город АЛЕКСАНДРУПОЛИС ИСТОРИЧЕСКАЯ ПАМЯТЬ – ПОЛИТИКА – ЦЕРКОВЬ В НОВУЮ ЭРУ

Как святой Трапезундский , Александрупольский , Фракийский , я не мог не присутствовать при посещении иконы Девы Марии на горе Мела в моем родном городе. На самом деле в церкви Святого Элефтериоса. Символ освобождения нашего города. Под церковью Святого Элефтериоса, а также под церковью нашего Океанического святого, Святого Николая, жил я, дети моего поколения жили первые годы нашей жизни. Рядом с церковью Святого Элефтериоса находился мой детский сад, который мы открыли.

Кроме того, я всегда присутствовал на своем посту, даже когда чиновники или псевдоэлита , но и народ или толпа были не на своем месте. Вы слышали об этом от нашего митрополита Антима.

Два текущих отчета. История как настоящее.

Одно касается истории, памяти нашего города.

Он ориентирован главным образом на детей младшего возраста, на новое поколение.

Итак, этот ребенок из детского сада спустя десятилетия, и хотя он был один, очень одинокий, история говорит, что он сохранил Константинопольский Патриархат Вселенского Патриархата в Святом Историческом Месте.

Это был 1988 год. Первый период Давоса.

Весь этот безнравственный круг лиц, время от времени появляющихся в нашей истории и вызывающих великие бедствия, облеченный в лицемерную, циничную и глупую серьезность, предлагал передачу Константинопольского Вселенского Патриархата. В Швейцарии о Святой Горе говорили наполовину. «Профессора», «Интеллектуалы» предложили Феррес с Эвроса, Патмоса.

Они соревновались в глупости и раболепстве перед своим новым заведением. Варварского союзника по НАТО это не беспокоило.

Две фразы из моей речи* развеяли это черное, безнравственное, токсичное облако.

« Сделать Вселенский Патриархат субъектом международного права»

Это стало отправной точкой нового Воскресенского цикла Вселенского Патриархата.

Этот кружок теперь является частью нашей исторической политической памяти и частью истории моего родного города.

Второе послание: прекратить постоянное вымогательство, оскорбление ежегодной августовской православной литургии в монастыре Панагия на горе Мела. Это позор Запада и Востока.

Нежелание, олигархия, неадекватность официальной «политики» этому международному вопросу огромны.

Еще одно мое сообщение, адресованное множеству получателей внутри и за пределами страны.

Мы, жители Трабзона, хотим, чтобы наша историческая прекрасная церковь, Храм Божией Софии Трабзонской, была не музеем, а православной церковью. Понтийцы — не народ музеев.

Превращение ее в исламскую мечеть является продолжением политики геноцида в Понте и раскрытием своеобразия кемальско-турецкого ислама.

Эти два Послания представляют собой новые горизонты, два новых Символа борьбы за наше Достоинство, которая подрывается главным образом внутри стен .

ЭТИКА ЦЕРКВИ

Митрополит Александрупольский Антимос во время своего выступления:

«Если бы наше место и наша страна прислушались к нему, Греция была бы где-то в другом месте» (12.09.2023)

«Политика» и «Интеллект» не характеризуются этим этосом. Это здоровье в мыслях.

Внутри церкви я говорил об отношениях между политикой и церковью.

 

Михалис Хараламбидис

Аксони, 23 декабря

 

* В «Малая Азия объединяется – Возмущения Турции, стр. 33»

 

Разместил: Михалис Харалампидис в 1:25 ночи _  

 

 

 

 

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗ

 

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΜΝΗΜΗ – ΠΟΛΙΤΙΚΗ – ΕΚΚΛΗΣΙΑ

ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ

 

Ως Σανταίος, Τραπεζουντίνος, Αλεξανδρουπολίτης, Θρακιώτης δεν μπορούσα παρά να είμαι παρών, στην επίσκεψη της εικόνας της επί του Όρους Μελά του Πόντου Παναγίας στην γενέτειρα πόλη μου. Στον Ναό μάλιστα του Αγίου Ελευθερίου. Το Σύμβολο της απελευθέρωσης της πόλης μας. Κάτω από την εκκλησία του Αγίου Ελευθερίου αλλά και αυτήν του Ωκεανικού Αγίου μας, του Αγίου Νικολάου έζησα, ζήσαμε τα πρώτα χρόνια της ζωής μας τα παιδιά της γενιάς μου. Δίπλα στον Ναό του Αγίου Ελευθερίου ήταν το Νηπιαγωγείο μου το οποίο εμείς εγκαινιάσαμε.

