6 апреля 1914 г.: Фракийская «черная» Пасха, кульминация фракийского геноцида

Дорогие друзья,

Прилагается статья ведущего греческого историка Теофаниса Малкидиса, специалиста и борца за признание Геноцида греков Востока, «6 апреля 1914 г.: Фракийская «черная» Пасха, кульминация фракийского геноцида» (статья на греческом и в переводе -google translation- на русском языках).

Θεοφάνης Μαλκίδης

 

6η Απριλίου 1914: Το «Μαύρο» Πάσχα των Θρακών, η  κορύφωση της Γενοκτονίας στη Θράκη.

Η Γενοκτονία εναντίον των Ελληνίδων και των Ελλήνων που ζούσαν για αιώνες στη Θράκη, στην Μικρά Ασία, στον Πόντο, Γενοκτονία  η οποία ξεκίνησε το 1908 με την άνοδο στην εξουσία των Νεότουρκων και με τη στρατιωτική και την πολιτική καθοδήγηση των Γερμανών συμμάχων τους, συνεχίστηκε από τους Κεμαλικούς μέχρι το 1923  και αφαίρεσε τη συνολικά τη ζωή από τουλάχιστον ένα εκατομμύριο προγόνους μας.

Στην αρχή η Γενοκτονία ξεκίνησε με την  εξόντωση των ανδρών στα τάγματα εργασίας και συνεχίστηκε με την εξόντωση των ηγετών του Ελληνισμού, την εκτόπιση και τη δολοφονία των γυναικών, των παιδιών. Με την έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου δόθηκε η ευκαιρία στους Νεότουρκους να υλοποιήσουν με μεγαλύτερη ευκολία το σχέδιό τους- η «Ειδική οργάνωση» ο παραστρατιωτικός φορέας των Νεότουρκων κράτησε σημαντικό ρόλο - ενώ η υποχρεωτική στρατολόγηση των Ελλήνων της Θράκης, τούς οδήγησε σαν Οθωμανούς στρατιώτες στο θάνατο σε μία από τις φονικότερες μάχες στην Καλλίπολη.

Έτσι, ο Ελληνισμός   της Θράκης αντιμετώπισε, όπως και οι Έλληνες του Πόντου και της Μικράς Ασίας, την ίδια πολιτική βίας που εξελίχθηκε σε Γενοκτονία. Έτσι ερημώθηκε από το ελληνικό στοιχείο η Θράκη και εγκαταλείφθηκαν πόλεις όπως η Αδριανούπολη, η Βιζύη, η Τυρολόη, η Αρκαδιούπολη, οι Σαράντα Εκκλησιές, η Κεσσάνη, τα Μάλγαρα, η Χαριούπολη, η Μακρά Γέφυρα, η Ραιδεστός, η Ηράκλεια, η Καλλίπολη και άλλες, ενώ στις 6 Απριλίου του 1914, το «Μαύρο «Πάσχα όπως ονομάστηκε κορυφώθηκε η Γενοκτονίας. Συνέχεια των εγκλημάτων που έγιναν  εναντίον των Ελλήνων της Βόρειας Θράκης (ανατολική Ρωμυλία) και ενδιάμεσος σταθμός μέχρι την τελική φάση μαζικής δολοφονίας των Ελλήνων στον Πόντο και την Μικρά Ασία.

Οι μεταπολεμικές εξελίξεις, οι συζητήσεις στο Συνέδριο Ειρήνης στο Παρίσι για το Θρακικό ζήτημα, καθώς και η υπογραφή το 1920 της συνθήκη των Σεβρών, έδωσαν στην Ελλάδα την Ανατολική Θράκη μέχρι την Τσατάλτζα, σε απόσταση είκοσι χιλιομέτρων από την Κωνσταντινούπολη και τη χερσόνησο της Καλλίπολης. Επίσης η Ελλάδα πήρε την Ίμβρο και Τένεδο, καθώς και τη Σμύρνη με ολόκληρη την περιοχή της.

Δύο χρόνια, όμως, αργότερα με την αλλαγή των προσανατολισμών και της πολιτικής έναντι των Κεμαλικών από τις μεγάλες δυνάμεις, και τα πολυποίκιλα εσωτερικά ζητήματα στην Αθήνα,  είχαν σαν αποτέλεσμα να υπογραφεί η συνθήκη ανακωχής των Μουδανιών, με την οποία ο ελληνικός στρατός διατάχθηκε να εκκενώσει όχι μόνο την Μικρά Ασία, αλλά μέσα σε δεκαπέντε ημέρες και την Ανατολική Θράκη, εκεί όπου υπήρχαν μεγάλες στρατιωτικές δυνάμεις του και εύρωστο ελληνικό στοιχείο.

Έτσι τα συμφέροντα κάλυψαν την αλήθεια και το έγκλημα εναντίον των Ελλήνων δεν τιμωρήθηκε και επαναλήφθηκε μετά από λίγα χρόνια από τους Ναζί και το καθεστώς του Χίτλερ- στις 6 Απριλίου του 1941 οι Γερμανοί εισέβαλαν στην Ελλάδα- ως Ολοκαύτωμα και εκατοντάδες μαρτυρικά χωριά και πόλεις.

Σήμερα η αναγνώριση της Γενοκτονίας είναι ένα μεγάλο ιστορικής και ηθικής σημασίας βήμα για τον Ελληνισμό, την Τουρκία και την ανθρωπότητα: Η Τουρκία ως θύτης πρέπει να αποδεχθεί το έγκλημά του και να προχωρήσει σε όλες τις ενέργειες που προβλέπει το Διεθνές Δίκαιο και η Σύμβαση του ΟΗΕ για την Πρόληψη και την Καταστολή του Εγκλήματος της Γενοκτονίας, ενώ το θύμα γνωρίζει ότι δεν μένουν ατιμώρητες οι μαζικές δολοφονίες των προγόνων του. Το ίδιο πρέπει να πράξει και η διεθνής κοινότητα, χωρίς να κρύβεται πίσω από συμφέροντα ή να σιωπά μπροστά στην αλήθεια.

