Из сундука воспоминаний...

Искала другую и нашла другую!

И то, что я нашел забытым в ящике стола, было бесценной реликвией, полученной за годы моей службы стране. Именно эта бесценная реликвия открыла мою сокровищницу воспоминаний о времени службы на флоте.

Именно такие дни были в далеком 1969 году, когда я окончил Военно-морское управление Пирея (NSGP) во Фреаттиде, отдав своей стране два года, два месяца и несколько дней своей жизни.

Я был призван в ВМФ в октябре 1967 года, когда «вмешалась» хунта полковников.

После сорока дней базовой подготовки в лагере Паласка я оказался в NSGP, где мы делили верфь с Военно-морским судом, Военно-морским госпиталем Пирей и Высшей службой здравоохранения ВМФ.

Что сказать в первую очередь о потоке воспоминаний, хлынувшем из сундука.

Будучи матросом-администратором (это была моя специальность), я служил в том же ведомстве, что и знаменитый Теодорос Ангелопулос, да-да, тот самый, который спустя годы женился на Джанне.

Мы все работали в офисе и очень редко работали в ночные смены. В половине третьего дня мы пошли в школу и пошли домой.

Но я никогда не забуду одну из тех смен, которые я провел у главных ворот с полуночи до 4 утра с полуавтоматом «Томсон» в руке.

Это был декабрь 1967 года. Контрпереворот тогдашнего короля Константина, на стороне которого был флот, терпел крах.

Около двух часов ночи я услышал шум со стороны Микролиманоса, который постоянно становился все громче. Пять минут спустя танк CENTAUROS 48, один из самых тяжелых того времени, припарковался напротив Центральных ворот и направил на меня свою пушку.

Офицер службы, врач в звании подкапитана, вручил мне полученный им же приказ : «ТОЛЬКО ОФИЦЕРЫ И МОРЯКИ ВОЕННОГО ПОДХОДА».

И вот я стоял, вооружившись полуавтоматом, лицом к танку!

Я немедленно связался с дежурным офицером, который спал в здании больницы. Он сразу же взял трубку, явно проснувшись, и с сильным беспокойством в голосе говорит мне:

• Что происходит?

С доброй дозой юмора, который не покидал меня, несмотря на критичность момента, я сказал ему:

• Лейтенант, мне его бросить?
• В кого вам следует броситься, господин Мессари ?
• В танке, восседающем на троне за воротами…

Разговор не продолжился. Прежде чем я успел это осознать, дежурный офицер оказался рядом со мной в пижаме!

Разумеется, ни одна пуля не упала. Танк оставался на месте до утра, когда стало известно, что роялистский переворот бесславно закончился. Греция возвращалась к ненормальной... «нормальности»!

Поток воспоминаний, вызванный реликвией, которая спустя много лет вновь увидела свет, продолжу в другой раз.

Эта семейная реликвия принадлежит мне с предпоследнего дня службы на флоте. Коллега и дорогой друг Михалис Скиадопулос , опытный художник, за две минуты нарисовал то, что вы видите на темно-синей майке, которую я носил.

Сегодня выкладываю фото этой рубашки в память о рано ушедшем талантливом художнике, замечательном человеке, незабываемом друге Михалисе.

Спасибо за прекрасные воспоминания, Майкл.

 

Джордж Мессарис

 

НА ФОТО : Семейная реликвия, открывшая сундук воспоминаний...

