На переулке памяти...

Воспоминания вспыхивают во время праздников, как будто они тоже хотят отпраздновать это событие вместе с вами. Больше, чем в любое другое время года, они «играют» с вашим вчерашним днем. Они тянут вас по пути, ведущему в прошлые годы, в другие времена. Когда «завтра» было намного больше, чем «вчера»!

Мысли нужен стимул, и вы уходите на полной скорости, в мгновение ока прибывая в пункт назначения, который велит память...

■ ■ ■

Это был солнечный день, один из первых в новом году.

Мы припарковались возле моста Девосету, в Аргостоли, и решили прогуляться по набережной.

Солнце было теплым, как будто летом, а море было спокойно, как масло, а Эол закрыл все ветры в своей сумке.

Чайки, воспользовавшись невероятным для января месяцем летом, бездельничали на набережной или лениво плавали в спокойных водах.

Мы наслаждались погодой и природой вместе со многими нашими согражданами и, сами того не осознавая, добрались до другого конца города возле Академии торгового флота, в районе Метеласа.

Трое или четверо маленьких детей кричали, играя в мяч неподалеку. «Кинь мяч», «не так, он упадет в море», «когда ты научишься пинать»…

Мяч был новенький, явно новогодний подарок...

Мы миновали их и оказались перед Академией – там, где раньше был стадион. Я имею в виду, Бог сделал это стадионом. Там были две стойки ворот, ворота, а между ними целая телега ловушек, с помощью которых футболист мог сломать себе ноги, голову или ребра – в зависимости от падения. Но это было наше поле.

Таким образом, стадион Метеласа стал инкубатором наших футбольных амбиций.

Там ты нас потерял, там ты нас нашел. Я, Мими, Спирос, Никос, Маки, Фотис, Костас и все бесчисленные дети, которые часами играли в футбол и считали свои... раны, обработанные небольшим количеством морской воды в качестве антисептика и грубой перевязкой без каких-либо усилий. тряпка вместо бинта.

«Золотые» футбольные страницы были написаны в Метеле в первые годы после землетрясения. С тех пор прошли десятилетия, но воспоминания все еще живы.

Как я могу забыть эпизодическую поездку команды, которую мы называли «Шторм», в воскресенье в Ликсури, чтобы встретиться с местной командой? В Метеле мы сели на «безину», лодку, которая отвезла нас в Ликсури. Путешествие длилось всего 10 минут, потому что как только лодка вышла из бухты Аргостоли, мы чуть не утонули. Внезапная непогода заставила капитана развернуться на 180 градусов. Вот и разрекламированное дерби «вечных соперников» закончилось вничью 0:0 без борьбы!

■ ■ ■

Наша прогулка закончилась чуть дальше, и мы вернулись к машине, которая ждала нас возле моста Девосету.

Дети продолжали беззаботно играть, беспрестанно крича, а я тщетно пыталась обуздать воспоминания о том, что в праздничные дни они становятся очень агрессивными...

С НОВЫМ ГОДОМ.

Йоргос Мессарис

 

PS: Имя Метелас является искажением имени Мейтленда, принадлежавшего нефилэллинскому верховному комиссару Ионических островов во время английской оккупации.

НА ФОТОГРАФИИ:

Академия торгового флота сегодня. Когда-то, вскоре после землетрясения 1953 года, здесь проводились... наши большие футбольные матчи...

• Любые комментарии вы можете отправлять в средства массовой информации, где размещена статья, или на мой адрес электронной почты , и я передам их: georgemessaris @ gmail . ком
• Последние ДОКУМЕНТАЛЬНЫЕ постановки Гиоргоса Мессариса: 1: «Тени вчерашнего дня» — путешествие по заброшенным деревням Кефалонии и Итаки. На греческом языке с английскими субтитрами. Доступен на карте памяти. 2: КЕФАЛОНИЯ И ИТАКА – ЦВЕТЫ МОРЯ. Доступен на DVD на четырех языках. Чтобы получить их, свяжитесь с ним по адресу georgemessaris @ gmail . ком

 

Στο μονοπάτι των αναμνήσεων…

Οι αναμνήσεις φουντώνουν σε περιόδους γιορτινές, λες και θέλουν να γιορτάσουν και αυτές μαζί σου. Περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη περίοδο του χρόνου «παίζουν» με το δικό σου χθες. Σε παρασύρουν στο μονοπάτι που σε οδηγεί σε χρόνια περασμένα, σε άλλες εποχές. Τότε που τα «αύριο» ήταν πολύ περισσότερα από τα «χθες»!

Ένα κέντρισμα θέλει η σκέψη και φεύγεις ολοταχώς, φθάνοντας αστραπιαία στον προορισμό που η ανάμνηση προστάζει…

■ ■ ■

Ήταν μια ηλιόλουστη μέρα, μια από τις πρώτες του νέου έτους.

Παρκάραμε κοντά στη Γέφυρα Δεβοσέτου, στο Αργοστόλι, και αποφασίσαμε να περπατήσουμε κατά μήκος της Παραλιακής.

Ο Ήλιος ζεστός, λες και ήταν καλοκαίρι, και η θάλασσα ήρεμη σα λάδι ενώ ο Αίολος είχε κλείσει στον ασκό του όλους τους ανέμους.

Οι γλάροι, εκμεταλλευόμενοι την απίστευτη για Γενάρη μήνα καλοκαιρία, τεμπέλιαζαν στην προκυμαία ή αρμένιζαν νωχελικά στα ήρεμα νερά.

