Круг жизни…

К тому моменту, когда вы будете читать эти строки, я буду за тысячи километров от моей любимой Кефалонии. Я буду ступать по земле еще одной любимой второй родины.

Итак, несколько дней назад исполнилось 55 лет с тех пор, как я иммигрировал в Австралию. На самом деле я прибыл в Великую Южную Землю в ее Национальный день, 26 января 1970 года.

Эмоций много, тогда и сейчас.

Перед отъездом я вспомнил свой эпизод, опубликованный несколько лет назад на тему моей иммиграции.

У меня возникло искушение перепостить это, надеясь, что у вас тоже возникнет искушение перечитать это …

s s s s s s

Это был дождливый день в декабре 1969 года. Для меня это был знаменательный день, поскольку он ознаменовал начало новой и важной главы в моей жизни.

Меня только что демобилизовали из военно-морского флота, и вместе с моим другом и сокурсником Таки я ехал на автобусе КТЕЛ в Кефалонию.

Долгий путь со времен старой национальной дороги Афины-Патры был совсем не национальной дорогой!

Маршрут казался еще более далеким, чем стремление добраться до моей «Итаки». Мне было всего 22 года, и у меня было тысяча мечтаний, и я спешил их осуществить!

В Патры мы прибыли через 5-6 часов! Там нас ждал паром «Агиос Герасимос», первый соединивший остров с материковой Грецией. Это был небольшой корабль, творение деловой хватки незабвенного Герасимоса Стриндзиса, выполнявшего огромную работу. Он мог перевозить всего 40 частных автомобилей и 9 небольших грузовиков. Его скорость не превышала 14 миль, в результате чего маршрут Патрас-Сами был пройден за 4 часа!

Вскоре после того, как мы поднялись на борт, «Агиос Герасимос» снял якоря и отплыл к острову.

Приближалось Рождество, и небольшой паром был полон кефалонийцев и итакийцев, которые собирались отпраздновать это событие на своих островах.

Опираясь на поручень, я некоторое время смотрел на море. Покой моих мыслей был прерван образом острова Оксия. Мы уже были на полпути!

Зимнее солнце скрылось за темными облаками, и температура резко упала. Я отпустил поручень и направился в малый зал корабля. Мой друг читал книгу. За соседним столом сидел пожилой джентльмен, который пытался привести в порядок стопку бумаг, которые он вынул из портфеля. Среди бумаг я увидел паспорт. «В своем возрасте он не похож на моряка, только что сошедшего на берег», — подумал я.

Мы с Такисом начали говорить о нашей предстоящей поездке в Сидней , о продолжении учебы, о наших мечтах. Через несколько дней мы иммигрируем в Австралию ради новой, лучшей жизни. Мои чувства были смешанными. Радость от скорого стремления к многообещающему завтра, печаль от того, что я оставлю позади родителей, братьев и сестер, родственников, друзей, знакомых и землю, где я сделал свои первые шаги.

Я заметил, что сидевший рядом с нами пожилой джентльмен следил за нашими разговорами. Я не обратил внимания, пока он не обратился к нам и не сказал:

«…Так ты собираешься в Австралию?»

«Да…» — спонтанно ответил я ему.

"А когда с добром?"

"В течении месяца…"

«Хорошо идти... Я возвращаюсь оттуда после 50 лет чужого пребывания...»

Разговор стал интересным, и мы начали задавать пожилому господину «священные вопросы»: «Где вы жили?», «Как там жизнь?», «Сколько греков живет в Австралии?», «Какие проблемы могут возникнуть у молодого человека?» лицо?" мигрант..."

Наш разговор длился час, пока незадолго до того, как мы вошли в порт Сами. Мы поблагодарили пожилого джентльмена за информацию и встали, чтобы подготовиться к высадке, когда он сказал: «Если вы готовы к этой работе, вы не пожалеете об этой долгой поездке… Вдали от азартных игр. Это разрушает жизни и разбивает семьи..." - сказал он нам и ушел...

Я никогда не забывал слова этого почтенного господина. Я всегда помнил о них и добросовестно следовал его советам на протяжении всего моего пребывания в гостеприимной стране Юга. И когда пятьдесят лет спустя я ехал из Сами в Патры на более просторном и комфортабельном пароме, я сказал то же самое молодой паре, отправляющейся в Австралию: «Если у вас есть аппетит к работе, вы не пожалеете об этом большом поездка… Только подальше от азартных игр. Оно разрушает жизни и разбивает семьи…»

 

Йоргос Мессарис

 

НА ФОТО: Паром «Агиос Герасимос». Маленький корабль, но великую работу, которую он предложил острову...

