Интервью Теодоры Янници греческому журналу ПАТРИНОРАМА, журналистке Вики Байрактари
Дорогие друзья!
Рады представить Вашему вниманию интервью директора Греческого Культурного Центра – ГКЦ в Москве Теодоры Янници греческой журналистке Вики Байрактари «НАША ЦЕЛЬ – УКРЕПЛЕНИЕ ГРЕКО-РОССИЙСКОЙ ВЗАИМОДЕЙСТВИЯ». Интервью опубликовано в журнале «Πατρινόραμα» - «Патринорама» = "Обзор событий города Патра".
С полной версией интервью можете ознакомиться по ссылке: http://www.hecucenter.ru/up/ Κ.Ε.Π. - Κέντρο Ελληνικού Πολιτισμού - Δώρα Γιαννίτση __Απαντήσεις σε ερωτήσειςδημοσιογράφου κας Μπαϊρακτάρη.pdf
Ниже прилагается, на русском и греческом языках, краткая электронная версия интервью Теодоры Янници.
Пользуясь случаем, выражаем нашу глубокую признательность и благодарность журналистке Вики Байракстари и редакции журнала «Патринорама» за интерес с их стороны к нашей работе, за их информационную поддержку, оказанную нам!!!
МЫ ВМЕСТЕ !!! МЫ – ЕДИНЫЙ МИР !!!
ВМЕСТЕ МЫ СИЛЬНЕЕ, МОЩНЕЕ, ВМЕСТЕ мы ДУХОВНО БОГАЧЕ и, на самом деле, СЧАСТЛИВЫ !!!
ТЕОДОРА ЯННИЦИ “ НАША ЦЕЛЬ – УКРЕПЛЕНИЕ ГРЕКО-РОССИЙСКОЙ ВЗАИМОДЕЙСТВИЯ»
ПАТРИНОРАМА · 2 СЕНТЯБРЯ 2022 ГОДА
Первый твой долг, исполняя свою миссию перед своей нацией – прочувствовать внутри себя своих предков. Второй долг - осветить их импульс, а также продолжить их дело. А третье твой долг – передать эстафету своему сыну, настраивая его на то, чтобы он превзошел тебя - высказался однажды великий греческий писатель Никос Казандзакис . Теодора Янници , как директор Греческого Культурного Центра – ГКЦ в Москве, вместе с диаспорой, исполняет свой долг уже много лет, сохраняя зажжённым пламя. _ Ниже ее интервью журналу «Патринорама» = "Обзор событий города Патра" .
Интервью журналистке Вики Байрактари.
• Расскажите несколько слов о своем личном жизненном пути, почему Вы выбрали Россию, а не любую другую страну ?
Моя бабушка - Феодора Сидерату - Янници, воспитавшая меня, уроженка Севастополя, Тавриды, а отец мой, Константин Янницис, уроженец Симферополя. Это греки Тавриды/Крыма, заселившие полуостров после русско-турецких войн во второй половины XVIII столетия и присоединения Тавриды к России при Екатерине II в 1783 году. Российское руководство, заинтересованное в привлечении единоверного населения, в заселении на своих южных рубежах православного населения, предоставляет нам грекам ряд привилегий, таких, как предоставлении земель, освобождение от воинской повинности, налоговые льготы.
Мой прадедушка Ангелос Сидератос, уроженец острова Хиос, как и многие его соплеменники, во второй половине XIX в. обосновался на Юге Российской Империи, а конкретнее - в городе Севастополе, где развернул заметную предпринимательскую и общественную деятельность. По имеющимся у нас, а также недавно полученным архивным данным1, СИДЕРАТО Ангели Михайлович, турецкий подданный, православного вероисповедания, 24 года, «бракосочетался» 13 октября 1894 года в греческой Трехсвятительской церкви с севастопольской мещанкой Анастасией Ивановной Степановой, православного вероисповедания, первым браком, 19 лет, брат которой служил адъютантом российского императора. Поручители: по жениху - турецкие подданные: Георгий Федорович Серафимов и Николай Федорович Блипитс; по невесте - Феодосийский мещанин Михаил Иванович Пляцкий и турецкий подданный Маргарити Апостолович Вафиади.2 Он занимался торговлей рыбной-морской продукцией, стал почетным потомственным гражданином, поставщиком Императорского Двора. У них родилось 11 детей:
Семья жила в достатке, по крайней мере, вплоть до 1916 года, до кончины Ангели Михайловича. Большая часть финансового состояния семьи находилась в виде ценных бумаг, потерявших свою стоимость после Октябрьской революции 1917 г., что заставило Анастасию Ивановну срочно выдавать дочерей замуж.Большинство вышли замуж за греков: Феодора вышла замуж за грека Константина Яннициса, уроженца понтийского города Инои и сбежавшего в 1913 году в Крым из Османской Турции в период насильственной исламизации, дабы избежать знаменитые «амеле табуру», принудительные трудовые лагеря. Константин Янницис, мой дедушка, встретил Феодору Сидерато, мою бабушку, на греческой свадьбе и сразу влюбился в нее. В 1922 году родился их первенец, которого назвали тоже Константином, мой отец, а пятью годами позже - их второй сын Ангелос-Владимир. Его назвали Ангелосом-Владимиром в честь дедушки Ангели Михайловича, который в свое время, судя по архивным данным, но и по воспоминаниям моей бабушки, свое греческое имя Ангелос переделал на славянское имя Влалимир. Анастасии Ивановны Степановой-Сидерато не стало в конце 1922 года. Феодора с мужем и детьми обосновались в Симферополе, где Константинос Янницис по приезде из Османской империи открыл свою кондитерскую, в которой продолжал работать, и во время НЭПа, и в последующий за ним период национализации.
