Феофанис Малкидис __Геноцид 2023_

Дорогие друзья,

Прилагается статья ведущего греческого историка Феофаниса Малкидиса, специалиста и борца за признание Геноцида греков Востока, «Настал ли момент (наконец) для Греческой Республики попросить оккупирующую Турцию признать Геноцид? Настал ли момент (наконец) для Турции признать свои преступления?» (статья на греческом и в переводе -google translation- на русском языках).

 

Θεοφάνης Μαλκίδης, Διδάκτωρ Παντείου Πανεπιστημίου.

Μήπως ήρθε (επιτέλους ) η στιγμή η Ελληνική Δημοκρατία να ζητήσει από την κατοχική Τουρκία την αναγνώριση της Γενοκτονίας;

Μήπως ήρθε (επιτέλους) η στιγμή η Τουρκία να αναγνωρίσει  τα εγκλήματά της;

 

Τέτοιες ώρες του 1922, ημέρα του Σταυρού για την Ορθοδοξία, ημέρα Σταύρωσης για τον Ελληνισμό,  γραφόταν ο τραγικός επίλογος μίας από τις πιο βάρβαρες πράξεις που γνώρισε η ιστορία της  ανθρωπότητας. Της Γενοκτονίας εναντίον του Ελληνισμού.

Η Γενοκτονία εναντίον του Ελληνισμού που ζούσε στο Οθωμανικό κράτος, στο καθεστώς των Νεότουρκων μετά το 1908  και μετά το 1918 στο καθεστώς του Κεμάλ  το προσχεδιασμένο, οργανωμένο και συστηματικό έγκλημα εναντίον του Ελληνικού έθνους,  έχει πολλές όψεις και αφορά τη μνήμη των θυμάτων, τους διασωθέντες και τους απογόνους των θυμάτων, την Ελληνική Δημοκρατία, την Τουρκία και τη διεθνή κοινότητα. Το Ελληνικό έθνος για δύο και πλέον δεκαετίες υπέστη τη βαρβαρότητα των κρατικών και παρακρατικών μηχανισμών της οθωμανικής αυτοκρατορίας, της Επιτροπής «Ένωσης και Πρόοδος» των Νεότουρκων και εν τέλει του καθεστώτος του Μουσταφά Κεμάλ, μηχανισμοί οι οποίοι δολοφόνησαν, βίασαν, κατακρεούργησαν και αφαίρεσαν τη ζωή πάνω από ένα εκατομμύριο Ελλήνων,  προσφυγοποιώντας πάνω από ενάμιση εκατομμύριο .

Η πρώτη φάση της Γενοκτονίας ξεκινά το 1908 και κρατά μέχρι την έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν η άνοδος των Νεότουρκων στην εξουσία δημιούργησε τις συνθήκες για την έναρξη των μαζικών διωγμών. Η δεύτερη περίοδος ξεκίνησε το 1914 και κρατά μέχρι το 1918, όταν η παγκόσμια σύρραξη κάλυψε τα εγκλήματα στο εσωτερικό της Τουρκίας.

Η περίοδος 1919-1924 αποτελεί την τρίτη, τελευταία και πιο έντονη φάση της Γενοκτονίας, όταν την εξόντωση των Ελλήνων αναλαμβάνει ο Μουσταφά Κεμάλ, ο δάσκαλος του Χίτλερ, κατά την ομολογία του αρχηγού της Ναζιστικής Γερμανίας.

Τον επίλογο του εγκλήματος αποτελεί ο ξεριζωμός των επιζώντων και έτσι έρχονται στην Ελλάδα τα τελευταία υπολείμματα της «εν ροή Γενοκτονίας» όπως ονομάστηκε.

Η εκρίζωση αυτή των Ελλήνων είναι από τα πρωτοφανή εγκλήματα στην ανθρώπινη ιστορία, η πρώτη Γενοκτονία του 20ου αιώνα και συνιστά τη βάση, το πρότυπο, το παράδειγμα και για άλλες Γενοκτονίες, εναντίον των Αρμενίων, των Ασσυρίων, το Ολοκαύτωμα, είναι η πρώτη απόπειρα ολοκληρωτικής εξαφάνισης ενός λαού, είναι μία ακόμη απόδειξη ότι το έγκλημα το οποίο δεν τιμωρείται, επαναλαμβάνεται.

