Феофанис Малкидис __Санта__

 

Дорогие друзья,

Прилагается статья ведущего греческого историка Феофаниса Малкидиса, специалиста и борца за признание Геноцида греков Востока, «11 сентября 1921 года: Холокост в понтийской САНТЕ» (статья на греческом и в переводе -google translation- на русском языках).

 

Θεοφάνης Μαλκίδης, Διδάκτωρ Παντείου Πανεπιστημίου.

11 Σεπτεμβρίου  1921 : Το Ολοκαύτωμα της Σάντας του Πόντου.

Ήταν εκατό δύο χρόνια  πριν,  την 11η  Σεπτεμβρίου 1921, όταν πάνω από 500 Ελληνίδες και Έλληνες της Σάντας του Πόντου, κυνηγημένοι από τους Γενοκτόνους Τούρκους και για να μην προδοθούν, αποφάσισαν να θυσιάσουν επτά νήπια, των οποίων το κλάμα αποκάλυπτε τη θέση τους.

Τα βρέφη της Σάντας έσωσαν τους γονείς τους, τα αδέλφια τους, τους παππούδες και τις γιαγιάδες τους και αποτελούν την κορυφαία ίσως στιγμή του Ελληνικού Ολοκαυτώματος,  τραγική και επώδυνη πράξη που σημάδεψε τις επτά μητέρες που αποχωρίστηκαν τα σπλάχνα των σπλάχνων τους.

Η Γενοκτονία των Ελλήνων που ζούσαν στο οθωμανικό κράτος, αποτέλεσαν την τραγικότερη σελίδα της ζωής του Ελληνισμού και στοίχισαν τη ζωή σε 1.000.000 Έλληνες. Ιδιαίτερη θέση σ΄ αυτήν την περίοδο κρατά η γυναίκα και το μικρό παιδί, τα οποία αποτέλεσαν αφενός συγκεκριμένο στόχο του προμελετημένου εγκλήματος, λόγω του ειδικού τους βάρους στην κοινωνία και την οικογένεια, αφετέρου ήταν αποδέκτες όλων των επιπτώσεων της γενοκτονίας (χηρεία, προσφυγιά, βιασμός, ορφάνια κ.ά).

Μετά τη δολοφονία των ανδρών, οι γυναίκες απετέλεσαν το μέρος εκείνο του πληθυσμού, πάνω στο οποίο κάθε χτύπημα θα επέφερε σημαντικό πλήγμα συνολικά στην εθνική ομάδα. Η γυναίκα είναι η πηγή της ζωής, κάθε δολοφονία στερούσε από τον Ελληνισμό τη βιολογική του συνέχεια. Όπου δεν μπορούσε να γίνει αυτό, υπήρχε ο βιασμός και ο καρπός της αγάπης, του έρωτα, των πιο ωραίων ανθρώπινων συναισθημάτων, η μητρότητα και η οικογένεια, μετατρεπόταν σε ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη, σε παντοτινή υπενθύμιση του εγκλήματος. Παράλληλα υπήρχε ο βιασμός των εγκύων και μετέπειτα η δολοφονία μητέρας και εμβρύου, υπήρχε ο εγκλεισμός χιλιάδων γυναικών σε τουρκικά σπίτια. Άλλες γυναίκες αναγκάστηκαν να παραδώσουν τα βρέφη τους στους αντάρτες, ώστε το κλάμα τους να μη τους προδώσει στους διώκτες τους.

Παράλληλα υπήρξε μία ομάδα γυναικών και παιδιών η οποία κάτω από ιδιαίτερα πιεστικές συνθήκες, έχασε τη θρησκευτική και εθνική της ταυτότητα και οδηγήθηκε για πάντα στο σκοτάδι της άγνοιας της καταγωγής και της προέλευσης. Ενδεικτικές καταγραφές Ελληνόφωνων, μουσουλμάνων ή /και κρυπτοχριστιανών γυναικών και παιδιών υπάρχουν μέχρι σήμερα.

Η αντίσταση της γυναίκας σε αυτές τις πολιτικές βίας έχει διάφορες μορφές. Από την ένοπλη αντίσταση με τη συμμετοχή στο αντάρτικο, έως την επιλογή του θανάτου, αντί να υποστεί τον εξευτελισμό και την ταπείνωση.

Μια ειδικότερη μορφή αντίστασης που συναντάται όχι μόνο στη Σάντα, αλλά και σε άλλες περιοχές, είναι η εγκατάλειψη των βρεφών χάριν της σωτηρίας του συνόλου και της ομάδας.