В нашей семье всегда господствовал сильный пророссийский настрой, царил дух России, чувство трепета, благоговения перед второй Великой Единоверной Родиной, Россией, в любой ее исторической фазе, царской, советской, федеральной. Так вот, в этой семейной среде я росла, воспитывалась, и в 1989 году, поступив в Афинский Университет, на Историко-Археологический факультет [что также было моим первым предпочтением при поступлении], при этом параллельно я получила стипендию от тогдашней советской организации «ОТЧИЗНА», которая поддерживала контакты с Ассоциациями и Обществами русских/соотечественников за рубежом, в рядах которых много десятилетий числился мой отец. В августе 1989 года я приехала учиться в Москву, что тоже было моей мечтой. В 1995 г. я закончила Исторический факультет МГУ им. М.В. Ломоносов, в 2000 г. защитила кандидатскую диссертацию, будучи стипендиатом греческого фонда «Фонд А.С. Онассис», а в 2003 году закончила Актерский факультет Российской академии театрального искусства РАТИ/ГИТИС.
" В нашей семье всегда господствовал сильный пророссийский настрой, царил дух России, чувство трепета, благоговения перед второй Великой Единоверной Родиной, Россией, в любой ее исторической фазе, царской, советской, федеральной.»
• Какова деятельность и работа Греческого культурного центра и каково участие в них граждан России?
Пользуясь случаем, вкратце представлю Вашему вниманию деятельность и работу Греческого культурного центра (ГКЦ) в Москве.
ГКЦ начал свою работу в ноябре 2005 г. - будучи общественной организацией, основанной немногочисленной группой меценатов, Центр ставит перед собой благородные цели сохранения и преумножения греческой культуры в России, максимального раскрытия и реализации потенциала эллинов и филэллинов России и дальнейшего укрепления и развития российско-греческого культурного взаимодействия
Греческим культурным центром реализуются проекты на регулярной основе (курсы греческого языка, лекции по греческой истории, культуре, литературе, занятия греческими танцами, вокалом), а также разовые проекты. Мы стараемся комплексными, многопрофильными мероприятиями приобщать российскую общественность, эллинов и филэллинов, к культурному наследию Эллады.
Преподавание греческого языка остается приоритетным направлением в деятельности Греческого культурного центра.
Греческий язык – язык Гомера и Фукидида, язык Софокла и Аристотеля, язык Священных писаний, язык византийских хроник и современных греческих поэтов – язык, подтверждающий преемственность, континуитет греческого мира от античной Эллады до современной Греции. Язык, на котором говорят в одном из самых притягательных уголков нашей планеты, на месте непревзойдённой природной красоты, чрезвычайно богатого культурного наследия, уникальной истории и памятников, на родине экуменических идеалов.
Эллада остается, на протяжении столетий источником вдохновения для творцов, для людей культуры и искусства, и не может оставить равнодушным даже самого требовательного и насыщенного путешественника.
При Греческом Культурном Центре-ГКЦ также работает библиотека, кинотека, фонотека предназначенные для всех желающих. В то же время, Центр осуществляет разовые проекты, включающие исследования по греческой проблематике, научные конференции, выставки, презентации книг, концерты, показы греческих художественных фильмов, образовательно-культурные и развлекательные мероприятия, в том числе приуроченные к национальным греческим праздникам, публикацию книг и др.
Вся наша деятельность и работа нацелены на то, чтобы выявить ту историко-духовно-культурно-цивилизационную общность, навсегда связывающую единой нитью наших народов, наших миров, базирующуюся на принципах восточно-христианского мира, на идеях добра, мира, любви, альтруизма, солидарности, истоки которых зиждутся на бессмертных и всегда актуальных произведениях античных классиков великой Эллады и несут посылы всеобъемлющей любви, посылы Антигоны Софокла, отвечающей на угрозы Креонта «Делить любовь – удел мой, не вражду…».
