Игры вчера и сегодня...
Добавлено: 29 августа 2023 г. 18:25
Я пила кофе в кондитерской на Центральной площади в прекрасной компании.
Мы говорили о ветрах и водах... то есть о ветрах, раздувающих пожары, и о воде, которую пожарные используют в своих яростных битвах с пламенем.
Круглый стол на тему, которая жгла Грецию и обжигала общество.
Мнения о мнениях о том, кто виноват в геенне огненной. Несознательные граждане или извращенцы-поджигатели? За любую ответственность правительства за олигархию. Для турецких агентов и других связанных с ними…
И пока взгляды сталкивались, мой взгляд начал блуждать по площади. Детям, которые играли, и родителям, которые преследовали их, пытаясь защитить от безумных игр!
«Пахали» площадь трех- и четырехлетние дети на электромобилях и чуть постарше на электроконьках. Те, что еще постарше, со своими новейшими мобильными телефонами сидели на лавочках, играли в различные электронные игры или общались с друзьями далеко, не переговариваясь с детьми рядом...
Посмотри, как далеко мы зашли, подумал я, и мои мысли вернулись в детство...
Это произошло вскоре после разрушительного землетрясения 1953 года.
Тяжелые годы, мало детских требований и еще меньше удовлетворения детских мечтаний. Я имею в виду, какие мечты! Мелочи повседневной жизни того времени.
Я помню, как соседские дети весь день играли в футбол тряпичным мячом. Это было творение моей бабушки. Мы пинали, что угодно, холщовый мяч и мечтали об обычном кожаном. В течение нескольких месяцев мечта оставалась несбывшейся, пока соседские бабушки и дедушки не «сговорились». Они поставили хор и накануне того благословенного Нового года подарили собравшимся божественный бал!
Яростные празднования длились несколько часов, и на следующий день, первый в году, было организовано районное дерби.
Кожаный мяч имел должное и в то же время образцовое послушание мастерским залпам соседей Пеле, Месси и Роналду.
Мы были так взволнованы, что этот первый матч с нашей новой кожаной богиней длился 3-4 часа. То есть до окончательного падения!
Конечно, пострадала не только богиня. Мы также пострадали, потому что, когда я вернулся домой, моей маме понадобилась полбутылки йода, еще столько же кислорода и несколько бинтов для лечения моих футбольных травм!
Соседские дерби продолжались и на следующий день, и на следующий день, и на следующий день...
Пухлая богиня со своими... заботами о ней годами поддерживала наше счастье...
«Эй, Джордж, что скажешь…» — спросил меня один из компании, возвращая меня в сегодняшний день…
Я ничего не сказал. Я сделал вид, что не слышу.
Я оглянулась на площадь и снова увидела всех детей с их электромобилями, электроконьками и мобильными телефонами, и мои мысли вернулись в те прекрасные годы, когда кожаного мяча было достаточно, чтобы залить детскую толпу счастьем...
Йоргос Мессарис
ФОТО: Пухлая богиня моего детства…
- • Любые комментарии вы можете отправить в СМИ, где размещена статья, или на мой адрес электронной почты, и я передам их: georgemessaris@gmail.com.
- • Последние ДОКУМЕНТАЛЬНЫЕ постановки Гиоргоса Мессариса: 1: «Тени вчерашнего дня» - путешествие по заброшенным деревням Кефалонии и Итаки. На греческом языке с английскими субтитрами. Доступен на карте памяти. 2: КЕФАЛОНИЯ И ИТАКА – ЦВЕТЫ МОРЯ. Доступен на DVD на четырех языках. Чтобы получить их, свяжитесь с ним по адресу georgemessaris@gmail.com.
Παιγνίδια του χθες και του σήμερα…
Έπινα το καφεδάκι μου σε ζαχαροπλαστείο της Κεντρικής Πλατείας έχοντας συντροφιά μια όμορφη παρέα.
Μιλούσαμε περί ανέμων και υδάτων… δηλαδή για τους άνεμους που φουντώνουν τις πυρκαγιές και το ύδωρ που οι πυροσβέστες χρησιμοποιούν στις λυσσαλέες μάχες ενάντια στις φλόγες.
Συζήτηση στρογγυλής τραπέζης για ένα θέμα που έκαιγε την Ελλάδα και ζεματούσε την κοινωνία.
Γνώμες επί γνωμών για το ποιοι φταίνε για την πύρινη κόλαση. Αναίσθητοι πολίτες ή διεστραμμένοι εμπρηστές; Για τις όποιες ευθύνες της κυβέρνησης για ολιγωρία. Για τους Τούρκους πράκτορες και άλλα συναφή…
Και ενώ οι απόψεις κονταροχτυπιόντουσαν, το βλέμμα μου άρχισε την περιπλάνησή του στην πλατεία. Στα παιδιά που έπαιζαν και τους γονείς που τα κυνηγούσαν σε μια προσπάθεια να τα προστατεύσουν από τα τρελά παιγνίδια τους!