Εξάλλου πάντοτε ήμουν Παρών, στην Θέση μου, ακόμη και όταν οι επίσημοι ή η ψευτοελιτ αλλά και ο λαός ή όχλος δεν ήταν στην θέση τους. Ακούσατε για αυτό από τον Μητροπολίτη μας Άνθιμο.

Δύο επίκαιρες αναφορές. Η Ιστορία ως Παρόν.

Η μία αφορά την ιστορία, την μνήμη της πόλης μας.

Απευθύνεται κυρίως στα νέα παιδιά, τις νέες γενιές.

Αυτό λοιπόν το παιδί του Νηπιαγωγείου δεκαετίες μετά και παρόλο που ήταν μόνο, πολύ μόνο, η ιστορία λέει ότι κράτησε στον Ιερό Ιστορικό του Τόπο το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως.

Ήταν το 1988. Η περίοδος του Νταβός ένα.

Όλος αυτός ο ανήθικος κύκλος προσώπων που εμφανίζεται κατά καιρούς στην ιστορία μας και προκαλεί μεγάλες καταστροφές, ντυμένος με υποκριτική, κυνική και ηλίθια σοβαροφάνεια, πρότεινε την μεταφορά του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως. Στην Ελβετία, στο Άγιον όρος έλεγαν οι μισοί. Οι “Καθηγητές”, οι “Διανοούμενοι” πρότειναν τις Φέρρες του Έβρου, την Πάτμο.

Συναγωνίζονταν στην ηλιθιότητα και την δουλικότητα ως αναφορά την νέα εγκατάσταση του. Ο βάρβαρος σύμμαχος στο ΝΑΤΟ δεν έπρεπε να ενοχλείται.

Δύο φράσεις από μια ομιλία* μου, διέλυσαν αυτό το μαύρο, ανήθικο, τοξικό σύννεφο.

“Να αναδειχθεί το Οικουμενικό Πατριαρχείο σε Υποκείμενο του Διεθνούς Δικαίου”

Ήταν ή αφετηρία ενός νέου Αναστάσιμου κύκλου του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Αυτός ο κύκλος αποτελεί πλέον μέρος της ιστορικής πολιτικής μνήμης μας αλλά και μέρος της ιστορίας της γενέτειρας πόλης μου.

Ένα δεύτερο μήνυμα: να σταματήσει ο διαρκής εκβιασμός, η προσβολή της ετήσιας Ορθόδοξης λειτουργίας του Αυγούστου στην επί του Όρους Μελά Μονή της Παναγίας. Πρόκειται για την ντροπή της Δύσης και της Ανατολής.

Μεγάλη η απροθυμία, η ολιγωρία, η ανεπάρκεια των επισήμων της “πολιτικής” για αυτό το Διεθνές ζήτημα.

Ένα άλλο μήνυμα μου με πολλούς αποδέκτες εντός και εκτός χώρας.

Εμείς οι Τραπεζουντίνοι θέλουμε την ιστορική όμορφή Εκκλησία μας, τον Ναό της του Θεού Σοφίας της Τραπεζούντος όχι ως Μουσείο αλλά ως Ορθόδοξη Εκκλησία. Οι Πόντιοι δεν είναι ένας λαός των Μουσείων.

Η μετατροπή της σε Ισλαμικό τέμενος αποτελεί συνέχεια της γενοκτονικής πολιτικής στον Πόντο και αποκάλυψη της ιδιομορφίας του Κεμαλοτουρκικού Ισλάμ.

Τα δύο αυτά Μηνύματα αποτελούν τους νέους ορίζοντες, τα δύο νέα Σύμβολα, του υπονομευμένου κυρίως εντός των τειχών αγώνα για την Αξιοπρέπεια μας.

ΤΟ ΗΘΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Ο Μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος κατά την προσφώνηση του:

“ Αν τον ακούγαμε ο Τόπος μας αλλά και η χώρα μας, η Ελλάδα θα ήταν Αλλού” (09-12-2023)

Την “Πολιτική” αλλά και την “Διανόηση” δεν την χαρακτηρίζει αυτό το ήθος. Αυτή η υγεία στην σκέψη.

Εντός του Ναού μίλησα για την σχέση πολιτικής και εκκλησίας.

 

Μιχάλης Χαραλαμπίδης

Αιξωνή, Δεκέμβριος 23

 

* Στο “Μικρά Ασία Ενώνει – το Τουρκία Εκβαρβαρίζει σελ. 33”

 

Αναρτήθηκε από Michalis Charalampidis στις 1:25 π.μ.