ΦЕОФАНИС МАЛКИДИС__День мертвых_Суббота мертвых душ

Дорогие друзья,

Прилагается статья ведущего греческого историка Теофаниса Малкидиса, специалиста и борца за признание Геноцида греков Востока, «День мертвых, суббота мертвых душ» (статья на греческом и в переводе -google translation- на русском языках).

Θεοφάνης  Μαλκίδης, Διδάκτωρ Παντείου Πανεπιστημίου.

ΨΥΧΟΣΑΒΒΑΤΟ.

 

Το Σάββατο των ψυχών, το ΨυχοΣάββατο της πίστης μας και του λαού μας ,το Σάββατο των κεκοιμημένων αδελφών μας, το Σάββατο της μνήμης και του μνημοσύνου, είναι μία ακόμη σημαντική στιγμή της  Ορθόδοξης παράδοσής μας, της Ελληνικότητας και του πολιτισμού μας.

Δείχνει πως οι ζώντες, οι Χριστιανοί, οι Ορθόδοξοι, οι Έλληνες και οι Ελληνίδες,  μνημονεύουν τους κεκοιμημένους τους,  προσεύχονται για αυτούς και  προσβλέπουν σ΄αυτούς.

Το Σάββατο των Ψυχών αφορά «πάντων των απ’ αιώνος κοιμηθέντων ευσεβώς επ’ ελπίδι αναστάσεως ζωής αιωνίου» και μνημονεύει όλους  που υπέστησαν  θάνατο σε ξένη γη, σε στεριά και σε θάλασσα,  που πέθαναν από την πείνα, σε πολέμους, σε  κακοκαιρίες, σε σεισμούς και θεομηνίες, όσους κάηκαν ή χάθηκαν, εκείνους που ήταν φτωχοί και χωρίς πόρους και δεν τους φρόντισε κάποιος  με  Ακολουθίες, είναι τα Μνημόσυνα,  για αυτούς  που έζησαν, ζουν και θα ζήσουν.

Ειδικότερα, πάρα πολλές φορές έχουμε τονίσει κατά τη διάρκεια του ιερού αγώνα για τη διεθνοποίηση και την αναγνώριση της Γενοκτονίας των προγόνων μας, της Γενοκτονίας που στοίχισε τη ζωή σε πάνω από ένα εκατομμύριο Έλληνες,  ότι έχουμε μαζί μας το Θεό και τις ψυχές των δολοφονημένων προγόνων μας.

Έχουμε αναφέρει ότι σε κάθε δύσκολη προσπάθεια και δοκιμασία,  σε κάθε εμπόδιο που βάζουν οι υπονομευτές  και οι αρνητές, εντός και εκτός Ελλάδας, το προσπερνάμε με τη δύναμη που μας δίνει η πίστη μας, με τη δύναμη που λαμβάνουμε από τις ψυχές των δικών μας ανθρώπων.

Έχουμε επισημάνει σε κάθε δημόσια τοποθέτηση ότι ο αγώνας θα είναι νικηφόρος γιατί έχουμε δίπλα μας τις ψυχές των Ελλήνων και των Ελληνίδων,  των ανδρών, των γυναικών και των παιδιών, που εξολοθρεύτηκαν, απαγχονίστηκαν, βιάστηκαν, κατά τη διάρκεια του προμελετημένου μαζικού εγκλήματος εναντίον τους. 

 Ένα έγκλημα που εκτέλεσαν οι Νεότουρκοι και Κεμαλικοί, το οποίο επειδή δεν τιμωρήθηκε επαναλήφθηκε από τους μαθητές τους Ναζί και τον Χίτλερ και επαναλαμβάνεται από τους νεοσουλτάνους της Άγκυρας σήμερα.

Φέτος,  κάθε χρόνο, κάθε Σάββατο, κάθε μέρα,  τα μνημόσυνα, τα κόλλυβα,  το σιτάρι, ας γίνουν και για τους δικούς μας ανθρώπους που  δολοφονήθηκαν  στη Θράκη, στον Πόντο, στην Ιωνία, στην Καππαδοκία. 

Για να  “σπείρετε εν φθορά, εγείρεται εν αφθαρσία”, όπως γράφει ο απόστολος Παύλος (Α’ Κορινθ, κεφ 15, εδ 42), για να μη μείνει η θυσία τους χωρίς δικαίωση, για να νιώσουμε όλοι, κεκοικημένοι και ζώντες Ανάσταση.

Υ. Γ. Και ένα περιστατικό για ένα ιδιαίτερο μνημόσυνο, που φανερώνει το μεγαλείο της πίστης, της Ελληνικότητας και της συγχώρεσης.  Ο Πάνος Κολοκοτρώνης γεννήθηκε   το 1800 στη Ζάκυνθο και ήταν ο πρωτότοκος γιος του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και της Αικατερίνης Καρούτσου  και ήταν νυμφευμένος με την κόρη της Λασκαρίνας Μπουμπουλίνας, η οποία όπως και ο άνδρας της δολοφονήθηκε στη εμφύλια σύρραξη κατά τη διάρκεια της Εθνεγερσίας του 1821 . 