“ Вся наша деятельность и работа нацелены на то, чтобы выявить ту историко-духовно-культурно-цивилизационную общность, навсегда связывающую единой нитью наших народов, наших миров ”
• Вы бы хотели описать греко-российские отношения и их развитие в пространстве и времени?;
Прекрасный климат, богатство произведений, выгодное положение для торговли и знаменитые происшествия Древней Греции всегда будут привлекать на острова Архипелага любопытных путешественников и обращать внимание политиков.
В.Б.Броневский, офицер российского Флота, участвующий в 3-й Средиземноморской экспедиции российского флота под руководством Д.Н. Сенявина в период с 1805-1807гг.
Данное высказывание упоминает в своих мемуарах офицер российского флота Владимир Броневский в отношении Греции, принимавший участие в операциях офицеров флота в Средиземном море (Эгейское и Ионическое моря) под командованием вице-адмирала Д.Н. Сенявина в период с 1805 по 1807 гг.
Трудно переоценить масштаб, значимость, мощь, величие и потенциал в общей истории двух наших миров, соприкосновение которых, с исторической, культурно-географической точек зрения, берет свое начало еще в мифологии, а развивается в исторической реальности. Греческое присутствие на Черном море берет свое начало в мифологии и заканчивается в исторической реальности. Девятый подвиг Геракла приводит героя к реке Фермодонт, где он должен получить с помощью Тесея и Теламона пояс Ипполиты, царицы амазонок. Прометей прикованный на Кавказе, Ясон, экипаж Арго и поход аргонавтов, назвавших негостеприимное черное море гостеприимным - «Понтом Эвксинским», основание греческих колоний сразу после Троянской войны, таких как Синоп, Трапезунд, Амисос, Одесса, Глубокая Гавань Диоскурия, Пицунда, Археополис, Триполи, Амасия, Пантикапей, Херсонес, Борисфен, Тира, Ольвия, Борисфенида, Тирас, Керкинитида, Калос-Лимен, Феодосия.
В последствии, со средних веков и позже, с периода первых торговых сношений, знаменитого «Пути из варяг в греки», и принятия христианства на Руси у Византии, с крещения Великого киевского князя Владимира и его венчания в Херсонесе на византийской принцессе Анне, краеугольный момент в истории, наши миры объединяются на века, наша историко-духовно-культурно-цивилизационная общность обретает навсегда непоколебимые узы.
На протяжении столетий судьбы российского и греческого народов тесно переплетались. Первые торговые сношения, знаменитый «Путь из варяг в греки», Византия, принятие христианства на Руси, что навсегда объединило двух народов непоколебимыми узами, что постоянно подкрепляется приглашением в Московию греческих ученых, богословов, иконописцев (среди которых следует упомянуть Фотия Манемвасиота, облачение которого украшают экспозицию Оруженой Палаты, иконописца Феофана Грека, Архиепископа Арсения Элассонского, смотрителя Архангельского собора при Иване Грозном, венчанием в 1472 году в Успенском Соборе Софии-Зои Палеолог на Великом Московском Князе Иване Третьем, при сыне которых, при Василием Ивановичем, двуглавый орел сталь гербом Московского княжества, созданием в 1687 греческими братьями Иоаникием и Софронием Лихуди Славо-греко-латинской академии, первого высшего учебного заведения Москвы¸ деятельностью на Руси греков-просветителей, таких, как Никифор Феотоки, Евгений Булгарис и др. , создание в 1687 г. в Москве славо-греко-латинской академии, русско-турецкие войны XVIII столетия, в ходе которых греки активно поддерживали Россию, Чесменское сражение 1770 года, расселение греческого населения в основном на юге Российской империи, где пользуется большими льготами и привилегиями, создание в 1800 году Ионической Республики семи островов, фактически первого независимого греческого государственного образования, адмиралом Федором Федоровичем Ушаковым, Средиземноморская экспедиция адмирала Дмитрия Николаевича Сенявина в период 1805-1807 гг. (неизвестного в греческой историографии), в ходе которой в морских битвах при Афоне и Дарданеллах в мае и в июне 1807 года соответственно в очередной раз российский флот громил османский флот, активное участие российской дипломатии в решении греческого вопроса, легендарное Наваринское сражение в октябре 1827 года, когда соединенный англо-франко-русский флот уничтожил турецко-египетский, русско-турецкая война 1828-1829 гг. (победа России, Андрианопольский мирный договор от 14.09.1829, по которому Россия обязывала Порту предоставить автономию Греции, в развитие чего несколько месяцев спустя, в январе 1830 года, в Лондоне был подписан Протокол о создании независимого греческого государства, Протокол Независимости) – вот некоторые из важных век совместного исторического пути двух православных народов.
