Между двумя мирами... Ч.1

Трудно, невообразимо трудно, когда знаешь две родины.

Когда ты видишь свет жизни в одном и свет прогресса в другом.

Большой процент греков пережил этот опыт, и я один из них.

Я родился в Греции и большую часть жизни прожил в Австралии.

Я помню, что с первых лет средней школы в Аргостоли, Кефалония, меня охватило чувство бегства. Я чувствовал, что это место мне не подходит, что я хочу узнать другие места. Чтобы попробовать новые впечатления. Для знакомства с новыми людьми. Окунуться в объятия приключений...

Я помню рассказы соотечественников, посетивших остров после многих лет проживания в далеких местах, таких как Австралия, США, Канада, Новая Зеландия. Я слышал, как они висят на губах. Их слова превращались в моем воображении в образы, которые вели меня к новым путям спасения.

Но было также бесчисленное количество моментов, когда мои эмоции сталкивались. Побег фатально уводит вас от людей и мест, которые вы любите. Чтобы узнать что-то новое, нужно отпустить старое. Чтобы успешно открыть новую главу своей жизни, необходимо закрыть старую...

Итак, однажды утром в январе 1970 года я оказался в самолете Qantas , который должен был доставить меня в неизвестную, но многообещающую великую страну Юга. Со мной путешествовал мой товарищ по учебе, близкий друг Такис Макракис .

Неизгладимо врезался в мою память образ моих родителей, эмоционально эмоционально прощающихся со мной с балкона старого афинского аэропорта. Они махали руками в надежде, что я увижу их из окна самолета. Они знали, что не увидят меня еще долгое время , так как расстояние до Австралии было для того времени непомерно высоким для кратковременных возвращений на родину .

В моем чемодане было немного одежды, несколько книг и много-много мечтаний.

Воздушное путешествие тогда заняло 36 часов. Для этого самолетам того времени требовалась частая дозаправка, и мы сделали 7 остановок, прежде чем долететь до Сиднея .

В первые несколько дней в Австралии я испытал культурный шок. Все было по-другому. Адаптация сложная.

Не скрываю, что первые два-три месяца в моей голове крутились мысли о том, правильное ли было мое решение эмигрировать. Но время лепит всё. Негативные мысли начали исчезать. Постепенное принятие нового без отказа от старого принесло результаты.

Учитесь и работайте ради выживания.

Возможно, время подействовало хорошо и привело к адаптации, но вот где оно с треском провалилось, так это в воспоминаниях о жизни в месте происхождения! Он не только не смог их обуздать, но, наоборот, подчеркнул их, разжигая ностальгию!

 

Джордж Мессарис

 

• Продолжение будет на следующей неделе.

 

ПОДПИСЬ: Старый аэропорт Афин, известный как «Греческий». Здесь началось мое путешествие в Австралию. В моем чемодане мечты, упакованные в него, весили больше, чем мои личные вещи...

 

• Любые комментарии вы можете отправлять в средства массовой информации, где размещена статья, или на мой адрес электронной почты , и я передам их: georgemessaris @ gmail . ком
• Последние ДОКУМЕНТАЛЬНЫЕ постановки Гиоргоса Мессариса : 1. «Маринос Харбурис » - Бурная жизнь демона -кефалонита- инженера. На греческом языке с английскими или русскими субтитрами. Доступно в разделе « Память ». Палка ". 2: «Тени вчерашнего дня» — поход по заброшенным деревням Кефалонии и Итаки. На греческом языке с английскими субтитрами. Доступно в разделе « Память ». Палка ". 3: КЕФАЛОНИЯ И ИТАКА – ЦВЕТЫ МОРЯ. Доступен на DVD на четырех языках. Чтобы получить их, свяжитесь с ним по адресу georgemessaris @ gmail . ком

 

Ανάμεσα σε δύο κόσμους… - 1

 

Είναι δύσκολο, αφάνταστα δύσκολο, όταν γνωρίζεις δύο πατρίδες.

Όταν βλέπεις το φως της ζωής στη μία και το φως της προόδου στην άλλη.

Ένα μεγάλο ποσοστό των Ελλήνων έχει ζήσει αυτή την εμπειρία και ένας από αυτούς είμαι και εγώ.

Γεννήθηκα στην Ελλάδα και έζησα το μεγαλύτερο μέρος της ζωής στην Αυστραλία.

Θυμάμαι ότι από τα πρώτα γυμνασιακά μου χρόνια στο Αργοστόλι της Κεφαλονιάς με είχε κυριεύσει ένα αίσθημα φυγής. Ένιωθα ότι δε με χωρούσε ο τόπος, ότι ήθελα να γνωρίσω άλλα μέρη. Να γευτώ νέες εμπειρίες. Να συναντήσω νέους ανθρώπους. Να στροβιλιστώ στην αγκαλιά της περιπέτειας…

Θυμάμαι αφηγήσεις συμπατριωτών που επισκέπτονταν το νησί μετά από πολλά χρόνια διαμονής σε τόπους μακρινούς, όπως η Αυστραλία, οι Ηνωμένες Πολιτείες, ο Καναδάς, η Νέα Ζηλανδία. Τους άκουγα κρεμασμένος από τα χείλη τους. Τα λόγια τους μετατρέπονταν στη φαντασία μου σε εικόνες που με οδηγούσαν σε νέα μονοπάτια φυγής.

