Ф. Малкидис_годовшина провозглашения псевдогосударства

Дорогие друзья,

Прилагается статья ведущего греческого историка Феофаниса Малкидиса, специалиста и борца за признание Геноцида греков Востока, «Я не забыл; Годовщина провозглашения псевдогосударства с мольбами к победителю о «Решении».....»

(статья на греческом и в переводе -google translation- на русском языках).

 

Θεοφάνης Μαλκίδης, Διδάκτωρ Παντείου Πανεπιστημίου.

Μέλος της Διεθνούς Ένωσης Ακαδημαϊκών για τη Μελέτη των Γενοκτονιών.

(Δεν) Ξεχνώ; Επέτειος ανακήρυξης ψευδοκράτους με ικεσίες στον κατακτητή για «Λύση».....

 

Σε κάθε άλλη  περίπτωση  η εισβολή στην Κύπρο και η κατοχή της Τουρκίας από το 1974, θα αποτελούσε σημαντικό αν όχι κεντρικό θέμα στους διεθνείς οργανισμούς και στην συζήτηση στο διεθνές πολιτικό και δικαιικό σύστημα. Όχι υποκριτικά όπως σήμερα, αλλά με όρους ουσίας και πραγματικής κατάστασης. Όχι εξίσωσης θύτη και θύματος. (Οι συνομιλίες των Ελλήνων  θεσμικών από την Ελλάδα και την Κύπρο με τους Κουίσλινγκς του Ερντογάν, με τους ψευδουπουργούς και μάλιστα με δολοφόνους όπως με τον  Ακίν, τον εκτελεστή του Σολωμού και του Ισαάκ, τι είναι άραγε;  Επαναπροσέγγιση, επανασύνδεση, καλή θέληση, φιλία και συνεργασία ή  αποδοχή – αναγνώριση του ψευδοκράτους νομιμοποίησης των ιθυνόντων και των τετελεσμένων της εισβολής και της κατοχής;)

Πριν λίγες ημέρες το  ψευδοκράτος συμμετείχε στον Οργανισμό Τουρκογενών Κρατών (ΟΤΚ). Τουρκία, Αζερμπαϊτζάν, Ουζμπεκιστάν, Κιργιζία, Καζακστάν, Τουρκμενιστάν και Ουγγαρία αποδέχτηκαν ως παρατηρητή στην 9η Σύνοδο των Τουρκόφωνων Κρατών στη Σαμαρκάνδη του Ουζμπεκιστάν, τη λεγόμενη «Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου», γεγονός που, συνεπάγεται την έμμεση αναγνώριση του μορφώματος ως κρατική οντότητα. Το ψευδοκράτος απέκτησε, δηλαδή, ίδιο κύρος με το αναγνωρισμένο κράτος της Ουγγαρίας, η οποία συμμετείχε επίσης υπό το καθεστώς παρατηρητή.

Το γεγονός αυτό, αποδεικνύει τη βούληση της Τουρκίας να  επιβάλλει με  ακόμα πιο εντατικές προσπάθειες προς αυτή την κατεύθυνση, την αποδοχή της παρανομίας. Συνεπώς, τα κράτη που ανήκουν στον ΟΤΚ, αντιμετωπίστηκαν ως μια σχετικά άμεση και αποτελεσματική οδός, εφόσον σε αυτά ασκεί, προφανώς, πολύ μεγάλη επιρροή. Πιέσεις δέχτηκαν, επίσης, το Πακιστάν και η Βρετανία, μετά την  αποχώρηση της τελευταίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Επιπλέον, είναι γνωστά τα τουρκικά σχέδια για παρουσίαση του ζητήματος στη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών. Στην προκειμένη περίπτωση, στόχος της Τουρκίας είναι η αναβάθμιση και η ανάπτυξη εμπορικών, οικονομικών και άλλων σχέσεων με τις υπόλοιπες χώρες-μέλη του οργανισμού κάτω από τη σκέπη ενός «κοινού έθνους».