• Каковы ваши любимые изречения, ваши любимые фразы, которыми Вы бы хотели является в любимый ваш говоря в фраза с ей кто Я буду Вы хотели к давайте закроем ей интервью ?
Мне бы хотелось привлечь 2 горячо любимые крылатые фразы:
Отрывок и бессмертных и всегда актуальных произведений античных классиков великой Эллады и несут посылы всеобъемлющей любви настоящей добродетели, посыл Антигоны Софокла, отвечающей на угрозы Креонта «Делить любовь – удел мой, не вражду…».
и
«Прекрасное без суеты и красота без изнеженности» (Фукидид, «Эпитафий Перикла») - в этой фразе заключается квинтэссенция греческого мышления, состоявшего в гармоничном сочетании мэры, простоты, содержания, красоты, аутентичности, в настоящей добродетели;
Также считаю чрезвычайно актуальными и своевременными слова великого трагика Еврипида, который из уст бога Посейдона в самом начале своего произведения «ТРОЯНКИ», передает нам:
«Глуп человек: он рушит города,
Он храмы жжет, священные гробницы,
И вот — опустошитель — гибнет сам.» [«Троянки» Еврипида]
«Многие греки переселились сюда, и гостеприимная русская земля стала для них вторым домом. Их следы в ходе русской цивилизации неизгладимы и по сей день»
Полностью читайте приведенное выше интервью в июльском номере журнала "ПАТРИНОРАМА", который распространяется в газетных киосках по всей стране.
ΔΩΡΑ ΓΙΑΝΝΙΤΣΗ “Στόχος μας η ενδυνάμωση της Ελληνορωσικής σύμπραξης”
PATRINORAMA·2 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ, 2022
Το πρώτο σου χρέος, εκτελώντας τη θητεία σου στη ράτσα, είναι να νιώσεις μέσα σου όλους τους προγόνους. Το δεύτερο, να φωτίσεις την ορμή τους και να συνεχίσεις το έργο τους. Το τρίτο σου χρέος, να παραδώσεις στο γιο τη μεγάλη εντολή να σε ξεπεράσει είπε κάποτε ο Καζαντζάκης. Η κυρία Δώρα Γιαννίτση, ως διευθύντρια του Ελληνικού Κέντρου Πολιτισμού στην Ρωσία μαζί με την ομογένεια κάνει το χρέος της εδώ και χρόνια κρατώντας την φλόγα του αναμμένη. Παρακάτω η συνέντευξη που παραχώρησε για το περιοδικό “Πατρινόραμα”.
Συνέντευξη στην Βίκυ Μπαϊρακτάρη
• Πείτε μας λίγα λόγια για την προσωπική σας πορεία, γιατί επιλέξατε την Ρωσία και όχι κάποια άλλη χώρα;
H γιαγιά μου Θεοδώρα Σιδεράτου-Γιαννίτση, η οποία και με μεγάλωσε, γεννήθηκε στη Σεβαστούπολη της Ταυρίδας/Κρι μαίας, ο δε πατέρας μου Κωνσταντίνος Γιαννίτσης στη Συμφερούπολη της Ταυρίδας/Κριμαίας. Πρόκειται για Έλληνες της Κριμαίας, που εγκαταστάθηκαν στη χερσόνησο της Ταυρίδας μετά τους Ρώσο-Τουρκικούς Πολέμους του δεύτερου ήμισυ του 18ου αι. και την προσάρτηση της Κριμαίας στη Ρωσική Αυτοκρατορία επί Μεγάλης Αικατερίνης, το 1783. Η ρωσική ηγεσία ενδιαφέρεται να εγκαταστήσει στα νότια σύνορά της ομόδοξο ορθόδοξο πληθυσμό, δια τούτο προσφέρει σε εμάς τους Έλληνες σειρά προνομίων, όπως παραχώρηση γης για εγκατάσταση, απαλλαγή από στρατιωτική θητεία,
απαλλαγή από φορολογία.