Τρίχρονα και τετράχρονα με τα ηλεκτρικά αυτοκινητάκια τους και λίγο μεγαλύτερα με τα ηλεκτρικά πατίνια «όργωναν» την πλατεία. Τα ακόμα μεγαλύτερα, με τα υπερσύγχρονα κινητά τους καθόντουσαν στα παγκάκια παίζοντας διάφορα ηλεκτρονικά παιγνίδια ή επικοινωνώντας με φίλους μακρινούς χωρίς να ανταλλάσσουν κουβέντα με τα διπλανά τους παιδιά…
Κοίτα να δεις που φθάσαμε αναλογίστηκα και η σκέψη μου ταξίδεψε στα παιδικά μου χρόνια…
Ήταν λίγο μετά τους καταστρεπτικούς σεισμούς του 1953.
Δύσκολα χρόνια, λιγοστές οι παιδικές απαιτήσεις και ακόμα λιγότερες οι ικανοποιήσεις των παιδικών ονείρων. Δηλαδή τι όνειρα! Μικροπράγματα της τότε καθημερινότητας.
Θυμάμαι το παιδικό τσούρμο της γειτονιάς έπαιζε ολημερίς ποδόσφαιρο με μια μπάλα καμωμένη από κουρέλια. Ήταν ένα δημιούργημα της γιαγιάς μου. Κλωτσούσαμε, που λέτε, την πάνινη μπάλα και ονειρευόμασταν μια κανονική δερμάτινη. Για μήνες το όνειρο παράμενε όνειρο ανεκπλήρωτο μέχρι που οι παππούδες της γειτονιάς «συνωμότησαν». Έβαλαν ρεφενέ και την παραμονή εκείνης της ευλογημένης πρωτοχρονιάς παρουσίασαν στο τσούρμο τη θεά μπάλα!
Οι έξαλλοι πανηγυρισμοί κράτησαν ώρες και την επομένη, πρώτη του χρόνου, διοργανώθηκε το ντέρμπι της γειτονιάς.
Η δερμάτινη μπάλα είχε την τιμητική της υπακούοντας συνάμα υποδειγματικά στα αριστοτεχνικά βολέ των Πελέ, Μέσι και Ρονάλντο της γειτονιάς.
Ήταν τόσος ο ενθουσιασμός μας που ο πρώτος αυτός αγώνας με τη νέα μας δερμάτινη θεά κράτησε 3-4 ώρες. Μέχρι δηλαδή τελικής πτώσης!
Βέβαια δε δεινοπάθησε μόνο η θεά. Δεινοπαθήσαμε και εμείς αφού όταν γύρισα σπίτι η μητέρα μου χρειάστηκε μισό μπουκάλι ιώδιο, άλλο τόσο οξυζενέ και αρκετούς επιδέσμους για να περιποιηθεί τα ποδοσφαιρικά μου τραύματα!
Τα ντέρμπι της γειτονιάς συνεχίστηκαν και την επομένη και τη μεθεπομένη και την επομένη της μεθεπομένης…
Η στρογγυλή θεά, με τις σχετικές… συντηρήσεις της, κράτησε χρόνια διατηρώντας την ευτυχία μας στα ύψη…
«Εεε, Γιώργο εσύ τι λές…», με ρώτησε ένας της παρέας, ξαναφέρντάς με στο σήμερα…
Εγώ δεν είπα τίποτα. Έκανα πως δεν άκουσα.
Ξανακοίταξα στην πλατεία και είδα πάλι όλα τα παιδάκια με τα ηλεκτρικά τους αυτοκινητάκια, τα ηλεκτρικά πατίνια και τα κινητά τηλέφωνα και η σκέψη μου ξαναγύρισε πίσω σε κείνα τα όμορφα χρόνια που μια δερμάτινη μπάλα ήταν αρκετή για να πλημμυρίσει το παιδικό τσούρμο με ευτυχία…
Γιώργος Μεσσάρης
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Η στρογγυλή θεά των παιδικών μου χρόνων…
- Οποιοδήποτε σχόλιό σας μπορείτε να το στείλετε στο ΜΜΕ που φιλοξενεί το δημοσίευμα ή στην ηλεκτρονική μου διεύθυνση και εγώ θα το μεταβιβάσω: georgemessaris@gmail.com
- Οι τελευταίες παραγωγές ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ του Γιώργου Μεσσάρη: 1: «Σκιές Του Χθες» - Ένα οδοιπορικό στα εγκαταλελειμμένα χωριά της Κεφαλλονιάς και της Ιθάκης. Στα ελληνικά με αγγλικούς υπότιτλους. Διατίθεται σε μέμορι στικ. 2: ΚΕΦΑΛΛΟΝΙΑ ΚΑΙ ΙΘΑΚΗ – ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΠΕΛΑΓΟΥΣ. Διατίθεται σε DVD σε τέσσερις γλώσσες. Για να τα αποκτήσετε επικοινωνήσετε με τον ίδιο στην ηλεκτρονική διεύθυνση georgemessaris@gmail.com