Στη Σάντα υπήρχαν μαζί με τους αντάρτες, οι οποίοι ανέλαβαν δράση για να προστατέψουν οι γυναίκες και παιδιά, όπως μας πληροφορούν οι Σανταίοι της ενορίας Πιστοφάντων. Το Σεπτέμβριο του 1921 οι αντάρτες μαζί με το δυσκίνητο αυτό το σώμα των γυναικόπαιδων, δέχτηκαν επίθεση. Η διαφυγή ήταν δύσκολη και η μόνη λύση ήταν να σταλούν μόνες οι γυναίκες και τα παιδιά σε ασφαλές σημείο.

Η απόφαση συνάντησε την άρνηση των γυναικών, και η κατάσταση έγινε τραγική ακόμη περισσότερο με τα κλάματα των μικρών παιδιών. Τότε «πολλά παιδιά, επειδή αι γυναίκες των δεν μπορούσαν να σταματήσουν τας φωνάς των παιδιών τους και μη θέλοντας να χωρισθούν εκ ημών, τα σκότωσαν και τα άφησαν επί τόπου». Ο αρχηγός των ανταρτών της Σάντας καπετάν Ευκλείδης Κουρτίδης στο ημερολόγιο του γράφει ότι «ο στρατός, όταν είδε ότι δεν είμαστε εκεί επροχώρησαν μέχρι το λημέρι και το βρήκαν άδειο και ανέβηκαν εις Μερτσιάν Λιθάρ, όπου βρήκαν τα έξι μικρά σκοτωμένα και αμέσως ειδοποίησαν τον Μέραρχον και ήλθαν επί τόπου. Και όταν είδε τα μικρά σφαγμένα διέταξε αμέσως τον στρατόν να φύγουν πίσω και να μαζευθούν όλοι στη Σάντα και εκείθεν να πάνε πίσω λέγων ότι οι άνθρωποι που σφάζουν τα παιδιά τους είνε αδύνατον να παισθούν και ως εκ τούτο είνε περιττόν να μείνωμε…».

Στις περισσότερες από αυτές τις γυναίκες της Σάντας και άλλων περιοχών οι οποίες παρέδωσαν τα βρέφη τους στους αντάρτες, είχαν κλονισμό της ψυχικής τους υγείας, αφού επέζησαν των βιαιοτήτων και των σφαγών εκδηλώνονταν αργότερα το σύνδρομο και η ενοχή του διασωθέντα.

Μία από αυτές ήταν και η προγιαγιά μου Ελένη......

Η σκέψη τους και η μνήμη τους σταμάτησε στα γεγονότα των διωγμών και των σφαγών, εμφάνιζαν συμπτώματα διαρκούς άγχους και διαρκών καταπτώσεων, ανέπτυξαν ένα ιδιαίτερο ψυχισμό, ο οποίος αποτυπώθηκε σε όλες τις συλλογικές εκφράσεις των Ελλήνων, όπως είναι τα μνημεία στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό, όπου υπάρχουν κεντρικές παραστάσεις γυναικών.

Ο επίλογος της μαζικής δολοφονίας, εξευτελισμού, εξανδραποδισμού, χειραγώγησης των γυναικών και των ορφανών γράφτηκε στην Ελλάδα και σε άλλα μέρη της προσφυγιάς. Η γυναίκα και τα ορφανά παιδιά έψαχναν τους αγνοουμένους τους στην Ελλάδα (αναζητήσεις του Ερυθρού Σταυρού), τους εναπομείναντες συγγενείς της στην πατρίδα (εξισλαμισμένοι) και θρηνούσαν τους νεκρούς της. Καταυλισμοί και ορφανοτροφεία ήταν τα σπίτια τους μετά τον ξεριζωμό, όπου άρχισε μία νέα ζωή με έντονες μνήμες από το παρελθόν.

 

Για το Ολοκαύτωμα της Σάντας και για τη Διασπορά των Σανταίων βλ. Μαλκίδης Θ.-  Γεωργιάδου Ε.  Από τη Σάντα του Πόντου στο Αετοχώρι του Έβρου. Συμβολή στην έρευνα για την εγκατάσταση των προσφύγων στον ελλαδικό χώρο. Έκδοση Πολιτιστικός Σύλλογος Αετοχωρίου «Η Σάντα». Αλεξανδρούπολη 2023.

Феофанис Малкидис. Профессор Университета политических наук «Пантион».

11 сентября 1921 года: Холокост в понтийской САНТЕ.