 

• Любые комментарии вы можете отправлять в средства массовой информации, где размещена статья, или на мой адрес электронной почты , и я передам их: georgemessaris @ gmail . ком
• Последние ДОКУМЕНТАЛЬНЫЕ постановки Гиоргоса Мессариса : 1: «Тени вчерашнего дня» — путешествие по заброшенным деревням Кефалонии и Итаки. На греческом языке с английскими субтитрами. Доступно в памяти палка . 2: КЕФАЛОНИЯ И ИТАКА – ЦВЕТЫ МОРЯ. Доступен на DVD на четырех языках. Чтобы получить их, свяжитесь с ним по адресу georgemessaris @ gmail . ком

 

 

Ο κύκλος της ζωής…

 

Την ώρα που θα διαβάζετε αυτές τις γραμμές θα βρίσκομαι χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την αγαπημένη μου Κεφαλονιά. Θα πατάω τα χώματα μιας άλλης αγαπημένης δεύτερης πατρίδας.

Πριν λίγες μέρες, λοιπόν, συμπληρώθηκαν 55 χρόνια από τότε που μετανάστευσα στην Αυστραλία. Για την ακρίβεια έφθασα στη Μεγάλη Γη του Νότου την Εθνική της Ημέρα, στις 26 Ιανουαρίου 1970.

Οι συγκινήσεις πολλές, τότε και τώρα.

Πριν φύγω θυμήθηκα ένα χρονογράφημά μου που είχε δημοσιευτεί πριν λίγα χρόνια με θέμα τη μετανάστευσή μου.

Μπήκα στον πειρασμό να το αναδημοσιεύσω ελπίζοντας ότι και εσείς θα μπείτε στον πειρασμό να το (ξανα)διαβάσετε…

■ ■ ■ ■ ■

Ήταν μια βροχερή μέρα του Δεκέμβρη του 1969. Ήταν μια μέρα σταθμός για μένα αφού αποτελούσε την αρχή ενός νέου και σημαντικού κεφαλαίου της ζωής μου.

Μόλις είχα απολυθεί από το Πολεμικό Ναυτικό και –μαζί με το φίλο και συσπουδαστή μου, Τάκη– έπαιρνα το λεωφορείο του ΚΤΕΛ για την Κεφαλλονιά.

Το ταξίδι πολύωρο αφού η παλιά εθνική οδός Αθήνα-Πάτρα κάθε άλλο από εθνική οδός ήταν!

Η διαδρομή φαινόταν ακόμα πιο μακρινή από την αγωνία να φτάσω στην «Ιθάκη» μου. Ήμουνα μόλις 22 χρόνων και φορτωμένος από μύρια όνειρα βιαζόμουνα να τα εκπληρώσω!

Στην Πάτρα φθάσαμε μετά από 5-6 ώρες! Εκεί μας περίμενε το οχηματαγωγό «Άγιος Γεράσιμος», το πρώτο που είχε συνδέσει το νησί με την ηπειρωτική Ελλάδα. Ήταν ένα μικρό καράβι, δημιούργημα της επιχειρηματικής διορατικότητας του αξέχαστου Γεράσιμου Στρίντζη, που επιτελούσε ένα μεγάλο έργο. Μπορούσε να μεταφέρει 40 μόλις αυτοκίνητα ιδιωτικής χρήσης και 9 μικρά φορτηγά. Η ταχύτητά του δεν ξεπερνούσε τα 14 μίλια με αποτέλεσμα η διαδρομή Πάτρα-Σάμη να γίνεται σε 4 ώρες!

Λίγη ώρα μετά την επιβίβασή μας, το «Άγιος Γεράσιμος» έλυνε κάβους και σάλπαρε για το νησί.

Πλησίαζαν τα Χριστούγεννα και το μικρό οχηματαγωγό ήταν γεμάτο από Κεφαλλονίτες και Ιθακήσιους που πήγαιναν να κάνουν γιορτές στα νησιά τους.

Ακουμπισμένος στην κουπαστή αγνάντευα για ώρα το πέλαγος. Τον ειρμό των σκέψεων μου διέκοψε η εικόνα της νησίδας Οξυά. Είχαμε ήδη φθάσει στη μέση της διαδρομής!

Ο χειμωνιάτικος ήλιος κρύφτηκε πίσω από κάτι μαύρα σύννεφα και η θερμοκρασία έκανε βουτιά. Άφησα την κουπαστή και κατευθύνθηκα προς τη μικρή αίθουσα του πλοίου. Ο φίλος μου διάβαζε ένα βιβλίο. Στο διπλανό τραπέζι καθόταν ένας ηλικιωμένος κύριος που προσπαθούσε να βάλει τάξη σε ένα σωρό χαρτιά που είχε βγάλει από έναν χαρτοφύλακα. Ανάμεσα στα χαρτιά διέκρινα και ένα διαβατήριο. «Στην ηλικία του δε μοιάζει με ναυτικό που μόλις ξεμπάρκαρε» σκέφθηκα.