Την ίδια στιγμή, το απαράγραπτο, όσο χρονικό διάστημα και εάν μεσολαβήσει έγκλημα της Γενοκτονίας, το οποίο αφορά μία σειρά από υποχρεώσεις του θύτη, εν προκειμένω της Τουρκίας, για αναγνώριση, αποκατάσταση, αποζημίωση, επανόρθωση, οι Τουρκικοί μηχανισμοί συνεχίζουν να το αρνούνται. Μάλιστα και ενώ οι μηχανισμοί άρνησης δεν αναλαμβάνουν την ευθύνη για ό,τι συνέβη, υλοποιούν στο εσωτερικό και στο εξωτερικό μία σειρά από (προκλητικές) ενέργειες, οι οποίες αποτελούν  Ύβρη, τιμώντας τους πρωτεργάτες της Γενοκτονίας (Μουσταφά Κεμάλ, Ταλαάτ, Ενβέρ και Τζεμάλ Πασά), χρηματοδοτώντας μηχανισμούς διαστρέβλωσης της ιστορίας και φτάνοντας σε φυλακίσεις, καταδίκες, ακόμη και σε δολοφονίες όσων αναδεικνύουν την αλήθεια και αμφισβητούν το καθεστωτικό αφήγημα.

Ταυτόχρονα η διεθνή κοινότητα παραμένει δεσμευμένη, πλην σημαντικών και τιμητικών εξαιρέσεων όπως ο Ρόμπερτ Μενέντεζ,  η διεθνής κοινότητα συνεχίζει να σιωπά για  οφέλη και συμφέροντα που παρεμποδίζουν το έργο της δικαιοσύνης, όπως συνέβη στο λιμάνι της Σμύρνης το 1922 και αμέσως μετά την τέλεση της Γενοκτονίας, όταν το αίτημα για δικαιοσύνη και μηχανισμούς αποτροπής επανάληψης του εγκλήματος δεν έγινε πράξη ποτέ.

Έτσι η αναγνώριση της Γενοκτονίας βρίσκει αναρίθμητα και συνεχή εμπόδια από μηχανισμούς απόκρυψης της αλήθειας, που αρνούνται την ευθύνη της Τουρκίας για το έγκλημα.

Η αλήθεια όμως δεν μπορεί να κρυφτεί, πόσο μάλλον σήμερα που η πρόσβαση στην πληροφορία και τη γνώση, δεν μπορεί να απαγορευτεί από ολοκληρωτικά καθεστώτα και ιδεολογίες, όπως αυτό της κατοχικής Τουρκίας. Έναν αιώνα και πλέον μετά τη Γενοκτονία, το αίτημα του Ελληνικού έθνους, αλλά και κάθε δημοκράτη πολίτη στην Τουρκία και σε όλον τον κόσμο, είναι η αναγνώριση της Γενοκτονίας και η υλοποίηση όλων των προβλεπόμενων από μία τέτοια πράξη.

Αναγνώριση η οποία είναι η επαλήθευση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, του δικαίου και του πολιτισμού, είναι η πράξη αλήθειας και επιβεβαίωσης ότι υπάρχουν ακόμη θεσμοί και άνθρωποι που αρνούνται να δεχτούν όσα υποστηρίζουν οι προπαγανδιστές και οι κατευθυνόμενοι από την Τουρκία μηχανισμοί. Η αναγνώριση αφορά το μαζικό έγκλημα το οποίο επειδή δεν τιμωρήθηκε αποτέλεσε το παράδειγμα για το Ολοκαύτωμα («ποιος θυμάται τους Αρμένιους και τους Έλληνες» έλεγε ο Χίτλερ), ένα έγκλημα το οποίο επειδή δεν τιμωρήθηκε, επαναλαμβάνεται σήμερα με την άρνηση !

 

Το αίτημα για  αναγνώριση της Γενοκτονίας που υπέστη το Ελληνικό έθνος είναι αυτονόητη υποχρέωση της Ελληνικής Δημοκρατίας και η συγκυρία απαιτεί την προώθηση της σχετικής πράξης προς την Τουρκία. Από την άλλη πλευρά η Τουρκία, αλλά και η  διεθνής κοινότητα, δεν πρέπει να σιωπά ή ακόμη χειρότερα να συνηγορεί στο ψεύδος υιοθετώντας την Τουρκική προπαγάνδα. Η αναγνώριση της Γενοκτονίας αποτελεί προϋπόθεση για να υπάρξει αφενός Ελευθερία και Δημοκρατία στο τουρκικό εσωτερικό, αφετέρου είναι απαράβατος όρος για την αποκατάσταση των σχέσεων και της ειρήνης στην περιοχή, όπου λόγω της συνεχιζόμενης δράσης των ίδιων παλιών αλλά και των νέων δολοφονικών μηχανισμών, τα εγκλήματα συνεχίζονται. Άρα η Τουρκία, ακολουθώντας το παράδειγμα άλλων κρατών, όπως η Γερμανία,  που σχεδίασαν και υλοποίησαν μαζικά εγκλήματα, οφείλει να παραδεχθεί την ευθύνη της για τη δολοφονία του Ελληνικού έθνους.