Ο προπάππους μου Άγγελος Σιδεράτος από τη Χίο εγκαταστάθηκε στη Σεβαστούπολη το δεύτερο ήμισυ του 19ου αι., δραστηριοποιήθηκε επιχειρηματικά στον κλάδο της αλιείας, απέκτησε τίτλους ευγενείας με δικαίωμα να τους κληροδοτεί στα τέκνα του, νυμφεύθηκε τη Ρωσίδα προγιαγιά μου Αναστασία Στεπάνοβα. Ο παππούς μου Κωνσταντίνος Γιαννίτσης από την Οινόη του Πόντου, το 1913, προκειμένου διαφύγει των καταναγκαστικών ταγμάτων εργασίας, των περίφημων αμελέ ταμπουρού του νεο τουρκικού καθεστώτος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, διαφεύγει με μία βάρκα μέσω Mαύρης Θάλασσας και εγκαθίστα ται στη Συμφερούπολη της Κριμαίας, όπου στη συνέχεια λειτούργησε δικό του ζαχαροπλαστείο, το οποίο, κατόπιν, μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση και τη λήξη της νέας Οικονομικής Πολιτικής που εφήρμοσε ο Λένιν (1929, η οποία επέτρεπε ιδιωτική περιουσία και επιχειρείν), κρατικοποιήθηκε και συνέχισε να εργάζεται ως υπάλληλος.
Στην οικογένειά μας ανέκαθεν επικρατούσε έντονο φιλορωσικό κλίμα, ένα αίσθημα δέους για τη δεύτερη Μεγάλη Ομόδοξη Πατρίδα, τη Ρωσία, σε οποιαδήποτε ιστορική της φάση, τσαρική, σοβιετική, ομοσπονδιακή. Σε αυτό, λοιπόν, το οικογενειακό περιβάλλον εγώ μεγάλωσα, μπολιάστηκα, και το 1989, όταν εισήχθην στην Ιστορική-Αρχαιολογική Σχολή της Φιλοσοφικής Αθηνών, που ήσαν και η πρώτη μου προτίμηση, λαμβάνω παράλληλα υποτροφία από τον τότε σοβιετικό οργανισμό «ΠΑΤΡΙΔΑ», ο οποίος διατηρούσε επαφές με Σωματεία Ρώσων/Ομοεθνών του Εξωτερικού. Τον Αύγουστο του 1989 μετέβην στη Μόσχα για σπουδές, που ήσαν και το όνειρό μου. Το 1995 υποστήριξα μεταπτυχιακό στην Ιστορική Σχολή του Κρατικού πανεπιστημίου Μόσχας «Lomonosov», το 2000 διδακτορική διατριβή, με υποτροφία του ιδρύματος Α.Σ. Ωνάσης στην ίδια Σχολή, και το 2003 αποφοίτησα από τη Σχολή Υποκριτικής της Θεατρικής Ακαδημίας της Μόσχας RATI/GITIS.
“Στην οικογένειά μας ανέκαθεν επικρατούσε έντονο φιλορωσικό κλίμα, ένα αίσθημα δέους για τη δεύτερη Μεγάλη Ομόδοξη Πατρίδα, τη Ρωσία, σε οποιαδήποτε ιστορική της φάση, τσαρική, σοβιετική, ομοσπονδιακή”.
• Ποιες είναι οι δράσεις και το έργο του Ελληνικού Κέντρου Πολιτισμού και ποια η συμμετοχή των Ρώσων πολιτών σε αυτές;
Δράττομαι της ευκαιρίας για να προβώ σε μία σύντομη παρουσίαση της δράσης και του έργου του Κ.Ε.Π. Στη Μόσχα λειτουργεί από το Νοέμβριο του 2005 το Κέντρο Ελληνικού Πολιτισμού (Κ.Ε.Π.) κοινωνικός φορέας μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, που ως στόχο έχει τη διάδοση του Ελληνικού πολιτισμού στη Ρωσία, την ενίσχυση των ελληνο-ρωσικών πολιτιστικών, πνευματικών σχέσεων και την αξιοποίηση του υπάρχοντος δυναμικού, Ελλήνων και Φιλελλήνων, όλων αυτών που με τη δράση τους, επαγγελματική ή ερασιτεχνική, συμβάλλουν στην Ελληνορωσική σύμπραξη.
H δραστηριότητα του Κ.Ε.Π. συνεπάγεται δρομολόγηση προγραμμάτων σε τακτική βάση (διδασκαλία γλώσσας, διαλέξεις ελληνικής ιστορίας, μαθήματα ελληνικού χορού, σύσταση χορωδίας ελληνικού τραγουδιού, λειτουργία θεατρικών εργαστηρίων), καθώς και έκτακτων-μεμονωμένων προγραμμάτων, όπως εκδηλώσεις, αφιερωμένες, για παράδειγμα, σε εθνικές επετείους και ιωβηλαία, επιστημονικά συνέδρια, εκθέσεις, παρουσιάσεις βιβλίων, συναυλίες, προβολές ταινιών, φεστιβάλ, θεατρικές παραστάσεις, ενώ παράλληλα στηρίζει τις έρευνες γύρω από τις Ελληνορωσικές σχέσεις και αναπτύσσει εκδοτική δραστηριότητα. Παράλληλα στο Κέντρο λειτουργούν δανειστική βιβλιοθήκη, ταινιοθήκη και μουσικό αρχείο, προσιτά σε κάθε ενδιαφερόμενο. Η διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας αποτελεί πρωταρχικό πρόγραμμα και μέλημα του Κέντρου Ελληνικού Πολιτισμού.