Ακόμη, η Ελληνική Δημοκρατία οφείλει να θέσει το ζήτημα της αναγνώρισης της Γενοκτονίας από την Τουρκία, τώρα που ο προβατόσχημος θύτης έρχεται με τα ψευδεπίγραφη πρόταση για φιλία, συνεργασία και επίλυση των διμερών  προβλημάτων….

Τέλος, εμείς οι απόγονοι των θυμάτων και διασωθέντων  της Γενοκτονίας,  οφείλουμε, όπως έχουμε το καθήκον, να απαιτήσουμε την αναγνώριση της Γενοκτονίας, την επανόρθωση, την αποκατάσταση, την αποζημίωση και να αγωνιστούμε για να μην επαναληφθούν άλλες Γενοκτονίες-Εγκλήματα που δε συμβαδίζουν με το Δίκαιο, την Ιστορία, τη Μνήμη και τον Άνθρωπο. Δικαιοσύνη για τα θύματα, Αναγνώριση της Γενοκτονίας τώρα!

*Ο Θεοφάνης Μαλκίδης έχει  καταγωγή από την Αδριανούπολη και είναι   απόγονος θυμάτων και διασωθέντων της Γενοκτονίας. Το βιβλίο του «Η Γενοκτονία των Ελλήνων. Θράκη, Μικρά Ασία, Πόντος» έχει μεταφραστεί στην αγγλική, γαλλική, αρμενική, ρωσική, ιταλική, ισπανική και ρουμανική γλώσσα.

Теофанис Малкидис

6 апреля 1914 г.: «Черная» фракийская Пасха, кульминация геноцида во Фракии.

Геноцид против греков, веками живших во Фракии, Малой Азии, Понте, Геноцид, начавшийся в 1908 году с приходом к власти младотурок и под военным и политическим руководством их немецких союзников, продолжался от кемалов до 1923 года и унес жизни не менее миллиона наших предков.

Вначале Геноцид начался с истребления мужчин в рабочих батальонах и продолжился истреблением лидеров эллинизма, перемещением и убийством женщин, детей. С началом Первой мировой войны младотурки получили возможность более легко осуществить свой план — «Особая организация», военизированная организация младотурок, сыграла важную роль — в то время как обязательная воинская повинность греков Фракии вел их, как османских солдат, на смерть в одном из самых кровопролитных сражений при Галлиполи.

Таким образом, эллинизм Фракии столкнулся, как и греки Понта и Малой Азии , с той же политикой насилия, которая переросла в геноцид. Таким образом, Фракия была покинута греческой стихией, а такие города, как Адрианополь, Бизий, Тироль, Аркадиуполис , Сорок церквей, Кессани , Мальгара , Хариуполи , Макра Гефира , Райдестос, Гераклия, Галлиполи и другие, в то время как 6 апреля, 1914 год, «Черная Пасха», как ее называли, Геноцид достиг своего пика. Продолжение преступлений, совершенных против греков Северной Фракии (восточная Ромилия) и промежуточной станции до завершающей фазы массовых убийств греков в Понте и Малой Азии.

Послевоенные события, обсуждение на мирной конференции в Париже по фракийскому вопросу, а также подписание в 1920 г. Севрского договора отдали Греции Восточную Фракию вплоть до Цатальцы на расстоянии двадцати километров от Константинополя и Галлиполи. полуостров. Греция также захватила Имбро и Тенедос, а также Смирну со всей ее территорией.

Однако два года спустя, с изменением ориентации и политики великих держав в отношении кемалов , а также различными внутренними проблемами в Афинах, было подписано Муданское соглашение о перемирии, по которому греческой армии было приказано эвакуировать не только Малая Азия, но в течение пятнадцати дней также и Восточная Фракия, где были большие его военные силы и сильный греческий элемент.

При этом интересы прикрывались правдой, а преступление против греков не было наказано и повторилось через несколько лет нацистами и гитлеровским режимом - 6 апреля 1941 года немцы вторглись в Грецию - как Холокост и сотни замученных деревень и городов.

Сегодня признание Геноцида является великим шагом исторической и моральной важности для эллинизма, Турции и человечества: Турция, как преступник, должна признать свое преступление и предпринять все действия, предусмотренные международным правом и Конвенцией ООН о предотвращении и пресечении преступления геноцида, а жертва знает, что массовые убийства его предков не остаются безнаказанными. Международное сообщество должно делать то же самое, не прикрываясь интересами и не храня молчания перед лицом правды.

Кроме того, Греческая Республика должна поднять вопрос о признании Турцией Геноцида, теперь, когда овцеподобный преступник выступает с ложным предложением о дружбе, сотрудничестве и решении двусторонних проблем....

Наконец, мы, потомки жертв и выживших в Геноциде, должны, поскольку мы обязаны, требовать признания Геноцида, возмещения ущерба, восстановления, компенсации и бороться за предотвращение повторения других Геноцидов. Преступления, не соответствующие Закону, Истории, Памяти и Человеку. Правосудие для жертв, признание геноцида сейчас!

* Теофанис Малкидис родом из Адрианополя и является потомком жертв и переживших Геноцид. Его книга «Геноцид греков. Фракия, Малая Азия, Понт" переведена на английский, французский, армянский, русский, итальянский, испанский и румынский языки.