Παράλληλα, έχοντας γνώση από άλλους λαούς που υπέστησαν Γενοκτονία, έχοντας το παράδειγμά τους ότι αυτή τιμάται και με τα κεντρικά μνημεία Γενοκτονίας, όπου αποδίδονται από όλους οι ανάλογες τιμές, απαιτούμε από την Ελληνική Δημοκρατία τη δημιουργία του Εθνικού Μνημείου Γενοκτονίας. Μνημείο το οποίο μπορεί να λειτουργήσει για τους ευνόητους λόγους, σε ηθικό, διπλωματικό και ιστορικό επίπεδο, πρωταγωνιστικά για την ανάδειξη της Γενοκτονίας. Το εθνικό μνημείο για τη Γενοκτονία μπορεί να είναι η απαρχή ενός κύκλου διεθνών αναγνωρίσεων, αλλά και ευθύνης, ηθικής και χρέους έναντι των δολοφονημένων προγόνων μας.

Η Γενοκτονία και ιδιαίτερα η διεθνοποίησή της αποτελεί ένα σημαντικό ζήτημα το οποίο, παρά τα χαμένα χρόνια και την πολιτική και κρατική ολιγωρία αδιαφορία και απροθυμία κυριαρχεί ως αίτημα παγκοσμίως. Η ανάδειξη και διεθνοποίηση της Γενοκτονίας, αφορά όλον τον Ελληνισμό και θα πρέπει αποτελεί κυρίαρχο συστατικό στοιχείο της εθνικής εξωτερικής πολιτικής που σέβεται την ιστορία και την αλήθεια, δηλαδή τη μνήμη της.

Απαιτούμε την αναγνώριση της Γενοκτονίας, απαιτούμε τη δημιουργία του Εθνικού μνημείου για τη Γενοκτονία των Ελλήνων, για τη μνήμη των θυμάτων και για την καταδίκη της Τουρκίας, για την Αλήθεια και για τη Δικαιοσύνη!

 

Ο Θεοφάνης Μαλκίδης είναι διδάκτορας του Παντείου Πανεπιστημίου,  μέλος της Διεθνούς Ένωσης Ακαδημαϊκών για τη Μελέτη των Γενοκτονιών η οποία το 2007, αναγνώρισε τη Γενοκτονία των Ελλήνων, των Αρμενίων και των Ασσυρίων.

Феофанис Малкидис. Профессор Университета политических наук «Пантион».

Настал ли момент (наконец) для Греческой Республики попросить оккупирующую Турцию признать Геноцид?

Настал ли момент (наконец) для Турции признать свои преступления?

 

В такое время в 1922 году, в день Креста для православия, в день Распятия для эллинизма, писалось трагическое завершение одного из самых варварских деяний, известных в истории человечества. Геноцид эллинизма.

Геноцид эллинизма, существовавшего в Османском государстве, при режиме младотурков после 1908 года и после 1918 года при режиме Кемаля, заранее спланированное, организованное и систематическое преступление против греческой нации, имеет множество аспектов и касается памяти. жертв, спасенных и потомков жертв, Греческой Республики, Турции и международного сообщества. Греческий народ на протяжении более двух десятилетий страдал от жестокости государственных и полугосударственных механизмов Османской империи, Комитета Союза и Прогресса младотурок и, наконец, режима Мустафы Кемаля, механизмов, которые убивали, насиловали, калечили и лишали жизни людей. миллион греков, что делает более полутора миллионов беженцев.

Первый этап Геноцида начинается в 1908 году и длится до начала Первой мировой войны, когда приход к власти младотурков создал условия для начала массовых преследований. Второй период начался в 1914 году и продолжался до 1918 года, когда мировой конфликт затмил преступления внутри Турции.

Период 1919-1924 годов представляет собой третью, последнюю и наиболее напряженную фазу Геноцида, когда истребление греков, согласно признанию лидера нацистской Германии, предпринял Мустафа Кемаль, учитель Гитлера.