Πρακτικές όπως οι παραπάνω, δράσεις όπως η εισβολή στη νεκρή ζώνη, το άνοιγμα της Αμμοχώστου, με παράλληλες ικεσίες  για   «Λύση» χωρίς καταδίκη της παρανομίας του 1974 δεν είναι  Λύση.  Κάθε   πρόταση για την Κύπρο και μάλιστα για «λύση» τύπου Ομοσπονδίας με την οποία τα στρατεύματα κατοχής και οι έποικοι δεν φεύγουν,  δεν είναι μονόδρομος,  ή τελευταία ευκαιρία όπως παρουσιάζεται.   Κάθε πράξη για την Κύπρο οφείλει να έχει εφαρμογή των ψηφισμάτων διεθνών οργανισμών- εκεί ανήκουμε ως κράτη και όχι σε ζούγκλα στρατών και παρακρατικών δολοφόνων- και των στοιχειωδών κανόνων διεθνούς δικαίου καθώς και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Εδώ  υπάρχει ένας παραλογισμός: Ο τουρκικός  παράνομος μηχανισμός του 1974 θέλει να επιβάλλει μία «λύση» βασισμένη στη βία και στην νομιμοποίηση της εισβολής. Η πλειοψηφία υποταγμένη στη μειοψηφία και μία «λύση» που δεν αναφέρεται   με όρους δικαίου   στους εποίκους, στις περιουσίες, στις επιστροφή των προσφύγων, στη διακρίβωση της τύχης των  αγνοουμένων. Για να μην αναφερθούμε και στο ζήτημα της εκ περιτροπής προεδρίας, και του μηχανισμού επίλυσης των αδιεξόδων ή και στο ζήτημα της εθνικής συνείδησης η οποία  τίθεται υπό αμφισβήτηση και εξαφάνιση. (Άραγε  στο νέο κράτος, που προτείνεται από τη «λύση» θα επιτρέπεται η ελληνική σημαία;)

Απαιτούμε, λοιπόν, την άμεση και έμπρακτη καταδίκη από τη διεθνή κοινότητα, την Κυπριακή και την Ελληνική Δημοκρατία της παραπάνω ενέργειας  των κρατών του ΟΤΚ, αλλά και κάθε ενέργεια που προωθεί την παρανομία. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως και τα Ηνωμένα Έθνη, οφείλουν να υπερασπιστούν τα δικαιώματα και το κύρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, ως το μοναδικό νόμιμο και διεθνώς αναγνωρισμένο κράτος. Όσο κερδίζει το ψευδοκράτος ισχύ, τόσο υποβιβάζεται η Κυπριακή Δημοκρατία και απειλείται η  Ελευθερία της Κύπρου.

Επίσης, επιβάλλεται να τερματιστεί η συντήρηση του ψευδοκράτους από τον  Ελληνισμό, μέσω του καθεστώτος χρήσης των οδοφραγμάτων της ντροπής, καθώς και της τροφοδότησής του. Δεν επιτρέπεται να ενισχύεται ο   κατακτητής, συνεισφέροντας στην επιβίωσή του, χρηματοδοτώντας ακόμη και το  ρεύμα για την επιγραφή στον κατεχόμενο Πενταδάκτυλο «τι ευτυχία να λες είμαι Τούρκος»!

Το ζήτημα της Κύπρου είναι επίκαιρο, είναι ζωντανό και δεν κουράζει κανένα, έστω και εάν πολλοί μιλάνε και αναφέρονται με αυτούς τους όρους. Η κούραση δεν ταιριάζει σε ένα ζήτημα που είναι η αντανάκλαση της αδικίας. Ο ελληνικός λαός μπορεί να πετύχει πολλά. Πλέον όλη η Ευρώπη και οι ΗΠΑ μιλούν για την τουρκική στάση, για την επίλυση του Τουρκικού προβλήματος. Και βεβαίως  υπάρχουν πολλά διαπραγματευτικά και πολιτικά όπλα, που μας δίνουν δύναμη. 

Ο Ελληνισμός έχει δυνάμεις παντού, η  Ελλάδα δεν είναι μικρή και ανίσχυρη, η Κύπρος δεν είναι αδύναμη, όπως θέλουν να μας παρουσιάσουν κάποιοι και κάποιες, διαδίδοντας ψεύδη. Και εάν  αυτοί φοβούνται να αναλάβουν την ευθύνη που τους έχει δώσει η ιστορία και κυρίως το μέλλον της Κύπρου και του Ελληνισμού, ας καταφύγουν στο λαό.  Δεν είναι άδικο στην πατρίδα της δημοκρατίας να μην γίνονται δημοψηφίσματα; Άλλωστε το 2004 έγινε δημοψήφισμα  για την τότε προτεινόμενη «λύση» τύπου Ανάν και αποδείχτηκε ότι η πλειοψηφία του Κυπριακού Ελληνισμού δεν θέλει να επιθυμεί  την τουρκική κατοχή ως παρόν, πόσο μάλλον ως μέλλον…..

Феофанис Малкидис – профессор Университета Пантион (г.Афины)

Феофанис Малкидис.

Доктор Университета Пантион. Член Международной ассоциации ученых по изучению геноцида.

Я не забыл; Годовщина провозглашения псевдогосударства с мольбами к победителю о «Решении».....