Η δράση μας στο σύνολό της είναι ταγμένη στην ανάδειξη των κοινών σελίδων ιστορίας, που συνδέουν τους δύο ομόδοξους λαούς, Έλληνες και Ρώσους, με μακραίωνους δεσμούς ιστορικής, πολιτιστικής, πνευματικής εγγύτητας και παραπέμπουν στις ιδέες της Ορθόδοξης Ανατολής, με κοινή νοοτροπία και αντίληψη για τον άνθρωπο και τον κόσμο, που βασίζονται στις πανανθρώπινες, διαχρονικές και καθολικές αξίες και ιδανικά της συνέπειας, της πίστης στο χρέος, της αγάπης, της πραγματικής αρετής και ανάγονται από τα κείμενα των αρχαίων κλασικών μας, από το μήνυμα καθολικής αγάπης της Αντιγόνης, αποκρινόμενης στις απειλές του Κρέοντα «…ούτοι συνέχθειν, αλλά συμφιλείν έφυν…».
Αναμφίβολα, σταθμό στην ιστορία του Κ.Ε.Π. αποτέλεσε η αναστήλωση της ρωσικής εκκλησίας του Αγίου Νικολάου στη νήσο Σφακτηρία, στον κόλπο του Ναυαρίνου, αφιερωμένη στη μνήμη των Ρώσων ναυτικών, που έλαβαν μέρος στη θρυλική Ναυμαχία τον Οκτώβριο του 1827, θυσιάζοντας τη ζωή τους για την απελευθέρωση του Ελληνικού Λαού. Ολοκληρώνοντας, θα επιθυμούσα να τονίσω τον άμεσο, αβίαστο, ειλικρινή, ανιδιοτελή τρόπο, με τον οποίο το ρωσικό κοινό προσέγγισε το Κέντρο μας, τον μέγιστο δείκτη ενδιαφέροντος για την ελληνική γλώσσα, τον πολιτισμό, τη χώρα μας. Εμείς, από πλευράς μας, προσπαθούμε με πολυεπίπεδες, σφαιρικές εκδηλώσεις και δράσεις, να μυούμε τους Ρώσους Φιλέλληνες και τους ομογενείς μας στο τεράστιο πολιτιστικό-πνευματικό κληροδότημα της Ελλάδας.
“Η δράση μας στο σύνολό της είναι ταγμένη στην ανάδειξη των κοινών σελίδων ιστορίας, που συνδέουν τους δύο ομόδοξους λαούς, Έλληνες και Ρώσους, με μακραίωνους δεσμούς ιστορικής, πολιτιστικής και πνευματικής εγγύτητας”
• Θα θέλατε να μας περιγράψετε τις Ελληνορωσικές σχέσεις και την εξέλιξη τους στο χώρο και στον χρόνο;
“Καταπληκτικό κλίμα, πλούτος έργων, πλεονεκτική γεωγραφική θέση για το εμπόριο και το ένδοξο παρελθόν της Αρχαίας Ελλάδας, πάντα θα ελκύουν στις νήσους του Αρχιπελάγους την περιέργεια των περιηγητών και την προσοχή των πολιτικών”.Β.Μ. Μπρονέφσκι, Αξιωματικός του ρωσικού στόλου. Αυτά αναφέρει στα απομνημονεύματά του ο αξιωματικός του ρωσικού στόλου Βλαντίμιρ Μπρονέφσκι (Β.Μ.) για τη χώρα μας, ο οποίος συμμετείχε στις επιχειρήσεις του αξιωματικού στόλου στη Μεσόγειο (Αιγαίο και Ιόνιο) υπό την αρχηγία του Αντιναυάρχου Ν.Ι. Σενιάβιν την περίοδο 1805-1807. Είναι δύσκολο να υπερεκτιμηθεί το μέγεθος, η δυναμική, το μεγαλείο και η μεγαλοπρέπεια στην κοινή ιστορία των δύο κόσμων μας, η απαρχή της οποίας, ιστορικά, πολιτισμικά αλλά και γεωγραφικά μάς παραπέμπει στην μυθολογία και συνεχίζει με την ιστορική πραγματικότητα, από την αρχαιότητα ακόμη, με το αποικισμό, τη δημιουργία ελληνικών πόλεων-κρατών σε όλη την Παρευξείνια Ζώνη. Από το Μεσαίωνα και έπειτα, από την εποχή των εμπορικών ταξιδιών των