιώνα και πλέον μετά τη Γενοκτονία, το αίτημα του Ελληνικού έθνους, αλλά και κάθε δημοκράτη πολίτη στην Τουρκία και σε όλον τον κόσμο,  είναι η αναγνώριση της Γενοκτονίας και η  υλοποίηση όλων των προβλεπόμενων από μία τέτοια πράξη.

Αναγνώριση  η οποία είναι η επαλήθευση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, του δικαίου και του πολιτισμού,  είναι η πράξη αλήθειας και επιβεβαίωσης ότι υπάρχουν ακόμη θεσμοί και άνθρωποι που αρνούνται να δεχτούν όσα υποστηρίζουν οι προπαγανδιστές και οι κατευθυνόμενοι από την Τουρκία μηχανισμοί. Η αναγνώριση  αφορά το μαζικό έγκλημα το οποίο επειδή δεν τιμωρήθηκε αποτέλεσε το παράδειγμα για το Ολοκαύτωμα («ποιος θυμάται τους Αρμένιους και τους Έλληνες» έλεγε ο Χίτλερ),  ένα έγκλημα το οποίο επειδή δεν τιμωρήθηκε,  επαναλαμβάνεται σήμερα με την άρνηση!

Η αναγνώριση της Γενοκτονίας  που υπέστη το  Ελληνικό έθνος είναι αυτονόητη υποχρέωση της Τουρκίας, αλλά και της διεθνούς κοινότητας, η οποία  δεν πρέπει να σιωπά ή ακόμη χειρότερα να συνηγορεί στο ψεύδος υιοθετώντας την Τουρκική προπαγάνδα. Η αναγνώριση της Γενοκτονίας  αποτελεί προϋπόθεση για να υπάρξει αφενός Ελευθερία και Δημοκρατία στο τουρκικό εσωτερικό, αφετέρου είναι απαράβατος όρος για την αποκατάσταση των σχέσεων και της ειρήνης στην περιοχή, όπου λόγω της συνεχιζόμενης δράσης των ίδιων παλιών αλλά και των νέων δολοφονικών μηχανισμών, τα εγκλήματα συνεχίζονται. Άρα η Τουρκία, ακολουθώντας το παράδειγμα άλλων κρατών που σχεδίασαν και υλοποίησαν μαζικά εγκλήματα,   οφείλει να παραδεχθεί την ευθύνη της για τη δολοφονία του Ελληνικού έθνους.

Παράλληλα, έχοντας γνώση από άλλους λαούς που υπέστησαν Γενοκτονία, έχοντας το παράδειγμά τους ότι αυτή τιμάται και με τα κεντρικά μνημεία Γενοκτονίας, όπου αποδίδονται από όλους οι ανάλογες τιμές, απαιτούμε από την Ελληνική Δημοκρατία τη δημιουργία του Εθνικού Μνημείου Γενοκτονίας. Μνημείο το οποίο μπορεί να λειτουργήσει για τους ευνόητους λόγους, σε ηθικό, διπλωματικό και ιστορικό επίπεδο, πρωταγωνιστικά για την ανάδειξη της Γενοκτονίας.
 Το εθνικό μνημείο για τη Γενοκτονία μπορεί να είναι η απαρχή ενός κύκλου διεθνών αναγνωρίσεων, αλλά και ευθύνης, ηθικής και χρέους έναντι των δολοφονημένων προγόνων μας.

Η Γενοκτονία και ιδιαίτερα η διεθνοποίησή της αποτελεί ένα σημαντικό ζήτημα το οποίο, παρά τα χαμένα χρόνια και την πολιτική και κρατική ολιγωρία αδιαφορία και απροθυμία κυριαρχεί ως αίτημα παγκοσμίως. Η ανάδειξη και διεθνοποίηση της Γενοκτονίας, αφορά όλον τον Ελληνισμό και θα πρέπει αποτελεί κυρίαρχο συστατικό στοιχείο της εθνικής εξωτερικής πολιτικής που σέβεται την ιστορία και την αλήθεια, δηλαδή τη μνήμη της.

Απαιτούμε την αναγνώριση της Γενοκτονίας, απαιτούμε τη δημιουργία του Εθνικού μνημείου για τη Γενοκτονία των Ελλήνων, για τη  μνήμη των θυμάτων και για την καταδίκη  της Τουρκίας, για την Αλήθεια και για τη Δικαιοσύνη!

Феофанис Малкидис. Профессор Университета политических наук «Пантион».

 

Признание и Национальный Мемориал Геноцида!