Με τον Τάκη αρχίσαμε να συζητάμε για το επικείμενο ταξίδι μας στο Σίδνεϊ, για τη συνέχιση των σπουδών μας, για τα όνειρα που κάναμε. Σε λίγες μέρες θα μεταναστεύαμε στην Αυστραλία για μια νέα και καλύτερη ζωή. Τα συναισθήματά μου ήταν ανάμεικτα. Χαρά για το επικείμενο κυνήγι ενός πολλά υποσχόμενου αύριο, θλίψη για το γεγονός ότι θα άφηνα πίσω γονείς, αδέλφια, συγγενείς, φίλους, γνωστούς και τη γη που έκανα τα πρώτα βήματά μου.

Πρόσεξα ότι ο ηλικιωμένος κύριος που καθόταν δίπλα μας παρακολουθούσε τις κουβέντες μας. Δεν έδωσα σημασία μέχρι που απευθυνόμενος σε μας είπε:

«…Ώστε πάτε στην Αυστραλία;»

«Ναι…» του απάντησα αυθόρμητα.

«Και πότε με το καλό;»

«Σε ένα μήνα…»

«Στο καλό να πάτε… Από εκεί γυρίζω μετά από 50 χρόνια ξενιτιάς…»

Η συζήτηση πήρε ενδιαφέρον και αρχίσαμε να κάνουμε στον ηλικιωμένο κύριο «ιερά εξέταση»: «Σε ποιο μέρος ζήσατε;», «πώς είναι η ζωή εκεί;», «πόσοι Έλληνες ζουν στην Αυστραλία;», «τί προβλήματα μπορεί να αντιμετωπίσει ένας νέος μετανάστης…»

Η συζήτησή μας κράτησε ώρα, μέχρι λίγο πριν μπούμε στο λιμάνι της Σάμης. Ευχαριστήσαμε τον ηλικιωμένο κύριο για τις πληροφορίες και σηκωθήκαμε να ετοιμαστούμε για την αποβίβαση όταν μας είπε: «Αν έχετε όρεξη για δουλειά δε θα μετανιώσετε για αυτό το μεγάλο ταξίδι… Μόνο μακριά από το τζόγο. Καταστρέφει ζωές και διαλύει οικογένειες…» μας είπε και απομακρύνθηκε…

Δεν ξέχασα ποτέ τα λόγια του σεβάσμιου εκείνου κύριου. Τα είχα πάντα στο μυαλό μου και ακολούθησα πιστά τις συμβουλές του σε όλη τη διάρκεια της παραμονής στη φιλόξενη γη του Νότου. Και όταν, πενήντα χρόνια μετά, ταξίδευα από τη Σάμη για την Πάτρα, με ένα μεγαλύτερο και πιο άνετο πορθμείο, τα ίδια πράγματα είπα σε ένα νεαρό ζευγάρι που έφευγε για την Αυστραλία: «Αν έχετε όρεξη για δουλειά δε θα μετανιώσετε για αυτό το μεγάλο ταξίδι… Μόνο μακριά από το τζόγο. Καταστρέφει ζωές και διαλύει οικογένειες…»

 

Γιώργος Μεσσάρης

 

ΣΤΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Το οχηματαγωγό «Άγιος Γεράσιμος». Μικρό σκαρί αλλά μεγάλο το έργο που πρόσφερε στο νησί…

 

• Οποιοδήποτε σχόλιό σας μπορείτε να το στείλετε στο ΜΜΕ που φιλοξενεί το δημοσίευμα ή στην ηλεκτρονική μου διεύθυνση και εγώ θα το μεταβιβάσω: georgemessaris@gmail.com
• Οι τελευταίες παραγωγές ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ του Γιώργου Μεσσάρη: 1: «Σκιές Του Χθες» - Ένα οδοιπορικό στα εγκαταλελειμμένα χωριά της Κεφαλλονιάς και της Ιθάκης. Στα ελληνικά με αγγλικούς υπότιτλους. Διατίθεται σε μέμορι στικ. 2: ΚΕΦΑΛΛΟΝΙΑ ΚΑΙ ΙΘΑΚΗ – ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΠΕΛΑΓΟΥΣ. Διατίθεται σε DVD σε τέσσερις γλώσσες. Για να τα αποκτήσετε επικοινωνήσετε με τον ίδιο στην ηλεκτρονική διεύθυνση georgemessaris@gmail.com