• Любые комментарии вы можете отправлять в средства массовой информации, где размещена статья, или на мой адрес электронной почты , и я передам их: georgemessaris @ gmail . ком
• Последние ДОКУМЕНТАЛЬНЫЕ постановки Гиоргоса Мессариса : 1. «Маринос Харбурис » - Бурная жизнь демона -кефалонита- инженера. На греческом языке с английскими или русскими субтитрами. Доступно в разделе « Память ». Палка ". 2: «Тени вчерашнего дня» — поход по заброшенным деревням Кефалонии и Итаки. На греческом языке с английскими субтитрами. Доступно в разделе « Память ». Палка ". 3: КЕФАЛОНИЯ И ИТАКА – ЦВЕТЫ МОРЯ. Доступен на DVD на четырех языках. Чтобы получить их, свяжитесь с ним по адресу georgemessaris @ gmail . ком

 

 

Από το σεντούκι των αναμνήσεων…

 

Για άλλο έψαχνα και άλλο βρήκα!

Και αυτό που βρήκα ξεχασμένο σε ένα συρτάρι ήταν ένα ανεκτίμητο κειμήλιο από τα χρόνια που υπηρέτησα την πατρίδα. Ήταν αυτό το ανεκτίμητο κειμήλιο που άνοιξε το σεντούκι των αναμνήσεων μου από το πέρασμά μου από το Πολεμικό Ναυτικό.

Ήταν τέτοιες μέρες του μακρινού 1969 όταν πήρα απολυτήριο από το Ναυτικό Στρατολογικό Γραφείο Πειραιά (ΝΣΓΠ), στη Φρεαττύδα, έχοντας δώσει στην πατρίδα δύο χρόνια, δύο μήνες και κάτι μέρες από τη ζωή μου.

Είχα καταταγεί στο Ναυτικό τον Οκτώβριο του 1967, μια περίοδο που… «μεσουρανούσε» η χούντα των συνταγματαρχών.

Μετά τις σαράντα μέρες της βασικής εκπαίδευσης στο Στρατόπεδο Παλάσκα βρέθηκα στο ΝΣΓΠ όπου είχαμε κοινό προαύλιο με το Ναυτοδικείο, το Ναυτικό Νοσοκομείο Πειραιώς και την Ανώτατη Υγειονομική Υπηρεσία Ναυτικού.

Τί να πρωτοαναφέρω από την πλημμυρίδα των αναμνήσεων που ξεχύθηκε από το σεντούκι.

Σαν ναύτης διαχειριστής (αυτή ήταν η ειδικότητά μου) υπηρέτησα στο ίδιο τμήμα με τον πολύ γνωστό Θεόδωρο Αγγελόπουλο, ναι αυτόν που χρόνια μετά παντρεύτηκε τη Γιάννα.

Ήμασταν όλοι ναύτες που υπηρετούσαμε σε γραφείο και πολύ σπάνια κάναμε νυκτερινές βάρδιες. Στις δυόμιση το μεσημέρι σχολούσαμε και πηγαίναμε σπίτι μας.

Δεν θα ξεχάσω, όμως, ποτέ μια από αυτές τις βάρδιες που έκανα στην κεντρική πύλη από τα μεσάνυκτα μέχρι τις 4 το πρωί, έχοντας ανά χείρας ένα ημιαυτόματο Τόμσον.

Ήταν Δεκέμβρης του 1967. Το αντιπραξικόπημα του τότε βασιλιά Κωσταντίνου, που είχε στο πλευρό του το Πολεμικό Ναυτικό, κατέρρεε.

Γύρω στις 2 τα ξημερώματα άκουσα ένα θόρυβο από τη μεριά του Μικρολίμανου που συνεχώς γινόταν πιο έντονος. Πέντε λεπτά αργότερα απέναντι από την Κεντρική Πύλη στάθμευε ένα τανκ ΚΕΝΤΑΥΡΟΣ 48, από τα πλέον βαριά της εποχής, και έστρεψε το κανόνι προς το μέρος μου.

Ο Αξιωματικός Υπηρεσίας, ένας γιατρός με το βαθμό του υποπλοίαρχου, μου είχε δώσει την εντολή που και ο ίδιος είχε πάρει: «ΜΟΝΟ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΝΑΥΤΕΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΙΚΟΥ ΠΛΗΣΙΑΖΟΥΝ».