Эпилогом преступления является изгнание выживших, и, таким образом, последние остатки «продолжающегося геноцида», как его называли, прибывают в Грецию.

Это истребление греков является одним из беспрецедентных преступлений в истории человечества, первым Геноцидом 20-го века и составляет основу, модель и пример для других Геноцидов против армян, ассирийцев, Холокоста, является первой попыткой при тоталитаризме вымирание народа является еще одним доказательством того, что преступления, остающиеся безнаказанными, повторяются.

В то же время, до тех пор, пока вмешивается преступление Геноцида, что касается ряда обязательств преступника, в данном случае Турции, по признанию, восстановлению, компенсации и возмещению ущерба, турецкие механизмы продолжают отрицать это неотъемлемое обстоятельство. . Фактически, пока механизмы отрицания не берут на себя ответственность за произошедшее, они реализуют ряд (провокационных) действий внутри страны и за рубежом, которые представляют собой очернение, чествование пионеров Геноцида (Мустафы Кемаля , Талаата , Энвера и Джемаля -паши) . ), механизмы финансирования, искажающие историю и ведущие к тюремному заключению, осуждению и даже убийствам тех, кто раскрывает правду и бросает вызов повествованиям истеблишмента.

В то же время международное сообщество остается приверженным, за исключением важных и почетных исключений, таких как Роберт Менендес , международное сообщество продолжает хранить молчание о выгодах и интересах, которые мешают работе правосудия, как это произошло в порту Смирна в 1922 году и сразу после Геноцида, когда требование справедливости и механизмов предотвращения рецидивизма так и не было реализовано.

Таким образом, признание Геноцида наталкивается на бесчисленные и постоянные препятствия со стороны механизмов сокрытия истины, которые отрицают ответственность Турции за это преступление.

Но правду невозможно скрыть, особенно сегодня, когда доступ к информации и знаниям не может быть запрещен тоталитарными режимами и идеологиями, такими как оккупационная Турция. Спустя столетие и более после Геноцида требованием греческого народа, а также каждого демократического гражданина в Турции и во всем мире является признание Геноцида и выполнение всех положений такого акта.

Признание, которое является проверкой прав человека, закона и культуры, является актом истины и подтверждением того, что все еще существуют учреждения и люди, которые отказываются принять то, о чем говорят пропагандисты и управляемые Турцией механизмы. Признание касается массового преступления, которое, поскольку оно не было наказано, стало примером Холокоста («кто помнит армян и греков», - сказал Гитлер), преступления, которое, поскольку оно не было наказано, повторяется сегодня с отрицанием !

 

Требование признания Геноцида, от которого пострадал греческий народ, является самоочевидным обязательством Греческой Республики, и ситуация требует продвижения соответствующего акта в отношении Турции. С другой стороны, Турция, как и международное сообщество, не должна молчать или, что еще хуже, пропагандировать ложь, перенимая турецкую пропаганду. Признание Геноцида является условием существования Свободы и Демократии во внутренних районах Турции, с одной стороны, с другой стороны, это нерушимое условие для восстановления отношений и мира в регионе, где в результате продолжающихся действий тех же старых и новых убийственных механизмов, преступления продолжаются. Поэтому Турция, следуя примеру других государств, таких как Германия, которые планировали и осуществляли массовые преступления, должна признать свою ответственность за убийство греческого народа.

В то же время, имея знания других народов, пострадавших от Геноцида, имея их пример того, что его уважают и центральные памятники Геноциду, где все отдают соответствующие почести, мы требуем от Греческой Республики создания Национального Мемориала Геноцида. . Памятник, который по понятным причинам может работать на моральном, дипломатическом и историческом уровне, в первую очередь для освещения Геноцида. Национальный мемориал Геноциду может стать началом цикла международного признания, но также ответственности, морали и долга перед нашими убитыми предками.

Геноцид и особенно его интернационализация являются важным вопросом, к которому, несмотря на потерянные годы и политическую и государственную олигархию, во всем мире доминирует безразличие и нежелание. Выдвижение на первый план и интернационализация Геноцида касается всего эллинизма и должно быть доминирующим компонентом национальной внешней политики, которая уважает историю и правду, то есть ее память.

Мы требуем признания Геноцида, мы требуем создания Национального памятника Геноциду греков, в память жертв и осуждения Турции, за Истину и за Справедливость!

 

Феофанис Малкидис — преподаватель Университета Пантейон , член Международной ассоциации академиков по изучению геноцидов, которая в 2007 году признала Геноцид греков, армян и ассирийцев .