σκανδιναβικών λαών προς το Βυζάντιο μέσω των ρωσικών πόλεων, γνωστών ως «πορείες από τους Βαράγγους στους Έλληνες» και με τον ασπασμό του Χριστιανισμού από τους Ρώσους από το Βυζάντιο, ΚΑΤΑΛΥΤΙΚΟ ΣΗΜΕΙΟ στην ιστορία και στην πορεία των δύο αυτών κόσμων, η ιστορική, πολιτισμική, πνευματική κοινότητά μας ενισχύεται με αδιάλειπτους δεσμούς. Στα δύσκολα χρόνια του οθωμανικούζυγού, Έλληνες λόγιοι, καλλιτέχνες και κληρικοί από το Βυζάντιο ταξίδευαν στη Ρωσία, εύρισκαν καταφύγιο στην ομόδοξη Ρωσία και ταυτόχρονα μετέφραζαν, δίδασκαν, ιστορούσαν εικόνες, έλυναν δογματικές και κανονικές διαφορές και λειτούργησαν ως ένας ζωντανός δεσμό της ορθόδοξης Ρωσίας με τις θρησκευτικές, τις μοναχικές και τις καλλιτεχνικές παραδόσεις της Ορθόδοξης Ανατολής, που εκπροσωπούσε ο ελληνισμός. Πολλοί ήταν οι Έλληνες που μετανάστευσαν εδώ και η φιλόξενη ρωσική γη έγινε δεύτερη πατρίδα τους. Τα ίχνη τους στην πορεία του ρωσικού πολιτισμού είναι μέχρι σήμερα ανεξίτηλα. Γνωστές είναι οι μορφές του Φωτίου του Μονεμβασιώτη, τα άμφια του οποίου κοσμούν τη συλλογή του Μουσείου των Όπλων του Κρεμλίνου, του περίφημου αγιογράφου Θεοφάνους του Γραικού, του Αρχιεπισκόπου Αρσενίου Ελασσόνος που ήταν προϊστάμενος του Ναού των Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ στα χρόνια του Ιβάν του Τρομερού, του διαφωτιστή των Ρώσων Μαξίμου του Γραικού, των ιδρυτών της Σλαβογραικολατινικής Ακαδημίας, πρώτου ανωτάτου εκπαιδευτικού ιδρύματος της Ρωσίας αδελ-φών Λειχούδη, των διδασκάλων του Γένους Νικηφόρου Θεοτόκη και Ευγένιου Βούλγαρη, των Εθνικών Ευεργετών Ιωάννη Βαρβάκη και Ματθαίου Ριζάρη, του Υπουργού Εξωτερικών της Ρωσικής Αυτοκρατορίας και πρώτου Κυβερνήτη της Ελλάδας Ιωάννη Καποδίστρια, αλλά και μορφών του 20ου αιώνα, όπως ο περίφημος συλλέκτης Γιώργος Κωστάκης, ο αρχιμουσικός Οδυσσέας Δημητριάδης, o διεθνούς φήμης αρχαιολόγος Βίκτωρ Σαριανίδης κ.α. Πρόκειται για μια σειρά προσωπικοτήτων που καλύπτουν, χωρίς κενά, μια περίοδο από τον 10ο αιώνα μέχρι και τις ημέρες μας. Μεταφερόμενοι, με μεγαλύτερη ανάλυση, στη νεότερη εποχή, εντοπίζουμε ότι η πολιτική και στρατιωτική ιστορία της Ρωσίας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ιστορία και πορεία του ελληνικού κόσμου: Ρώσο-Τουρκικοί πόλεμοι του 18ου αιώνα (1768-1774, 1788-1791), δραστήρια συμμετοχή του ελληνικού πληθυσμού σε αυτούς στο πλευρό των ρωσικών στρατευμάτων και στόλου, Ναυμαχία Τσεσμέ το 1770, όταν ο ρωσικός στόλος εξολόθρεψε τον τουρκικό πλησίον της Χίου, Κυβερνείο του Αρχιπελάγους της Μεγάλης Αικατερίνης, όταν την περίοδο 1771-1775 31 νησιά του Αιγαίου Πελάγους βρίσκονταν υπό την προστασία της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, μεταναστευτικό κύμα Ελλήνων προς τη Ρωσία (ιδίως μετά την προσάρτηση της Κριμαίας στη Ρωσική Αυτοκρατορία το 