Απολαμβάναμε τον καιρό και τη φύση μαζί με πολλούς συμπολίτες μας και χωρίς να το καταλάβουμε φθάσαμε στην άλλη άκρη της πόλης κοντά στην Ακαδημία Εμπορικού Ναυτικού, στην περιοχή του Μέτελα.

Τρία-τέσσερα πιτσιρίκια φώναζαν παίζοντας εκεί κοντά μπάλα. «Ρίξε τη μπάλα», «όχι έτσι ρε, θα πέσει στη θάλασσα», «πότε θα μάθεις να κλωτσάς»…

Η μπάλα ήταν ολοκαίνουργια προφανώς πρωτοχρονιάτικο δώρο…

Τα προσπεράσαμε και φθάσαμε μπροστά από την Ακαδημία – εκεί που κάποτε ήταν γήπεδο. Δηλαδή ο θεός να το έκανε γήπεδο. Είχε τα δύο γκόλποστ, τα τέρματα, και ανάμεσα τους ένα κάρο παγίδες για να σπάσει ένας ποδοσφαιριστής τα πόδια του, το κεφάλι του ή τα πλευρά του – ανάλογα με την πτώση. Ήταν, όμως, το γήπεδό μας.

Το γήπεδο του Μέτελα, λοιπόν, ήταν το εκκολαπτήριο των ποδοσφαιρικών μας φιλοδοξιών.

Εκεί μας έχανες, εκεί μας εύρισκες. Εμένα, το Μίμη, το Σπύρο, το Νίκο, το Μάκη, το Φώτη, τον Κώστα και όλους τους αμέτρητους πιτσιρικάδες που περνούσαν τις ώρες τους παίζοντας ποδόσφαιρο και μετρώντας τις… πληγές τους που έβρισκαν γιατρειά με λίγο θαλασσινό νερό, ως αντισηπτικό, και ένα πρόχειρο δέσιμο με κανένα κουρέλι στη θέση επιδέσμου.

Στο Μέτελα γράφτηκαν «χρυσές» ποδοσφαιρικές σελίδες, τα πρώτα μετασεισμικά χρόνια. Πάνε δεκαετίες από τότε αλλά οι αναμνήσεις παραμένουν ολοζώντανες.

Πώς μπορώ να ξεχάσω και το επεισοδιακό ταξίδι της ομάδας, Θύελλα τη λέγαμε, μια Κυριακή για το Ληξούρι προκειμένου να αντιμετωπίσουμε μια τοπική ομάδα; Στο Μέτελα επιβιβαστήκαμε στην «μπεζίνα», το καΐκι που θα μάς μετέφερε στο Ληξούρι. Το ταξίδι κράτησε μόλις 10 λεπτά γιατί μόλις ξεμύτησε το καΐκι από τον κόλπο του Αργοστολίου παραλίγο να σκυλοπνιγούμε. Η ξαφνική κακοκαιρία ανάγκασε τον καπετάνιο να κάνει στροφή 180 μοιρών. Έτσι το πολυδιαφημισμένο εκείνο ντέρμπι των «αιωνίων αντιπάλων» έληξε ισόπαλο 0-0, άνευ αγώνος!

■ ■ ■

Ο περίπατός μας τελείωσε λίγο πιο κάτω και πήραμε το δρόμο της επιστροφής στο αυτοκίνητο που μάς περίμενε κοντά στη Γέφυρα Δεβοσέτου.

Τα παιδάκια συνέχιζαν να παίζουν ανέμελα φωνάζοντας ασταμάτητα και εγώ μάταια προσπαθούσα να χαλιναγωγήσω τις αναμνήσεις που τις γιορτινές περιόδους γίνονται πολύ επιθετικές…

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ.

Γιώργος Μεσσάρης

 

Υ.Γ.: Η ονομασία Μέτελας είναι παραφθορά του ονόματος Μέϊτλαντ του καθόλου φιλέλληνα υπάτου αρμοστού των Επτανήσων στη διάρκεια της αγγλοκρατίας.

ΣΤΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ:

Η Ακαδημία Εμπορικού Ναυτικού σήμερα. Κάποτε, λίγο μετά τους σεισμούς του 1953, εδώ ήταν ο χώρος των… μεγάλων μας ποδοσφαιρικών αναμετρήσεων…

• Οποιοδήποτε σχόλιό σας μπορείτε να το στείλετε στο ΜΜΕ που φιλοξενεί το δημοσίευμα ή στην ηλεκτρονική μου διεύθυνση και εγώ θα το μεταβιβάσω: georgemessaris@gmail.com
• Οι τελευταίες παραγωγές ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ του Γιώργου Μεσσάρη: 1: «Σκιές Του Χθες» - Ένα οδοιπορικό στα εγκαταλελειμμένα χωριά της Κεφαλλονιάς και της Ιθάκης. Στα ελληνικά με αγγλικούς υπότιτλους. Διατίθεται σε μέμορι στικ. 2: ΚΕΦΑΛΛΟΝΙΑ ΚΑΙ ΙΘΑΚΗ – ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΠΕΛΑΓΟΥΣ. Διατίθεται σε DVD σε τέσσερις γλώσσες. Για να τα αποκτήσετε επικοινωνήσετε με τον ίδιο στην ηλεκτρονική διεύθυνση georgemessaris@gmail.com