Это было сто два года назад, 11 сентября 1921 года, когда более 500 греческих мужчин и женщин Санта -Понтоса, на которых охотились турки- геноциды и чтобы не быть преданными, решили принести в жертву семерых младенцев, чей плач выдавал их позиция.

Младенцы Санты спасли своих родителей, братьев и сестер, бабушек и дедушек и, возможно, стали венцом греческого Холокоста, трагического и болезненного акта, который ознаменовал семь матерей, у которых были разорваны внутренности.

Геноцид греков, живших на территории Османского государства, стал самой трагической страницей в жизни эллинизма и унес жизни 1 000 000 греков. Особое место в этот период занимают женщина и маленький ребенок, которые, с одной стороны, являлись конкретным объектом умышленного преступления в силу их особой нагрузки на общество и семью, с другой стороны, они были реципиентами всех последствия геноцида (вдовы, беженцы, изнасилования, сироты и т. д. ).

После убийства мужчин женщины составляли ту часть населения, любой удар по которой нанес бы значительный удар по национальной группе в целом. Женщина — источник жизни, каждое убийство лишало эллинизм его биологической непрерывности. Там, где этого сделать было невозможно, произошло изнасилование и плод любви, романтики, самых прекрасных человеческих эмоций, материнства и семьи, превратился в нежелательную беременность, вечное напоминание о преступлении. В то же время имели место изнасилования беременных женщин, а затем убийства матери и плода, тысячи женщин были помещены в турецкие дома. Других женщин заставили отдать своих младенцев повстанцам, чтобы крики не выдали их преследователям.

При этом существовала группа женщин и детей, которые в особо стрессовых условиях утратили свою религиозную и национальную идентичность и были навсегда уведены во тьму незнания своего происхождения и происхождения. Показательные записи о грекоязычных, мусульманских и/или криптохристианских женщинах и детях существуют и по сей день.

Сопротивление женщин этой политике насилия принимает различные формы. От вооруженного сопротивления путем участия в партизанской войне до выбора смерти вместо того, чтобы терпеть унижения и унижения.

Более специфическая форма сопротивления, встречающаяся не только в Санте, но и в других областях, — это отказ от младенцев ради спасения целого и группы.

с повстанцами, которые приняли меры по защите женщин и детей, как нам сообщили из прихода Сантаиос Пистофантона . В сентябре 1921 года повстанцы вместе с этим громоздким отрядом женщин и детей подверглись нападению. Бежать было сложно, и единственным выходом было отправить женщин и детей в безопасное место.

Это решение было встречено отказом женщин, а ситуация стала еще более трагичной из-за криков маленьких детей. Тогда «много детей, потому что их жены не могли заглушить голоса своих детей и, не желая разлучаться с нами, убили их и оставили на месте». Лидер повстанцев Санты капитан Евклид Куртидис пишет в своем дневнике, что «армия, когда увидела, что нас нет, двинулась к лагерю и нашла его пустым и подошла к Мерсии Литар , где нашли шестерых убитых детенышей и немедленно известили Мерархона и прибыли на место. И когда он увидел, как убивают малышей, он немедленно приказал армии вернуться и собрать всех в Санте , а оттуда вернуться, сказав, что с людьми, которые убивают своих детей , невозможно играть , и поэтому они не надо оставаться ... "

У большинства из этих женщин Санты и других районов, отдавших своих детей повстанцам, наблюдалось потрясение психического здоровья, пережившие насилие и массовые убийства, синдром выжившего и чувство вины проявились позже.

Одной из них была моя прабабушка Элени......

 

Их мышление и память останавливались на событиях гонений и массовых убийств, у них проявлялись симптомы постоянной тревоги и постоянных поражений, у них развивалась особая психика, которая отражалась во всех коллективных выражениях греков, таких как памятники в Греции и за рубежом, где идут женские центральные спектакли.

Эпилог массовых убийств, унижений, разврата, манипулирования женщинами и сиротами был написан в Греции и других местах убежища. Женщина и дети-сироты искали пропавших без вести в Греции (поиски Красного Креста), оставшихся на родине родственников (принявших ислам) и оплакивали ее умершую. Лагеря и детские дома стали их домом после изгнания, где они начали новую жизнь с яркими воспоминаниями о прошлом.

 

О Холокосте в Санте и рассеянии жителей Санты см. Малкидис Ф.-Георгиаду Э. От Санты Понтийского до Этохори Эвросского. Вклад в исследование расселения беженцев на территории Греции. Издано Культурной ассоциацией Этохори «Я Санта». Александруполис 2023.