Геноцид против эллинизма, жившего в Османском государстве, заранее спланированное, организованное и систематическое преступление против греческого народа имеет много аспектов и касается памяти жертв, выживших и потомков жертв, Греческой Республики, Турции. и международное сообщество. Греческий народ более двух десятилетий терпел жестокость государственных и полугосударственных механизмов Османской империи, младотурецкого комитета «Единение и прогресс» и, наконец, режима Мустафы Кемаля, унесшего жизни более миллиона греков.

Первая фаза Геноцида начинается в 1908 году и продолжается до начала Первой мировой войны, когда приход к власти младотурок создал условия для начала гонений. Второй период начался в 1914 году и продолжался до 1918 года, когда мировой конфликт затмил преступления внутри Турции.

Период 1919-1924 гг. — третья, последняя и наиболее напряженная фаза Геноцида, когда Мустафа Кемаль берется за истребление греков.

Эпилогом преступления является изгнание выживших, и, таким образом, последние остатки «продолжающегося геноцида», как его называли, попадают в Грецию.

Это истребление греков является одним из беспрецедентных преступлений в истории человечества, первый Геноцид 20 века составляет основу, модель, пример для других Геноцидов (армян, ассирийцев, Холокост), это первый попытка тоталитаризма вымирания народа, является еще одним доказательством того, что преступление, оставшееся безнаказанным, повторяется.

В то же время неотъемлемое, до тех пор, пока вмешивается преступление геноцида, что касается ряда обязательств виновного, в данном случае Турции, по признанию, восстановлению, компенсации, возмещению, турецкие механизмы продолжают отрицать это. . На самом деле, пока механизмы отрицания не берут на себя ответственность за случившееся, они проводят ряд (провокационных) действий дома и за рубежом, которые достигают Иври, чествуя пионеров Геноцида (Мустафу Кемаля, Талаата, Энвера и Джемаля Паша), финансирование механизмов искажения истории и приводящих к заключению в тюрьму, осуждению и даже убийству тех, кто раскрывает правду и бросает вызов нарративу режима.

В то же время международное сообщество остается связанным - за исключением важных и почетных исключений - благами и интересами, которые мешают работе правосудия, как это было сразу после Геноцида, когда требование справедливости так и не было реализовано.

Таким образом, признание Геноцида находит бесчисленные и постоянные препятствия со стороны механизмов сокрытия правды, которые отрицают ответственность Турции за это преступление.

Но правду не скрыть, особенно сегодня, когда доступ к информации и знаниям не могут запретить тоталитарные режимы и идеологии. Спустя более века после Геноцида просьба греческого народа, а также каждого демократического гражданина в Турции и во всем мире заключается в признании Геноцида и выполнении всех положений такого акта.

Признание, которое является проверкой прав человека, закона и культуры, является актом истины и подтверждением того, что все еще есть институты и люди, которые отказываются принимать то, что утверждают пропагандисты и управляемые Турцией механизмы. Признание касается массового преступления, которое, поскольку оно не было наказано, стало образцом для Холокоста («кто помнит армян и греков», сказал Гитлер), преступления, которое, поскольку оно не было наказано, повторяется сегодня с отрицанием !

Признание геноцида, от которого пострадал греческий народ, является самоочевидным обязательством Турции, а также международного сообщества, которое не должно молчать или, что еще хуже, отстаивать ложь, перенимая турецкую пропаганду. Признание Геноцида является условием существования Свободы и Демократии внутри Турции, с одной стороны, и, с другой стороны, нерушимым условием восстановления отношений и мира в регионе, где из-за продолжающихся действий одних и тех же старых и новых убийственных механизмов, преступления продолжаются. Так что Турция по примеру других государств, спланировавших и осуществивших массовые преступления, должна признать свою ответственность за убийство греческого народа.

В то же время, зная от других народов, пострадавших от Геноцида, имея на их примере, что он удостаивается и центральных памятников Геноцида, где все воздают соответствующие почести, мы требуем от Греческой Республики создания Национального Мемориала Геноцида. . Памятник, который по понятным причинам может работать на нравственном, дипломатическом и историческом уровне, в первую очередь, на освещение Геноцида.
Национальный мемориал Геноциду может стать началом цикла международного признания, а также ответственности, нравственности и долга перед нашими убитыми предками.

Геноцид и особенно его интернационализация является важным вопросом, который, несмотря на потерянные годы и политическую и государственную олигархию, безразличие и нежелание доминирует в качестве запроса во всем мире. Освещение и интернационализация Геноцида касаются всего эллинизма и должны быть доминирующим компонентом национальной внешней политики, уважающей историю и правду, то есть ее память.

Мы требуем признания Геноцида, мы требуем создания Национального памятника Геноциду греков, памяти жертв и осуждения Турции, за Истину и за Справедливость!