 

В любом другом случае вторжение на Кипр и оккупация Турции с 1974 года были бы важным, если не центральным вопросом в международных организациях и в дебатах в международной политической и правовой системе. Не лицемерно, как сегодня, а по существу и реальной ситуации. Нет отождествления жертвы и преступника. (Разговоры греческих чиновников из Греции и Кипра с квислинговцами Эрдогана , с псевдоминистрами и даже с убийцами типа Акина , палача Соломона и Исаака, что это такое? Повторное сближение, повторное соединение, доброжелательность, дружба и сотрудничество или принятие — признание псевдогосударства, узаконивающего исполнителей и исполнителей вторжения и оккупации?)

Несколько дней назад псевдогосударство приняло участие в Организации тюркских государств (ОТК). Турция, Азербайджан, Узбекистан, Киргизия, Казахстан, Туркмения и Венгрия приняли так называемую «Турецкую Республику Северного Кипра» в качестве наблюдателя на 9-м Саммите тюркоязычных государств в Самарканде Узбекистана, что предполагает косвенное признание образования как государственное учреждение. Таким образом, псевдогосударство приобрело тот же статус, что и признанное государство Венгрия, которое также участвовало в качестве наблюдателя.

Этот факт свидетельствует о желании Турции еще более активными усилиями в этом направлении навязать признание беззакония. Поэтому государства, входящие в ОТК, рассматривались как относительно прямой и эффективный путь, так как он, очевидно, имеет на них очень большое влияние. Пакистан и Великобритания также оказались под давлением после того, как последняя вышла из Евросоюза . Кроме того, известны планы Турции вынести этот вопрос на рассмотрение Генассамблеи ООН. В данном случае целью Турции является модернизация и развитие торговых, экономических и иных отношений с остальными странами-членами организации под эгидой «общей нации».

Практика, подобная вышеописанной, такие действия, как вторжение в мертвую зону, открытие Фамагусты, с параллельными призывами к «решению» без осуждения незаконности 1974 года — это не решение. Каждое предложение по Кипру и вообще по «решению» типа Федерации, в котором оккупационные войска и поселенцы не уходят, не является улицей с односторонним движением или последним шансом, как это представляется. Каждое действие на Кипре должно соответствовать резолюциям международных организаций — мы принадлежим им как государствам, а не джунглям армий и полугосударственных убийц — и элементарным нормам международного права, а также правам человека. Вот абсурд: Турецкий нелегальный аппарат 1974 года хочет навязать «решение», основанное на насилии и легализации вторжения. Большинство подчиняется меньшинству и «решению», которое с точки зрения закона не относится к поселенцам, имуществу, возвращению беженцев, выяснению судьбы пропавших без вести. Не говоря уже о вопросе ротации президентства, о механизме выхода из тупиков и даже о вопросе национального самосознания, которое ставится под вопрос и исчезает. (Разрешится ли греческий флаг в новом состоянии, предложенном «решением»?)

Поэтому мы требуем немедленного и практического осуждения международным сообществом, Кипром и Греческой Республикой вышеупомянутых действий государств ОТК, а также любых действий, пропагандирующих незаконные действия. Европейский Союз, как и Организация Объединенных Наций, должен защищать права и престиж Республики Кипр как единственного законного и международно признанного государства. Пока псевдогосударство набирает силу, Республика Кипр деградирует и свобода Кипра находится под угрозой.

Также необходимо покончить с содержанием псевдогосударства эллинизмом, через режим использования баррикад позора, а также его подпитку. Не позволено усиливать завоевателя, способствуя его выживанию, даже финансируя электроэнергию для надписи на оккупированном пятипаломнике «какое счастье говорить, что я турок»!

Вопрос Кипра актуален, он жив и никого не утомляет, даже если многие говорят и ссылаются на него в этих терминах. Усталость не подходит к проблеме, которая является отражением несправедливости. Греческий народ может многого добиться. Сейчас вся Европа и США говорят о турецком отношении, о решении турецкой проблемы. И, конечно же, есть много переговорного и политического оружия, которое придает нам силы.

Эллинизм имеет силу повсюду, Греция не мала и не бессильна, Кипр не слаб, как хотят представить нас некоторые люди, распространяя ложь. И если они боятся взять на себя ответственность, возложенную на них историей, и особенно будущее Кипра и эллинизма, пусть укрываются в людях. Разве не несправедливо на родине демократии не проводить референдумы? Ведь в 2004 году был проведен референдум по предложенному тогда "решению" в стиле Аннана, и выяснилось, что большинство киприотов-греков не хотят желать турецкой оккупации ни в настоящем, ни в будущем...