1783, όταν η ρωσική ηγεσία, επιθυμώντας την εγκατάσταση στα νότια σύνορά της ορθόδοξου-ομόδοξου πληθυσμού, παραχωρεί στους Έλληνες εκτάσεις για εγκατάσταση, απαλλαγή από στρατιωτική θητεία και φόρους), ίδρυση ελληνικών κοινοτήτων στη Νότια κυρίως Ρωσία, ίδρυση το 1800 της Ιονίου Πολιτείας (Ναύαρχος Θεόδωρος Ουσακόβ) του πρώτου στην ιστορία ανεξάρτητου ελληνικού κρατιδίου, ρωσική εκστρατεία στη Μεσόγειο υπό την αρχηγία του άγνωστου στην ελληνική βιβλιογραφία Ναυάρχου Ντμίτριι Σενιάβιν, ναυμαχίες του Άθωνα και των Δαρδανελλίων τον Μάιο και Ιούνιο του 1807 αντίστοιχα, όταν για πολλοστή φορά ο ρωσικός στόλος εξουδετέρωνε τον οθωμανικό στόλο, ίδρυση της Φιλικής Εταιρείας το 1814 στην Οδησσό, δραστήρια συμμετοχή της ρωσικής διπλωματίας στην υπόθεση λύσης του Ελληνικού Ζητήματος, θρυλική Ναυμαχία του Ναυαρίνου τον Οκτώβριο του 1827, όταν ο ηνωμένος άγγλο-γάλλο-ρωσικός στόλος καταστρέφει τον τούρκο-αιγυπτιακό στόλο, Ρώσο-Τουρκικός Πόλεμος 1828-1829 (νίκη της Ρωσίας, Συνθήκη της Ανδριανούπολης στις 14.9.1829, με την οποία η Ρωσία υποχρεώνει την Πύλη να παράσχει στην Ελλάδα αυτονομία και λίγους μήνες αργότερα, τον Ιανουάριο του 1830 υπογράφεται στο Λονδίνο η Ίδρυση του Ανεξάρτητου Ελληνικού Κράτους, το Πρωτόκολλο της Ανεξαρτησίας) – αυτά όλα αποτελούν ορισμένα μόνο παραδείγματα διασταύρωσης της ιστορικής πορείας των δύο ομόδοξων λαών.
• Ποιο είναι το αγαπημένο σας ρητό η φράση με την οποία θα θέλατε να κλείσουμε την συνέντευξη;
Επιτρέψατε μου να αναφέρω δύο ρητά
πολυαγαπημένα: «…ούτοι συνέχθην, αλλά συμφιλείν έφυν…» [= εγώ γεννήθηκα για να αγαπώ και όχι να μισώ]. (Αντιγόνη Σοφοκλέους) «Φιλοκαλοῦμέν τε γὰρ μετ’ εὐτελείας καὶ φιλοσοφοῦμεν ἄνευ μαλακίας » (Θουκυδίδου, «Επιτάφιος Περικλέους») – αυτή η φράση αποτελεί πεμπτουσία της ελληνικής σκέψης, η οποία συνίσταται στον αρμονικό συνδυασμό του μέτρου, στην απλότητα, στο περιεχόμενο, στην ομορφιά, στην αυθεντικότητα, στην πραγματική αρετή. Κρίνω, ωστόσο, εξαιρετικά επίκαιρο, επιβεβλημένο και το εξής ρητό του με- γάλου τραγικού Ευριπίδη, ο οποίος ξεκινά τις ΤΡΩΑΔΕΣ, βάζοντας τον θεό Ποσειδώνα να προφέρει: «Είναι μωρία δεινή, αρρώστια των ανθρώπων, οι ανελέητες λεηλασίες των πολέμων. Όποιος ναούς, τεμένη, όποιος τους τάφους των νεκρών ρημάζει, στο μέλλον σύντομα θα ρημάξει και αυτός.», Ευριπίδης, «ΤΡΩΑΔΕΣ».
“Πολλοί ήταν οι Έλληνες που μετανάστευσαν εδώ και η φιλόξενη ρωσική γη έγινε δεύτερη πατρίδα τους. Τα ίχνη τους στην πορεία του ρωσικού πολιτισμού είναι μέχρι σήμερα ανεξίτηλᨔ
Διαβάστε την παραπάνω συνέντευξη ολόκληρη στο “Πατρινόραμα” Ιουλίου, που κυκλοφορεί στα περίπτερα όλης της χώρας.
Attached files: Κ.Ε.Π. - Κέντρο Ελληνικού Πολιτισμού - Δώρα Γιαννίτση __Απαντήσεις σε ερωτήσειςδημοσιογράφου κας Μπαϊρακτάρη.pdf (2.09 MiB);
![[X]](/style/img/pppclose.png)