Υπήρχαν όμως και αμέτρητες στιγμές όπου τα συναισθήματά μου συγκρούονταν. Η φυγή μοιραία σε παίρνει μακριά από ανθρώπους και τόπους αγαπημένους. Για να γνωρίσεις κάτι καινούργιο πρέπει να αποχωριστείς το παλιό. Για να ανοίξεις με επιτυχία ένα καινούργιο κεφάλαιο στη ζωή σου πρέπει να κλείσεις το παλιό…

Έτσι ένα πρωί του Γενάρη του 1970 βρέθηκα στο αεροσκάφος της Qantas που θα με μετέφερε στην άγνωστη αλλά πολλά υποσχόμενη μεγάλη γη του Νότου. Μαζί μου ταξίδευε και ο συνοδοιπόρος στις σπουδές, επιστήθιος φίλος, Τάκης Μακράκης.

Ανεξίτηλα χαραγμένη στη μνήμη μου είναι η εικόνα των γονιών μου που με αποχαιρετούσαν συναισθηματικά φορτισμένοι από τον εξώστη του παλιού αεροδρόμιου της Αθήνας. Κουνούσαν τα χέρια ελπίζοντας ότι θα τους έβλεπα από κάποιο παράθυρο του αεροπλάνου. Ήξεραν ότι δεν θα με ξανάβλεπαν για μεγάλο διάστημα αφού η απόσταση της Αυστραλίας ήταν, για την εποχή εκείνη, απαγορευτική για σύντομες επιστροφές στα πάτρεια.

Η βαλίτσα μου ήταν γεμάτοι με λίγα ρούχα, αρκετά βιβλία και πολλά, πάρα πολλά όνειρα.

Το αεροπορικό ταξίδι διαρκούσε τότε 36 ώρες. Τα τζετ της εποχής εκείνης χρειάζονταν συχνούς ανεφοδιασμούς γι’ αυτό και κάναμε 7 σταθμούς πριν φθάσουμε στο Σίδνεϊ.

Τις πρώτες μέρες στην Αυστραλία δέχτηκα ένα πολιτιστικό σοκ. Όλα ήταν διαφορετικά. Η προσαρμογή δύσκολη.

Δεν κρύβω ότι τους δύο-τρεις πρώτους μήνες στριφογύριζαν στο μυαλό μου σκέψεις για το κατά πόσο ήταν σωστή η απόφασή μου να μεταναστεύσω. Ο χρόνος όμως σμιλεύει τα πάντα. Οι αρνητικές σκέψεις άρχισαν να ξεθωριάζουν. Η σταδιακή αποδοχή του νέου χωρίς την απόρριψη του παλιού έφερε αποτελέσματα.

Σπουδές και δουλειά για την επιβίωση.

Μπορεί ο χρόνος να δούλεψε καλά και να έφερε την προσαρμογή, εκεί, όμως, που απέτυχε παταγωδώς ήταν στις θύμησες από τη ζωή στον τόπο καταγωγής! Όχι μόνο δεν μπόρεσε να τις χαλιναγωγήσει αλλά απεναντίας τις τόνωνε φουντώνοντας τη νοσταλγία!       

 

Γιώργος Μεσσάρης

 

• Η συνέχεια την προσεχή εβδομάδα.

 

ΛΕΖΑΝΤΑ: Το παλιό αεροδρόμιο της Αθήνας, γνωστό ως «Ελληνικό». Από εδώ ξεκίνησε το ταξίδι μου για την Αυστραλία. Στη βαλίτσα μου τα στοιβαγμένα σε αυτή όνειρά μου ζύγιζαν περισσότερο από τα προσωπικά μου αντικείμενα…

 

• Οποιοδήποτε σχόλιό σας μπορείτε να το στείλετε στο ΜΜΕ που φιλοξενεί το δημοσίευμα ή στην ηλεκτρονική μου διεύθυνση και εγώ θα το μεταβιβάσω: georgemessaris@gmail.com
• Οι τελευταίες παραγωγές ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ του Γιώργου Μεσσάρη: 1. «Μαρίνος Χαρμπούρης» - Η πολυτάραχη ζωή του δαιμόνιου Κεφαλονίτη μηχανικού. Στα ελληνικά με αγγλικούς ή ρωσικούς υπότιτλους. Διατίθεται σε “Memory Stick”. 2: «Σκιές Του Χθες» - Ένα οδοιπορικό στα εγκαταλελειμμένα χωριά της Κεφαλλονιάς και της Ιθάκης. Στα ελληνικά με αγγλικούς υπότιτλους. Διατίθεται σε “Memory Stick”. 3: ΚΕΦΑΛΛΟΝΙΑ ΚΑΙ ΙΘΑΚΗ – ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΠΕΛΑΓΟΥΣ. Διατίθεται σε DVD σε τέσσερις γλώσσες. Για να τα αποκτήσετε επικοινωνήσετε με τον ίδιο στην ηλεκτρονική διεύθυνση georgemessaris@gmail.com