Βρισκόμουν, λοιπόν, εγώ, οπλισμένος με ένα ημιαυτόματο, απέναντι σε ένα τανκ!

Επικοινώνησα αστραπιαία με τον Αξιωματικό Υπηρεσίας, που κοιμόταν στο κτήριο του Νοσοκομείου. Σήκωσε το τηλέφωνο αμέσως, εμφανώς αγουροξυπνημένος και με έντονο τόνο ανησυχίας στη φωνή του μου λέει:

• Τί συμβαίνει;

Με αρκετή δόση χιούμορ, που δεν με είχε εγκαταλείψει παρά την κρισιμότητα της στιγμής, του είπα:

• Κύριε υποπλοίαρχε, να τού ρίξω;
• Να ρίξεις σε ποιόν, ρε Μεσσάρη;
• Στο τανκ που θρονιάστηκε έξω από την πύλη…

Η συζήτηση δεν συνεχίστηκε. Χωρίς να το καταλάβω το Αξιωματικός Υπηρεσίας ήταν δίπλα μου με τις πιτζάμες!

Βέβαια δεν έπεσε ούτε ένα σμπάρο. Το τανκ έμεινε στη θέση του μέχρι το πρωί όπου και μαθεύτηκε ότι το βασιλικό αντιπραξικόπημα είχε άδοξο τέλος. Η Ελλάδα επέστρεφε στην ανώμαλη… «ομαλότητα»!

Το χείμαρρο των αναμνήσεων που προκάλεσε το κειμήλιο που μετά από πολλά χρόνια είδε και πάλι το φως, θα συνεχίσω μια άλλη φορά.

Το κειμήλιο είναι από την προτελευταία μου μέρα στο Ναυτικό. Ένας συνάδελφος και αγαπημένος φίλος, ο Μιχάλης Σκιαδόπουλος, καταξιωμένος καλλιτέχνης, ζωγράφισε, μέσα σε δύο λεπτά, πάνω στη ναυτική φανέλα που φορούσα αυτά που βλέπετε.

Σήμερα, δημοσιεύω τη φωτογραφία αυτής της φανέλας στη μνήμη ενός ταλαντούχου ζωγράφου, ενός υπέροχου ανθρώπου, του αξέχαστου φίλου Μιχάλη που έφυγε πολύ νωρίς.

Σε ευχαριστώ για τις όμορφες αναμνήσεις, Μιχάλη.

 

Γιώργος Μεσσάρης

 

ΣΤΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Το κειμήλιο που άνοιξε διάπλατα το σεντούκι των αναμνήσεων…

• Οποιοδήποτε σχόλιό σας μπορείτε να το στείλετε στο ΜΜΕ που φιλοξενεί το δημοσίευμα ή στην ηλεκτρονική μου διεύθυνση και εγώ θα το μεταβιβάσω: georgemessaris@gmail.com
• Οι τελευταίες παραγωγές ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ του Γιώργου Μεσσάρη: 1. «Μαρίνος Χαρμπούρης» - Η πολυτάραχη ζωή του δαιμόνιου Κεφαλονίτη μηχανικού. Στα ελληνικά με αγγλικούς ή ρωσικούς υπότιτλους. Διατίθεται σε “Memory Stick”. 2: «Σκιές Του Χθες» - Ένα οδοιπορικό στα εγκαταλελειμμένα χωριά της Κεφαλλονιάς και της Ιθάκης. Στα ελληνικά με αγγλικούς υπότιτλους. Διατίθεται σε “Memory Stick”. 3: ΚΕΦΑΛΛΟΝΙΑ ΚΑΙ ΙΘΑΚΗ – ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΠΕΛΑΓΟΥΣ. Διατίθεται σε DVD σε τέσσερις γλώσσες. Για να τα αποκτήσετε επικοινωνήσετε με τον ίδιο στην ηλεκτρονική διεύθυνση georgemessaris@gmail.com