Με την έναρξη της Επανάστασης πήγε στην Πελοπόννησο για να συμμετάσχει στον Απελευθερωτικό Αγώνα. Έλαβε μέρος στην πολιορκία της Τριπολιτσάς , στις μάχες στο Βαλτέτσι και τα Δερβενάκια.

Συμμετείχε στη διοίκηση της Τρίπολης και αργότερα διορίστηκε φρούραρχος του Ναυπλίου. Δολοφονήθηκε στις 3 Δεκεμβρίου  1824 στο  Παλλάντιο  Αρκαδίας , δυστυχώς από Έλληνες, κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου.

Όταν  έπιασαν τα παλληκάρια του Κολοκοτρώνη τον δολοφόνο του γιου του Πάνου, τον παρέδωσαν στο Γέρο του Μοριά.  Λέγεται πως όταν έστρωσε τραπέζι για να φάνε, κάλεσε τον δολοφόνο να καθίσει στο τραπέζι  τους. «Γιατί λες να καθίσει στο τραπέζι το δολοφόνο του γιου μας;» αποκρίνεται η κυρία  Αικατερίνη, η γυναίκα του. «Είναι το πιο καλό μνημόσυνο για το παιδί μας»…..

Феофанис Малкидис

Профессор Университета политических наук «Пантион».

День мертвых. Суббота мертвых душ.

Суббота душ, ПсихоСаббат нашей веры и нашего народа, Суббота наших спящих братьев, Суббота памяти и поминовения – еще один важный момент нашей православной традиции, нашей гречности и нашей культуры.

Это показывает, что живые христиане, православные, гречанки и гречанки помнят своих умерших, молятся за них и ждут их с нетерпением .

спящих веками в надежде на воскресение к жизни вечной» и поминовения всех тех, кто претерпел смерть на чужбине, на суше и на море, умер от голода, на войнах, в ненастье. , в землетрясениях и теомениях, те, кто сгорел или погиб, те, кто был беден и без средств, и никто не позаботился о них с Мессами, являются Мемориалами, для тех, кто жил, живет и будет жить.

В частности, мы неоднократно подчеркивали в ходе священной борьбы за интернационализацию и признание Геноцида наших предков, Геноцида, унесшего жизни более миллиона греков, что с нами Бог и души наших убитых предков. .

Мы упоминали, что в каждом трудном усилии и испытании, в каждом препятствии, воздвигаемом недоброжелателями и скептиками внутри и за пределами Греции, мы преодолеваем его с силой, которую дает нам наша вера, с силой, которую мы получаем от душ наших. собственные люди.

В каждом публичном заявлении мы указывали, что борьба будет победоносной, потому что на нашей стороне души греческих мужчин и женщин, мужчин, женщин и детей, которые были истреблены, повешены, изнасилованы во время преднамеренного массового преступления против них .

Преступление, совершенное младотурками и кемальцами , которое, поскольку оно осталось безнаказанным, было повторено их нацистскими последователями и Гитлером, и повторяется сегодня неосултанами Анкары.

В этом году, каждый год, каждую субботу, каждый день, пусть поминальные службы, хижины, пшеница будут также и для наших людей, которые были убиты во Фракии, Понте, Ионии, Каппадокии.

Для того, чтобы «сеяло в тлении, в тлении восстанет», как пишет апостол Павел (I Коринфянам , гл . 15, ст . 42), чтобы их жертва не осталась без оправдания, чтобы мы все чувствовали, оседлое и живое Воскресение.

Ю. С. И случай для особого мемориала, в котором раскрывается величие веры, гречности и всепрощения. Панос Колокотронис родился в 1800 году на Закинфе, был первенцем Теодора Колокотрониса и Айкатерини Карутсу и был женат на дочери Ласкарины . Бубулина , которая, как и ее муж, была убита во время междоусобиц во время национального восстания 1821 года.

С началом революции он отправился на Пелопоннес для участия в Освободительной борьбе. Принимал участие в осаде Триполицы , сражениях при Валтеци и Дервенакии.

Он участвовал в управлении Триполи, а позже был назначен охранником Нафплиона. Он был убит 3 декабря 1824 года в Палладио Аркадийском, к несчастью, греками во время гражданской войны.

Когда хлопцы Колокотрониса поймали убийцу сына Паноса, они передали его Старейшине Мории . Говорят, что когда он накрыл для них стол, он пригласил убийцу сесть за их стол. «Почему вы хотите, чтобы убийца нашего сына сидел за столом?» ответила миссис Екатерини, его жена. "Это лучшая панихида по нашему ребенку"...